Sheshi “Adem Jashari”në Prishtinë do të përurohet të enjten në mbrëmje.
Këtë e ka bërë të ditur kryetari i Prishtinë, Shpend Ahmeti, shkruan Lajmi.net.
Ky shesh i cili ka gjendet në mes të objektit të Kuvendit të Kosovës dhe Komunës së Prishtinës, për vite të tëra ka qenë në gjendje shumë të keqe.
Poezi nga Ragip Sylaj, një elegji për vetveten.
Ç’vrapon poeti kryq e tërthor qytetit
Kërkon sponsorët për librin e ri
Dhe thith vetveten porsi cigaren
Zbrazëtirë përbrenda përjashta vetmi
Një ditë do të kërkojë sponsorë për mallin
Sponsorë për afshin përtëritjen e vet
Dhe do t’i gjejë sall sponsorët e vuajtjes
Se arti i vet poetin e vret
Mos u bëni sponsorë të poetit të marrë
Të poetit të dehur nga vuajtja njerëzore
Le të kuptojë i gjori se në kohë krize
I përgatit vetes një vdekje mizore
Dhe Lisi i shenjtë i vaditur me lot
Me rrënjët në ëndërr me degët në shpresë
Magjia e tij magji e Dodonës
Vallë është ardhmëri a vetëm kujtesë
Kur vdes poeti libri botohet
Pas vdekjes e mund poshtërimin e vet
Dhe s’pajtohet me librin s’pajtohet me kohën
Dhe e pret Rilindjen përjetësinë e pret. KultPlus.com
Nga Eda Zari dhe Sokol Çunga
Bashkia e Tiranës filloi punimet për ndërtimin e “Bulevardit të Ri” (ende nuk ka marrë ndonjë emër heroi) në shtator të vitit 2013. Procesi i ndërtimit nënkuptonte prishjen e Stacionit të Trenit të kryeqytetit, heqjen e shinave dhe binarëve, fshirjen e çdo gjurme që kujtonte Stacionin, bashkë me disa prona private aty rrotull. Në mediat e shkruara, audive dhe vizive pati reagime gjithfarësh, por, gjithsesi, shumë pak kundër prishjes së Stacionit, i cili shenjoi për pothuaj tetë dekada një zonë të gjerë të Tiranës.
Për kujtesë, një prej reagimeve është “S’ka mo qofte ke Treni” shkruar nga Eda Zari [gjendet këtu: https://www.facebook.com/notes/10151877862012464/], si një tekst që përmbledh në një buqetë përjetimet e përbashkëta të çdokujt që është rritur në Tiranë dhe Stacionin e Trenit e ka pasur pjesë të pandashme të jetës, të paktën para epokës së shkatërrimit që i ndodhi rrjetit hekurudhor të Shqipërisë në fillim të viteve ’90. Është e rëndësishme kjo fraza “përjetimet e përbashkëta të çdokujt që është rritur në Tiranë”. Pasi po i referohemi një simboli të qytetit mes simboleve të tjera të tij. Secili njeh më mirë, lidhet më fort, me simbolet mes të cilave është rritur. Kështu është ish-Stacioni i Trenit të Tiranës për ne dhe të njohurit tanë që e kanë jetuar.
Teksa mbrëmjen e datës 20 korrik zbulohej prej mushamasë ajo lokomotivë me avull pikërisht në vendin ku dikur shtrihej Stacioni i Trenit, përjetimet ishin të dyzuara. Në një anë ishte admirimi dhe mirënjohja për ata tre djema, Rudin, Altinin dhe Blendin që punuan fort dhe e sollën lokomotivën aty ku është sot dhe, me shpresë, do të mbetet po aty për sa kohë t’ia mbajnë hekurat ndryshkun. Në anën tjetër ishin përjetimet edhe të arsyeshme, edhe të paarsyeshme: ky rikthim nostalgjik tek Stacioni i dikurshëm është pohimi i heshtur i qytetarit se, sido që të shkojë puna, do ta gjejë një mënyrë për ta rikthyer “qytetin e tij” në atë gjendje siç e mban mend dhe siç ia ka ënda ta kujtojë e ta shohë (në këtë rast, kjo pati koston e transportit të lokomotivës me shpenzimet e xhepit nga Shkozeti në Tiranë, me rrugë hekurudhore dhe tokësore, me vinça dhe kamion të asaj kabaje hekuri që peshon 100 ton); në të njëjtën kohë ky kthim nostalgjik tek kujtimet është një Vajtim i Përmbivarrshëm për Stacionin që sot s’e kemi, për kujtimet që u këputën, për “qytetin tim” që është një tjetër, i ri, i panjohur, në shumë pjesë të tij jo më imi…
Pyesim Altinin: “Pse lokomotiva? Pse aty?” Përgjigjet (po kështu përgjigjet edhe Rudi, edhe Blendi): “E ke pyetur ndonjëherë piktorin pse e bën pikturën? Aq mund të përgjigjem edhe unë.” Atëherë e pyesim: “Matanë veprimit të pandërgjegjshëm artistik, veç artit sipas prirjes dhe mundësisë sate, ke ndonjë lidhje me lokomotivën, trenin, hekurudhën?” Përgjigjet: “Kur pas Luftës II Botërore u projektua ndërtimi i një komunikimi hekurudhor mes Shqipërisë dhe Jugosllavisë për segmentin hekurudhor Shkodër – Podgoricë, gjyshi ynë punoi pak vite për këtë projekt. Kur u ndërpre projekti, u largua nga ajo punë. E kemi kujtim familjar lidhjen me hekurudhën.” Në trupin e lokomotivës është vendosur mbishkrimi “Ideja: Hemingway Fun Club Albania. Restauroi: Hemingway Fun Club Albania”. Pyesim se në çfarë niveli u desh të restaurohej lokomotiva. Mësojmë se nga 6 lokomotiva me avull, kjo është e vetmja që nuk përfundoi për skrap. E lënë në harresë prej vitit 1986, ishte lënë edhe pa kujdes. Për t’i zvogëluar peshën iu hoqën depozitat e ujit. Pastaj i gjithë trupi i lokomotivës u pastrua me goditje me rërë, për t’iu hequr ndryshku. Është lyer me disa shtresa boje antioksidante, më pas lyer me bojën sipërfaqësore që duket sot. I janë riparuar disa pjesë, në mënyrë që të përballonte udhëtimin mbi shina nga Shkozeti në Kashar.
Mesazhi i Hemingway Fun Club Albania, në tabelën e kujtesës thotë:
“Avullorja 02. Tipi: TKT-48, Work Number 2923 02. Fablok of Chrzanow, Poland, 1951. Kjo lokomotivë u prodhua në vitin 1951 në Poloni dhe e përfundoi misionin e saj në vitin 1986 në Shqipëri. Fillimisht u shërbeu udhëtarëve dhe më pas trenave të mallrave. Ndodhet këtu për të na kujtuar stacionet hekurudhore, që u ngjajnë stacioneve të jetës, me historitë dhe emocionet që përbëjnë thelbin e shpirtit shqiptar, dashurisë që mbajti gjallë familjet, e lartësitë që kjo lokomotivë shkurtoi. Ky rrugëtim përfaqëson sakrificat e pafundme të atyre njerëzve që derdhën djersë dhe mund për të vënë në lëvizje avulloret, që ndërtuan me devotshmëri rrugët e bashkimit me njëri-tjetrin dhe arritën, asokohe, të mbajnë gjallë fantazinë e çdo fëmije. Kjo avullore do të zgjonte flladin e lirisë dhe të erës së ndryshimit në Shqipërinë e mbyllur. Për atë që mbart, nuk është lokomotiva e së kaluarës, por është Lokomotiva e së Ardhmes. Për mirënjohjen e përbashkët.”
Përjetimet e kësaj ngjarjeje, kujtimet e së shkuarës së afërt dhe të largët na bënë të reflektojmë për dukurinë, teksa ndiqnim ngjarjen. Në veprën e tij De Oratore Ciceroni na rrëfen ndodhinë e poetit Simonid nga Kiosi. Simonidi ishte ftuar në shtëpinë e fisnikut Skopas në Kranon të Tesalisë për të lexuar një poezi. Gjatë darkës Simonidi doli për pak çaste jashtë sallës ku ishin mbledhur plot miq gostarë. Papritur, tavani i sallës ra, asnjë prej atyre që ndodheshin brenda nuk shpëtoi, veç Simonidit. Kur të afërmit e të vdekurve deshën të varrosin të dashurit e tyre, ishte e pamundur të identifikonin trupat, për shkak të dëmtimeve. Mirëpo Simonidi, duke kujtuar vendin e gjithsecilit në tryezë, arriti t’i identifikonte, dhe çdo familje mori të afërmin e vet. Këtë metodë të menduari Ciceroni e quan loci memoriae, në shqip përshatur si vende të kujtesës. Kjo metodë i shërben regjistrimit të informacionit, duke e lidhur këtë me një udhëtim pamor imagjinar. Kur dëshirojmë të rikujtojmë informacionin e kërkuar, u rikthehemi objekteve, duke bërë një udhëtim pas në kohë. Kur rendi prishet, informacionet humbasin.
Qytetin e bëjnë njerëzit. Por qytetit, që të jetë Qytet, i duhen edhe vendet, simbolet, ndërtesat, i duhen loci memoriae. Tirana, qyteti që kemi njohur dhe që quajmë “qyteti im” nuk përbëhet vetëm nga Sheshi Skënderbej (rrufepritësja e çmimeve ndërkombëtare), bulevardet apo rrugët që burojnë prej këtij sheshi, apo ndonjë hapësirë tjetër e modës në ditët e sotshme. Tirana, “qyteti im”, ka edhe ato pjesë që sot nuk janë më, që sot janë kthyer në vepra arkitektonike moderne. Qyteti i kujtimeve ka edhe Kinema Republika. Edhe Kinema 17 Nëntori. Edhe Kinema Partizani. Edhe Park Lodrash. Edhe Park Liqeni të pa rrethuar me pallate. Ka pasur edhe Fushë Aviacioni, edhe Uzinë Dinamo, edhe Kombinat Mishi, edhe Kombinat Auto-Traktorësh… E vërtetë, nuk mund të ruhet gjithçka dhe përgjithmonë sipas dëshirës së gjithkujt, sigurisht, jeta e përditshme nuk është mauzole. Mirëpo, e keni parasysh ndjesinë kur kthehesh pas vitesh në një vend ku ke shumë kujtime? Kupton se ke lidhje me atë vend. Lidhje me peizazhin, objektet, që të evokojnë njerëz e ngjarje. Është po kjo ndjesi që, në një shkallë më të gjerë, e quajmë “atdhetari”, teksa ndërgjegjësohemi për lidhjen përmes kulturës, gjuhës, traditave, të cilat na bëjnë pjesëtarë të kombit. Pa lidhjen me “qytetin tim”, e kemi vështirë të lidhemi shëndetshëm me “atdheun tim”. Vendi me kujtime të shkretuara është po aq i huaj sa çdo vend tjetër ku s’kemi shkelur kurrë.
Kujtesa e objekteve, vendndodhja e objekteve, është thelbësore për njeriun që kërkon të ruajë një kujtesë të organizuar, mendime dhe ndjesi të organizuara. Që njeriu të jetë qytetar, domosdo duhet të ketë lidhje me qytetin. Njeriu mund të jetë fizikisht pjesë e qytetit, mirëpo kjo nuk do të thotë vetvetiu se mendimet dhe kujtimet e tij lidhen me qytetin. Për më tepër, kur loci memoriae (vende kujtese) të qytetit nuk ekzistojnë më (janë shkatërruar, për cilëndo arsye), apo janë aq të reja, saqë nuk përbëjnë vende kujtese për qytetarin, atëherë marrëdhënia e qytetarit me qytetin, me komunitetin, bëhet konfliktuale, harmonia humbet.
Është i ngjashëm edhe rasti i ndërtesës së Teatrit Kombëtar. Thellë brenda nesh, në botën tonë të kujtimeve, urojmë dhe shpresojmë që, të paktën, të mbetet më këmbë ajo ndërtesë e cila që prej fëmijërisë na është prezantuar me emrin Teatër Kombëtar. Veç debatit me gjuhën e ligjeve apo me gjuhën e shifrave, nuk duhet harruar debati për kujtesën, për ndjesitë, për identitetin që bartin loci memoriae. Ligjërisht pushteti qendror apo lokal përgjigjet për respektimin e ligjeve të vendit. Gabimi i demokracisë sonë Aristoteliane është se kemi harruar Platonin: kemi harruar përmasën shpirtërore të qytetit dhe qytetarit. Cili ligj i heq të drejtën qytetarit të kërkojë drejtësi shpirtërore, të kërkojë t’i ruhen të paprekura monumentet e kujtesës? Kujtesa nuk është sentimentalizëm. Nëse përvoja e të tjerëve përpara nesh nuk mjafton, tashmë ja ku kemi tonën, me shembull Stacionin e Trenit: çfarë prishet, nuk rindërtohet më, kujtimet më shumë nga të gjitha.
Ky monument që Rudi, Altin dhe Blendi Sukaj i bëjnë dhuratë Tiranës nuk është vetëm një Loco-motives (motive të çmendura, siç e quajnë ata), por edhe një loco memoriae (vend kujtese) për Qytetin. /KultPlus.com
Nën përkujdesin e ministrit Kujtim Gashi sot organizohet “Sofra Grubetqare” në Shatërvan, në qytetin e Prizrenit, shkruan KultPlus.
Ky ogrnaizim do të filloj sot në ora 19:00, ndërsa do të interpretohen këngë e valle nga Ansambli “Emin Duraku” dhe nga grupe e solistë musafirë./ KultPlus.com
Thomas Johnson Volda, Ivana Bosnjak Volda, Lisa LaBracio, Tiziano Berber, Karine Miralles, Andrea Oberosler dhe Letizia Depedri janë disa nga emrat që do ligjërojnë në Anibar, shkruan KultPlus.
Anibar ka kënaqësinë që në edicionin e 9-të të shpallë vazhdimësinë e aktiviteteve të festivalit për të rinjë me katër punëtori studentore.
Punëtoritë studentore për animatorët e ardhshëm lokal do të drejtohen nga profesionistë të animacionit nga e gjithë bota, përgjatë festivalit që fillon më 13-19 gusht, në oraret nga 10:00-17:00.
Punëtoritë do kenë lloj-llojshmëri të natyrës, prej teknikave themelore të animacionit stop-motion dhe elementeve të realizimit të një filmi të animuar, deri te mundësia e bashkëkrijimit të videove të animuara nga vet studentët.
Të gjithë të interesuarit të aplikojnë për t’u bërë pjesë e punëtorive duhet të plotësojnë formularin online.
Studentët e përzgjedhur do të kontaktohen nga stafi i Anibar pas përfundimit të thirrjes për aplikim, ndërsa në secilën prej punëtorive do ketë përkthim nga gjuha angleze ne atë shqipe.
Punëtoritë dhe instruktorët e këtij edicioni janë:
Thomas Johnson Volda (MB) & Ivana Bosnjak Volda (Croatia) – “Performancë me kohën dhe kukullat”.
E fokusuar në një ndërprerje interesante ndërmjet teknikës së animacionit stop-motion në formën përfundimtare retrospektive dhe performancës fizike në të cilën është krijuar. Koha është përqendruar nëpërmjet ritualit të animimit të një kukulle, dhe në ekspozimin e kësaj procedure njeriu mund të luajë në një moment metafizik.
Kjo punëtori mbështetet nga Kultura për Ndryshim – një projekt i financuar nga BE i menaxhuar nga Zyra e Bashkimit Evropian në Kosovë dhe zbatuar nga Qendra Multimedia dhe Goethe-Institut.
Lisa LaBracio (SHBA) – Tregim të animuar: Përdorimin e stop-motion për të treguar një histori lëvizëse.
Gjatë punëtorisë një-javore, pjesëmarrësit e punëtorisë do të prezantohen me parimet e animacionit përmes ushtrimit të teknikës stop-motion, duke krijuar gjithashtu një animacion origjinal të shkurtër, duke përdorur teknika stop-motion dhe duke përfshirë tekniken pixilation (stop-motion njerëzore).
Kjo punëtori u financua përmes grantit të Ambasadës Amerikane në Prishtinë.
Karine Miralles (Franca) – “50/50”: “Krijimi i animacionit & Storyboarding”
Gjatë këtij seminari, studentët do të krijojnë fima të animuar të shkurtër të fokusuar në temën e festivalit 50/50 dhe pabarazisë gjinore duke perdorut teknikat e animacionit bazuar në animacionin e prerë. Studentët do jenë bashkëpjesëmarrës në procesin e filmbërjes, ndërsa pjesët finale të studentëve do të shfaqen në ceremoninë përmbyllesë të festivalit.
Kjo punëtori mbështetet nga Ambasada Francezë në Kosovë.
Tiziano Berber, Andrea Oberosler dhe Letizia Depedri (Itali) – “Nga Stop… në Motion – Krijimi i animacionit”
Kjo punëtori fokusohet në krijimin e filmave të shkurtër të animuar përmes teknikës stop-motion të lëvizjes me mbikëqyrjen e ekspertëve nga Trentino. Gjatë saj, studentët do të punojnë me trajnerët në hapat e ndryshëm të realizimit të filmave të animuar, duke përfshirë definimin e temës së filmit, krijimin dhe implementimin e skenarëve, krijimin e karaktereve, skenën dhe krijimin e sfondit deri tek xhirimi ne kornizë dhe redaktimin e videos.
Kjo punëtori organizohet në bashkëpunim dhe mbështetet nga Associazione Trentino con il Balcani. /KultPlus.com
Dje ka ndërruar jetë regjisori i njohur nga Kosova, Bekim Lumi i cili për më shumë se dy vite po përballej me sëmundjen e rëndë të kancerit, shkruan KultPlus.
Gjatë ditës së sotme do t’i ipet lamtumira e fundit ndërsa nga ora 12:00 do të fillojnë homazhet në Teatrin Kombëtar të Kosovës. Tenori Luan Durmishi do ta jetësoj amanetin e tij që sot të përcillet me muzikë për banesën e fundit, me veprën “Vdekja nuk është fundi” të nobelistit Bob Dylan.
Më poshtë ju sjellin postimin e plotë të Luan Durmishit.
Miku im i dashtun !
E paske lënë amanet që unë sot të t’përcjellë në banesën tënde të fundit me këngë ! Unë, sot nuk e gjejë dot forcën të këndoj ! Të LUTEM falëm ! Por, unë sot gjithsesi do ta gjejë forcën dhe do ta përmbush amaneti , në tingujt e pianos , krijimin tim që ta kam dediku TY , me vargjet me të bukura dhe më të fuqishme, nga poeti , nobelisti dhe muzikanti Bob Dylan ” Vdekja nuk është fundi “.
Miku im i dashtun !
Më kujtohet kur më ke tregu , se fillimin e studimeve t’ua e ke nisur në muzikë , për t’i braktisur ato menjëherë , për shkaqe të rrethanave politike të asaj kohe ! Dhe si disident , që t’kanë konsideru , nëse nuk gaboj dhe dashuri të madhe që ke pas për Shqipërinë
kë lënë vendin , për t’i vazhdu studimet , për teatër në Tiranë.
Je kthy në Kosovë , në teatrin tënd të dashtun për të bërë mrekulli ! Unë, sot me shumë dhimbje , por i përmbushun që po ta plotësoj amanetin tënd , do t’përcjellë në banesën tënde të fundit me muzikë dhe vargje , sepse muzika për TY ishte dhe mbeti pika më e fuqishme e artit , sepse TI e doje aq shumë muzikën dhe ishe njeriu më muzikal dhe shije hollë për muzikë , që kam taku në jetën time.
Kosova
Poezi e shkruar nga Bekim Lumi.
Kur atdheut i rrxohen kështjellat
I shemben pirgjet urat kullat
I zihet fryma
I mpikset gjaku
Themelet kur i luejnë vendit
Rozafë ajo bahet
Sall gjinin e djathtë e len përjashta
Gjergji Muji Halili Ademi Shabani Hamza
Pijnë tambël
Forcadë marrin
Për lufta t’rrebta
Tevona
Si rr’fe prej qielle
Veç nji za ndihet
“Oj Kosovë, mos thuej mbarova,
Se djemtë tu ende janë gjallë…”
Në kuadër të agjendës së aktiviteteve të “Ditëve të Diasporës”, në oborrin e Bibliotekës “Sadik Tafarshiku” në Ferizaj, Muzeu i Qytetit ka hapur ekspozitën me fotografi nga Trashëgimia kulturore e trevës së Ferizajt.
Kjo ekspozitë mëton të paraqes momente të ndryshme historike të qytetit të Ferizajit si dhe pamjen e qytetit ndër periudha historike. Kjo ekspozitë do të jetë e hapur deri më 02 gusht 2018.
Regjisorja e BoJack Horseman, Amy Winfrey dhe asistent regjisori Peter Merryman do i bashkohen Anibari-it në edicionin e nëntë të tij, shkruan KultPlus.
Amy dhe Peter do të ndajnë në festival përvojat e tyre si regjisor të serialit të Netflix, ndërsa ardhjen e tyre e kanë paralajmëruar edhe përmes një videoje.
BoJack Horseman është një serial amerikan i animuar i komedisë së zezë, krijuar nga Raphael Bob-Waksberg.
Seriali është fitues i disa çmimeve duke përfshirë edhe çmimin seriali më i mirë i animuar në Critics’ Choice Television Awards dhe Gold Derby Awards.\ KultPlus.com
Në parathënien e librit “Jetë paralele”,libri me dosjen sekrete të përndjekjes nga Sigurimi i Shtetit të Maks Velos (UET PRESS), Alda Bardhyli tregon për historinë e një pikture të Maks Velos që mundi t’i shpëtojë sekuestrimit apo djegies, pasi u ruajt me kujdes nga familja Kadare.
Kadarenjtë e fshehën në dhomën e gjumit. Ky është një rast unikal në historinë e vendeve komuniste kur një shkrimtar ndihmon një artist duke i fshehur pikturat. Dihet miqësia e hershme që Kadare ka pasur me Velon.
Krijimtaria e Velos piktor ndahet në dy periudha: atë nga fillimet deri në vitet 1978 (kur i sekuestrohen dhe digjen nga policia me vendim gjykate 249 vepra të ndryshme arti) dhe periudhën pas viteve ’90, që është më e pasura për sa i përket krijimtarisë jo vetëm në pikturë, por edhe letërsi, studime e skulptura.
Periudha e parë fatkeqësisht nuk njihet, për shkak të eliminimit fizik të veprave të cilësuara nga pushteti komunist i kohës si “dekadente”, “me ndikime të artit perëndimor”, vepra të cilat u bënë dhe aktakuza kryesore e dënimit të Velos me 10 vjet heqje lirie.
Në këtë libër ne kemi bashkangjitur disa nga fotot e veprave të fotografuara në hetuesi, më pas të djegura në kaldajën e Gjykatës së Tiranës nga Ruko Sako, me urdhër të kryetarit të gjykatës, Viktor Konomi.
Nga ky koleksion kanë shpëtuar disa vepra që artisti ia pat dhuruar mikes së tij franceze, Odile Daniel dhe një vepër e ruajtur në familjen Kadare. Bëhet fjalë për veprën “Vallja labe” që çifti Kadare e vendosi në dhomën e gjumit për ta ruajtur për gati 20 vjet.
Vetë Kadare e shihte këtë vepër si të bukur e dramatike, duke parë aty reflektimin e një bukurie që arrinte të sfidonte dhe frikën e një bastisjeje që mund t’ia behte nga momenti në moment. Ky është një rast unikal në historinë e vendeve ish-komuniste, kur një shkrimtar mbron një artist duke i strehuar veprën në shtëpinë e tij.
“Ndonjëherë mendoja në duhet t’ia ndryshoja emrin, pasi do të ishte më e lehtë për ta ruajtur dhe emri i tij Velo mezi dallohej”, do të kujtonte Kadare kohë më parë teksa e pyeta për këtë histori”, shkruan Bardhyli, shkruan gazeta-shqip.com /KultPlus.com
Në kuadër të Ditëve të Diasporës dhe si pjesë e Mural Fest, organizohet ekspozita personale e fotografes, njëkohësisht dhe aktivistes Bardha Goga, me temën “Anti-korrupsioni”, shkruan KultPlus.com.
Ekspozita organizohet nga Mural Fest dhe përkrahet nga Ambasada e Amerikës si dhe DKRS Ferizaj.
Ekspozita do të hapet me datën 01 Gusht 2018, Ditë e Mërkure, te Nënkalimi kryesor i qytetit të Ferizajt dhe fillon në ora 18:00. / KultPlus.com
Për kthimin e tij në Gjilan, Saliu ka thënë se e ka zgjedhë Gjilanin për faktin se këtë qytet e ka shumë xhan, dhe se qyteti i tij i lindjes ka peshën e vet që ka ndikuar të jetë ai që është sot.
Shtëpi të djegura, duar të zgjatura, pëllumba e këmbë të zbathura janë elementet që kanë ngacmuar piktorin Sali Musliu, i cili krejt këto emocione i ka sjellë nëpërmjet ekspozitës personnale “I’m sorry for you Srebrenica”, e që janë prezantuar në mbrëmjen e së hënës, në Galerinë e Qytetit në Gjilan, shkruan KultPlus.
Kjo ekspozitë është prezantuar në kuadër të ditëve të diasporës, pasi që piktori gjilanas ka tash e disa vite që jeton në Gjermani, dhe gërshetimi i dhimbjes së Srebrenicës me atë të Kosovës ka rezultuar që gjilanasait ti shohin pikturat e Sali Musliut pas plot 12 viteve.
Edhe pse me dymbëdhjetë vite mungesë, nikoqiri i kësaj mbrëmje kishte zgjedhur të mos fliste në ceremoninë hapëse, pasi që, sipas tij, vetë ekspozita flet.
Kurse në emër të Komunës së Gjilanit, Shpresa Hajdari drejtoreshë e Drejtorisë për Kulturë ka shpallur të hapur këtë ekspozitë, e cila e ndërlidhi dhimbjen e Srebrenicës bashkë me atë të Kosovës.
Edhe vetë Sali Musliu në një prononcim për KultPlus bëri këtë ndërlidhje, pasi që, sipas tij, shprehja nëpërmjet pikturave të tij për githë atë gjenocid mbi Srebrenicën, ka qenë më inspiruese, duke pasë parasysh përvojën e tij si qytetar i Kosovës dhe luftën e serbeve që e kanë ushtruar mbi popullin shqiptar.
“Edhe pse kanë kaluar shumë vite nga gjenocidi në Srebrenicë, unë edhe sot mundohem që ta kuptoj atë se cfarë ka ndodhë, për atë ngjarje kaq makabre, dhe po nëpërmjet veprave të mia po mudohem të kem një komunkim mbi këtë ngjarje të dhimbshme”, ka thënë Sali Musliu, i cili ka thënë se me këtë ekspozitë ai është munduar të lë një shenjë të vogël që të kujtohen gjithë ato viktima, por edhe solidarizim me familjet e viktimave.
Kurse për kthimin e tij në Gjilan, Saliu ka thënë se e ka zgjedhë Gjilanin për faktin se këtë qytet e ka shumë xhan, dhe se qyteti i tij i lindjes ka peshën e vet që ka ndikuar të jetë ai që është sot./KultPlus.com
Për herë të parë në Shqipëri vjen një nga orkestrat me të njohura në fushën e muzikës klasike, Orkestra e Mbretërisë së Aragonit nën drejtimin e dirigjentit Ricardo Casero, shkruan KultPlus.
Koncerti është me vepra të kompozitorit të mirënjohur spanjoll Manuel de Falla, Isaac Albeniz, nën drejtimin e dirigjenti spanjoll Ricardo Casero.
Magjia e tingujve spanjolle do të interpretohen nga instrumentistë spanjollë dhe shqiptarë, balerinë dhe solistë.
Me pjesëmarrjen e solistës Vikena Kamenica, Abigeila Voshtina dhe balerineve Isida Mollaymeri dhe Erald Zela si dhe me orkestrimet nga Gerti Druga.
Koncerti është pjesë e festivalit “Peizazhe muzikore për orkestër dhe solistë” dhe mbështetet nga Ministria e Kulturës.
Koncerti mbahet me 2 gusht dhe hyrja në të është falas. /KultPlus.com
Kënga “Engjujt nuk jetojnë në tokë”, nga grupi 403.
Erdhën disa engjuj të bukur, dukeshin si ti
T’më merrnin mua u thashë ishte e kotë
Një yll më shumë në qiell, një plagë më shumë në tokë
Të morrën, ikën, dhe shkuan në atë botë
E di se të humba, më dhemb, nuk do të qaj
Un do t’këndoj për ty
Të kërkoj nuk të shoh, qielli më thotë:
Engjujt nuk jetojnë në tokë…
…Engjujt nuk jetojnë ne tokë
Thojn se bricjapi dhe demi,
Do të jenë qift ideal si në horoskop
Jeta nuk vazhdon gjithmonë në yje,
Do vij koha që të zbresin në tokë
Pastaj si do t’ja bëj
Si do t’ja bëj kur nuk je ti
Natës i frigohem, por nata më gëzon
Të shof në qiell për mua ti ndriqon
O engjulli im, më thuaj, kur, prap do të takoj
Dua të vdes, por qielli nuk më merrë
Lutem per ty,
Por ai nuk të kthen
Qiellit i takon, e di
“Engjujt nuk jetojnë në tokë”. /KultPlus.com
Poezia fituese e edicionit të parë të konkursit “KultStrofa”. Poezia e autorit Ragip Sylaj, doli e para ndër 10 poezitë më të mira ndër 100 poezitë sa kishin aplikuar. Për këtë poezi autori është shprehur që e ka shkruar me shumë dashuri.
Gjeni e poezisë – buzëqesh
dhe sundoje tani kaosin!
Fatos Arapi
I.
Si t’ia nis letrës që nuk shkruhet me ngjyrë, gjak as penë
Si t’ia nis të panisshmës të lajmërohem nga gryka e ferrit
Ndoshta ai është vetëm brenda meje
Vetëm përbrenda meje vlon, djeg prush
Jam në kurth me veten me dashurinë me urrejtjen
Për faj të pafaj për faj të pafuqisë sime
Apo të ndonjë shkaku të pathënshëm kozmik
E s’kam kujt t’i ankohem pos teje
Vetja nuk më kupton nuk e di sa më do
Shpeshherë më braktis si jetimin si mëkatarin e madh
Të tjerët nuk më duan nuk e di a më urrejnë
Por një gjë e di se këtu ku jam, jam i tepërt
Prandaj marr vetëm dhurata dhembjesh
Që i bart si relikte të shenjta
I ruaj brenda vetes përderisa të më bluajnë të tërin
Deri atëherë mund t’i shkruaj memoaret e hidhura
Dhe përsiatjet e pakuptimta: përse erdha në jetë
Përse i rashë këndejpari dhe çka lashë e ç’bëra
Për të mos i ardhur Tokës rënd
Kësaj nëne të mirë që na krijon me gëzim
Që na rrit me hare e na merr në gjirin e amshimit të vet
Vetja nuk më zë Engjëlli im Mbrojtës
Pikëllimi ma ka ngjyrosur fytyrën përbrenda
Dhe ma ka nxirë kaltërinë përjashta
Dielli i hutuar është fshehur pas një reje të zezë
Dikur agonte i bukur e magjepsës në imagjinatën time
Yjet në qiellin virtual
Që s’e kanë ndriçuar kurrë errësirën brenda meje
Mund të shfaqen pas mijëra vitesh drite hyjnore
Hëna si e përdalë shpërfaq gëzimin e vet naiv
As ftohtësia nuk ngroh as ngrohtësia nuk freskon
Në këtë pafundësi apokaliptike
Eja e më nxirr së këndejmi Engjëlli im Mbrojtës
Nxirre këtë fëmijë të plakur e të pamësuar me jetën
Me jetën që nuk çel lule të bardha në këtë kohë traumatike
II.
Kurrë s’më ka përqafuar dashuria aq sa më ka kafshuar urrejtja
Kurrë nuk m’është qasur mirësia aq sa m’ka ledhatuar përbuzja
Kurrë nuk m’u shfaq përdëllesa aq sa m’mbuloi vala e talljes
Kurrë nuk më buzëqeshi dielli i gëzimit aq sa ylli i zhgënjimit
Kurrë nuk m’trokiti n’derë shpresa aq sa m’vërshoi brenga
Kurrë nuk m’ka përdëllyer gëzimi përveçse kur nuk kam qenë aty
Ndoshta kam jetuar më tepër se që është dashur
Ndoshta u harxhuan jeta galdimi, hareja, shpresa
Ndoshta ato janë me mua por unë jam në gjumë
Ndoshta ato janë afruar e unë s’i vërej symbyllur
Ndoshta i ka ndalur dikush në t’bujshëm
Rrugës kah vinin për tek unë
Ndoshta kanë ardhur të tërmekura e nuk më kanë parë
Ose m’kanë parë të mërrolur e janë tutur prej meje
Ndoshta është faji im se s’kam ditur t’i tërheq
T’i josh s’kam ditur të flirtoj me to
Ndoshta në një tjetër rrenë kanë banuar ato
Ndoshta në një rrenë tjetër të bukur kam mundur të banoj unë
Unë i kam kërkuar edhe kur nuk është ditur për to
Ato më kanë kërkuar edhe kur nuk është ditur për mua
Por çudia si çdo çudi tjetër është si nuk u takuam kurrë
Apo kur u takuam nuk u njohëm
Apo ishim krijesa me maska dhe pa fytyrat tona t’vërteta
Se këndej t’frikësuar ikëm nga njëri-tjetri
Në dy anë të planetit në dy skaje të mendimit
Në dy pole të ëndrrës në dy vorbulla imagjinare
Përderisa n’pafundësi t’na bëjë bashkë pafundësia
Atëherë do të dalim të rikrijuar si pas Luftës së Trojës
Atëherë do të shpërfaqemi si pas themelimit të Romës
Atëherë do të rilindemi si pas luftës së Kosovës
Në një çast orgazme kur s’do të ketë kohë e hapësirë
Vetëm lumturia do të trillohet n’qeliza
Nga e cila do të çelin pafundësisht lulet e jetës
Edhe përtej vdekjes
III.
Kanë me ardhur pranverat e kanë m’i gjetë veç vargjet
Kanë me ardhë verat e kanë m’e gjetë veç blerimin e kallur
Kanë me ardhur vjeshtat e kanë me gjetë zbrazëti këngësh
Kanë me ardhë dimrat e kanë m’e gjetë kapituj t’ftohtë jete
Ka me ardhë Stina e Pestë me virgjëri të humbur
Vajtimi i zanave ka me i shurdhu’ Lugjet e Verdha
S’kanë me ardhë pranverat për harrimin e çartur habie
S’kanë me ardhë verat për kallirin e shurdhër të mendimit
S’kanë me ardhur vjeshtat për frytet e papjekura t’pendimit
S’kanë me ardhur dimrat për shpresat e mërdhira
Por ka me na bartur fjala prej libri në libër
Ka me na bartur poleni prej lulesh në lule
Ka me na bartur era si ajrin e dobishëm për bimë
Ka me na bartur përroi si etjen e djegur për zogj
Ka me na bartur gjethi si kujtimin e zverdhur ndër mote
Dikush ka me u ba këngë e dikush pemë e pjekur
Dikush ka me u ba elegji e dikush dru i djegur
Dikush ka me u ba kujtim e dikush përmendore fjale
Dikush ka me u ba trishtim e dikush muranë kujtese
Dikush ka me u ba pëshpëritje e dikush lapidar pendese
IV.
Ndaj po të nis letër ankimi letër njohtimi
Siç niset kërkesa për punë a lutja për shpëtim
Siç niset lutja për pendesë a kërkesa për ankesë
Të më fashitet tronditja e gjakut e turbullimi i shpirtit
Të mos e vjell veten as helmin të mos e mbaj brenda
Të mos mërdhij në fushë as t’mos digjem përbrenda
Paqen ta gjej atje tek e ka humbur i trazuari
Harmoninë ta gjej tek e ka humbur i shthururi
Guximin ta gjej atje tek e ka humbur qyqari
Mençurinë ta gjej atje tek e ka humbur i marri
Forcën e qëndresës ta gjej atje tek e ka humbur i vdekuri
Vetveten ta gjej atje tek e ka humbur i humburi
Ndaj letër po të nis Engjëlli im Mbrojtës
Një letër që s’shkruhet si shkruhet letra
Një letër siç nuk lexohet letra në turmë
Një letër me nga pak vrer me nga pak helm e nga pak mllef
Një letër e mbarsur shqetësim që i ka humbur poetit
Një letër e dehur zbrazëtie mendimesh t’paardhura
Një letër e zverdhur dhembjesh dhe kohësh të harruara
Një letër e zhubrosur moskujdesjeje dhe e vruguar
A është letër që e shkruan i vdekuri apo i palinduri
A thua e shkruan pendestari apo i pabinduri
A thua e shkruan këngëtari apo shtegtari
Gojëkyçur nga heshtja mashtruar nga tregtari
M’ndjej sa herë që kjo letër nuk është letër
M’ndjej sa herë që kjo këngë sa duhet nuk është vepër
Më ndjej sa herë që kjo letër nuk e bind Providencën
Dhe sa herë i shqetëson gjakrat e nuk e zgjidh çështjen
Po atje lart është paqja dhe ju s’e keni vetëm për vete
Atje lart është dashuria që mjafton edhe për të tjerët
Atje lart është mirësia që varfërohet po u konservua
Atje lart rri bujaria që pakësohet po s’u dhurua
Atje lart rri gëzimi që gëzohet kur dikë gëzon
Atje lart rri ndriçimi që nuk përhapet po s’rrezaton
Atje lart rri mençuria që marrëzia s’e pranon
Atje lart ngjizet jeta shenjtëri që grafullon
E të ligat na i prapëson
V.
Vallë është letër e shkruar nga varri apo në varr dërgohet
Vallë është letër e shkruar nga ferri apo nga ferri prapësohet
Vallë është letër e shkruar nga shkretëtira apo n’shkretëtirë lexohet
Vallë është letër e shkruar në kënetë apo në kënetë arrin
Vallë është letër e shkruar në zgafellë apo zgafella e zhbin
Vallë është letër e shkruar pa kuptim e moskuptimi e përpin
Apo është letër e stisur vetëm për art e për lexim
Zjarrin e prushtë ia ndien ai nga i cili buroi
Zjarrin e akullt ia ndien ai tek i cili përfundoi
Ankthin e gulçimin ia ndien ai që e krijoi
I ankthshëm e i akullt ndihet edhe ai që e shijoi
I brengosur u ndi ai që i skaliti këto radhë
Pa brenga nuk mbeti as ai që e përjetoi si përrallë
I nemitur mbeti në fund ai që këndoi nga zori
I pa nemitur nuk mbeti as ai që e interpretoi si aktori
Kjo letër u nis nga një i vdekur
Apo te i vdekuri ka ardhur
Kjo letër u nis nga shpella
Apo në shpellë ka mbërri
Kjo letër është shkruar nga një yll rojtës
Për të përfunduar te Engjëlli im Mbrojtës
Është nisur nga krijesa e kallur prej etjes
Nga një njeri që s’ka mundur ta luajë rolin e vetvetes
Nga një njeri që ka frymuar brenda fjalës
Brenda dhembjes kopsht parajse
Por dije imzot që s’po më lënë bremjet…
Sa herë po m’lëshojnë andrrat po m’kaplojnë dhembjet*
VI.
Engjëlli im Mbrojtës më trego
Si ta vizatoj melankolinë
Si ta pikturojë mërzinë
Si ta fotografoj pikëllimin
Si ta kompozoj dëshpërimin
Si ta skanoj mllefin
Si ta bëj shfaqje zhgënjimin
Si ta filmoj pakënaqësinë
Si ta bëj këngë padurimin
Si ta fsheh pafuqinë
Si ta bëj operë varfërinë
Si ta xhiroj tingullin jo ndrojtës
Më trego Engjëlli im Mbrojtës
Thuamë Engjëlli im Mbrojtës
A shlyhet vizatimi i melankolisë
A griset pastaj piktura e mërzisë
Si mund ta djeg imazhin e pikëllimit
Më tej si ta dekompozoj dëshpërimin
Pamjen e shëmtuar të mllefit si ta hijeshoj
Shfaqjen e zhgënjimit si t’ia maskoj publikut
Këngën e padurimit si ta qetësoj
Pafuqinë si ta shpërfaq n’epos heroik
Xhirimin e tingullit t’shpresës si ta bluaj
Engjëlli im Mbrojtës më thuaj
Më mëso Engjëlli im Mbrojtës më trego
Si ta zhvendos imazhin e melankolisë
Si ta çrrënjos barin e mërzisë
Si ta shartoj pemën e pikëllimit
Si ta rrënoj murin e dëshpërimit
Si ta qetësoj lumin e mllefit
Si ta thaj kënetën e zhgënjimit
Si t’i pres ferrat e mosdurimit
Si ta forcoj qenien e pafuqisë
Si ta ndërtoj shtëpinë e shpresës
Por jo dosido
Më trego Engjëlli im Mbrojtës më mëso
VII.
Kur të arrij letra te ti ndoshta mund të vdesë vdekja
Dhembja mund të shafitet në parahistori
Djalli mund të dalë nga trupi të shkojë me ujërat e zeza
Hidhërimi mund avullohet si ujtë e valuar
Sëmundja mund të shërohet para se të lëshojë rrënjë
Makthi mund të çlirohet si në një ëndërr të bardhë
Kujtimet e zeza do të fundosen në pellgun e harrimit
Kaosi do të organizohet në fund të rrënimit
Verbimit do t’i vijë drita e paparë më parë
Engjëjt e zinj do të vajtojnë pse s’u ftuan në garë
Muret do të rrënohen për ta çmbyllur vetminë
Burgjet do të shemben për ta zhburgosur dashurinë
Kur të arrijë letra te ti mund të jetë harruar vdekja
Në luadhe të ëndrrës mund të ketë lulëzuar jeta
Vetëm atëherë do ta dimë saktë ku do të jetë pikëpjekja
Andaj të lutem ma prapëso pikëllimin
Të lutem shumë ma zhbëjë si t’mundesh dëshpërimin
Porosit marangoz që t’ia hap derën gëzimit
Deri atëherë do të kem mësuar t’i gjej ilaç shqetësimit
Ma mëso rregullin e harmonisë aty ku s’e gjej dot
Ma mëso qeshjen të lutem aty ku veç mund të derdh lot
Ma mëso magjinë e dashurisë aty ku vërshon urrejtja
Më mëso të flas bukur aty ku s’durohet heshtja
Më mëso ta urtoj marrëzinë ta mençuroj çmendurinë
Të bëj ilaç nga helmi që askush dot s’e përpin
Më mëso të bëj ar nga hekuri o alkimist i mirë
Më mundëso ta shndërroj përherë ujin në verë
T’i strehoj të pastrehët të uriturit t’i ushqej
Apatridët t’i bëj me atdhe të robëruarve lirinë t’ua kthej!
(Mars- prill, 2016)
Kanë kaluar 20 vjet që nga vdekja tragjike e Princeshës Diana në një aksident trafiku në Paris. Në intervistën e parë që nga ajo kohë, një zjarrfikës, i cili u përpoq të shpëtojë jetën e princeshës, zbuloi detaje të panjohura për vdekjen e saj.
Xavier Gurmelon, i cili ka punuar 22 vjet në shërbimin kundër zjarrit, vendosi për të folur rreth vdekjes së Princeshës Diana për tabloidin britanik The Sun, sepse, siç thotë ai, tani është në pension.
Ai kujton se brenda tre minuta arriti në tunelin e Pont de l’Alma, ku ndodhi aksidenti. Ekipi i tij dhjetë anëtarësh doli në fushë dhe e hodhi veten për të punuar menjëherë, për të përcaktuar shpejt se kush ka nevojë për ndihmë dhe që është ende gjallë.
Ata nuk e dinin se ajo ishte në veturën e Princeshës Diana. Siç kujton Gurmelon, kur mbërriti në Mercedes, një grua në veturë e pyeti “O Zot, çfarë ka ndodhur?”
Në shpatullën e saj të djathtë vuri re një dëmtim të lehtë. Përveç kësaj, thotë ai, nuk kishte gjak fare.
“Gruaja, e cila më vonë kishte mësuar se ishte Diana, ajo ishte në dysheme prapa. E lëviza shumë ngadalë dhe e kam parë se ishte gjallë,” tha Gurmelon për “The Sun”.
Ai shtoi se ai e mbajti princeshën në dorë dhe pasi e qetësoi, i dha oksigjen. Pastaj e nxori nga vetura, dhe ajo pushoi së frymuari. Ai u përpoq t’i jepte reanimacion, por ishte kot.
“Unë i bëra masazh zemrës dhe pas disa sekondave, filloi të marrë frymë përsëri”, tha Gurmelon.
Për të, në atë moment, kjo ishte një lehtësim i madh sepse, siç thotë ai, puna e tij është të shpëtojë jetën e dikujt tjetër.
“Sinqerisht, unë mendova se ishte duke shkuar për të mbijetuar. Me aq sa dija, ajo ishte në spital, ajo ishte gjallë dhe prisja që të mbijetonte. Megjithatë, kuptova më vonë se ajo vdiq në spital”, tha një zjarrfikës.
Ndryshe, kjo është hera e parë që ai flet për mediat, sepse, sipas detyrës zyrtare, nuk u lejohet të flasë për këtë sa ishte i punësuar. /KultPlus.com
Sot ka ndërruar jetë shkrimtari Ragip Sylaj, lajmin e kanë bërë të ditur familjarët e tij, shkruan KultPlus.
Sylaj u lind në Sllapuzhan të Suharekës, ku i ka mbaruar mësimet e fillores dhe të gjimnazit. Ka kryer studimet master për teknologji në Universitetin e Prishtinës.
Ka punuar mësimdhënës në vendlindje e në SHMT “Skënder Luarasi” në Suharekë, gazetar e redaktor në gazetën e studentëve “Bota e re”, në të përditshmet “Bota sot” e “Zëri” të Prishtinës.
Ka botuar 15 vepra letrare, ku hyjnë librat e poezisë, të prozës, dramës e të esesë.
Për veprimtarinë letrare dhe publicistike disa herë është nderuar me çmime e mirënjohje të ndryshme. Ndërkaq, poezi dhe tregime të tij janë përfshirë në antologji të ndryshme, në gjuhën shqipe dhe në disa gjuhë të huaja.
Sylaj ishte fitues i edicionit të parë të natës letrare të ‘Kultstrofës’. Shkrimtari i njohur kosovar Ragip Sylaj, ka fituar po ashtu çmimin për librin më të mirë për poezi “Kam drojë për ty”, nga Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sporteve të Republikës së Kosovës./KultPlus.com
Në Panairin e 18 të librit, i cili do të hapet me 3 gusht, do të prezantohen rreth 50 shtëpi botuese nga vendet e rajonit.
Pritet që në këtë solemnitet, përveç të tjerëve, të jenë të pranishëm edhe ministri i kulturës i Malit të Zi dhe ministri i turizmit i Republikës së Shqipërisë.
Panairin e organizon Qendra e Kulturës, Organizata Turistike dhe Instituti për Libër dhe Promovim nga Tirana, e nën patronatin e Komunës së Ulqinit, shkruan Koha.mk./ KultPlus.com
Pas vendimit ditë më parë të Kryetarit të Komunës së Ferizajt, Agim Aliu për themelimin e Këshillit Drejtues të Teatrit “Adriana Abdullahu” në Ferizaj , kjo strukturë mbajti mbledhjen e parë konstituive me ç’rast me pajtueshmërinë e plotë të anëtarëve të kësaj strukture, drejtori u zgjodh aktori Nexhat Xhokli.
Ndër temat tjera që u diskutuan në këtë mbledhje ishin edhe problemet financiare të institucionit, mungesa e rregullativës ligjore në nivel lokal që organizon punën e institucionit, rregullimi i statusit të aktorëve dhe programi i Teatrit “Adriana Abdullahu”, si dhe një varg çështjesh që pengojnë funksionimin normal të institucionit, shkruan ekonomiaonline.
Anëtarët e Këshillit Drejtues të Teatrit “Adriana Abdullahu” në Ferizaj u shprehën të gatshëm të vënë në binarë të funksionalitetit dhe transparencës, institucionin më të lartë kulturor në nivel local.
Me dakordimin e të gjithë anëtarëve të Këshillit, prioritare u vlerësua hartimi i Statutit të Teatrit “Adriana Abdullahu”, si dhe rregulloret bazë që lehtësojnë organizimin e institucionit konform ligjeve dhe akteve nënligjore në fuqi që rregullojnë këtë fushë. /KultPlus.com
Aktorja e njohur, Margot Robbie, ka zbuluar si është inspiruar nga theksi i Rita Orës për rolin e saj në filmin e ri, trilerin “Terminal”.
“Një mike imja, Rita Ora, mendoj se ka theks të bukur kështu që mora diçka nga zëri i saj”, ka thënë Margot për “Metro.co.uk”, transmeton Koha.net.
“Kur zgjedh një theks, më duhet të gjej dikë dhe të kërkoj në Google intervista të shumta e ndonjëherë gjej njerëz që kanë blogje a të ngjashme dhe aty i dëgjoj teksa flasin shumë. Ka pak Ritë në këtë film. Ka theks të mirë, e dua atë”, shtoi ajo.
Margoti në filmi e ri “Terminal” paraqitet përkrah Simon Pegg dhe Mile Myers. /KultPlus.com
Varri i Adem Demaçit, ishte i pastruar nga lulet dhe kurorat që i ishin vendosur në ditën e varrimit. Varrimi i Demaçit ishte bërë të shtunën, prandaj lulet ende ishin të freskëta.
Ndërkaq, dy ditë pas varrimit, disa metra larg varrit u panë të hedhura në tokë shënimet dhe kurorat që u vunë ditë më parë në nderim të Demaçit.
Largimi i tyre ishte bërë në ditën kur ishte paralajmëruar vizita e Presidentit Hashim Thaçi tek varri i Demacit me qëllim vendosjen e kurorës.
Në fotografinë e realizuar nga KALLXO.com, shihen lulet e vendosura në tokë, por nuk dihet se kush i ka larguar nga varrit i Demaçit.
Këshilltari i Presidentit Thaçi, Ardian Arifaj tha për KALLXO.com se kurorat nuk janë hequr nga zyrtarë të Presidencës.
“Ndoshta janë larguar nga punëtorët që e kanë rregulluar mermerin e varrit, pasi nuk kanë mundur të punojnë ndryshe. Të shtunën është vendosur labidari”, tha Arifaj.
Presidenti Thaçi vendosi një kurorë me lule për të nderuar veprimtarinë e Demaçit. Ato ishin të vetmet që mbetën mbi varrin e Demaçit.
Adem Demaçi vdiq të enjten e kaluar në moshën 82 vjeçare./KultPlus.com
Festivali “Beerfest Kosova”, do te vazhdojë të mbahet më 30 dhe 31 korrik dhe më 1 gusht.
Sipas kompanisë MODUS (organizator i Beerfest), adhuruesit e Beerfest do të kenë mundësinë të vazhdojnë festën për tri ditë tjera pas tri dite të shtyrjes shkaku i tri ditë zie që ishin në Kosovë dhe të cilën organizatorët e kanë respektuar.
“I njoftojmë të gjithë adhuruesit e Beerfest që sikurse filloi me një spektakël, njësoj do të vazhdojë edhe gjatë ditëve tjera në vijim të Beerfest ku do të kemi muzike të të gjitha zhanreve që do të kujdesen për një argëtim unik të pjesëmarrësve të Beerfest”, thuhet në njoftim.
Sipas këtij njoftimi të gjithë artistët që ishin paraparë të performojnë, do të jenë pjesë edhe në ditët e ardhshme si NR, Genc Prelvukaj, Genta Ismajli, Ilirët, Grupi NA, Vala Mulliqi, Dj James, Dj Ostflux, Nani, Malik dhe artistë tjerë.
“Përveç muzikës e birrave të ndryshme, këndit të ushqimit e pijeve jo-alkoolike, vizitorët do të kenë rastin të jenë pjesë e lojërave të ndryshme, të cilat ndihmojnë në realizimin e atmosferës festive dhe verore”, thuhet në njoftim.
Ky festival ka për qellim që qytetarëve të izoluar të Kosovës, t’iu ofrojë argëtim madhështor me një kosto shume të ulët dhe të përballueshme për qytetarët./KultPlus.com
Nga Aurenc Bebja
Në faqen n°1246 të dokumentit diplomatik të Kombeve të Bashkuara gjejmë telegramet revoltuese të udhëheqësve fetarë dhe politikë të Shqipërisë kundër priftit tradhëtar Anton Ashiku, dërguar asokohe Kombeve të Bashkuara, me kërkesë të Fan Nolit.
Telegramet në fjalë, të dërguara nga Shkodra, Oroshi dhe Tirana, gjatë muajit tetor të 1921, i ka sjellë në shqip Aurenc Bebja, nëpërmjet blogut të tij “Dars (Klos), Mat – Albania” :
Çështja e Mirditës
Telegramet e dërguara me kërkesën e Imzot Fan Nolit, delegat i parë i Shqipërisë në kuvendin e dytë të Kombeve të Bashkuara.
Shkodër (Shqipëri), 5 tetor 1921.
Si kreu i Episkopatit dhe në emër të të gjithë klerikëve të Shqipërisë, unë e mohoi Atin françeskan Anton Ashiku, tashmë i përjashtuar nga Shqipëria si tradhtar i vendit tonë, i cili ndodhet në Jugosllavi, me një emër të huazuar dhe një mandat të rremë, ku është vënë në shërbim të një kombi të huaj dhe përpiqet të përmbushë në Gjenevë shfrytëzimet më të këqijat. Kleri katolik mbështet qeverinë e Tiranës dhe në bashkëpunim me të gjithë shqiptarët e të gjitha feve dhe të gjithë krahinën e Mirditës, e cila është dhe do të jetë gjithmonë pjesë integrale e Mëmëdheut.
Kryepeshkop i Shkodrës dhe Mitropolit i Shqipërisë,
(Nënshkruar)
Jak Sereggi
Orosh, 7 tetor 1921.
Unë, udhëheqësi fetar i Mirditës, duke mësuar me habi hapat e ndërmarrë nga Anton Ashiku, i ashtuquajtur delegat kryesor mirditor, që kërkon ndarjen e Mirditës me atdheun tonë, më lejoni të theksoj se qeveria jonë qendrore është thjesht kombëtare, jo-fetare dhe përbëhet nga shtetas shqiptarë të tri feve.Në emër të të gjithë klerikëve katolikë dhe të popullatës së Mirditës, unë protestoj më të gjithë forcën time kundër veprimeve të shërbimëve të lartpërmendurit, i cili është në shërbim të propagandës së huaj, dhe ju lutem që të mos keni besim në komunikimet që do të bëjë në emër të Mirditës. Shtoj se delegacioni ynë në Lidhjen e Kombeve përfaqëson të gjithë Shqipërinë. Popullsia e Mirditës mendon vetëm për forcimin e pavarësisë së Shqipërisë dhe mbrojtjen e integritetit territorial të vendit kundër ambicieve dhe intrigave të fqinjëve të saj.
Udhëheqësi fetar i Mirditës
Don Jozef Gjonali
Tiranë, 9 tetor 1921.
Ne, përfaqësuesit e popullsisë katolike shqiptare në Parlamentin Kombëtar, duke mësuar se Anton Ashiku është afruar pranë Lidhjes së Kombeve, në cilësinë e delegatit të Mirditës, nxitojmë të paralajmërojmë Asamblenë e Lartë kundër manovrave të këtij individi që përfaqëson vetëm veten e tij, dhe për më tepër, ai është i njohur si agjent propagandistik i Jugosllavisë dhe si i tillë është përjashtuar prej vitit të kaluar nga territori kombëtar dhe rendi françeskan. Ne shtojmë gjithashtu se popullsia katolike shqiptare nuk kanë ushqyer apo shprehur kurë ndonjë dëshirë për autonomi, por përkundrazi, ajo është e vendosur të mbrojë deri në fund integritetin, unitetin dhe pavarësinë e atdheut të përbashkët.
Deputetët katolikë në parlamentin shqiptar:
(Nënshkruar)
At Ndre Mjeda
At Fishta
Luigj Gurakuqi
Kolë Thaçi
Shuk Gurakuqi
https://darsiani.com/la-gazette/mjeda-fishta-gurakuqi-sereggi-dhe-gjonali-nepermjet-fan-nolit-kombeve-te-bashkuara-1921-ati-françeskan-anton-ashiku-tradhetar-i-kombit-dhe-agjent-propagandistik-i-jugosllavise/
Ambasada e Republikës së Kosovës në Ankara për të gjithë bashkatdhetarët që jetojnë atje, që nga sot hapë Librin e Zisë me rastin e vdekjes se veprimtarit të shquar të çështjes kombëtare, shkrimtarit dhe bartësit të çmimit Saharov, Adem Demaçit, shkruan KultPlus.
“Me rastin e humbjes së njërit nga mbështetësit e mëdhenj të luftës për Pavarësi të Kosovës, fituesit të Çmimit Saharov për të Drejtat e Njeriut, mbrojtësit të madh të të drejtat të njeriut në Kosovë, i njohur si Mandela i Ballkanit i cili vuajti 28 vjet në burgjet Jugosllave dhe Serbe për shkak të mendimit të lirë, shkrimtarit – politikanit Ademi Demaçi është hapur Libri i Zisë në Ambasadën e Republikës së Kosovës në Ankara nga 30 korrik – 1 gusht 2018, ora 10:30 -15:30”, thuhet në njoftim të ambasadës.
Veprimtari Adem Demaçi ndërroi jetë në moshën 82 vjeçare të enjten që e lamë pas, ndërsa është varrosur ditën e djeshme me nderime të larta shtetërore tek varrezat e dëshmorëve të lagjes së Velanisë./ KultPlus.com
