Një dysheme mozaike është zbuluar nën një vresht në veri të Italisë pas kërkimeve me dekada.
Anketuesit në komunën e Negrar di Valpolicella në veri të Veronës publikuan imazhe të pllakave të ruajtura mirë të varrosura disa metra nën tokë, transmeton rtv21.tv.
Sipas zyrtarëve, studiuesit gjetën së pari prova të një vile romake atje më shumë se një shekull më parë. Teknikët janë akoma duke gërmuar butësisht vendin për të parë shtrirjen e plotë të ndërtesës antike. Fotografitë e postuara në internet tregojnë mozaikun e pacenuar, si dhe themelet e vilës. Një shënim në webfaqen e komunës tha që gërmuesit më në fund e bënë zbulimin “pas dekadash përpjekjesh”.
Teknikët do të kenë nevojë për “burime të rëndësishme” për të përfunduar punën. Por autoritetet lokale janë zotuar të japin “të gjithë ndihmën e nevojshme” për të vazhduar me gërmimet. Pompei, qyteti romak i varrosur zyrtarisht u rihap për publikun të martën pas disa muajsh për shkak të pandemisë koronavirus. Akropoli i famshëm i Greqisë u rihap për vizitorët në fillim të këtij muaji./ KultPlus.com
Javë më parë kur Elona Agolli më njoftoi për botimin e tregimeve të “fshehura” të së ëmës, i kam shkruar Helena Kadaresë për ta pyetur se ç’dinte ajo për këtë letërsi të strukur, të gruas shkrimtare të Dritëro Agollit dhe nëse mund të bëhej një bisedë për shoqen e saj të rinisë. Helena u përgjigj menjëherë pozitivisht, duke dalë jashtë “kanoneve” që i ka vënë vetes si një grua diskrete, larg mediave.
Shoqja e saj e rinisë, një rrëfim për të, bëhet shkas për një bisedë mbi letërsinë e grave, letërsinë e grave shkrimtare të martuara me burra shkrimtarë dhe një luftë të mundshme psikologjike, që u lë skenën burrave. Jo gjithnjë biem dakord në këtë bisedë, por Helena Kadare ndan me publikun një miqësi rinie, rrëfimet e kohës kur njohu lirinë, kujtimet me Sadijen, çfarë dinte për tregimet e saj, bisedën e fundit dhe premtimin e pambajtur.
Kjo është edhe një bisedë mbi humbjet, mbi vdekjet dhe mbi boshin që na përfshin kur kemi humbur ata që duam. Siç thotë Helena, “ti mëson se vdekja është një fenomen njerëzor miliona vjeçar dhe parë në këtë prizëm, ti pranon të papranueshmen, pa u mësuar kurrë me të: Faktin që askush nuk do t’i shmanget asaj. Me përjashtim të mendësisë së diktatorëve, sigurisht…”.
Në një bisedë që shtrihet mes Tiranës pandemike dhe Parisit, bërë disa javë më parë, shkrimtarja kujton një frazë të francezi Emersson, “se vdesim ngaqë kemi lindur dhe që në momentin që lindim secili prej nesh ka bërë një lloj kontrate me vdekjen, ndaj duhet pritur me një fare qetësie”. Por kjo – thotë Helena – s’më bën të bie në dëshpërim, sepse vdekja u përket të gjithëve e të gjithë do të kalojmë përmes saj… Ajo u kujton dashuronjësve të letërsisë që kurrë nuk duhet të thonë “këtë do ta bëj më vonë”. “Çdo gjë që ato kanë dëshirë ta shkruajnë, çdo moment që ju ka bërë përshtypje dhe që mendojnë apo e ndiejnë se duhet ta hedhin në letër, të mos presin absolutisht çastin e duhur, të quajtur ‘kur të kem më shumë kohë’. Kohë s’kanë për të pasur kurrë. Ju siguroj për këtë. Asnjëherë nuk vjen ajo, koha ideale, për të bërë gjërat që duam apo kemi dashur të bëjmë”.
Biseda me Helena Kadarenë, për Sadije Agollin e letërsinë, për gratë dhe letrat, për rininë e kujtimet, për pallatin ku banuan të dyja, për dhomën e konviktit, vjen në kohë të trishta për vendin, por biseda është zhvilluar javë më parë, ndaj nuk i përfshin.
– Dasma juaj u bë shkas që Sadija, shoqja e kursit, të njihej me të shoqin, Dritëroin shumë vite më parë. Tani ata nuk jetojnë më dhe ja ku na vijnë në duar tregimet e saj të sirtarëve. Çfarë të sjellin në mend këta dy kufij kohorë me një libër të botuar pas ikjes së saj?
Është pikërisht siç thoni ju. Kemi qenë në një klasë me Sadijen në Fakultetin Gjuhë-Letërsi. Ishim pothuajse gjithë ditën bashkë, sepse banonim në një dhomë të konviktit të vajzave, që ishte përbri fakultetit. Me një fjalë, e ndanim çdo gjë bashkë. Që nga ushqimi i paktë deri te veshjet, kur ndonjëra prej nesh kishte ndonjë event special… Unë u largova qysh vitin e parë nga konvikti ngaqë u martova me Ismailin. Në dasmën tonë ne bëmë një “skandal” të vogël për kohën: ftesat e dasmës i shkruam në emër të të dyve dhe jo, siç qe zakoni, që filani dhe filania (pra emrat e prindërve) martojnë vajzën e tyre. Dasmën e bëmë vetë, me kokën tonë, pa farefis e familje. Unë ftova shoqet e shokët e mi të klasës, Ismaili ftoi të gjithë Lidhjen e Shkrimtarëve. Dhe aty u njoh Sadija me Dritëroin. Pas natës së dasmës, shumë e rrëmujshme dhe shumë e bukur njëkohësisht, Sadija dhe Dritëroi vazhduan të vijnë në shtëpinë tonë dhe një pjesë të darkave i kalonim se bashku. Meqenëse në apartamentin tonë banonin edhe prindërit e Ismailit si dhe motra e vëllai i tij, unë vija rrëshqitazi në kuzhinë për të bërë ndonjë omletë me veze apo diçka të tillë dhe darkonim në dhomën tonë të gjumit mbi një valixhe që e përdornim si tryezë. Vite më vonë ne u vendosëm në të njëjtën godinë. Ata në katin e katërt ne në të tretin
Vazhdonim të vinim te njëri-tjetri po jo aq shpesh sa më parë. Vite më vonë, Sadija më tha se po shkruante disa tregime për të cilët ende s’kishte vendosur t’i botonte. Një vit më parë, kur shkova ta takoj në apartamentin ku ajo me Dritëroin vazhdonin të banonin gjithnjë sepse ne u larguam ndërkaq prej andej, ajo më tha se kishte ndër mend t’i botonte këto tregime. E inkurajova dhe i thashë se ishte gjëja e duhur për t’u bërë. Kishte pak kohë që ishte larguar Dritëroi nga jeta dhe ajo po e vuante shumë këtë humbje. Kjo e bënte të mos dilte më nga shtëpia. Kur u largova, i dhashë fjalën se kur të kthehesha në pranverë, do dilnim së bashku në qytet, sepse s’kishte kuptim që ajo të rrinte mbyllur si një vejushë. Po ashtu e lamë me fjalë që në kthimin tim në Tiranë, ajo do t’i kishte mbledhur dhe bërë gati tregimet.
Kur unë u ktheva, ajo nuk ishte më… Ishte një humbje e dhimbshme. Nuk e prisja të ikte kështu. Por ju e dini si janë gjërat në këtë botë. Je mirë e bukur mes njerëzve të tu të dashur dhe papritur, s’je më…
Këto ditë më ka marrë në telefon Elona, vajza e saj, për të më thënë se po më niste me postë librin e sapodalë të nënës së saj. U emocionova. Jam duke e pritur librin e shoqes sime shumë kureshtare ta lexoj e të mësoj përse ka shkruar. Në këto kohë pandemie edhe postat nuk punojnë rregullisht. Çdo ditë pres ardhjen e këtij libri…
– Në tregime, Sadija ndalet te jetët e vajzave e grave të viteve 1960, që përpiqeshin të ishin edhe zonja, edhe nëna, edhe njerëz të lirë mbi paragjykimet. Si ishte kjo peshë e zonjave të asaj kohe?
Siç ju thashë, jam e paduruar të di se çfarë ka shkruar Sadija në këto tregime. Kur t’i lexoj, do të di t’ju them edhe mendimin tim për to.
– Si mike rinie, ajo me kaçurrela të zeza e ju me gërsheta, keni folur gjatë mbrëmjeve në një ndërtesë njëkatëshe pranë Rrugës së Elbasanit. Çfarë i shqetësonte vajzat e asaj kohe dhe çfarë mundët të ndryshonit vit pas viti?
Po, konvikti njëkatësh kishte qenë dikur kazermë e ushtarëve italianë më duket. Kushtet ishin jokomode, ishim gjashtë vajza në një dhomë, banjat ishin të përbashkëta në fund të korridorit. Drejtoresha e konviktit ishte një grua dëshmori shumë e rreptë, që na e vështirësonte çdo dalje lirisht nga konvikti. Por mund të them me bindje të plotë se as hoteli më luksoz i ditëve të sotme nuk do kishte mundësinë të na jepte kaq shumë lumturi dhe kaq gëzim sa ai konvikt i thjeshtë me krevate druri. Ishim të lumtura në radhë të parë, pse kishim ikur nga tutela prindërore. Ashtu si ajo, edhe unë, vinim nga familje tepër konservatore, tradicionale, të rritura me rregulla të rrepta sjelljeje, me orare strikte, me kufizime të jashtëzakonshme. Në konvikt ishim të lira të bënim si donim vetë. Ishim të gëzuara që na kishte dalë e drejta e studimit në degën aq të dashur, që ishte letërsia. Kishim profesorë të zotë e me emër, që na e bënin kaq të pasur mësimin. Dhe mbi të gjitha, ishim të lira për të dalë kurdoherë. Me orare, pa dyshim, por të lira. Po kështu, lexonim me një uri të madhe të gjithë librat që i gjenim në Bibliotekën Kombëtare, pa na vënë kufi dhe ndalesa askush. Edhe në mbrëmjet e shkollës mund të vinim lirisht pa i kërkuar kujt liridalje.
Bisedat tona rinore vërtiteshin pikërisht rreth këtyre temave. Atë liri të çmuar që fituam, e ngritëm vetë, me forcat tona, por pa abuzuar kurrë me të. Më vonë, kur u bëmë nëna vetë, ditëm t’ua përcjellim fëmijëve këtë liri. Një liri që vinte së brendshmi dhe jo thjesht liri e jashtme.
– Keni shkruar një letër të ndjerë për Elonën, ditën që Sadija u nda nga jeta. Iu riktheva asaj letre dhe gjeta në të një mikeshe rinie, që ndihet pothuaj e tradhtuar nga një ikje e beftë. Si perceptohet një humbje?
Ndarja e njerëzve të dashur nga jeta është gjëja më e rëndë, më e padurueshme, më e hidhur në jetën e njeriut. Nuk ka njeri, me një farë moshe, të themi, që nuk e ka provuar humbëtirën, ndjenjën shkatërruese që shkakton vdekja. Për njeriun e dashur nuk ka kurrë moshë ngushëlluese. Për shembull, prindi mund të jetë në moshë të “tejkaluar” dhe ti ta pranosh humbjen e tij. S’bëhet fjalë. Sepse bashkë me moshën, shtohen edhe kujtimet e përbashkëta. Largimi i tyre është një ndjenjë hidhësie, një boshllëk, me të cilin njeriu nuk do mund të mësohet kurrë. Por… me duhet të bëj një ndalesë këtu. Duke shkuar vitet, njeriu mëson plot gjëra nga jeta, ndodh ajo që quhet përvojë. Bashkë me vitet që kalojnë, ti mëson se vdekja është një fenomen njerëzor miliona vjeçar dhe parë në këtë prizëm ti pranon të papranueshmen, pa u mësuar kurrë me të: Faktin që askush nuk do t’i shmanget asaj. Me përjashtim të mendësisë së diktatorëve, sigurisht… Pra, si ide ajo qëndron përherë në mendjet dhe veprimet tona. Kuptojmë, siç e shpjegon shkrimtari i shquar francez Emersson, (një shpjegim që më ka shkuar për zemër) se vdesim ngaqë kemi lindur dhe që në momentin, që lindim secili prej nesh ka bërë një lloj kontrate me vdekjen. Ndaj duhet pritur me një fare qetësie, ngulmon ai. Kur ne festojnë ditëlindjen, (ishte 90 vjeç vitin e shkuar kur i thoshte këto), unë e di që nuk është një vit më shumë, por një vit më pak. Por, kjo s’më bën të bie në dëshpërim. Sepse vdekja u përket të gjithëve. Të gjithë do të kalojmë përmes saj…
T’i kthehem largimit të shoqes sime. Është e dhimbshme kur vjen një lajm i tillë për një mikeshë. Aq më tepër kur je dhe larg… Pas viteve ‘90, ne u larguam nga Shqipëria, por kemi ardhur rregullisht në vendin tonë disa herë në vit, pa i humbur kurrë lidhjet me njerëzit. Gjëja e parë që kam bërë në çdo ardhje ishte kontakti me miqtë dhe mikeshat e vjetra. Sepse, siç thotë një fjalë e vjetër, që më pëlqen ta rikujtoj. “Zër miq të rinj, por mos harro të vjetrit. Të rinjtë janë prej argjendi, të vjetrit prej floriri”. Kam pasur rast të njihem më shumë njerëz jashtë Shqipërie, por zemra ime ka mbetur përherë aty, te miqtë e vjetër. Në zemrën time ata janë të pazëvendësueshëm. Kështu, humbja e kësaj mikeje, tani që s’do ta gjej më kur të vij, ka për të qenë kurdoherë një brengë. Ka kohë që mendimi i humbjes së njerëzve të dashur më bën të jem më e kujdesshme, më e vëmendshme, më e përkushtuar ndaj tyre, por edhe ndaj njerëzve në përgjithësi.
– Pak është folur për gratë e letrave a zonjat e letërsisë në Shqipëri. I kam parë shpesh si fluturat, që i tundin krahët magjishëm me tërë bukurinë që bartin, e që megjithatë, si fluturat fshihen shpejt, si për t’ua lënë ajrin zogjve. E megjithatë, ne i kemi zonjat e letërsisë, apo jo? A mund të na flisni për letërsinë e zonjave? Çfarë e mban një grua larg makinës së shkrimit?
Nuk jam dakord me ju për rrallësinë e femrave në letërsi. Nuk më duket ashtu. Njoh shumë shkrimtare gra, madje të talentuara dhe disa herë shumë më të ndjeshme në perceptimin artistik të botës. Ju i njihni ato, i keni aty mes jush. Një pjesë e tyre janë edhe mikesha të mija, madje shume të dashura. Siç është Diana Çuli, Elvira Dones, Fatmira Aliaj, Mira Meksi, Vera Bekteshi, Vera Isak, Meri Lalaj… Ka gjithashtu një armatë tjetër që nuk kam njohje të afërt, por që i çmoj dhe i ndjek me interes në botimet e tyre si Flutura Açka, Mimoza Ahmeti, Rita Petro, Albana Shala, Lindita Arapi, Ledia Dushi e ndonjë tjetër. Ato vajza apo gra që i kane hyrë rrugës së krijimit nuk janë aspak flutura që “fshihen shpejt”, siç thoni ju. Ato vazhdojnë sot e kësaj dite me të njëjtin entuziazëm, me të njëjtën dëshirë të krijojnë e të na japin vepra të reja.
– Ngjan klishe, por është edhe e pashmangshme të pyesësh mbi zonjat që ua lanë letërsinë zotërinjve. Duket se si ju, që megjithatë nuk dolët tërësisht nga skena, edhe Sadija, u tërhoqët duke i dhënë letërsisë Ismailin e Dritëroin. Mbase në mënyrë të pavetëdijshme, zemra e një gruaje zgjedh?
Gratë që ua lanë vendin burrave të tyre, më pyesni ju. Kjo varet nga vullneti dhe përkushtimi i secilës prej nesh. Siç mund ta dini, unë kam botuar shumë herët në shtypin e kohës. Martesa me shkrimtarin Kadare më vuri para një përgjegjësie shumë më të madhe se sa po të kisha shkruar vetëm “për qejfin tim”, si të thuash. Së pari, doja të isha e paqortueshme në sytë e tij. Dhe kur, me ardhjen e fëmijëve në jete, puna jonë u dhjetëfishua, ose u shumëfishua, (ishte një kohë e vështirë që, veç vajtjes në punë, angazhimeve të përditshme dhe gjetjes së ushqimit, sidomos kjo e fundit, që të gjitha gratë e brezit tim e dinë fort mirë se ç’torturë ishte. Shumë shpejt u gjeta para alternativës që të vë në balancë krijimtarinë e secilit prej nesh. E ndërgjegjshme plotësisht se ajo që krijonte Kadareja ishte shumë herë më e vlefshme dhe sidomos e bukur, nga ajo që krijoja unë personalisht, më bëri të tërhiqem mënjanë pa bujë dhe pa u ankuar për këtë pozicion të zgjedhur me dashje. Duke i marrë përsipër të gjitha punët e përditshme, sa të lodhshme aq dhe të rëndomta. Ngaqë e doja aq tmerrësisht shumë letërsinë, duke parë atë që bënte ai, m’u duk krejt e arsyeshme kjo “dorëheqje”, për ta lënë bashkëshortin në një hapësirë krejtësisht të lirë, pa asnjë angazhim aq të mundimshëm familjar. Ja, kjo është e gjitha. Sapo kushtet u përmirësuan, pas viteve ‘90 e kam fjalën, u përpoqa të vë në vend mungesën time. Pra, të kap ritmin e humbur të viteve të shkuara. Besoj se Sadija do të ketë ndjekur të njëjtën rrugë.
-A do të kishit një mesazh për vajzat e reja që lexojnë, që shkruajnë e që ëndërrojnë si ju dikur, mes shpresës dhe besimit?
Mesazhi im për vajzat e reja do të ishte ky: Jeta nuk është aq e gjatë sa ç’kujtojmë kur jemi të rinj. Veç të tjerash, ajo kalon në një shpejtësi të pabesueshme. Siç thotë një fjalë e vjetër “Kur u kujtova të kuptoj se ç’ishte jeta, ktheva kokën prapa, por ajo kishte mbaruar!”. Me këtë dua t’ju kujtoj dashuronjësve të letërsisë që kurrë të mos thonë “Këtë do ta bëj më vonë”. Çdo gjë që ato kanë dëshirë ta shkruajnë, çdo moment që iu ka bërë përshtypje dhe që mendojnë apo e ndiejnë se duhet ta hedhin në letër, të mos presin absolutisht çastin e duhur, të quajtur “kur të kem më shumë kohë”. Kohë s’kanë për të pasur kurrë. Ju siguroj për këtë. Asnjëherë nuk vjen ajo, koha ideale, për të bërë gjërat që duam apo kemi dashur të bëjmë. Shtyjini tutje të gjitha punët apo angazhimet që keni nëpër duar, uluni dhe shkruani. Për gjithçka tjetër mund të vijë koha e dëshiruar, për krijimin jo. Është një çast magjik, që duhet kapur fluturimthi./gsh.al / KultPlus.com
Aktori, Chadwick Boseman, shihet duke e portretizuar një ushtar të luftës në Vietnam, në trilerin e filmit të ri të regjisorit Spike Lee, “Da 5 Bloods”.
Filmi, i cili vjen pas projektit të shpërblyer me “Oscar” të regjisorit, “BlacKkKlansman”, kthehet prapa në kohë dhe e shfaq kohën e tashme, teksa e rrëfen historinë e disa veteranëve afrikano-amerikan, të cilët kthehen në Vietnam për t’i kërkuar eshtrat e liderit të ndjerë të grupit të tyre, si dhe mundohen ta gjejnë një thesar të cilin e kishin groposur gjatë shërbimit të tyre në luftën e Vietnamit.
Trileri i sapolansuar i filmit i shfaq me role edhe aktorët: Delroy Lindo, Clarke Peters, Norm Lewis dhe Isiah Whitlock, Jr, teksa mbërrijnë në qytetin Ho Chi Minh, dhe kështu fillojnë ta kujtojnë shokun e tyre të rënë në luftë.
Në fragmentet e shkëputura nga filmi të lansuara në YouTube, gjithashtu shfaqen ylli i filmit “Black Panther”, Chadwick Boseman, si dhe aktorët Jonathan Majors dhe Jean Reno. Derisa filmi përmban skena të xhiruara në Hollywood, por edhe skena të vërteta të kohës së luftës, transmeton Koha.
“Da 5 Bloods” do të lansohet në platformën digjitale Netflix, më 12 qershor të këtij viti.
Ismail Kadare dhe Ibrahim Rugova janë dy njerëz të mëdhenj për shqiptarët. Të dytë edhe kanë shkruar dhe i janë future me zell e me xhelozi studimit dhe letërsisë. Rugova më shumë si studiues ndërsa Kadare më shumë si shkrimtar, ata i bashkon, nëse jo asgjë, Franca, si një shtet ku të dytë kanë pëlqyer të jetojnë e punojnë për një kohë, shkruan KultPlus.
Ndonëse shpesh kishin mospajtime, ata sërish ishin miq.
Po ju sjellim sot fjalët e Kadaresë mbi këtë figurë të njohur për shqiptarët:
“Ibrahim Rugova, kolosi i brishtë i Kosovës” (frele), siç është quajtur shpesh, është një president “sui generis”. President të tillë, pa armë, pa zyre, pa ushtri, mund të tallen e të keqtrajtohen nga ata që i kanë të gjitha këto, ashtu siç e tallën dhe i vunë kurorën me gjemba Krishtit. E në të vërtet serbëve u pëlqen të tallen ashtu.
E megjithatë, ky president pritet ndërkaq prej shefave të shteteve, çka jep shpresë se bota dika ka mësuar, së paku nga historia e Krishtit… Rugova është pjellë e një kombi, e një aspirate dhe e një qytetërimi, botës shqiptare. Kjo botë ka nevojë sot të mbrohet”, ka thënë mes tjerash Kadare.
“Rruga e Kosovës drejt pavarësisë ende është e shtruar me gurë, por me disa përjashtime të pakëndshme ajo nuk ka qenë e hapur me terrorizëm, dhunë dhe bombahedhës vetëvrasës. Populli i tij dhe bota duhet t’i falënderohen Ibrahim Rugovës për këtë: në butësinë e tij kishte çelik”, ka thënë Kadare për Presidentin Historik të Kosovës – Ibrahim Rugovën.
Ndërsa në një pritje në Köln në vitin 2013, Ismail Kadare ndër të tjera theksoi: “Është e vërtetë që e kam kritikuar Rugovën në vitin 1999. Ju tani mund të mendoni se unë do të them se kisha të drejtë me kritikën që i bëra Rugovës. Jo, koha e dëshmoi se, e drejta ishte në anën e Ibrahim Rugovës. Unë e kisha kritikuar, kisha qenë i ashpër me të, ai më fali në takimin që kishim në shtëpinë e tij menjëherë pas luftës, ishte meritë e tij. Ai vdiq në paqe, ne u pajtuam, ishim miq.”
Ibrahim Rugova ka vdekur në janar të vitit 2006. Ka udhëhequr Kosovën dhe LDK’në prej viteve të 90’ta. / KultPlus.com
Festivali i Filmit në Sindei (SFF) dhe European Film Promotion (EFP) kanë përzgjedhur filmin ‘Zana’ nga Antoneta Kastrati si njërin ndër dhjetë filmat evropian nga regjisore femra që do të shfaqen në kuadër të programit ‘Europe! Voices of Women in Film’.
Ky program është krijuar nga European Film Promotion (EFP) dhe Festivalit të Filmi ne Sidnei (SFF). Ky është viti i pestë i këtij programi të cilit në këtë edicionit dixhital të festivalit do ti kushtohet vëmendje e veçantë. Filmat e përzgjedhur evropian në këtë këtë program do të shfaqen bashkë me filmat më të ri australian në kuadër të edicionit të 67-të të filmit në Sidnei.
“Së pari, është nder i madh me qenë pjesë e programit të veçantë EUROPE! VOICES OF WOMEN IN FILM, i cili përfaqëson zëra të ri të grave regjisore nga Evropa në Sydney Film Festival. Veqanërisht më gëzon faktin që Kosova për herë të dytë përfaqësohet në këtë program. Kjo dëshmon që filmat nga Kosova vazhdojnë rrugën e suksesit në skenën ndërkombëtare.
E dyta, duke marrë parasysh kohën e veshtirë në të cilën gjendemi për shkak të Pandemisë dhe anulimeve të festivaleve dhe shfaqjeve në kinema, jam shume falenderuese që Sydney film Festival dhe European film Promotion kanë gjetë mënyrën me vazhdu mbështetjen për filmat dhe artin edhe pse në një formë tjetër, online” u shpreh Antoneta Kastrati regjisorja e filmit ‘Zana.
Edicioni virtual i festivalit dhe ceremonia e ndarjes së çmimeve do të mbahen nga data 10 deri me 21 qershor 2020. / KultPlus.com
Në Pogradec nuk të pret vetëm natyra e bukur dhe turizmi familjar, por edhe një botë plot aventura dhe histori.
Pogradeci dhe rrethinat e tij, ofrojnë për turistët një atraksion të përhershëm turistik me natyrën, kulturën dhe historinë që i japin madhështinë, ndërsa Liqeni i jep hijeshinë.
Përveç liqenit, Pogradeci ka edhe shumë bukuri të tjera natyrore në periferinë e tij, në fshatrat që e rrethojnë, ka monumente të rëndësishme kulturore e historike që të tërheqin t’i vizitosh.
Pogradeci ofron shumë mundësi për turizëm ujor, malor dhe historik. Gjithashtu edhe kuzhina dhe kulinaria pogradecare është shumë e veçantë dhe e pëlqyeshme nga vizitorët shqiptarë dhe të huaj.
Ministri i Turizmit dhe Mjedisit, Blendi Klosi, publikoi një video me pamje nga Pogradeci për promovimin e qytetit në juglindje të vendit, që mbledh rreth vetes mijëra turistë në çdo stinë të vitit.
“Pogradeci, ky destinacion turistik që duhet shijuar. Aty gjen njerëz mikpritës e të buzëqeshur, peizazhe fantastike, atraksione që duhen shijuar”, – tha Klosi.
Në këtë qytet kudo ka bukuri si Lini, një gadishull i vogël në brigjet perëndimore të Liqenit të Ohrit me një fshat të bukur me të njëjtin emër.
Shtëpitë janë të ndërtuara prej guri dhe tulla në anët e rrugicave të ngushta mbuluar me pjergulla. Në jug të Linit, afër Buqezës në liqen, në thellësinë 2-3 m ndodhen disa palafite. Ai është një vendbanim i tipit liqenor ndërtuar në sipërfaqe të liqenit, si ajo e Maliqit në rrethin e Korçës. Ka gojëdhëna që dikur gadishulli i Linit ka qenë një ishull i bukur me bimësi të lulëzuar.
Ndërsa burimet e Drilonit që ndodhen rrëzë kodrave afër fshatit Tushemisht dhe Gurras, 4 km nga Pogradeci kanë një pamje të pakrahasueshme.
Këtë monument natyre mund ta vizitoni në qoftë se ndiqni rrugën Pogradec-Doganë-Shën Naum. Ai është një burim i madh gëlqeror që buron me rrjedhje vertikale të ujit në fund të bllokut gëlqeror, duke vazhduar më pas rrjedhjen në liqenin e Ohrit. Uji vjen nga liqeni i Prespës përmes Malit të Thatë. Uji del jashtë si një burim i madh i veçantë me një rrjedhje prej 7 m3 /sek. Zona është e rrethuar me bimësi të dendur.
Pogradeci ka edhe mjaft kisha mesjetare si Kisha e Shën Bitrit, që vendasit janë mësuar ta thërrasin kisha e Shën Bitrit, ndodhet disa qindra metra larg fshatit Potkozhan. Kjo ndërtesë e vogël prej guri, mbuluar me plloça është me vlera unikale përsa i përket dy kupolave të vogla në anën lindore dhe murit shumë të veçantë pikturuar me afreske në pjesën e brendshme të tij. Edhe pse afresket janë dëmtuar, vizitorët përseri mund të admirojnë misterin dhe bukurinë e shenjtorëve pikturuar në muret e tij.
Një tjetër kishë është ajo e Shën Marenës në veri të fshatit Llenge, zonë e Pogradecit, me një pamje dominuese në majë të malit mbi lumin Shkumbin. Kisha është një ndërtesë e vogël afërsisht 8-12 metra e gjatë. Altari është i ndarë nga pjesa qendrore e kishës me një ikonostas druri 6 m të gjerë dhe 4 m të lartë. Ikonostasi është gdhendur me motive luleje. Gjithë pjesa e brendshme e kishës është e mbuluar me afreske që i përkasin dorës së mjeshtrit të këtyre zonave, Kostandin Shpataraku.
Qyteti i Liqenit, Pogradeci, është qyteti elitar i Shqipërisë i cili vizitohet në të katër stinët./atsh / KultPlus.com
Sot janë bërë 21 vjet qëkur Gjykata e OKB-së mbi krimet e luftës në Hagë konfirmoi se ka paditur si kriminel lufte presidentin jugosllav, Sllobodan Millosheviq.
Kjo padi u bë më 27 maj të vitit 1999, ndërsa më 1 prill të vitit 2001, Millosheviqi ishte arrestuar në Beograd.
Ndërsa me urdhrin e qeverisë serbe, më 28 qershor, ekstradohet në Hagë, pasi paraprakisht i ishte bërë publike aktakuza për krime lufte në Kosovë.
Më vonë ai akuzohet për krime edhe në Kroaci dhe gjenocid në Bosnje-Hercegovinë.
Gjykimi kundër Sllobodan Millosheviqit në Hagë filloi më 12 shkurt të vitit 2002.
Nxjerrja e dëshmive për krime në Kosovë e Kroaci dhe për gjenocid në Bosnje – Hercegovinë ka zgjatur deri më 25 shkurt të vitit 2004. Mbrojtja e tij ka filluar në fund të gushtit të atij viti.
Gjykimi kundër Millosheviqit është ndërprerë me dhjetëra herë për shkak të problemeve kardiovaskolare dhe tensionit të lartë të gjakut.
Më 11 mars 2006 rreth orës 9:30, ai gjendet i vdekur në qelinë e tij. / KultPlus.com
Serbia tashmë është duke shkuar drejt mbajtjes së zgjedhjeve parlamentare të cilat do të organizohen më 21 qershor të këtij viti.
Mes paralajmërimeve të opozitës për bojkot të zgjedhjeve dhe grevave të urisë nga liderët opozitarë atje, kanë ardhur edhe reagime nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës të cilët kërkojnë që në zgjedhje të mos garojnë persona të cilët janë dënuar për krime lufte.
Komiteti Për Punë të Jashtme i Shtëpisë së Bardhë kanë thënë se në lista zgjedhore nuk duhet të jenë emrat e kriminelëve të luftës.
“Serbia nuk duhet të ketë në garën zgjedhore kriminelë luftë”, thuhet në reagimin e House Foreign Affairs Commite, raporton Gazeta Express.
Reagimi ndërlidhet me emrin e Vojsllav Sheshelit i cili është shpallur fajtor për krime lufte nga Tribunali i Hagës./ KultPlus.com
Shko se furishëm po fryn në mua erë mallkimi që s’të fal. Dhe, dije mirë, kurrë më një e një nuk bëjn’ një si thonte Hikmeti, ai farë poeti me këngë prej zjarri.
Shko merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde hiqe zvarrë rrugëve si gjënë e ndyrë. Mos u kthe pas. Mos i harro sytë e përlotur në shtekballin tim. Mos thuaj lamtumirë. Asgjë mos thuaj. Merri me vete gjurmët nëpër të cilat erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyre në mua. Shko dhe bëhu fjalë e mbrame n’gojën time. Bëhu shkrepetirë e fikur n’ylberin e shkrimit tim. Bëhu çdo gjë pos Meje e Teje dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim yjet si fluturat e ua ngjisnim nganjë emër mos ta harrojmë emrin tonë. Shko, merri me vete edhe rrugët, të mos kthehesh kurrë në vesën e lotit të rrejshëm, gërmadhat e kujtimit t’i rrëzosh.
Shko, mbyllu në do kështjella të largëta harrimi, ku s’të zgjojnë më këmbonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur buza buzën e han n’pikllim, që mëkatin s’e lan, që s’mundet ta shpojë Gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes. Shko, më mirë dhe hesht. Mos u kthe mbas. Mos i harro sytë e përlotur n’shtekballin tim. Mos thuaj lamtumirë. E kur t’shkojsh larg, më larg se prej blerimi n’blerim E kur t’shkojsh larg, më larg se prej zemre në zemër Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim, fshihu prej vetes Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde dhe mos qaj. Shko se tmerrshëm po lodrojnë sonte n’mua rrëket e gjakut të ndezur. / KultPlus.com
Qeveria në detyrë ka marrë vendim që ish-bugu i Prishtinës në rrugën “Luan Haradinaj” të shpallet muze, shkruan KultPlus.
Vendimi u mor në një mbledhje që u mbajt online nga qeveria në detyrë.
Ndërsa lajmin e dha edhe Yll Rugova, zëvendësministër i Kulturës i cili ka njoftuar që tashmë është duke u analizuar mënyra e trajtimit të hapësirës drejt transformimit në muze.
“Ky burg, i ndërtuar në fund të të dyzetave, që ndodhet në rrugën Luan Haradinaj, në qendër të qytetit, është objekt historik ku shumë figura të rëndësishme të vendit tonë janë burgosur e persekutuar politikisht. Sot e vizituam burgun me zyrtarë të trashëgimisë kulturore për të analizuar mënyrat e trajtimit të hapësirës drejt transformimit në muze.
Me 23 maj është lëshuar edhe vendimi i Qeverisë për inicimin e këtij transformimi, pra shndërrimit prej burgut të njerëzve, në mbrojtës të kujtimeve”, ka shkruar Rugova. / KultPlus.com
Sot janë bërë 1 vit që kur Mrika Nikqi, 17 vjeçare atëkohë, njëherit alpinistja më e re nga të gjithë pjesëmarrësit botëror në Ekspeditën Everest 2019, dhe si shqiptarja më e re, së bashku me babain Arianit Nikqi, sot 1 vit në ora 6:00 realizuan me sukses ngjitjen në majën më të lartë në botë Mt. Everest 8848 led, shkruan KultPlus.
Everesti është pika më e lartë në botë, me 8848 metra mbi nivelin e detit.
Ky moment ishte tejet emocionues për Mrikën, e cila sot ka vendosur ta publikojë një paragrafë nga ditari i saj në të cilin ka shkruar çdo ditë gjatë ekspeditave.
KultPlus ju sjell postimin e plotë të Mrikës:
Sot nje vit, sebashku me babin tim me shume emocione, besueshmeri e frike ngjitem majen me te larte te botes.
Sot, kam vendose me publiku nje paragraf nga ditari im, ne te cillin kam shkruar cdo dite gjate ekspeditave.
21.5.2019
“-Fjetem me lajme te kqija dhe u zgjume me lajme te njejta… i veshem doën suit-in edhe shkume me honger mengjes, ve e pallaqinka. Biseduam me Caseyn. Ai tha qe Mike po thot me shku nalt ne camp3 po na nuk po shkojme. Tendi me Ed po shkojne pas mengjesit, final push. Prakashi ishte ne south col per me dergu oksigjen… deri ne dreke qendruam jashte, ishte diell po jo edhe shume nxehte, une fillova me kcy e pstaj iu luta babit me m’mesu me kcy vals. Ne 6400m ndërsa flet te ndalet fryma e lemo tu kcy, po na vazhdum e kercyme me kengen “Ne pijetore une jam ulur”. Une dhe babi shkrihemi per ate kenge… hongrem dreke, i bonem disa foto pasi qe kishim kohe e shkume ne tende me pushu. Babi nuk osht normal na mberrdhine krejt zip-at e tendes i qele e une duhna me hi në sleeping bag😑 Young Kumar erdh edhe tha “didi dinner is ready” edhe prap i veshem doën suit edhe shkume me honger darke ku morrem lajme te mira. Data 27 eshte dritare per me summitu kshtuqe pritet qe na me u nise me 25 per c3, edhe si po duket i paskan siguru disa oksigjena. Me 27 nuk ka me pase shume njerez pershkak se sot rreth 200 vete kan move prej c3 ne c4, e ne c4 vec jan diku 150 persona…. shume trafik e shume rrezik per frostbite edhe per vdekje, shpresojme mos me ndodh asgje e keqe, edhe shume njerez sot kan shku per c3…. ne ora 18:30 folem me radio na tregun qe team A vec kan fillu ngjitjen per summit, pse kaq heret? Per me u mundu me avoid tafikun, ne ate kohe disa njerez ishin ne balcony 😩 Prakash dai erdh ne dining tent e te gjithe fytyren sidomos te hunda e kish te djegur prej eres dhe diellit… neser po ngjitemi pak deri te fillimi i Lhotse face sa per mos me ndejt gjith diten, e tash jemi ardhe me flejt… Per nanen e Leken fort me ka marre malli”
Realizimi i ekspedites do te ishte i pamundur nese nuk do te kishin qenë @arianitnikqi @albaninataraku @leke_nikci
Faleminderit babit tim me te cilin kam kaluar kohe te mrekullueshme❤️ / KultPlus.com
Azem Shkrelí ishte një poet e kritik letrar shqiptar. Ai ka qenë kryetar i shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, drejtor i Teatrit Krahinor në Prishtinë dhe themelues e drejtor i Kosova Filmit.
Azem Shkrelí lindi më 1938 në Rugovë të Pejës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa në Prishtinë ai vazhdoi shkollën e mesme për të vazhduar fakultetin Filozofik, degën e gjuhës dhe të letërsisë shqipe. Për shumë vjet ai ka qenë kryetar i shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, drejtor i Teatrit Krahinor në Prishtinë dhe themelues e drejtor i Kosova Filmit.
Ka botuar këto vepra në poezi: Bulzat (1960), Engjujt e rrugëve (1963), E di një fjalë prej guri (1969), Nga bibla e heshtjes (1975), Pagëzimi i fjalës (1981), Nata e papagajve (1990), Lirikë me shi (1994), Zogj dhe gurë (1997). Në prozë: Karvani i bardhë (1961), Sytë e Evës (1975), Muri përfundi shqipes Shtatë nga at, si dhe dramat: Fosilet (1968), Varri i qyqes (1983) etj. Poezitë e tij janë përkthyer në shumë gjuhë të huaja.
Shfaqja e Azem Shkrelit si poet, përpos që përputhej me ardhjen e talentit të fuqishëm, shënonte njëkohësisht kthesën e parë drejt hapjes dhe modernizimit të poezisë shqipe të Pasluftës. Shkreli u ngjit natyrshëm në kulmet e poezisë së sotme shqiptare dhe këtë vend ai e konsolidoi dhe e përforcoi nga njëra vepër poetike në tjetrën, deri në atë të fundit, që e la dorëshkrim “Zogj dhe gurë”, botuar më 1997. Veprimtaria në poezi dhe në prozë e Azem Shkrelit në fund të viteve pesëdhjetë dhe në fillim të gjashtëdhjetave, shënon kthesë cilësore dhe kthesë në praktikat krijuese letrare.
Gjatë viteve pesëdhjetë, si gjimnazist, Azem Shkreli, ka mundur të lexojë nga letërsia e kohës në gjuhën shqipe një poezi tematikisht të kufizuar, me strukturë dhe sajim artistik gjuhësor pa origjinalitetin e duhur. Në prozë gjendja ishte edhe më e varfër. Me përjashtim të ndonjë emri, (Hivzi Sulejmani) ajo pak prozë e autorëve jo fort të talentuar, kryesisht trajtonte tematikën e luftës dhe të fitores përmes rrëfimit klishe bardh e zi dhe të metodës së realizmit socialit.
Kështu Azem Shkreli shënoi kthesën e parë më të rëndësishme në poezi, në radhë të parë, duke e çliruar Unin lirik intim nga ai kolektiv, duke selitur në të temën e dashurisë për vendlindjen dhe duke portretizuar njeriun e truallit rugovas, me ngjyrimet e traditës dhe të lashtësisë, dashurinë për vashën, lirikën peizazhiste, etj. Nga ana tjetër thyerjen e parë të madhe në letërsinë shqiptare, kosovare, Shkreli e bëri me romanin “Karvani i bardhë” si edhe me tregimet e përfshira në vëllimin “Sytë e Evës”, që qëndrojnë ndër më të realizuarat në prozën tonë të shkurtër.
Azem Shkreli zë vend në krye të poezisë aktuale shqiptare. Krahas cilësisë, poezia e Shkrelit shënoi kthesë në rrjedhat e poezisë në Kosovë: e zgjeroi spektrin tematik; e subjektivizoi dhe intimizoi heroin lirik dhe çka është më me peshë, solli një ndjesi të re, të mprehtë ndaj gjuhës, ndaj fjalës. Kështu, ajo i hapi rrugë bindshëm poezisë së viteve pesëdhjetë, të ngarkuar me patosin e euforisë kolektive. / KultPlus.com
Richard Herd, një aktor veteran, i cili u shfaq në dhjetëra filma dhe seriale televizive, ka vdekur në moshën 87 vjeçare.
Herd vdiq nga kanceri, të martën në mëngjes në shtëpinë e tij në Los Angeles.
Ai ishte në shoqërinë e familjes së tij, tha zëdhënësi i tij në një deklaratë, transmeton rtv21.
Kreditë e gjera të filmit të Herd përfshijnë role në “Get Out” dhe “All the President’s Men”. Ai u shfaq në 11 episodet e “Seinfeld” si Wilhem, bosi kërkues i George Costanza në New York Yankees.
Herd, një vendas në Boston, ishte një tifoz i vetëshpallur Red Sox. Herd gjithashtu kishte një role në “Star Trek: The Generation Next”, “Star Trek: Voyager” dhe “Star Trek: Renegades”. Ai bëri paraqitje në “O.C.” “NYPD Blue”, “ER” dhe “Dallas”, ndër shumë seri të tjera. Ai la pas gruan dhe fëmijët./ KultPlus.com
Cila të jetë vallë arsyeja që dashuria na shpërfaqet shumë herë më e pasur sesa tërë përvoja njerëzore dhe një gllabërim i ëmbël për tërë ata që kanë rënë në kurthin e saj? Sepse bëhemi ajo çka dashurojmë, duke mbetur në të njëjtën kohë vetvetja.
Kjo është arsyeja përse herëpashershëm ndjejmë dëshirën e zjarrtë që ta falenderojmë me të tërë të qenëshmen tonë njeriun që dashurojmë; porse, në fund, dashur pa dashur vërejmë se si kjo nuk mjafton aspak.
E vetmja mënyrë është të falenderojmë me tërë thelbin dhe thellësinë e vetvetes tonë. Dashuria e shndërron mirënjohjen në një përkushtim dhe vlerësim të vetvetes dhe, në të njëjtën kohë, në një besim pa kushte ndaj tjetrit. Kjo është edhe forma se si dashuria e dëndëson fuqimisht të fshehtën e saj…
Mund të gëzohesh se po më braktis, Se nga dhimbja e gjitha po mpihem Ti mendon se po më shkel me këmbë, Por si pluhur, unë përsëri do ngrihem.
Te shqetëson kryelartësia ime? Ç’gjë të shkaktoi, papritur mërzinë? Se unë rri sikur kam puse me nafte, Që burojnë aty poshtë në kuzhinë?
Njësoj si dielli, njësoj si hëna Në baticat në harmoni Njësoj si shpresa që çohet lart, Unë do ngrihem përsëri.
Dëshiroje të më shihje të thyer, Me kokë të ulur e sy me lot, Me supe varur si lule thare, Grua e mjere qe një fjale se thotë?
Mos të lëndon krenaria ime, Mos ndoshta kujton se po lajthis, Se qesh sikur kam miniera ari, Atje prapa, në oborrin e shtëpisë?
Mund të më qëllosh me fjalët e tua, Mund ti plagosësh sytë e mi, Mund të më vrasësh me urrejtjen tënde, Por njësoj si era do ngrihem përsëri.
Brengosesh se jam e bukur, seksi, Pse të kapi papritur habia? Se unë eci sikur kam diamante Aty ku takohen kofshët e mia?
Nga kasollet e turpit të historisë Unë ngrihem Nga e kaluara e hidhur, mes bukurisë Unë ngrihem; Jam ujëvarë e lartë, e zezë freskuese, Po fryhem e derdhem po aq tmerruese.
Duke lënë pas frikën e natës se gjatë Unë ngrihem Në një agim mrekullisht të qartë Unë ngrihem Duke bartur dhuntitë e të pareve të mia Jam ëndrra dhe shpresa e skllaves për liri Unë ngrihem përsëri, përsëri ngrihem Ngrihem përsëri!
Qendra e Botimeve për Diasporën zhvilloi sot online mbledhje me përfaqësues të mësuesve të gjuhës shqipe në Angli ku morën pjesë mësuesit: Aida Haziri dhe Anila Kadija të Shkollës Shqipe pranë shoqatës “Ardhmëria” dhe Talat Pllana i Shkollës Shqipe “Kosova”.
Ndër të tjera, në takim u diskutua mbi mënyrën e organizimit të mësimit të gjuhës shqipe në Angli, hartimin e një politike mbështetëse promocionale për promovimin e gjuhës shqipe jashtë vendit, hartimin e teksteve të përshtatshme për mësimdhënien në diasporë, organizimin e trajnimeve të mësuesve të gjuhës shqipe, pajisjen me certifikata të njohjes së mësimdhënies të mësuesve dhe nxënësve etj.
Pjesëmarrësit vlerësuan mundësinë e përdorimit të platformës digjitale të mësimdhënies të ofruar nga Qendra e Botimeve për Diasporën, si dhe mundësinë e pajisjes me fjalorët dygjuhësh shqip-anglisht dhe literaturën plotësuese, gjithashtu të ofruar nga QBD-ja.
Mbledhjet zhvillohen në kuadër të marrjes së informacionit, trajtimit dhe zgjidhjes së problematikave lidhur me arsimin shqip në Diasporë, dhe do të vijojnë edhe me përfaqësuesit dhe drejtuesit e lidhjeve të mësuesve të gjuhës shqipe në vendet e tjera. /KultPlus.com
Konica, i cili sapo kishte filluar detyrën e ministrit fuqiplotë të Shqipërisë në Uashington, u prit në Departamentin e Shtetit nga sekretari Kellogg dhe, pas takimit, i dërgoi këtë telegram ministrisë së Jashtme në Tiranë:
“Sot u poqa zyrtarisht me sekretarin e shtetit, domethënë Ministrin e P. Jashtme hon. F. B. Kellogg i cili më bëri një pritje kordiale. Qëndruam bashkë dhe për një fotografi. Presidenti Coolidge ndodhet larg me vakancë dhe kthehet në Washington pas pesë javësh…”
Kellogg, i cili kishte një prestigj të shkëlqyer në jetën politike amerikane, do të merrte tre vjet më vonë çmimin ‘Nobel’ të Paqes.
U gëzova kur e gjeta fotografinë e rrallë që përmend Konica, sepse ajo shënon pritjen e parë që i bëhej një ambasadori shqiptar nga titullari i Departamentit të Shtetit. Pas disa javësh Konica u prit në Dhomën Blu të Shtëpisë së Bardhë nga Presidenti Calvin Coolidge, për të paraqitur letrat kredenciale.
Kështu filloi historia e përfaqësimit diplomatik të Shqipërisë në SHBA.
Me pushtimin e Shqipërisë nga Italia fashiste më 7 prill 1939, Roma mori nën kontroll punët e jashtme shqiptare.
SHBA u detyruan ta mbyllin legatën në Tiranë dhe të urdhëronin tërheqjen e përfaqësuesit të tyre diplomatik, Hugh Grant.
Megjithatë, Departamenti amerikan i Shtetit vazhdoi ta njohë Konicën si përfaqësues të Shqipërisë në Uashington. Kjo zgjati deri më 24 qershor 1939.
Marrëdhëniet SHBA-Shqipëri rifilluan më 15 mars 1991. Them rifilluan, sepse ato nuk ishin ndërprerë ndonjëherë me ndonjë dokument zyrtar. /KultPlus.com
A po zgjohet kombi shqiptar në Shpirtin e vet? Dy gjëra duhen theksuar që në fillim: së pari, nocioni “Shpirt” do të thotë dimensioni shpirtëror ose spiritual, ku nuk ka më ndarje dhe urrejtje, por vetëm unitet dhe dashuri; së dyti, çështja e Teatrit Kombëtar duhet parë në kontekstin më të madh të krizës botërore të koronës, d.m.th. të luftës së Shtetit të Thellë kundër njerëzimit.
Është dashur një goditje e fortë në kokë që të paktën një pjesë e popullit shqiptar të zgjohet më në fund nga gjumi dhe të ngrihet në këmbët e veta. Goditja i ka ardhur në formën e shembjes së Teatrit Kombëtar. Ai është shembur si trup, por është ngritur si shpirt në zemrat e shumë shqiptarëve, prandaj ai do të rindërtohet ku dhe si ka qenë. Në qoftë se pushteti nuk kishte vepruar në këtë mënyrë, populli do të kishte vazhduar gjumin. Sipas fjalëve të Mefistofelit në “Faust” të Wolfgang Johann Goethe-s: „Unë jam një pjesë e asaj force që do gjithmonë të keqen dhe krijon gjithmonë të mirën.“
Shteti i Thellë është një elitë satanike mbikombëtare e pushtetit, e cila ka krijuar ndër shekuj një kompleks monstruoz financiar-ekonomik-ushtarak-mediatik-arsimor-shkencor, gjendet në çdo shtet të botës dhe ka një agjendë të fshehtë për vendosjen e Rendit të Ri Botëror në kurriz të individit, familjes dhe kombit në formën e qeverisjes botërore mbi njerëzimin e reduktuar dhe të skllavëruar. Ky Shtet i Thellë ka marionetat e tij në çdo shtet, si në pozitë ashtu në opozitë, dhe në çdo organizatë ndërkombëtare si Bashkimin Evropian, Organizatën e Kombeve të Bashkuara ose Organizatën Botërore të Shëndetësisë. Kështu ai kontrollon gjithmonë gjithçka, të gjitha palët në interesin e agjendës së tij të fshehtë. Cilat janë marionetat e Shtetit të Thellë? Tek veprat duken, thuhet, por nganjëherë ata, si p. sh. Bill Gates, fshihen shumë mirë pas maskave filantrope.
Në qoftë se populli shqiptar kërkon ndihmën e „ndërkombëtarëve“ dhe i drejtohet Bashkimit Evropian ose Organizatës së Kombeve të Bashkuara lidhur me çështjen e Teatrit Kombëtar, atëherë është sikur të kërkosh ndihmën e djallit për të luftuar shejtanin. Populli shqiptar duhet të kërkojë ndihmë tek forcat patriotike në shtetet e fuqishme në botë, të cilat mbrojnë vërtet lirinë e individit, familjes dhe kombit. Por është shumë e vështirë të kuptosh se kush është patriot dhe kush vetëm hiqet si i tillë.
Shtrohet pyetja nëse populli shqiptar ka kuptuar tani se nuk sulmohet vetëm kultura e tij, por vetë liria dhe ekzistenca e tij. Shteti i Thellë po sulmon me pretekstin e krizës së koronës çdo popull/komb në botë, d.m.th. gjithë njerëzimin. Prandaj lufta për lirinë nuk po zhvillohet vetëm në Shqipëri por në të gjitha vendet e botës. Kjo luftë për lirinë dhe ekzistencën e njerëzve dhe kombeve është një akt i vetëmbrojtjes legjitime, në të cilin lejohet përdorimi i të gjitha mjeteve të mundshme. Shteti i Thellë në Shqipëri, si duket, ka përgatitur kurthin e radhës për t’ia largur popullit vëmendjen nga agjenda e fshehtë e koronës me vaksinim, çipim dhe 5G dhe për të kanalizuar energjitë e popullit në çështjen e Teatrit Kombëtar. Afishja e treguar në ditën e parë të protestës në Tiranë kundër shembjes së Teatrit Kombëtar – ku shihet një kryq mbi fytyrat e marionetave të Shtetit të Thellë qoftë në pozitë qoftë në opozitë (shih fotografinë) – jep shpresë se populli shqiptar në përgjithësi dhe Aleanca për Mbrojtjen e Teatrit në veçanti po fillojnë të kuptojnë lojën e tij të poshtër të manipulimit, infiltrimit, përçarjes, shpifjes, joshjes, kërcënimit dhe vrasjes.
Thuhet se mjaftuakan dhjetë për qind e popullsisë të jenë zgjuar nga gjumi, për të ndryshuar sistemin. A ka ardhur në Shqipëri koha kur bashkë me shembjen e Teatrit Kombëtar të shembet gjithashtu sistemi i vjetër partiak dhe të vendoset një sistem krejt i ri i demokracisë së vërtetë, ku parlamentarët të zgjidhen direkt nga populli pa ndërmjetësimin e partive të korruptuara, dhe ku presidenti ose monarku, kryeministri dhe ministrat të përgjigjen personalisht për vendimet dhe punën e tyre, duke qenë njerëz me shpirt, zemër dhe logjikë dhe duke qenë koshientë për faktin se populli është sovrani dhe se ata janë vetëm shërbëtorët e sovranit? A po i hap sytë populli shqiptar? A do të bëhet Teatri Kombëtar monumenti i lirisë apo monumenti i skllavërimit?
Një skenar i mundshëm është: Marionetat e Shtetit të Thellë, sipas metodës së vjetër të sundimit “krijo problemin dhe ofro zgjidhjen”, Rama dhe Veliaj e shkaktojnë problemin dhe Basha dhe Kryemadhi e zgjidhin. Në këtë mënyrë Shteti i Thellë do të mbajë popullin në iluzion ose matriks, do të shpëtojë sistemin e vjetër partiak dhe do të çojë deri në fund agjendën e fshehtë diabolike. Lufta kundër koronës është kali i Trojës i Shtetit të Thellë për gjithë njerëzimin, lufta për Teatrin Kombëtar është kali i Trojës i marionetave të Shtetit të Thellë vetëm për kombin shqiptar. Agjenda, nga e cila duhet hequr vëmendja e popullit, është vendosja e një mikroçipi në trup me anë të vaksinimit me detyrim dhe vendosja e 5G në gjithë vendin, për të kontrolluar shëndetin dhe financat e njerëzve me mikroçip në trup me anë të një superkompjuteri me teknikë kuantike. Mirë se erdhët në diktaturën digjitale të elitës së re: Google, Facebook, Tesla, Epay, Apple, Amazon dhe Microsoft!
Sipas informacioneve, të cilat i kam në dispozicion, ndryshon mendimi im mbi narrativat e mundshme. Zemra ime shpreson ende se narrativa e Fuqisë Tripolare ose e elitës së mirë (QAnon, Trump, Putin, Xi, patriotët “white hats”), e cila lufton kundër elitës së keqe (Shteti i Thellë supranacional, globalistët, Obama, Clinton etj.) për të shpëtuar kombet dhe njerëzimin, të jetë e vërtetë dhe elita e mirë të fitojë. Por mendja ime dyshon se bëhet fjalë për një narrativë tjetër, që na tregon se lufta gjoja midis elitave ndodh vetëm në dukje dhe kontrollohet në të vërtetë nga një superelitë e keqe, e cila, sipas metodës së vjetër të sundimit “përça dhe sundo”, synon qeverisjen botërore. Në qoftë se bëhet fjalë për narrativën e dytë, atëherë kemi të bëjmë me QAnon, Trump, Putin dhe Xi si opozitë të kontrolluar dhe me Luftën e Tretë Botërore të gjithë elitës së fshehtë ose të Shtetit të Thellë mbikombëtar kundër kombeve dhe njerëzimit, për të arritur Rendin e Ri Botëror. Atëherë, p. sh., nuk duhen pranuar vaksinimi me çip dhe 5G as nga njëra as nga tjetra palë.
Po zhvillohet një luftë informative si pjesë e luftës hibride. Njeriu nuk di më se kujt duhet t’i besojë. Shanset se cila nga të dyja narrativat është e vërtetë, janë, sipas mendimit tim, aktualisht 50 me 50. Ka të ngjarë se e ashtuquajtura “lëvizje për të vërtetën” (angl. Truth Movement) infiltrohet gjithashtu nga Shteti i Thellë, dhe ajo pjesa e saj, e cila është e hapur për shpresat e ushqyera nga QAnon, anon nga pasiviteti dhe besimi pa kufi tek Trump dhe Mesia i pritur. Dyshohet me të drejtë nëse narrativa e shpëtimit tonë nëpërmjet Fuqisë Tripolare Trump, Putin dhe Xi është e vërtetë. Ka mundësi që kemi të bëjmë me një kurth dinak të ngritur nga elita e pushtetit, me një kal të Trojës për gjithë njerëzimin. Prandaj çdo njeri dhe çdo popull duhet të përpiqet të shpëtojë veten pa ndihmë të huaj.
Deri tani unë kam të qarta vetëm tri gjëra:
Së pari: Njeriu, familja dhe populli/kombi, pra gjithë njerëzimi, janë në rrezik më të madh nga një elitë pushteti pa ndërgjegje, e cila ndjek një agjendë të fshehtë për arritjen e sundimit botëror nëpërmjet mjeteve gjithnjë e më efektive;
Së dyti: Në qoftë se çdo popull del në rrugë për një kohë të gjatë dhe përditë në të gjitha qytetet më të mëdha për protestë ose “shëtitje”, atëherë ai do të ketë ende një shans të shfuqizojë marionetat e Shtetit të Thellë në vendin e tij, për të vendosur një demokraci të vërtetë direkte pa sistemin e partive, e cila të paktën e vështirëson shumë ndikimin nga ana e Shtetit të Thellë mbikombëtar;
Së treti: Rrugëdalja e vetme e vërtetë për secilin prej nesh është rruga për në brendësi për të gjetur Shpirtin tonë dhe Hyjnoren/Perëndinë, dhe si rrjedhojë do të përshpejtohet edhe zgjimi shpirtëror i popullit/kombit tonë.
Dashuri, dashuri, dashuri, në jetën e përditshme, në komunikimin ndërnjerëzor – kjo është forca e individit, e cila ua tregon vendin të gjithë demonëve. Në fund do të fitojë dashuria, kjo është e sigurt. Mirëpo, kur vjen ora e Perëndisë, këtë e di vetëm Perëndia. /KultPlus.com
Mehmet Kraja zgjedh “Rapsodi të një poeme arbëreshe” të Jeronim De Radës si një nga librat që nuk duhen humbur pa lexuar nga letërsia shqipe. Duke e quajtur një vepër pertej artit, Kraja na fton në një lexim ndryshe të De Radës.
Jeronim De Rada, “Rapsodi të një poeme arbëreshe”:
Për mendimin tim, njëra nga veprat më të rëndësishme të letërsisë shqipe. Kjo vepër e De Radës pa të drejtë është zhvendosur nga letërsia në histori, pra është shtyrë disi matanë artit, është kthyer në data, në fusnota, në shënime bio-bibliografike dhe nuk sugjerohet si vepër për lexim. Arsye për këtë mund të ketë qenë gjuha, por vepra ka kohe që është rikënduar dhe, pranë tekstit origjinal, mund të shijohet edhe në këtë formë. Kjo vepër i qëndroi kohës për shkak të motiveve, të cilat, njësoj si tërë letërsia antike, shprehin raportet themelore të njeriut me enigmat kryesore të jetës e të ekzistencës. Së dyti, “Rapsoditë…” i bën art të lartë dendësia e madhe e figurave, që nuk shtrihet vetëm në rrafshin e gjuhës, por në shumicën e rasteve është qenësi e ligjërimit. Një prurje e veçantë e kësaj vepre është tematika kalorësiake dhe aristokrate, e cila për shkak të rrethanave historike, nuk do të përsëritet më në letërsinë shqipe.
Ndre Mjeda,“Juvenilia”:
Ndre Mjeda është mjeshtër i madh i sonetit shqip, i papërsëritshëm në letërsinë shqipe, një skalitës i jashtëzakonshëm i vargut. Mjeda është klasik i letërsisë shqipe; poezia e tij është një monument letrar i gdhendur në mermer. Pa të drejtë është lënë disi në harresë, duket për shkak të rivalitetit të françeskanëve me jezuitët, përfshirë edhe supozimin cinik se Mjeda u njoh edhe në kohën e diktaturës, ndërsa Fishta u anatemua. Pavarësisht se konsiderohet dialektore, poezia e Mjedës është model i mbarë vargimit shqip, sepse ajo shpërfaq, njeh dhe bashkon në një të përbashkët vlerat tingullore të fjalës me vlerat e saj kuptimore figurative, që është ideali më i lartë i poezisë. Poezia e Mjedës mund të lexohet edhe sot me ëndje, nëse mënjanohen disa paragjykime.
Ernest Koliqi, “Tregtar flamujsh”:
Është njëra nga veprat më të rëndësishme të prozës sonë, që ndikoi në bashkëkohësimin dhe emancipimin e letërsisë shqipe. Proza tregimtare e përmbledhjes “Tregtar flamujsh” e Koliqit u shkrua në një kohë qetësie shpirtërore të shqiptarëve dhe ajo reflekton gjuhë të emancipuar, jetë të stabilizuar shoqërore, kulturë qytetare dhe mendim kritik. Mendoj se është mbivlerësuar ndikimi i letërsisë italiane në këtë krijimtari të Koliqit, sepse ai shfaqet i asimiluar, njësoj si letërsia perse te Naimi, apo ajo rumune te Lasgushi. Në këtë pikë proza tregimtare e Koliqit nuk përbën ndonjë përjashtim. Nëse duhet bërë vërejtje gjuhës së Koliqit, kjo nuk lidhet me dialektizmin e thellë të leksikut të tij, sepse ai i përshtatet ambientit, por më shumë me sllavizmat e paasimiluara që gëlojnë në ndonjërën nga këto proza.
Mitrush Kuteli, “E madhe është gjëma e mëkatit”
Është vepra më e arrirë e Mitrush Kutelit dhe njëra nga veprat më të rëndësishme të prozës shqipe. Në këtë prozë të Kutelit subjekti rrëfimor është vendosur në një kontekst fetar. Në një kuptim më të gjerë, rrëfimi është ndërtuar i mbështetur fort te situata biblike e “Këngës së këngëve” të Solomonit. Por motivi biblik është bartur në kohë dhe hapësirë, ashtu siç bëhet zakonisht në raste të këtilla. Vetëm se, kur bëhet fjalë te ne për misticizmin, në etër sikur ndihet njëlloj refuzimi, kështu që kjo mund të jetë një nga arsyet përse kjo prozë e Kutelit nuk ka arritur t’i vërë nën hije veprat e tjera të këtij autori, veçmas ato me tematikë sociale, ndonëse artistikisht është vepra e tij më e arrirë. Mistikja e shndërruar në situatë jetësore, kjo është veçoria themelore e kësaj proze. Gjuha e Kutelit në këtë prozë është model, se si koineja lokale ngrihet në nivelin e tekstit të kultivuar artistik. Ajo është gjuhë që krijon drejtpeshim të fuqishëm ndërmjet tekstit dhe kontekstit.
Petro Marko, “Qyteti i fundit”:
Romani më i mirë i Petro Markos dhe njëra nga veprat më të mira të prozës shqipe të gjysmës së dytë të shekullit XX. Shquhet për subjekt të zgjedhur dhe për guxim krijues, sepse romani edhe për nga tema, edhe për nga metoda krijuese del në anën tjetër të skemës, duke sfiduar ideologjinë dhe njërën nga shtyllat e saj, realizmin socialist. Petro Marko në këtë roman merret me pasojat e luftës, duke dalë “në anën tjetër”, pra në kampin e atyre që e kanë humbur luftën. Dhe aty gjen drama të mëdha, fate të përmbysura, jetë që marrin rrjedhë tragjike. Pavarësisht se autori ndjek me konsekuencë vijën e qartë antifashiste, duket sikur në shumicën e rasteve rrëfimi i del “jashtë kontrollit” dhe bie në “grackën” e humanizmit. Edhe në pikëpamje të metodës letrare ndodh e njëjta gjë: romani për mrekulli iu shpëton shtrëngesave të realizmit socialist. Një përpunim artistik i shkrimit do të mund ta bënte veprën më të qëndrueshme në kohë.
Ismail Kadare, “Kronikë në gur”:
Është kryevepra e Kadaresë dhe njëra nga kryeveprat e letërsisë shqipe, roman që del jashtë skemës letrare të këtij autori dhe përvojës letrare shqipe në përgjithësi, kryesisht përmes një diskursi narrativ thellësisht përpunuar dhe përmes shpërfaqjes së një bote, e cila qëndron në kufijtë e ëndrrës dhe realitetit, të mitit dhe legjendës në njërën anë dhe historisë dhe bëmave reale në anën tjetër. Vepra mbështetet mbi rrëfimin retrospektiv dhe të sublimuar të “fëmijërisë së botës” për luftën në përgjithësi dhe për Luftën e Dytë Botërore në veçanti. Është një rrëfim i sinqertë, jashtëzakonisht poetik dhe i ç’idelogjizuar për një dramë njerëzore përmasash të mëdha, e cila, në një vend të vogël nxjerr në pah fate njerëzish të një realiteti të çuditshëm, gati të përmbysur dhe fantastik. Është roman jo tipik për luftën, që sublimon dije dhe kulturë letrare, roman që i tejkalon përvojat individuale dhe bëhet përvojë e shkrimit letrar e një koineje pothuajse universale. Romani disa herë është klasifikuar nder njëqind romanet më të mirë letërsisë evropiane të shekullit XX.
Azem Shkreli, “Poezi”:
Është njëri nga poetët më të mirë të letërsisë bashkëkohore shqipe, figurë e fuqishme integruese e letërsisë shqipe: poezia e tij, për aq sa lexohet dhe analizohet, funksionon pa dallim në mbarë hapësirën letrare shqiptare. Është poezi kryekëput meditative, me shtresime të thella kuptimore dhe me shprehje të kultivuar gjuhësore dhe artistike. Heroi lirik i poezisë së Azem Shkrelit nuk është as kosovari dhe as shqiptari pasionant dhe euforik, por shqiptari racional, meditativ. Ky hero lirik asnjëherë nuk bëhet pjesë e turmës, pra nuk është hero kolektiv, përkundrazi, është individualist i fuqishëm, që mediton për tema të përjetshme si liria, qëndresa, dashuria, vdekja etj. Poezia e Azem Shkrelit përdor gjuhë dhe shprehje të kursyer dhe shquhet për gjetje origjinale në fushën e figurës poetike. Vepra letrare e Azem Shkrelit ka tiparet e njeriu të urtë, që mediton shumë dhe flet pak.
Ali Podrimja, “Lum Lumi”
Të paktë janë librat e poezisë si “Lum Lumi” i Ali Podrimjes, që mbeten në vëmendje të lexuesit për një kohë kaq të gjatë, jo me ndonjë poezi, me ndonjë varg, me ndonjë motiv apo metaforë, por libri si tërësi. “Lum Lumi” vazhdon të jetë në vëmendje të lexuesit dhe të studiuesve të letërsisë. Ai u bë libër-emblemë i poezisë shqipe, një libër i veçantë, që shënon një kthesë me modernitetin e shprehjes, me emancipimin përmbajtësor, me një gërshetim jashtëzakonisht të suksesshëm të shprehjes së kultivuar dhe subjektit me referenca krejtësisht të qarta kuptimore. “Lum Lumi” është liria e panënshtruar për të shprehur dhembjen, është liria për të ndjerë, është liria për të vuajtur, është liria për të klithur, është liria për të thënë atë që ndjen. Për ta bërë “Lum Lumin” Ali Podrimjes iu desh shumë dhembje dhe po aq fjalë-figura dhe shprehje të gjetura. Në këtë libër elokuenca poetike e Podrimjes njeh depërtime të jashtëzakonshme.
Zija Çela, “Gjysma e Xhokondës”:
Njëra nga veprat më të rëndësishme në opusin e krijimtarisë së Zija Çelës, për mua e veçantë, sepse, bashkë me romanin “Gjaku i dallëndyshes”, hap fazë të re të krijimtarisë letrare të këtij autori dhe manifeston qëndrueshmëri në tranzicionin e vështirë letrar të periudhës pas realizmit socialist në letërsinë e Shqipërisë. Me këtë roman Zija Çela bëhet model i frymës së re në prozën shqipe, e cila konsiston në përvetësimin kreativ dhe selektiv njëkohësisht të pluralizmit të shkollave letrare, duke ruajtur drejtpeshimin ndërmjet zërit të vet origjinal dhe kërkesave në rritje të lexuesit shqiptar. Ndryshe nga shumë shkrimtarë të tjerë shqiptarë që nuk arritën të ecnin në hap me kohën dhe me zhvillimet e saj dinamike, me këtë roman Çela bëhet autor që letërsinë e tij e vendos në raporte komunikimi dhe konkurrence me prozën bashkëkohore kontemporane, sepse, nga njëra anë, ai sublimon arritjet e mëdha të prozës së shekullit XX në ndërtimin e fakturës tekstore dhe të prosedeut, ndërsa, nga ana tjetër, me tematikën e veprave të tij qëndron afër preokupimeve të botës shqiptare, duke u bërë jehonë pësimeve dhe dilemave të saj.
Vath Koreshi,“Ujku dhe Uilli”:
Pavarësisht se konsiderohet roman me tezë të paravendosur, ku e mira dhe e keqja kanë fatin e paracaktuar, ky roman i Vath Koreshit shënon një sukses të jashtëzakonshëm në letërsinë shqipe pas kthesës së madhe të viteve ’90. Romani është një dëshmi se letërsia shqipe, pas shkërmoqjes së realizmit socialist, kishte potencial të brendshëm të rigjenerohej, veçmas romani, dhe të njihte depërtime të reja subjektore dhe gjuhësore. Romani është i rëndësishëm, sepse hap shtigje dhe ofron njërin nga variacionet e “ritregimit” të historisë, ndryshe nga ç’ishte rrëfyer historia deri atëherë: romani është histori ngjarjesh dhe rrethanash, por më shumë është histori lirike e dashurisë dhe pasionit, e vuajtjes dhe mbijetesës. Megjithëqë që sërish të skematizuar, autori i nxjerr personazhet nga skema ideologjike dhe i vendos në kufizime të tjera, duke bërë me dije se liria e vërtetë nuk ekziston, se ajo ka kufizime të tjera ekzistenciale, filozofike dhe botëkuptimore. Më anë tjetër, me këtë roman autori bën kërkime dhe depërtime gjuhësore të rëndësishme në nivel të prozës sonë romanore. /KultPlus.com
Paolo Coelho është një ndër autorët më të lexuar në të gjithë botën. Ai është një ndër fituesit e çmimeve më të mëdha ku një ndër këto është “Kristal Awords” i dhënë nga forumi “World Economic”, shkruan KultPlus.
Paulo Coelho lindi në Rio de Janeiro, Brazil[1]. Që që fëmijëri, Coelho dëshironte të bëhej shkrimtar. Kur ai ia tregoi mamasë së tij këtë gjë, ajo iu pergjigj ” I dashur, babi yt është një inxhinier.
Ai ka një vizion të qartë për botën. A e di cfarë do të thotë të jesh një shkrimtar?”. Shkrimtari Brazilian Coelho lulëzon në kontradikta dhe ekstreme. Coelho më vonë vërejti se “Nuk ishte se ata donin të me lëndonin mua, por ata nuk e dinin se çfarë të bëja… Ata nuk e kanë bërë që të më shkatërrojnë, ata e bënë që të më shpëtojnë.”
“Dashuria është gjithmonë e re. Nuk ka rëndësi nëse dashuroni një, dy, tre, dhjetë herë në jetën tuaj – jeni gjithmonë përballë një situate të panjohur. Dashuria mund të na çojë në ferr apo parajsë, por gjithmonë na çon diku. Ne duhet ta pranojmë, sepse ushqehet nga ekzistenca jonë. “
“Një ditë, dashuria do të pranohet nga të gjitha zemrat, dhe përvoja më e tmerrshme njerëzore, vetmia, që është më e keqe se uria, do të largohet nga faqja e dheut”.
“Përvoja shpirtërore është mbi të gjitha një eksperiment praktik i dashurisë. Dhe në dashuri nuk ka rregulla. Mund të përpiqemi të ndjekim manualet, të kontrollojmë zemrat tona, të kemi një strategji të sjelljes, por e gjithë kjo është e pakuptimtë. Zemra vendos dhe ajo që vendos është ligji “.
“Momenti magjik është momenti kur një” po “ose” jo “mund të ndryshojë tërë ekzistencën tonë”.
“Më duhej ta humbja për të kuptuar se shijen e gjërave që gjejmë përsëri është mjalti më i ëmbël”.
“Dashuria nuk solli kurrë lumturi. Përkundrazi, është gjithmonë një burim shqetësimi, një fushë beteje, netë e vigjiljes, ku pyesim veten nëse bëjmë gjënë e duhur. Dashuria e vërtetë është ekstazë dhe agoni. “
“Nuk ka dashuri të qetë. Kushdo që dashuron, është i humbur. Nuk mund të kujtojë një moment kur dashuria i ka sjellë paqe. Ai gjithmonë do të ndiejë dhimbje, ekstazë, gëzim intensiv dhe trishtim të thellë “. Paulo Coelho
“Të dashuruarit ndikojnë në hapësirën rreth tyre.”
“Nndonjëherë ne përpiqemi të skllavërojmë gjithçka që duam, thua se egoizmi është e vetmja mënyrë për ta mbajtur botën në ekuilibër”. /KultPlus.com
Kitaristi i grupit “Queen”, Brian May, e ka bërë të ditur lajmin se ishte dërguar me urgjencë në spital pasi ka pasuar sulm në zemër.
Në një video të postuar të hënën në Instagram, May tregoi se përveç disa lëndimeve të vogla të pësuara nga një incident në kopshtin e shtëpisë së tij, ai gjithashtu së fundmi kishte përjetuar sulm serioz në zemër, nga çka beson se mund të kishte vdekur.
Muzikanti 72-vjeçar i ka përshkruar këto incidente të njëpasnjëshme të cilat ndodhën gjatë muajit maj, duke thënë: “Kam bërë rezonancë magnetike dhe po, mjekët kanë vënë re qarje në muskujt e të pasmëve,” ka thënë May duke treguar se kishte menduar që ky lëndim ishte shkaktarë i dhimbjeve që po i përjetonte.
Sidoqoftë, një javë më vonë, rokeri po ndihej ende në agoni nga dhimbjet e mëdha dhe kështu i ishte nënshtruar rezonancës magnetike në shpinë, dhe kishte zbuluar se e ka lënduar nervin shiatik.
Por, problemet e tij shëndetësore nuk mbaruan me kaq. Derisa po konsultohej me mjekët rreth dhimbjeve të shkaktuara nga lëndimi i tij i fundit, kitaristi i bendit të njohur e kishte zbuluar se ka përjetuar dhe sulm në zemër, transmeton Koha.
Në video-mesazhin e tij, May tregoi se mjekët e kishin dërguar me urgjencë në spital, ku kishte mësuar se i ka tri arterie të bllokuara dhe është trajtuar nga specialistët si rast emergjent.
Edhe pse shumë njerëz e kishin rekomanduar që të ketë ‘bypass’ të trefishtë, muzikanti kishte zgjedhur t’i vendosë tri stenta në zemër. May gjithashtu ka treguar se është shokuar tej mase kur ka mësuar në çfarë gjendje shëndetësore është, duke qenë së gjithnjë kishte menduar se është një burrë i shëndetshëm.
Muajin e kaluar, May bashkë me bateristin Roger Taylor dhe vokalistin, Adam Lambert, e lansuan një version të ri të këngës ikonike të bendit “Queen”, “We Are the Champions”, të cilës ia kishin ndërruar titullin në “You Are The Champions” dhe ia dedikuan atë punëtorëve të frontit të parë në luftën kundër koronavirusit.
Të gjitha të ardhurat e fituara nga kjo këngë do të dhurohen për organizatën bamirëse të “Covid-19 Solidarity Response Fund”.
Bendi “Queen” dhe Adam Lambert, i cili aktualisht këndon në vend të vokalistit të ndjerë të grupit, Freddie Mercury, para se të shpërthente pandemia e koronavirusit ishte planifikuar ta fillojë turneun evropian, “Rhapsody Tour”, por është detyruar t’i shtyjë data e koncerteve. /KultPlus.com
Autorja e ‘Harry Potter’, J.K. Rowling, i ka befasuar fansat duke njoftuar se do ta publikojë një libër të ri për fëmijë, të quajtur “The Ickabog”.
Mirëpo lajmi më i mirë për fansat e shkrimeve të saj është që ky libër do të publikohet falas online.
54 vjeçarja shpreson që kjo përrallë e veçantë t’iu ndihmojë fëmjëve që të rrinë të zbavitur gjatë pandemisë së koronavirusit.
Ajo ka thënë se e kishte planifikuar publikimin e “The Ickabog” menjëherë pas publikimit të librit të parë “Harry Potter”, mirëpo kur “Harry Potter” mori famë aq të madhe, ajo vendosi t’ia dedikojë kohën letërsisë për të rritur. /KultPlus.com
“Teatri i ri Kombëtar, do të jetë dinjitoz dhe me parametrat më të mirë bashkëkohorë, duke mos pasur më turp për t’i bërë ftesa regjisorëve të huaj, siç ndodhte rëndom më parë”.
Kështu shprehet në një intervistë për Agjencinë Telegrafike Shqiptare, aktori Gerti Ferra, duke shtuar se më në fund erdhi dita për t’i dhënë fund asaj karakatine, që ishte quajtur Teatër Kombëtar.
“Më në fund kështu si e mendoj unë, erdhi dita t’i jepnim fund asaj karakatine të turpshme që ishte në mes të Tiranës e që quhej Teatri Kombëtar. Dhimbshmëri kam pa fund për atë godinë, pasi e kam prekur që në vegjëli, kam emocionet e mija në atë skenë. I sapodalë nga bankat e Akademisë së Arteve ushtrova profesionin tim në atë skenë, por që ishte në zgrip të çmendurisë për t’u quajtur një Teatër Kombëtar. Më vjen keq që nuk u mblodhën kurrë siç ishim të gjithë aktorët, regjisorët dhe t’i hidhnin një tufë lulesh, të recitonim një poezi, disa vargje të ndjera për t’u ndarë nga emocionet dhe kujtimet tona. Edhe unë u rrëqetha kur godina ra, por pas goditjes së parë, thashë erdhi dita e madhe që mezi e kam pritur”, – tha Ferra.
“Unë e kam parë projektin e Teatrit të ri Kombëtar. Jam një prej atyre që e pata fatin ta shikoja në gjenezën e tij. Jam i interesuar dhe kam informacione të mira, që teatri po ndërtohet me parametrat më të fundit bashkëkohorë dhe jam i mbushur me gaz dhe optimizëm se më në fund të do të jetë një teatër bashkëkohor dhe do bëhet me parametrat më të mira dhe më të fundit bashkëkohorë, ku më në fund Teatri Kombëtar do të jetë një teatër dinjitoz, ku nuk do na vijë turp se do vijë një regjisor i huaj se do shikonte ato mangësitë, se nuk ulej dot skenografia, ku aktori i binte qosheve të skenës me kokë, një mizerabilitet. Them që do ta realizojnë një teatër të tillë dhe është në interesin e tyre ta bëjnë me të tilla parametra dhe për këtë jam i lumtur”, – tha Ferra për ATSH.
“Ajo godinë e kishte ezauruar të gjithë funksionin e vet. Nuk do isha kurrsesi dakord që në atë vend të shenjtë të ruhej ajo karakatinë që do binte copa-copa një ditë. E kam jetuar vetë. Nuk do më vinte kurrsesi mirë të shkoja tek Bregu i Lumit për të parë Teatrin Kombëtar. S’kam asgjë me atë zonë, por si koncept. Për këta romantikët dhe këta që po ngrejnë zërin sot, lind pyetja ku jeni ju që flisnit dikur për kushtet më të mira të punës, për pagat… etj., dhe nuk merren me kauza të qenësishme si e përditshmja e artistëve”, – shtoi ai.
“Kësaj qeverie, asaj Ministre të Kulturës, këtij Kryetari Bashkie që është i vetmi që na ka marrë kokë më kokë duke marrë opinionet personale të gjithë aktorëve, nuk e ka bërë asnjë deri më sot, asnjë politikan nuk na ka pyetur secilin nga ne se si e mendon kauzën e Teatrit Kombëtar. Nuk është vetëm godina kauza, është dhe sistemi. Pra është më e gjerë se kaq situata. U bëj thirrje që mos u merrni vetëm me godinën, por merruni dhe me thelbin e së vërtetës, ua them me shpirt këtë gjë. Ka shumë njerëz nga ata aty që e thonë e gërthasin, por ju them, ka shumë gjëra personale që ju jeni mbase viktimë e kësaj kauze të madhe që po përdoret rëndom sot nga politika. Ne s’jemi pjesë e politikës, jemi pjesë e së vërtetës, se kështu është jetë e mot prej 4 mijë vitesh. Është feja e parë që njerëzimi njohu, që kur Aristoteli i madh bënte shfaqjet e tij në Amfiteatër. Dhe për këtë fe kaq të madhe, them të bëhemi dishepuj të së vërtetës dhe jo të shpërdorohemi në këtë formë”, – përfundoi Ferra. /ATSH /KultPlus.com
