Përgjatë gjithë jetës keni për të dëgjuar këshillën dashamirëse të atyre që kujdesen për ty, të të afërmëve, apo të atyre që ta duan të mirën se duhet të mësosh të dëgjosh, dhe të dëgjosh nuk do të thotë të bluash në mendje gjënë e radhës që do thuash ndërkohë që tjetri po flet, POR dëgjimi është një formë e thellë vëmendjeje ndaj tjetrit pikërisht në kuptimin që e shpreh Stephen Covey tek 7 Zakonet e Njerëzve të Suksesshëm.
Por sot do të kapërcejmë në një nivel krejt tjetër të mjeshtrisë së të dëgjuarit, dhe rregulli i artë është ky:
Të mësosh të dëgjosh do të thotë të jesh i fundit që flet.
Merr një lasp dhe një copë letër dhe shënoje këtë, (ose tek Notes në smartphone) pasi vështirë se ke për të lexuar gjë tjetër më të rëndësishme për sot:
Të mësosh të dëgjosh do të thotë të jesh i fundit që flet.
Nuk ka rëndësi sesa njerëzve të tjerë ua tregon këtë ide nëse ti nuk e shkruan diku që ta ngulitësh mirë në mendje për veten tënde.
Nelson Mandela është rasti tipik i personit që merret në studim kur flitet për lidershipin, artin e prijësit, pasi ai është botërisht i njohur si një prijës i madh.
Çdo vend e çdo komb kanë personalitetet e tyre që i frymëzojnë u prijnë dhe u japin guxim por Nelson Mandela në mbarë botën njihet si etaloni i asaj me të cilën një prijës i madh duhet të matet.
Ai në fakt ishte djali i një prej burrave më të rëndësishëm të një grupi tribal, dhe një ditë atë e patën pyetur: si mësove të bëhesh një prijës i madh?
Dhe Mandela u përgjigj:
Kur isha një fëmijë i vogël, shkoja me babain tim në mbledhje të grupeve tribale, dhe unë kujtoj dy gjëra kur babai im takohej me të urtët e tjerë të grupit…
E para: ata uleshin gjithmonë në rreth, dhe e dyta: babai im ishte gjithmonë i fundit që fliste.
Kanë për t’ju thënë gjithë jetën se duhet të mësoni të dëgjoni, por sot ne ju themi se duhet të mësoni të jeni i fundit që flisni, pasi kjo e përfshin rregullin e parë dhe shkon përtej tij.
Ne e vërejmë këtë gjë çdo ditë në takimet e bordeve apo të bizneseve apo të punës apo kudo tjetër, edhe nga njerëz që e konsiderojnë veten prijës të mirë, të cilët në fakt mund të jenë prijës të zotë, të cilët futen në mbledhje shprehin problemin për të cilin do flasin dhe pastaj thonë opinioni im është ky, tani le të dëgjojmë çfarë ka për të thënë secili prej jush, merreni fjalën me radhë.
Aftësia për ta mbajtuar brenda vetes opinionin tënd derisa edhe më i fundit të ketë folur bën dy gjëra për ju:
1. U jep të gjithëve ndjesinë se ata po dëgjohen, dhe u jep të gjithëve ndjesinë e përplotshme brenda vetes se ata kanë kontribuuar.
2. Ju merrni benefitin e njohjes me të gjitha këndvështrimet që secili shpalos dhe kështu i hapni rrugën mendjes që të përftojnë versionin më të drejtpeshuar të çështjes.
Aftësia këtu është një dhe vetëm një: mbajtja e opinionit tënd për vete derisa gjithë të tjerët të kenë përfunduar.
Nëse gjatë kohës që tjetri po flet kurrsesi mos ia jepni atë miratimin me lëvizjen e kokës që do të thotë “Po”, e nëse nuk jeni dakord me dikë ndërsa ai po flet kurrsesi mos e tund kokën me lëvizjen që do të thotë “Jo”.
Qëndro aty, dëgjo me kujdes dhe e vetmja gjë që të lejohet të bësh përpara se të gjithë të kenë përfunduar është që të bëni pyetje, në mënyrë që të kuptoni në rrënjë atë çfarë të tjetri po thotë, dhe cila trajektore e të menduarit i ka çuar ata deri në atë konkluzion.
Dhe në fund, do të vijë radha jote për të folur. Kini parasysh se kjo nuk është aspak diçka e thjeshtë, po flasim këtu për zbutjen e bishës më të egër në trupin e njeriut: gjuhës.
Praktikoni artin e të qënit i fundit që flisni, kjo është ajo që Nelson Mandela bënte. / KultPlus.com
Byroja Federale e Hetimit ka bërë të ditur se ka arrestuar një 49-vjeçar me emrin Angel Pereda, i cili dyshohet se ishte përpjekur të shiste vepra të falsifikuara arti e për të cilat kishte thënë se janë në autorësi të Jean-Michel Basquiat dhe Keith Haring. Sipas komunikatës për media, Pereda, i cili është nga Meksika, kishte kërkuar miliona dollarë për veprat.
Ne mesin e tyre ishin dy piktura të bëra në stilin e motiveve nënshkruese të Haring, duke përfshirë qentë e tij që lehin dhe përbindëshin me tre sy, si dhe një vazo të veshur me imazhe të ngjashme që Pereda thoshte se ishin gjithashtu nga artisti.
FBI-ja akuzoi Peredan për përpjekjen për të shitur një pikturë të Basquiat, që ai e quajti “Glory Boys Kingdom”. Dyshohet se e ofroi atë me një çmim prej 6 milionë dollarësh për një person, emri i të cilit nuk është bërë i ditur, por që jetonte në New York dhe punonte me FBI-në. Kur ky person i ka thënë Peredës që piktura ishte e rreme, Pereda u tha atyre se do ta realizonte atë që në akuzë është thënë se ai e quante: “një origjinal të ri fiktiv”.
Është cituar edhe ankesa e një punonjësi të shtëpisë së ankandeve që ishte kontaktuar nga Pereda në lidhje me veprat e rrejshme. Fondacioni “Keith Haring” ka konfirmuar se veprat ishin false.
Pikturat nga Basquiat dhe Haring marrin vazhdimisht miliona dollarë në ankande. Ato kërkohen nga koleksionistët dhe konsiderohen shumë të vlefshme për tregtarët.
William F. Sweeney, Jr, ndihmës drejtori i FBI-së, ka thënë në një deklaratë: “Siç pretendojmë, z. Pereda i lidhi blerësit e artit, duke shpresuar se viktimat e tij nuk do të shihnin ndryshimin midis artit të vërtetë dhe një falsifikimi. Ai e përdori besimin e tyre në avantazhin e tij duke kaluar vepra pa vlerë si vepra arti të paçmuara. Shpresojmë se ky rast do të jetë një mësim për të tjerët që shpresojnë të bëjnë një sjellje të ngjashme”. /artnews/ KultPlus.com
Historikisht i nënpërfaqësuar në Kanë, filmi i animuar është sërish në festival me dy mjeshtra të tij: izraelitin Ari Folman, i cili u bë i famshëm me “Vals me Bachir-in” dhe japonezin Mamoru Hosoda, i njohur me “Miraï, motra ime e vogël”.
I përzgjedhur gjithashtu në Croisette, është edhe një film investigativ francez për alpinizmin, që ofron një përshtatje të suksesshëm të një mange nga Jiro Taniguchi dhe që, ashtu si dy të tjerët, do të dalë në kinema këtë vjeshtë, transmeton KultPlus.
“Ku është Anne Frank?” nga Ari Folman
Në lidhje me filmin “Ku është Anne Frank?”, për të cilin u punua tetë vjet dhe u mobilizuan 12 studio nga vende të ndryshme, Ari Folman u frymëzua nga një prej librave më të famshëm të shekullit XX, “Ditari i Anne Franck”.
Premtues, filmi gjithsesi mori një pritje të përzier në Kanë.
Filmi ndjek Kitty-n, një mike imagjinare e adoleshentes hebreje që vdiq në internim në 1945 dhe librin e saj që përshkruan vitet e fundit tragjike ndërsa ishte e fshehur në Amsterdamin e pushtuar nga nazistët.
Duke u endur midis së kaluarës dhe së tashmes, ai ofron një reflektim mbi fatin e refugjatëve të sotëm.
“Belle” nga Mamoru Hosoda
Tashmë i përzgjedhur në Kanë me “Miraï, motra ime e vogël”, regjisori i “Dy javë”, Mamoru Hosoda, 53 vjeç, kthehet me historinë e një nxënëseje jetime nga nëna, Suzu , e cila shpik një jetë të dyfishtë në internet, ku bëhet muza muzikore e miliona të rinjve.
Një shpërthim i vërtetë grafik me një gamë të shfrenuar ngjyrash, filmi plot romantizëm është një pikturë e botës së adoleshencës, mundimeve të saj romantike, përdorimit të saj të rrjeteve sociale.
Ai lidh këngë dhe skena aksioni në një sfond pyetjesh për rëndësinë e të qenët vetvetja dhe peshën e maskave sociale.
Ky është filmi i tretë në të cilin Hosoda përqafon çështjen e internetit, tashmë të shfaqur në “Digimon” (2000) dhe “Summer Ëars” (2009).
“Maja e perëndive” nga Patrick Imbert
I vlerësuar me çmimin César si “Filmi më i mirë animacion” 2018 me “Dhelpra e madhe e keqe dhe përralla të tjera”, projektuesi dhe regjisori Patrick Imbert braktis universin e të rinjve për një film realist që lë pa frymë, i vendosur midis Alpeve, Japonisë dhe Himalajeve, në gjurmët e një fotografi reporter dhe një alpinisti të vdekur në majën e Everestit.
I dokumentuar shumë mirë, filmi është punuar nga fotot dhe topologjia e vërtetë e Everestit: “gjithçka është pikturuar si për një ambient normal të animuar”, specifikon regjisori. / KultPlus.com
Deklaratat më të bukura të dashurisë janë ato që jetojnë në vetën e parë, por ne kemi përzgjedhur ato që ne mendojmë se janë më të bukurat të filmave romantikë, që na bëjnë të ëndërrojmë për dashurinë.
Nëse keni dëshirë për t’u zhytur në romancën më të ëmbël, ose po kërkoni frymëzim për t’i shprehur dikujt dashurinë, më poshtë janë deklaratat më të bukura të dashurisë në filma.
Filmi “When Harry Met Sally”
“Të dua kur je i ftohtë dhe jashtë është 30 gradë. Të dua kur të duhet një orë për të porositur një sanduiç. E dua rrudhën që të krijohet kur më shikon sikur jam i çmendur. Më pëlqen që pas një dite të kaluar me ty ende e nuhas aromën tënde në pulovrat e mia dhe jam i lumtur që je personi i fundit me të cilin bisedoj para se të fle gjumë në mbrëmje. Dhe kjo nuk është sepse ndihem vetëm, dhe nuk është sepse është Nata e Vitit të Ri”.
“The Notebook”
“Nuk do të jetë e lehtë. Do të jetë shumë e lodhshme. Ne do të duhet të punojmë për të çdo ditë, por unë dua ta bëj sepse të dua. Dua gjithçka tënden. Përgjithmonë. Ti dhe unë. Çdo ditë”.
Dashuria nuk është shikimi i parë, muaji i parë apo takimi i parë; është jeta e përditshme dhe pushimet e vogla të çdo dite. Është e mundimshme. Por ja vlen. Dhe ndër deklaratat më të bukura të dashurisë kjo është sigurisht një nga më realistët.
“Bashkë me erën”
“Është telash: duhet të puthesh, dhe shpesh, dhe nga dikush që di ta bëjë”. Reth është i vetmi që mund ta shohë Roselën për atë që është “sepse”, ai i thotë asaj, “ne jemi të njëjtë, të dy fundërrina, egoistë dhe mendjemprehtë, por në gjendje t’i shohim gjërat në fytyrë dhe t’i thërrasim me emrin e tyre”.
Të paktën jini të sinqertë me veten dhe do të gjeni personin e duhur.
“Krenari dhe paragjykim”
“Nëse ndjenjat tuaja janë të njëjta, thuajeni tani. Dashuria dhe dëshirat e mia janë të pandryshuara. Por një fjalë e juaja do të më bëjë të hesht përgjithmonë. Nëse, nga ana tjetër, ndjenjat e tua kishin ndryshuar duhet të të them … Ti më ke magjepsur trupin dhe shpirtin dhe të dua, të dua, të dua dhe tani e tutje nuk dua të ndahem më nga ti.
Ah, Z. Darcy! Askush nuk mund të jetë aq i padurueshëm dhe i papërmbajtshëm sa prototipi i së bukurës dhe i mallkuar i krijuar nga Jane Austen.
“The Fault in Our Stars”
“Do të ishte një privilegj të më thyhej zemra nga ju.”
Mund të derdhni shumë lot, por ndonjëherë ia vlen ta provoni.
“Shekspiri i Dashuruar”
“Të dua Will, përtej poezisë”.
Kur premtimet shoqërohen me fakte, atëherë ju po përjetoni diçka të mrekullueshme.
“Submarine”
“Unë shkrepa një fotografi tonën, gjysmë të përqafuar. Kur të jem plakur dhe vetëm, do të kujtoj se kam mbajtur diçka vërtet të bukur”.
Si adoleshent gjithçka është vërtet e vështirë dhe e komplikuar, por ju jeni në gjendje të njihni dashurinë.
“Notting Hill”
“Unë jetoj në Notting Hill, ju jetoni në Beverly Hills, e gjithë bota e di kush jeni. Nëna ime e ka të vështirë të kujtojë emrin tim”, “Gjëja e famës nuk është një gjë e vërtetë, ju e dini, dhe mos harroni se unë jam gjithashtu një vajzë e thjeshtë, duke qëndruar para një djali dhe duke i kërkuar atij ta dua”.
Kushdo qoftë, mos harroni se ajo që ka rëndësi jeni ju të dy dhe pjesa tjetër është letër-muri.
“Moulin Rouge”
“Gjëja më e mirë që mund të mësosh është se si të duash dhe të të duan”. Ky është version i këngës së Nat King Cole “Nature Boy”, e riparë në film nga David Bowie dhe ribërë nga Massive Attack. Fraza është shtypur nga Christian, një poet pa para (Ewan McGregor) i dashuruar me Satinen e bukur (Nicole Kidman)./a2/ KultPlus.com
Këto ditë të nxehta vere ku supozohet që duhet të jenë ditë pushimesh sidomos për artistët, në të vërtetë pjesa më e madhe e tyre janë të zënë edhe në këtë kohë me krijimtari individuale, sidomos pas pauzës së gjatë që shkaktoj pandemia.
Një nga këta artist që nuk rrinë dot pa punuar është edhe Ema Andrea. Ajo si përherë u tregua dashamirëse kur biseduam për të bërë këtë intervistë për ATSH, për të ditur edhe më tepër se me çfarë është e angazhuar ajo në këtë moment. Gjithashtu për të folur edhe në lidhje me projektin e saj të fundit që u shfaq në skenën e “Teatrit Metropol” me titullin “Kombinat”.
“Unë nuk rri dot pa krijuar dhe ndoshta ky është një motor që më shtyn përpara dhe ndoshta kjo është esenca që më lejon ta quaj veten artiste. Gjatë pandemisë unë nuk kam reshtur së krijuari. Ndoshta mënyra se si e kam krijuar unë raportin me artin më ka bërë që vështirësitë ti kthej në dobi. Në teatër kjo është si moto”, tha Andrea për ATSH-në.
Në fillim të karrierës së saj Ema Andrea është prezantuar nëpërmjet kinemasë dhe u bë një personazh shumë i dashur edhe për vetë karakterin që ajo solli në këtë film. Ema na tregon fillimin e rrugëtimit të saj në art, si hyri në këtë botë që ajo e quan si shumë të dashur, madje fatale.
“Unë kam hyrë nëpërmjet filmit “Një vajzë dhe një djalë”. Kristaqi më ndjek dhe unë i them që më keni ndëshkuar që më futët në kinema sepse është një dashuri fatale. Pastaj historia ime me kinemanë ndërpritet dhe rikthehem nga Bujar Alimani që i jam mirënjohëse për këtë film me titull “Vëthi i munguar””, shprehet Andrea.
Pandemia shkaktoj një shkëputje të madhe të publikut me teatrin si edhe në shumë fusha të tjera. Gjatë kësaj periudhe nuk ofrohej asgjë në skenë për shkak të kushteve, por sapo u mor vendimi për tu hapur institucionet artistike, menjëherë Ema vuri në skenë shfaqjen e saj si regjisore me titullin “Kombinat”. Kjo shfaqe u vu në skenë në bashkëpunim më “Teatrin Metropol” dhe Ema na tregon se si mori jetë dhe u zhvillua ky projekt.
“Çdo formë eksperimentimi në art bëhet për publikun dhe ne kemi këto koncepte. Për herë të dytë ftohem nga Teatri Metropol dhe ky është pjesë e projektit AIDA. Është projekt rajonal ku marrin pjesë Mali i Zi, Italia dhe Shqipëri. Unë aplikova dhe fitova për të ripunuar si regjisore. Olsi Lelaj ka bërë një studim antropologjik dhe nuk është thjesht punë teatri mbi Kombinatin dhe jetën e njerëzve që e ndërtuan jetën dhe punën e tyre. Ky vend ka qenë gjithmonë një pjesë e veçantë e qytetit. Këta njerëz e ndërtuan këtë vend. Dikush ka dashur ta prish këtë vend, por dhimbja më e madhe është e njerëzve që kanë punuar dhe jetuar aty. Brezit të ri i bënte çudi ta kuptonte këtë gjë, se si njerëzit vijnë zënë vend dhe bashkë me punën ndërtojnë edhe familjen, anën artistike dhe e mbajnë fortë nga frika se mos i zhbëhet dhe kjo më vlen mua për të bërë një shfaqje. Unë kam punuar në hapësira të braktisura, gjithmonë është tendenca për ti rizgjuar këto hapësira dhe ti jap edhe një funksion jashtë asaj që ka patur dikur”, tregon për ATSH-në Andrea.
Mbi sezonin e ri artistik, i cili pritet të nis në shtator Andrea shprehet se, “jam duke ndërtuar dhe aplikuar për projekte dhe do të vij me produkte të mira dhe për momentin jam në proces personal krijimtarie. Natyrisht që mëndja nuk rri dhe nëse kam kushte të realizoj. Tirana vitin tjetër do jetë edhe kryeqyteti europian i të rinjve, e performancave në hapësirat publike”. /atsh/ KultPlus.com
Kur Nelson Mandela ishte student, një profesor me mbiemrin Peters nuk e kishte fare qejf. Një ditë, Z. Peters po hante drekë në mensë, kur Mandela erdhi me tabakanë e tij dhe u ul ngjitur me profesorin, ai i tha: “Z. Mandela, ju nuk e kuptoni, një derr dhe një zog nuk ulen kurrë bashkë për të ngrënë.”
Mandela iu përgjigj me qetësi: “Mos u shqetësoni profesor, unë do të fluturoj larg,” dhe shkoi të ulem në një tavolinë tjetër.
Z. Peters i skuqur nga inati, vendosi të hakmerrej. Të nesërmen në klasë ai bëri këtë pyetje: “Z. Mandela, nëse do të ishit duke ecur në rrugë, dhe do gjenit një pako, dhe brenda saj ka një çantë më dije, dhe një tjetër me para, cilën do të zgjidhnit?”
Pa hezituar Mandela u përgjigj, “Atë me para, sigurisht”. Z. Peters, duke buzëqeshur, u përgjigj: “ Unë në vendin tënd do të kisha marrë atë me dije”.
Nelson Mandela ngriti shpatullat dhe u përgjigj: “Të gjithë marrin atë që nuk kanë”.
Z. Peters në këtë pikë e kishtë humbur toruan. Kaq i madh ishte zemërimi i tij, sa në fletën e provimit të Mandelës shkroi fjalën “IDIOT” dhe ia dha Mandelës.
Mandela mori fletën e provimit dhe u ul në bankën e tij dukë u përpjekur të ruante qetësinë, ndërsa mendonte lëvizjen e tij të radhës. Disa minuta më vonë, Nelson Mandela u ngrit, shkoi te profesori dhe i tha më një ton shumë të denjë e të sjellshëm: “Z. Peters, e keni firmosur fletën e provimit, por nuk më keni dhënë një notë”. /KultPlus.com
Ishte gjimnaziste kur botoi tregimin, i cili do të ishte filli i padukshëm i fatit me të cilin do të lidhej jeta e saj dhe e bashkëshortit të ardhshëm, që atëkohë që student pasuniversitar në Moskë dhe një prej yjeve të rinj të letërsisë shqipe.
“Pasi kishte lexuar këtë tregim, më shkroi katër rreshta: “Lexova tregimin tuaj të mrekullueshëm…”, do të kujtonte, ndërsa shtonte “Dhimitër Xhuvani, një shkrimtar nga Elbasani, i cili ndodhej edhe ai në Moskë, i kishte thënë Ismailit, që “e njoh unë këtë vajzë”. Kur erdhi në verë në Shqipëri, Ismaili më tha “nuk është se më pëlqeu vërtet ai tregim por kisha tjetër qëllim.” Kështu do të ndante shkrimtarja Helena Kadare me lexuesit nga Prishtina zanafillën e historisë së saj të gjatë të dashurisë me shkrimtarin.“Atë letrën nga Moska e mori vesh i gjithë gjimnazi në Elbasan. Unë iu përgjigja menjëherë, me disa faqe letër, por nuk më erdhi ndonjë përgjigje, ” ka thënë ajo për gazetaret Alda Bardhyli e Beti Njuma, ndërsa e pyesnin mbi detajet e dashurisë së saj me Ismail Kadarenë. Takimi i parë me shkrimtarin, ka kujtuar Helena Kadare, do të ndodhte në Tiranë pasi ai ishte kthyer nga studimet e tij në Moskë.“Rastësisht në Bulevard përballem me Ismailin i cili ishte me Nasho Jorgaqin. “Ja, kjo është Helena Gusho, siç kisha mbiemrin e vajzërisë”, i thotë Nasho. Ai aty për aty shënoi numrin e telefonit dhe më tha: “Më merr në telefon, se kam sjellë edhe disa filma dhe unë i shoh në tavan”, më tha. U mahnita shumë! Ma tha troç: “Hajde të shohim filma në tavan”.
“Atë letrën nga Moska e mori vesh i gjithë gjimnazi në Elbasan. Unë iu përgjigja menjëherë, me disa faqe letër, por nuk më erdhi ndonjë përgjigje ”.
Gjimnazistja dhe më vonë studentja e letërsisë nisi karrierën si shkrimtare duke botuar romanin e parë “Një lindje e vështirë” në vitet ’70, e shoqëruar nga syri kritik i të shoqit, i cili kishte në atëkohë famën si një prej shkrimtarëve më të mirë të vendit. “Kam shkruar shumë herët, por lidhja me Ismailin më bëri të mendoja se, çfarë do të thoshte ai, për ato që unë shkruaja. Ma lexoi fillimisht ai atë roman. “Mirë, nuk është i keq. Por jo kush e di se çfarë. Mos kujto se çfarë ke bërë”, më tha”, ka kujtuar më tej ajo, ndërsa pas romanit të parë erdhën “Bashkëshortët”, “Një grua nga Tirana”, “Kohë e pamjaftueshme”. E pyetur e çfarë mendonte ajo kur shkrimtari e shndërronte marrëdhënien e tyre dhe atë vetë në personazhe të romaneve të tij, siç ishte Ana tek “Përbindëshi”, Helena Kadare do të thoshte “Po, por ai vetë nuk ka qenë koshient, sepse ia kanë bërë këtë pyetje edhe shumë herë të tjera. “Pse ashtu është?! Jo nuk është ashtu”. Anën, e ka një personazh shumë të dashur, e ka përdorur shpesh.
Megjithatë, Helena Kadare, nuk e mendonte se ishte ajo personazhi. “Ky është një nder shumë i madh. Dhe i thosha vetes se është dikush tjetër, jo unë.”Por nuk ishte vetëm ajo personazh i romaneve të Ismail Kadaresë, ishin edhe historitë e dashurisë nga koha e studimeve në Moskë.“Në fakt me historitë por edhe jetën e tij në Moskë u njoha më herët, nga poezitë e tij, por edhe nga ditarët, që ia gjeja e lexoja te shtëpia e tij. Dhe si të thuash, u vaksinova për këtë pjesë.” Ditari, kujtonte shkrimtarja ishte i mbushur me Juba, Tanja e shumë të tjera. “Ai ma përsëriste shpesh: “Ti po të duash edhe ik, se unë nuk kam ndër mend të martohem”. Unë ia ktheja: “Kush ka ndërmend të martohet me ty?!” Përpiqesha të dukesha sa më origjinale.”Jetën në krah të shkrimtarit të madh, Helena Kadare e ka sjellë të rrëfyer në “Kohë e pamjaftueshme”, librin autobiografik që nisi ta shkruante në vitin 1996, në Dubrovnik, edhe pse e dinte se do të ndeshej me kundërshtitë e shkrimtarit që nuk i parapëlqente librat autobiografikë.
“Në fakt me historitë por edhe jetën e tij në Moskë u njoha më herët, nga poezitë e tij, por edhe nga ditarët, që ia gjeja e lexoja te shtëpia e tij. Dhe si të thuash, u vaksinova për këtë pjesë.”
“Ai thoshte se nëse duhet të shkruash diçka, duhet ta shkruash në mënyrë të tillë që ta pëlqejnë ballkanasit, sepse ata vetë, i shpërdorojnë këto gjëra dhe më tepër janë narrativë, në mënyrë gojore.”Këshilla e Ismail Kadaresë për të shoqen ishte që t’i rrëfente me saktësi ngjarjet, ashtu si kishin ndodhur. “Duhet t’i thuash pa tabu. Mos u ndiko, as nga unë as nga ndokush tjetër!”Shkrimtarja ka rrëfyer se kjo i shërbeu t’i shkruante kujtimet pa drojë dhe se Ismail Kadare e mësoi t’i shkruante ato që mendonte pa bërë dredhi, “sepse lexuesi ka ndjeshmëri të jashtëzakonshme, që e kap menjëherë, kur përpiqesh të rrotullosh historinë, për të fshehur diçka.”Në rrëfimin retrospektiv Helena Kadare u ndal edhe tek jeta jo fort e lehtë gjatë komunizmit, ndërsa ka veçuar në disa momente që i kanë lënë shenjë edhe sot, një prej të cilëve ishte nga koha kur u botua poema “Në mesditë Byroja Politike u mblodh”, e njohur si “Pashallarët e kuq”.
“Ti po të duash edhe ik, se unë nuk kam ndër mend të martohem”. Unë ia ktheja: “Kush ka ndërmend të martohet me ty?!” Përpiqesha të dukesha sa më origjinale.”
“Ai ka qenë një moment shumë-shumë i vështirë sepse ndodhi që ai kishte çuar një cikël me poezi te gazeta “Drita” dhe priste botimin në numrin e të dielës së radhës. Ishte një e diel me shi dhe unë, për habinë time, ndjehesha edhe pak euforike. Të dielave ne na thërrisnin aktivistet e lagjes, për të pastruar shkallët e pallatit dhe oborrin. Nga që binte shi unë mendoja “O sa mirë ajo gruaja nuk do na thërrasë sot”. Erdhi gazeta “Drita” poshtë derës. Unë e pashë dhe i thash Ismailit, “nuk është botuar cikli yt”. “Ashtu”, tha ai dhe u pre.”
Helena Kadare ka rrëfyer se poemën për të cilën e kishin kritikuar nuk e kishte lexuar më parë. “Pas kësaj filloi një histori, që ishte më e rënda nga të gjitha sepse u mblodh edhe Komitetit Qendror, u angazhua vetë Ramiz Alia dhe u thanë gjërat më të llahtarshme që mund të thuheshin, “Ti je armik”, “I hap rrugën imperializmit”. Ai ishte shumë i dëshpëruar, e dinte shumë mirë se çfarë kishte bërë. Pasuan ditë shumë të rënda…”Frika ishte ajo që i shoqëronte pas çdo botimi të ri. “Por ai nuk ligështohej”, ka thënë ajo Asnjëherë nuk pati kufizim brenda vetes, për të mos thënë diçka. Mënyrat dhe marifetet e tij, ishin të atilla që ajo që shkruante të kalonte por gjithsesi.”
“Unë do iki, por ti dhe vajzat do të internoheni”. “Nuk ka gjë”, thosha “unë jam e fuqishme dhe do të punoj në internim, por ti bëje atë që mendon dhe që e do”.
Helena Kadare në rrëfimin e saj është ndalur edhe tek marrëdhënia e çiftit me familjen e diktatorit Hoxha. “Ne kemi qenë te familja Hoxha në vitin 1971.”Kohë kur Ismail Kadare do të shkruante Dimrin e Madh “dhe kishte kërkuar nga Arkivi, dokumentacionin e mbledhjes së 81 partive në Moskë. Ne shkuam dhe ishim në një ankth të madh sepse Enveri dukej një figurë e paarritshme. Ndërsa ishim duke biseduar me Nexhmijen, në mes të bisedës erdhi Enveri. Biseda ishte shumë interesante sepse ai tregoi shumë gjëra, jo vetëm për atë mbledhje, por edhe nga Gjirokastra, sepse ata ishin banorë të së njëjtës rrugicë. Ankthi, ishte i madh, për kohën që qëndruam atje.”
Shkrimtarja ka kujtuar edhe frikën pas çdo udhëtimi jashtë Shqipërisë të bashkëshortit. “ E kemi diskutuar disa herë bashkërisht, ikjen e tij në vitin 1983. “Unë do iki, por ti dhe vajzat do të internoheni”. “Nuk ka gjë”, thosha “unë jam e fuqishme dhe do të punoj në internim, por ti bëje atë që mendon dhe që e do”. “Ai -Enver Hoxha- do të vdesë nga dëshpërimi nga ky gjest që unë do të bëj”. Ramë dakord të dy. Për gjatë një nate bëmë gati valixhet. i hapa astarin, futi dorëshkrimet dhe ia qepa, me mendimin se nuk do të kthehej…”
E ndalur në kohët e sotme, ku jeta e çiftit Kadare është e vendosur mes Tiranës dhe Parisit, Helena Kadare thotë se përditshmëria vijon të mbetet e njëjta. “Ai është “Princi” që nuk di të bëjë asnjë punë që e do çdo gjë gati dhe unë që vazhdoj t’i bëj njëlloj si të gjitha gratë shqiptare.”, ka thënë ajo, ndërsa çdo ardhje në Tiranë e sheh si gëzim të vazhdueshëm. “Madje, i kërkoj Ismailit që të rrimë në Tiranë, por kam vënë re se klima në Tiranë e lodh dhe e dëshpëron, sepse, për hir të së vërtetës ka edhe shumë agresivitet, të cilin ai e ndjen më thellë, sesa unë.”Nga libri i saj me kujtime “Kohë e pamjaftueshme”, zbulon se nuk ka harruar asgjë, por ishte Ismail Kadare që i hoqi rreth njëqind fare. “Ka hequr ca kujtime të mikeshave, shoqeve të mia. “Po çfarë i ke këto, kot?!”, ka përfunduar shkrimtarja, ndërsa është ndalur në etapat e një historie të gjatë dashurie e cila zuri fill me atë tregim të shkruar nga një gjimnaziste. / KultPlus.com
Ish-presidenti i Afrikës së Jugut Nelson Mandela vdiq në moshën 95-vjeçare. Njerëzit po mbajnë zi për humbjen e presidentit të parë zezak të vendit. Në vijim një profil i njeriut që ndihmoi për ta çliruar Afrikën e Jugut nga dhuna dhe urrejtja.
Për shumëkënd, Nelson Mandela ishte një hero – simbol i guximit, i bindjes dhe i vizionit. Ai cilësohej shpesh si njeriu i thjeshtë, karizmatik dhe besnik, si njeriu që kujdesej për të tjerët.
Nelson Mandela u lind më 18 korrik, 1918, dhe u rrit në Transkei – një ish-territor zezak afrikanojugor. Që në moshë të re ai u bë aktiv në lëvizjen e anti-aparteidit dhe iu bashkua Kongresit Kombëtar Afrikan. Në vitin 1940, Mandela u bë kreu i krahut rinor të kësaj lëvizjeje.
Nelson Mandela ndoqi universitetin dhe fakultetin e drejtësisë dhe me kolegun e tij Oliver Tambo themeluan firmën e parë zezake të avokatisë në Afrikën e Jugut, me zyra në Johanesburg. Ata i jepnin këshilla juridike falas ose me çmim të ulët zezakëve.
Qeveria e ndaloi organizatën në vitin 1960, por ajo vazhdoi të veprojë fshehurazi. Nelson Mandela vazhdimisht i shmangej policisë dhe detyrohej të jetonte larg gruas së tij të dytë, Winnie, e cila më vonë u bë gjithashtu aktive në lëvizjen e anti-aparteidit.
Kur Kongresi Kombëtar Afrikan vendosi të ndërmerrte veprime të forta për t’i dhënë fund aparteidit, zoti Mandela u bë drejtues i krahut ushtarak të organizatës, duke ndërmarrë një fushatë sabotimesh kundër ushtrisë së Afrikës së Jugut dhe objekteve qeveritare.
Në vitin 1962, 44 vjeçari Mandela u arrestua dhe doli në gjyq për aktivitetin kundër qeverisë. Ai i mbrojti veprimet e tij si pjesë e “luftës së popullit afrikan për një shoqëri të lirë.”
Dy vjet më vonë ai u dënua me burgim të përjetshëm në ishullin Robben pranë brigjeve të Kejptaunit. Mandela kaloi 18 vjet në këtë burg famëkeq, duke refuzuar një ofertë të qeverisë për lirimin e tij, nëse hiqte dorë nga lufta e armatosur e Kongresit Kombëtar Afrikan. Ai doli nga burgu më 1990, pasi qëndroi gjithsej 27 vjet, kur qeveria e bardhë e presidentit Frederik de Klerk legalizoi të gjitha partitë politike dhe liroi shumicën e të burgosurve politikë.
Në vitin 1991, zoti Mandela u zgjodh kryetar i Kongresit Kombëtar Afrikan, ndërsa më1994, kur Kongresi fitoi zgjedhjet e para shumëracore, ai u bë presidenti i parë zezak i vendit, në moshën 75-vjeçare.
“Kurrë, kurrë dhe kurrë më kjo tokë e bukur nuk do të përjetojë shtypjen e njeriut nga njeriu,” deklaroi Mandela gjatë marrjes së mandatit.
Herman Cohen ishte Ndihmës Sekretari amerikan i Shtetit për Afrikën nga viti 1989 deri më1991. Ai thotë se shumica e zezakëve të Afrikës së Jugut i mbanin sytë te Mandela si njeriu i cili mund t’ua bënte jetën më të mirë:
“Ai kishte një qasje të veçantë, karizmatike. Ai u bë simbol në luftën kundër aparteidit dhe ishte e natyrshme që do të zgjidhej si presidenti i tyre i parë.”
Presidenti Mandela shpalli se do të qëndronte në këtë post vetëm për një mandat. Zoti Cohen thotë se gjatë pesë viteve si president, zoti Mandela fitoi respekt ndërkombëtar për ripajtimin e vendit:
“Mandela iu përkushtua kryesisht mobilizimit të afrikanëve për të punuar për zhvillimin ekonomik. Duke patur një arsimim të mirë, ai u bë gjithashtu një lloj zëdhënësi në skenën ndërkombëtare.”
Nelson dhe Winnie Mandela jetuan një kohë së bashku pas lirimit të tij nga burgu, por shpejt marrëdhëniet e tyre u ftohën dhe ata u divorcuan. Në ditëlindjen e tij të 80, zoti Mandela u martua me Graca Machel, e veja e ish-presidentit të Mozambikut, Samora Machel.
Zoti Mandela mori qindra çmime dhe medalje gjatë jetës së tij. Në vitin 1993, ai ndau Çmimin Nobel të Paqes me ish-armikun e tij të betuar de Klerk. Ata u nderuan për kontributin në procesin e paqes në Afrikën e Jugut.
“Jugafrikanët kanë krijuar një shoqëri e cila konfirmon se të gjithë njerëzit kanë lindur të barabartë,” deklaroi Mandela duke marrë çmimin.
Si president, zoti Mandela u kritikua se nuk u përball me krizën e sidës në Afrikën e Jugut. Megjithatë, në vitet e tij të mëvonshme, ai u bë një personalitet publik i luftës kundër sidës.
“Së bashku ne mund ta luftojmë sidën dhe të garantojmë një të ardhme më të sigurt për të gjithë,” tha në një rast Mandela.
Dy vjet më vonë, sida shkaktoi vdekjen e njërit prej djemve të tij.
Në vitin 1999, në moshën 85-vjeçare, Nelson Mandela tha se do të tërhiqej nga jeta publike. Megjithatë, ai vazhdoi të luftojë për të drejtat e fëmijëve.
Në një vend të rrënuar nga konflikti racor, Nelson Mandela është parë si një udhëheqës i jashtëzakonshëm – si njeriu që e çliroi Afrikën e Jugut nga dhuna dhe urrejtja duke e bërë një vend me më shumë paqe dhe mirëkuptim. /KultPlus.com
“I heart NY” e Milton Glaser, 1977, është ndoshta letra më e madhe e dashurisë e të gjitha kohërave, sidomos pasi historia pas saj mban ende disa sekrete.
Së pari, simboli thotë “NY”, dhe jo “NYC”. Edhe pse slogani është identifikuar më ngushtë me qytetin, ai në fakt është bërë për një fushatë reklamuese për të festuar shtetin e New York.
Dhe ndërsa 100% e meritave të dizajnit shkojnë për Glaser, fraza shumë e thjeshtë u krijua nga Mary Wells Lawrence dhe Charlie Moss, drejtori kryesor dhe ai kreativ në firmën reklamuese “Wells, Rich, Greene”, në Madison Avenue.
Logoja u shfaq për herë të parë në një reklamë televizive më 1977, dhe tregonte një këngë me të njëjtin emër, të shkruar nga Steve Karmen, që u miratua si kënga zyrtare e shtetit të New Yorkut më 1980.
Vetëm atëherë William S. Doyle, zëvendëskomisioner i New Yorkut, punësoi Glaser për të hartuar një logo për të mbështetur fushatën reklamuese të shtetit.
Glaser skicoi logon në pjesën e pasme të një zarfi gjatë rrugës për në takimin me agjencinë, dhe madje dhuroi përpjekjet e tij “pro bono” duke menduar se puna do të zgjaste dy javë.
Mbase kjo tregon se ndonjëherë ideja e parë është më e mira. Gjatë 34 viteve të fundit, logoja është miratuar në çdo kontinent e çdo qytet të madh, nga “I heart Chihuahuas” deri në pothuajse çdo gjë tjetër që dikush mund të dojë, veçanërisht si një ode për qytetin që nuk fle kurrë.
Disa dekada më vonë, megjithatë, Glaser mori një letër pushimi dhe heqje dorë nga administrata e atëhershme e Guvernatorit Pataki, në një përpjekje të kotë për të rimarrë logon për shtetin.
Logoja origjinale nuk është në Arkivat e Projektimit AIGA, por ri-shpikja dhe riafirmimi i saj pas 11 shtatorit. Në këtë version të ri, zemra përfaqëson Manhattanin dhe shenjën e zezë, zonën e sulmit. Ajo u shfaq në kopertinën e Daily News më 19 shtator 2001.
Për qytetarët e New York, “I heart NY” është një nga lidhjet më të mëdha emocionale me vendin e tyre. / cbc.al / KultPlus.com
-Para 23 viteve, në Korrik 1998 raportoja: Në Kosovë po ndodh Bosnja, në Rahovec po ndodh Srebrenica…Presidenti Ibrahim Rugova kërkon mbrojtje ndërkombetare për Kosovën…/
-Gazeta kosovare e rezistencës “Bujku”, 22 e 25 Korrik 1998: Të dhëna dramatike për masakra në Rahovec – Bosnja po ndodh në Kosovë – Srebrenica në Rahovec.- Gjendje alarmante në Rahovec dhe rrethinë – Të masakruar, të vrarë dhe të djegur.- Pamjet e Rahovecit ngjajnë me ato të Vukovarit.- Rahoveci shembull i spastrimit të egër etnik të Kosovës.-Kongresisti John Olver i shkruan Bill Klintonit – Në emër të viktimave të Srebrenicës shpëtojeni Kosovën. Letrën drejtuar Presidentit të SHBA e nënshkruan 27 kongresistë amerikanë…/
-Kuvendi i Kosovës në seancën e 7 Korrikut 2021 votoi Rezolutën për dënimin e gjenocidit në Srebrenicë. Kryeministri Kurti: Me dënimin e krimeve, përmes rezolutave si kjo që po miraton sot Kuvendi i Republikës së Kosovës, përmes padive si ajo që po përgatit Qeveria e Kosovës, do të kontribuohet që të mos përsëritet më gjenocidi, as në Srebrenicë, as në Kosovë, e askund tjetër në rajon/
Shkruan Behlul Jashari
PRISHTINË, 18 Korrik 2021/ Në Rahovec prej 17 deri në 22 Korrik 2021 zhvillohen aktivitetet e shënimit të “Epopesë së UÇK-së të Korrikut 1998”, organizuar nga Komuna…
“Në Kosovë po ndodh Bosnja, në Rahovec po ndodh Srebrenica”, kam raportuar para 23 vitesh, në korrik 1998, për Agjencinë Shtetërore Zyrtare të Lajmeve të Shqipërisë – Agjencinë Telegrafike Shqiptare si dhe për Radio Televizionin Shqiptar.
“Të dhëna dramatike për masakra në Rahovec – Bosnja po ndodh në Kosovë – Srebrenica në Rahovec”, citoheshin raportimet edhe në mbititullin e kryetitullin e gazetës kosovare të rezistencës “Bujku”, të 22 Korrikut 1998, në ballinën e së cilës ishte edhe mbititulli “Gjendje alarmante në Rahovec dhe rrethinë” dhe titulli “Të masakruar, të vrarë dhe të djegur”.
Ndërsa, në botimin e 25 Korrikut 1998 gazeta “Bujku” në ballinë kishte kryetitullin “Pamjet e Rahovecit ngjajnë me ato të Vukovarit”. Me titullin “Rahoveci shembull i spastrimit të egër etnik të Kosovës” citohej Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, nga konferenca për shtyp. “Shumë të vrarë, të humbur pa gjurmë e të arrestur”, ishte titulli nga informata për ngjarjet në Rahovec e Këshillit për Mbrojtjen e Lirive dhe të Drejtave të Njeriut.
“Kongresisti John Olver i shkruan Bill Klintonit – Në emër të viktimave të Srebrenicës shpëtojeni Kosovën”, ishte mbititull e titull tjetër në ballinen e gazetës, e cila theksonte edhe se letrën drejtuar Presidentit të SHBA e nënshkruan 27 kongresistë amerikanë…
Gazeta e rezistencës “Bujku”, kryeredaktor i parë-themelues i së cilës isha, dilte nga 18 Janari 1991 me orientim e përcaktim të fuqishëm properëndimor euroatlantik, ishte pjesë e lëvizjes e luftës për liri e pavarësi dhe sfidonte ndalimin e dhunëshëm nga Serbia okupatore të gazetës tradicionale Rilindja, atëherë të vetmes të përditshme në gjuhën shqipe në Kosovë…
Në Kosovë, si në shumë fshatra e qytete, edhe në qytetin e Rahovecit ndodhën masakra të forcave serbe kundër civilëve shqiptarë. Në 19 Korrik të vitit 1998, si pasojë e një sulmi të forcave serbe, në Rahovec pati shumë të vrarë e të plagosur.
Raportoja se edhe në Tehqen e Sheh Myhedinit janë masakruar shumë gra, fëmijë dhe pleq që kishin kërkuar strehim në këtë institucion fetar.
Te vendi i quajtur “Tuba” u gjetën të masakruar dy profesorë si dhe gjashtë trupa të karbonizuar, identiteti i të cilëve nuk u mësua. Gjithsej u regjistruan 150 persona të vrarë.
Dëshmitarët që kishin arritur t’i shpëtojnë këtij krimi kanë treguar se ushtria, policia dhe paramilitarët serbë kanë ekzekutuar civilë shqiptarë arbitrarisht.
Gjatë kësaj ofensive u morën peng, u rrëmbyen e u zhdukën shumë shqiptarë, për fatin e të cilëve nuk dihet asgjë. Organet e pushtetit okupues serb në Prizren, më 22 Korrik 1998, në varrezat e këtij qyteti hapën dy gropa të mëdha dhe groposën shumë shqiptarë të vrarë gjatë ofensivës në Rahovec.
Në raportimet për situatën në Rahovec para 23 viteve, në 23 Korrik 1998 në raportin me titull “Shqiptarët e vrarë janë varrosur në dy varreza masive” raportoja se, “forcat serbe kanë hapur, të mërkuren, me eskavator dy varre të perbashketa dhe kanë groposur kufomat e mbledhura nëpër rrugët e qytetit të Rahovecit, afro një orë para ardhjes në qytet të gazetarëve dhe diplomatëve të huaj.
Sipas KMLDNJ (Këshillit për Mbrojtjen e Lirive dhe të Drejtave të Njeriut) forcat serbe kanë vrarë mbi 50 shqiptarë, ndërkohë që nuk janë identifikuar ende shumë të vrarë e të masakruar, që kanë mbetur nëpër rrugë, shtëpi, bodrume dhe fusha.
Burime të LDK-së (Lidhjes Demokratike të Kosovës) në Rahovec besojnë se janë qindra civilë të vrarë, të masakruar, të djegur dhe të plagosur. Shtypi i Kosovës dhe burime të tjera, masakren e kryer nga forcat serbe në Rahovec, e krahasojnë me Srebrenicën.”
Ndërsa, në 24 Korrik 1998, po para 22 viteve, raportoja që në titull se “Rugova kërkon mbrojtje ndërkombetare për Kosovën”.
“‘Në Kosovë gjendja vazhdon të jetë e rrezikshme, çdo ditë ka sulme të policisë dhe ushtrisë serbe. Ky është një spastrim i egër etnik, që ka filluar në Kosovë’, tha të premten para gazetarëve në Prishtinë, Presidenti i Kosovës, Ibrahim Rugova. Kerkojmë ‘mbrojtje ndërkombëtare për Kosovën dhe popullin e saj dhe të ndalohet përhapja e konfliktit në rajon’, theksoi Rugova.
‘Policia serbe nuk po lejon varrosjen e të vrarëve pas masakrave në Rahovec dhe as ardhjen e organizatave ndërkombëtare dhe kombëtare në Kosovë. Me mijëra shqiptarë janë larguar nga qyteti i Rahovecit dhe rrethinat e tij’, tha Rugova, duke shtuar se, edhe në rajone të tjera të Kosovës ka patur bombardime dhe të vrarë, ndërkohë që vazhdon represioni i policisë serbe.
‘Bashkësia ndërkombëtare, SHBA dhe Bashkimi Evropian, po ndërmarrin të gjitha hapat diplomatikë, por edhe ata ushtarakë, që të mos ndodhë Bosnja në Kosovë’, u shpreh Rugova, në pergjigje të pyetjes së gazetareve. Rugova përseriti qendrimin se ‘zgjidhja më e mirë për Kosovën është Kosova e pavarur me të gjitha garancitë për serbët lokalë dhe një protektorat ndërkombëtar si fazë kalimatare’”.
Sias citimit të gazetës “Bujku”, pyetja ime drejtuar Presidentit Rugova në atë konferencë shtypi ishte kjo: “A po vonohet bashkësia ndërkombëtare në Kosovë, kur dihen vlerësimet gjithnjë e më të shpeshta se këtu po ndodh Bosnja?”…
Në raportimet nëpër vite kam theksuar se, në Kosovë, në vitet 1998-‘99 forcat serbe në sulmet gjenocidale dëbuan mëse 1 milion shqiptarë, shumicën “përtej Bjeshkëve të Nemuna” në Shqipëri, vranë e masakruan rreth 12 mijë, e mijëra të tjerë i zhdukën duke i dërguar e groposur edhe në Serbi, apo edhe duke i djegur.
Sipas të dhënave të bashkësive të familjarëve të të zhdukurve, të të pagjeturve, numri i tërësishëm i të zhdukurve të Kosovës pas luftës së para 22 viteve mbërrinte afër 6.000 veta, mbi 90 për qind prej tyre ishin civilë shqiptarë, të cilët u rrëmbyen, u morën të gjallë në mënyra të ndryshme nga formacionet policore-ushtarake dhe paramilitare të pushtetit okupues serb. Menjëherë pas luftës në Kosovë edhe Kryqi i Kuq Ndërkombëtar evidenconte më shumë se 6.000 të zhdukur. Një numër i tyre, rreth 600 janë gjetur të gjallë nëpër burgjet në Serbi.
“Në Kosovë kanë ndodhur krime lufte, krime kundër njerëzimit dhe akte gjenocide të forcave serbe kundër shqiptarëve”, ka deklaruar eksperti i së drejtës ndërkombëtare, Prof. Dr. Zejnullah Gruda, në një bisedë që kam zhvilluar.
Ai ka folur mes mijëra e mijëra dëshmive të mbledhura gjatë viteve të okupimit e të luftës, të cilat i shpalosnim nga arkivat e Këshillit për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut në Prishtinë. “Janë shkelje të rënda të së drejtës ndërkombëtare në përgjithësi, të drejtës ndërkombëtare të luftës, të drejtës humanitare…”, ka thënë Gruda.
Kuvendi i Republikës së Kosovës në seancën e 7 Korrikut 2021 votoi Rezolutën për dënimin e gjenocidit në Srebrenicë.
“Dënohet ashpër gjenocidi i regjimit serb në Srebrenicë ndaj pjesëtarëve të popullit boshnjak dhe të gjitha shkeljet e të drejtave të njeriut”, theksohet në të parën nga 6 pikat e Rezolutës.
Kryeministri i Kosovës Albin Kurti tha se sot po mbështetet një rezolutë me rastin e 26 vjetorit të gjenocidit në Srebrenicë të Bosnjës dhe se ky është veprim fisnik dhe i duhur, jo vetëm në emër të Kosovës, të shqiptarëve dhe komuniteteve të tjera që përfaqësohen, por mbi të gjitha në emër të universales njerëzore dhe dëshirës për paqe dhe drejtësi.“Srebrenica është masakra më e madhe e ndodhur në kontinentin evropian pas Luftës së Dytë Botërore. Dënimi i krimeve gjenocidale, të cilin po e bëjmë edhe përmes rezolutës së sotme, duhet të jetë i përhershëm, i padiskutueshëm dhe i kudondodhur, në mënyrë që në të ardhmen ato të mos përsëriten kurrë më. Ne sot përkujtojmë, me dhimbje e me respekt të thellë, martirizimin e 8372 burrave e djemve në Srebrenicë, por edhe dhimbjen e mijëra grave të përdhunuara, teksa shpërnguleshin dhunshëm për të krijuar realitetin e ri demografik. Ky krim mori emër, dhe Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë e sanksionoi si gjenocid”, tha Kryeministri Kurti, duke shtuar se me dënimin e krimeve, përmes rezolutave si kjo që po miraton sot Kuvendi i Republikës së Kosovës, përmes padive si ajo që po përgatit Qeveria e Kosovës, do të kontribuohet që të mos përsëritet më gjenocidi, as në Srebrenicë, as në Kosovë, e askund tjetër në rajon. / KultPlus.com
Ministri i Punëve të Brendshme, Xhelal Sveçla dje ka bërë të ditur se 11 shtetas të Kosovës janë kthyer nga zonat e konfliktit në Siri.
Lidhur me këtë ka reaguar Ambasada amerikane në Kosovë duke thënë se Kosova është lider në luftën kundër terrorizmit dhe ekstremizmit.
Në reagimin e ambasadës thuhet se këto kthime demonstrojnë gatishmërinë e Kosovës për të marrë përgjegjësi për qytetarët e saj duke dhënë një shembull për të tjerët.
“ShBA përgëzon riatdhesimin e djeshëm të qytetarëve kosovarë nga zonat e konfliktit në Siri. Këto kthime demonstrojnë gatishmërinë e Kosovës për të marrë përgjegjësi për qytetarët e saj duke dhënë një shembull për të tjerët. Kosova është lider në luftën kundër terrorizmit dhe ekstremizmit”, thuhet në postimin e Ambasadës së SHBA-së. / KultPlus.com
The U.S. commends yesterday’s repatriation of Kosovan citizens from conflict zones in Syria. These returns demonstrate Kosovo’s willingness to take responsibility for its citizens while setting an example for others. Kosovo is a leader in the fight against terrorism & extremism. https://t.co/QRXTMBc12V
— U.S. Embassy Pristina (@USEmbPristina) July 18, 2021
Pas Gjermanisë, Zvicrës dhe Belgjikës, tani edhe shteti i Austrisë rrezikon nga përmbytjet. Autoritetet kanë deklaruar nivelin më të lartë të paralajmërimit.
Qyteti i vjetër i Hallein është përmbytur plotësisht. Autoritetet austriake kanë paralajmërojnë shi të madh, breshër dhe përmbytje të mundshme, shkruan blick.ch.
Arsyeja për këtë është gjithashtu këtu zona me presion të ulët të Bernd, e cila tashmë shkaktoi reshje të mëdha shiu dhe përmbytje në Zvicër. Kjo tani po zhvendoset ngadalë drejt lindjes dhe kështu lëviz drejtpërdrejt në të gjithë Austrinë.
Shiu i madh vë pjesë të mëdha të Austrisë nën ujë. Shirat e rrëmbyeshëm goditën pjesë të tjera të Austrisë të dielën në mbrëmje. Brigadat e zjarrfikësve ishin në përdorim të vazhdueshëm në Salzburg, si dhe në Tirol dhe kryeqytetin federal Vjenë.
The extreme European floods continue with the focus now further east.
This is Hallein, Austria 🇦🇹 Stay safe out there folks. Even a couple inches of fast moving water can knock you off your feet.
Në Kufstein, njerëzve u kërkohet të mos largohen nga ndërtesat dhe të tërhiqen në katet më të larta. Në zonën urbane, uji nga përrenjtë që hyjnë në Han tashmë ka arritur në rrugë. Një pjesë e Felbertauernstrasse u mbyll për shkak të rrëshqitjeve të mundshme të tokës.
Në Vjenë, shiu i madh dhe stuhi bëri që brigadat e zjarrfikësve të ishin shumë të ngarkuara. Zjarrfikësit zakonisht thirreshin për shkak të bodrumeve të përmbytura ose nënkalimeve, dhe deri të dielën në mëngjes, zjarrfikësja profesionale raportoi mbi 500 operacione. / KultPlus.com
Nelson Mandela ishte president i Afrikës Jugore dhe luftëtar i lirisë, i cili luftonte kundër shtypjes racore që u bëhej të zinjve në Afrikë, posaçërisht në Afrikën Jugore.
Ai studioi juridikun. Shumë vite të jetës së tij ai i kaloi nëpër burgje.
Mandela ka lindur më 18 korrik të vitit 1918.
Ditëlindja e Mandelas është edhe Ditë Ndërkombëtare e Nelson Mandelas, e shpallur nga OKB-ja si shenjë mirënjohjeje për kontributin e fituesit të çmimit Nobel për Paqe e pajtimin e arritur në këtë vend.
Në këtë ditë afrikano-jugorët zakonisht shënojnë ditëlindjen e liderit të tyre kundër aparteidit, i cili ishte 67 vjet në shërbim publik, kurse qytetarët bëjnë 67 minuta punë për komunitet.
Fillimisht Mandela zgjodhi rrugën paqësore për qëllimet e tij dhe të shokëve të tij.
Në vitin 1956 ai u akuzua për “tradhti të lartë” nga regjimi i atëhershëm, bashkë me 155 shokë të tjerë. Procesi zgjati deri me 1961 dhe të gjithë u liruan. Mbas lirimit ai u bë lideri i grupit të armatosur së ANC-së.
Në vitin 1962 u burgos dhe u dënua me 5 vjet heqje lirie. Në vitin 1964 u dënua me burg të përjetshëm, sepse kishte planifikuar luftë të armatosur. Në vitin 1985 atij iu afrua mundësia e lirimit, në qoftë se do të pranonte ndalimin e aktivitetit të armatosur, por ai refuzoi.
Në vitin 1990 mbas një kampanje të ANC dhe presionit ndërkombëtar ai u lirua pa kushte. Në vitin 1993 fitoi çmimin Nobel. Kurse në vitin 1994 u zgjodh në zgjedhje demokratike, President i Afrikës Jugore dhe me 9 maj u zgjodh si presidenti i parë i zi në këtë vend.
Në vitin 1999 ai dha dorëheqje dhe ishte aktiv për organizata të ndryshme për të drejtat e njeriut. Në vitin 2003 kritikoi shumë Toni Blair dhe George Ë. Bush për intervenimin në Irak.
Mandela vdiq pas një sëmundjeje të gjatë më 5 dhjetor 2013 në shtëpinë e tij në Johannesburg. / KultPlus.com
Me përfundimin e edicionit të 74-të të festivalit së filmit në Kanë, ka reaguar edhe Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti përmes një statusi në rrjetin social Facebook, përcjellë KultPlus.
Kurti është shprehur se ai nuk ka takuar asnjë personalitet arti e kulture që nuk dinte për Kosovën. Ndërsa, për të rëndësia e artit dhe vlerat e popullit konsiderohen se po bëhen bashkë për vetëdijen dhe shqisat e miliona shikuesve të huaj dhe mijëra artistëve të famshëm.
“Qeveria që e udhëheq do të jetë pranë artistëve tanë dhe do t’i përkrah ata si asnjëherë më parë”, ka thënë ai.
KultPlus ju sjell postimin e tij të plotë:
Kosova është bërë forcë ndërkombëtare në kinematografi. Nuk e takuam asnjë personalitet arti e kulture që nuk dinte për Kosovën. Samir Karahoda dhe Luàna Bajrami ishin krah për krah në Cannes me artistët më të shquar që erdhën këtu prej anekënd globit. Nga shumë mijëra filma ky Festival përzgjodhi rreth një dyzinë sosh për secilën kategori. Shumica dërrmuese e vendeve të botës nuk u kualifikuan. E Kosova kishte dy filma që u shfaqën dhe garuan. Rëndësia e artit dhe vlerat tona po bëhen bashkë për vetëdijen dhe shqisat e miliona shikuesve të huaj dhe mijëra artistëve të famshëm.
Në kuadër të vizitës dyditore në Cannes takova Jerome Paillard, drejtorin e Marche dú Film të Kanës, tregut më të madh të filmit në botë; Stefan Laudyn, Drejtorin e Festivalit Ndërkombëtar të Varshavës; Nikolaj Nikitin, drejtorin e SOFA – shkolla për avancimin e filmit; Katriel Schorry, nga Fondi i Filmit të Izraelit, dhe Helge Albers, nga Fondi i Filmit të Hamburgut. I falenderova për mbështetjen e filmit dhe artistëve nga Kosova si dhe diskutuam për mundësitë e shtimit të bashkëpunimit.
Po ashtu takova edhe Ministren Franceze të Kulturës, znj. Roselyne Bachelot, me të cilën biseduam për avansimin e prodhimit të përbashkët të filmave, si dhe kryebashkiakun e Cannes, z. David Lisnard. E në fund, ishte kënaqësi të takoj Kryetarin e Jurisë sivjet, regjisorin Spike Lee, si dhe regjisorin italian Paolo Sorentino.
Qeveria që e udhëheq do të jetë pranë artistëve tanë dhe do t’i përkrah ata si asnjëherë më parë. / KultPlus.com
Elita 5 është pa asnjë dyshim grupi më emblematik i muzikës në Kosovë, veçmas rreth viteve 90-ta, shkruan KultPlus.
Elita 5 ka realizuar një mori këngësh, të cilat edhe sot e asaj dite vazhdojnë të mbesin shumë të kërkuara.
“E urrej shiun”, është një nga hitet e vitit 2014 që ky grup kishte lansuar në treg. Një këngë që flet për dashurinë e zjarrtë por të humbur, lotët e shiun si një element përkujtimi, e në një ditë të tillë me shi kënga përqafon kujtimet e publikut në strofullën e melodive dhe tingujve të veçantë.
KultPlus, këtu ju sjell tekstin dhe videon e kësaj kënge:
Në kitarë teli i këputur Ndali këngën më të bukur Por s’e ndali Shiun në këtë qytet Ku je buza e paputhur Dashuria ime e humbur Në mes të rrugës Unë po lagem vetë
I harruar si një letër e djegur Në këtë rrugë pa adresë kam mbetur
E urrej shiun kur bie Se njëherë ma fiku një zjarr Një zjarr dashurie I urrej lotët e mi Dhe pse ngjajnë me shiun Që më ndau nga ti
Dashuria ish dikur Mbet kornizë pa pikturë Që askund nuk e shoh në mur
I harruar si një letër e djegur Në këtë rrugë pa adresë kam mbetur
E urrej shiun kur bie Se njëherë ma fiku një zjarr Një zjarr dashurie I urrej lotët e mi Dhe pse ngjajnë me shiun Që më ndau nga ti E urrej shiun kur bie Se njëherë ma fiku një zjarr Një zjarr dashurie I urrej lotët e mi Dhe pse ngjajnë me shiun Që më ndau nga ti
Ti ndoshta ishe një rrufe Që erdhe shpejt (Shpejt) Dhe kur shkove, nuk e dita, as e di Por këngën edhe shpresën I le të treten nëpër shi.
Një lajm i mirë jo vetëm për komunitetin e artistëve, por dhe për të gjithë qytetarët artdashës.
Kryetari i Bashkisë së Tiranës Erion Veliaj bën të ditur se menjëherë pas ndërtimit të Teatrit Kombëtar, do të nisë puna dhe për Teatrin e ri të Metropolit.
Teksa uron drejtoreshën e re të Teatrit Metropol, kryebashkiaku Veliaj siguron se Tirana nuk ndalet dhe projekte të reja do të vijojnë.
“Faleminderit Jonida për 6 vite magjike të ringritjes së Teatrit të Metropolit – pa zhurmë e pa tam-tame, u kthye në energjinë e bukur të Tiranës sonë me punë e pasion! Suksese Armeles – koha të nisim dhe Teatrin e ri të Metropolit pas atij Kombëtar. Tirana nuk ndalet më”, shkruan Veliaj. / gazetamapo.al / KultPlus.com
Falemnderit Jonida per 6 vite magjike te ringritjes se Teatrit te Metropolit – pa zhurme e pa tam-tame, u kthye ne energjine e bukur te Tiranes sone me pune e pasion! ❤️🎭
Jean-Paul Sartre (Zhan-Pol Sartri), lindi më 21 qershor të vitit 1905. Ishte filozof francez dhe autor, një nga figurat kryesore të filozofisë së ekzistencializmit, dhe filozofisë në përgjithësi, përfshi atë marksiste të shekullit XX. Sartri ndikoi edhe në sociologji, kritikë, studime letrare, dhe vazhdon të ndikojë. Ai mbeti i angazhuar deri në fund të jetës së tij (viti 1980).
“Dua të largohem, të shkoj diku ku me të vërtetë është vendi im, ku përshtatem…por vendi im është askund, jam i padëshiruar”.
“Jeta nuk ka kuptim në momentin që ju humbisni iluzionin e të qënit të përjetshëm”.
“Çdo gjë, çdo gjë do të ishte më mirë se agonia e mendjes, kjo dhimbje që të gërryen, por që nuk dhemb kurrë mjaftueshëm”.
“Ferri janë njerëzit e tjerë”.
“Ne nuk dimë çfarë duam dhe përsëri jemi përgjegjës për atë që jemi”.
“Çdo gjë është zbuluar përveç faktit se si jetojmë”.
“Çdo gjë që ekziston është lindur pa arsye, përzgjatet në gjendje të dobët dhe vdes rastësisht”.
“Ne duhet të zbulojmë pasionin tonë përpara se ta ndjejmë atë”.
“Njeriu nuk është shumatorja e gjërave që ka, por shumatore e atyre që nuk kanë dhe atyre që mund të kishin”.
“Ora tre e natës është gjithnjë shumë herët ose shumë vonë për të bërë atë që ti do”.
“Dikush është çfarë ai do të kërkojë të jetë dhe çfarë do të bëhet”.
“Zoti është mungesa. Zoti është vetmia e njeriut”.
“Njeriu është një pasion i kotë”.
“Njeriu është i dënuar për të qenë i lirë, sepse sapo hidhet në botë, ai është përgjegjës për çdo gjë bën”. /KultPlus.com
Sot do të mbahet ceremonia e hapjes së vendkalimit kufitar tjetër në mes të Kosovës dhe Maqedonisë së Veriut.
Kjo është bërë e ditur në ngjarjet e paralajmëruara për ditën e sotme.
“Ministria e Punëve të Brendshme organizon ceremoninë e hapjes së vendkalimit kufitar në mes Republikës së Kosovës dhe Republikës së Maqedonisë së Veriut në pikën Restelicë – Strazimir”.
Sipas njoftimit, ceremonia e hapjes do të mbahet në orën 12:00.
Kosova dhe Maqedonia e Veriut aktualisht kanë dy pikë-kalime kufitare, Hanin e Elezit dhe Glloboqicën. / Express / KultPlus.com
Në bregdetin e Malit të Zi, si në Budva, Ulqin, Tivar dhe Tivat gjenden disa prona që i përkasin Kosovës që nga koha e ish- Jugosllavisë. Këto prona aktualisht janë të uzurpuara, të privatizuara apo të tjetërsuara nga ndërmarrjet e ndryshme në Mal të Zi.
Ndërkohë Kosova ka ushtruar një padi për kthimin e të drejtës së pronës, të cilin veprim e mbështesin si analistët ashtu edhe disa përfaqësuesë politikë në Mal të Zi.
Në bregdetin e Malit të Zi gjenden disa prona që i përkasin Kosovës që nga koha e ish-Jugosllavisë, por të cilat aktualisht janë uzurpuar, privatizuar apo janë tjetërsuar nga ndërmarrje të ndryshme në vend.
Këto prona gjenden në qytetet më të njohura bregdetare, si në Budva, Ulqin, Tivar, Tivat etj., dhe paraqesin vendet më të bukura për zhvillimin e turizmit në Mal të Zi.
Ministria e Drejtësisë e Kosovës, kohë më parë, ka ushtruar një padi për kthimin e së drejtës së pronësisë, të cilin veprim e mbështesin si analistë ashtu edhe disa përfaqësuesë politikë në Mal të Zi.
Ish nënkryetari i Parlamentit të Malit të Zi dhe deputeti aktual, Genci Nimanbegu në vazhdimësi ka kërkuar që të respektohet e drejta e pronës.
“Këto prona janë atraktive, posaçërisht prona e Kamenovës, në komunën e Budvës. Ajo është ndër pushimoret më atraktive dhe një gji bregdetar shumë i bukur për investime. Këtu duhet të bëhet çmos që e drejta e pronës të realizohet. Unë kamë pasur kontakte dhe takime me ambasadorët e Kosovës në Mal të Zi dhe me politikanët e Kosovës, të cilëve u kamë shprehë shqetësimin tonë dhe mendimin se këto pronësia e tyre duhet të zgjidhet. Sidoqoftë i mbetet shtetit të Kosovës të merret me këtë çështje dhe tu kthehet ato që mendojnë se janë të tyre”, tha zoti Nimanbegu.
Analisti Hajrullah Hajdari vlerëson se kërkesa e kthimit të pronës është legjitime dhe se në këtë kuadër vlen të kërkohet edhe ndërhyrja në gjykatat ndërkombëtare.
“Mendoj se kërkesa është legjitime dhe kanë të drejtë pasi prona konsiderohet si e shenjtë pa marrë parasysh rrethanat politike dhe ekonomike sepse pronarit duhet ti kthehet toka në posedim. Çdo veprim tjetër është juridik është shkelje ose veprim i politizuar. Në këtë rast mendoj se Kosova duhet të ketë fuqinë dhe do të shkojë së paku deri në Gjykatën e Strasburgut, e cila padyshim do të gjykojë në favor të Kosovës”, tha analisti Hajdari.
Ndërkaq, Zv/Kryeministri i Malit të Zi, Dritan Abazoviq fajësoi sistemin gjyqësor dhe prokurorinë e vendit për neglizhencë në zgjidhjen e problemeve pronësore.
“Në Mal të Zi, ndoshta edhe në Kosovë, kemi shumë probleme me sistemin gjyqësor dhe me sistemin e prokurorisë. Kjo nuk ka të bëjë vetëm me këtë rast, por me të gjitha rastet ekzistuese, ku me dekada nuk fitojnë ndonjë epilog të dëshiruar. Shpresojmë që edhe ky rast do të përfundojë, pasi kjo nuk mvaret nga qeveria, pasi dihet që sistemi i gjyqeve funksionon në mënyrë të pavarur. Sidoqoftë, duhet të bëhet një trysni pozitive që kjo lëndë por edhe të tjerat të përmbyllen”, tha zoti Abazoviq.
Agjencia Kosovare e Privatizimit ka evidentuar 35 prona që ndodhen në Mal të Zi. Përveç pronave në bregdetin malazez, pronat tjera janë objekte dhe zyra nëpër disa qytete të vendit./VoA / KultPlus.com
E dashura ime, në mes të urrejtjes zbulova brenda vetes një dashuri të pathyeshme.
Mes lotëve zbulova brenda vetes një buzëqeshje të pathyeshme. Mes kaosit zbulova brenda vetes një qetësi të pathyeshme. Në mes të dimrit kam kuptuar, më në fund, se brenda vetes kam një behar të pathyeshëm.
Dhe kjo më bën të lumtur. Sepse kjo vërteton se s’ka rëndësi se sa ashpër më kundërvihet bota ngase brenda vetes kam diç më të fortë, diç më të mirë që sakaq më shtyn të shkoj përpara. /KultPlus.com
Profesori amerikan dhe eksperti i çështjeve të Ballkanit Perëndimor, Alon Ben-Meir nëpërmjet një shkrimi në Facebook edhe njëherë ka adresuar shqetësimet e afërsisë së Serbisë me Rusinë.
Nëpërmjet këtij shkrimi, Ben-Meir thotë se Serbia është zotuar të mos vendosë kurrë sanksione ndaj Rusisë, pavarësisht thirrjeve të Bashkimit Evropian dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës për të qëndruar “larg Putinit”.
Ben-Meir thotë tutje se Brogradi zyrtar ka deklaruar se Rusia është aleati më i mirë i Serbisë dhe kryeparlamentari serb, Ivica Dcic ka thënë se nuk do t’i nënshtrohen presionit për t’i vendosur sanksione Rusisë.
“Megjithëse është kandidate për anëtarësim në Bashkimin Evropian, Serbia u zotua të mos vendosë kurrë sanksione ndaj Rusisë. Pavarësisht thirrjeve nga Bashkimi Evropian dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës që Serbia duhet të qëndrojë larg Putinit, Beogradi zyrtarisht deklaroi se Rusia është aleati më i mirë i Serbisë dhe mbron ‘integritetin e saj territoria;’, duke iu referuar pavarësisë së Kosovës. Ivica Dacic, kryetari i parlamentit serb tha se ‘pavarësisht presionist’, Serbia kurrë nuk do të vendosë sanksione kunder ‘mikut të vet Rusisë’.”, ka shkruar Ben-Meir.
Më tutje, ai shkruan se Serbia nuk do të ketë kurrë të ardhme perëndimore nëse ata vazhdojnë që nëpërmjet veprimeve të tilla t’ia kthejnë shpinën Bashkimit Evropian dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Gjithashtu, krejt në fund, profesori amerikan shkruan se Beogradi duhet ta njohë sa më shpejtë realitetin e pavarësisë së Kosovës dhe të kuptojë se nuk ka të ardhme në BE nëse qëndron krah Putinit.
“E vërteta është se Serbia nuk do të ketë të ardhme perëndimore nëse ata i kthejnë shpinën BE’së dhe SHBA’ve. Beogradi duhet sa më shpejt dhe jo vonë të njohë realitetin e pavarësisë së Kosovës dhe se një e ardhme në BE nuk është e mundur nëse qëndroni miq të ngushtë me Putinin.”, shkruan Ben-Meir.
Në anën tjetër, sot është raportuar në mediat serbe se vendimi i Beogradit për të dërguar ambasador në Siri, është kryekput vijë diplomatike e Rusisë e cila qëndron krah regjimit të presidentit jo-legjitim të Sirisë, Bashar-al-Assad dhe gjithashtu për faktin se Siria nuk e njeh Kosovën. /gazetametro.net / KultPlus.com
Filmi i ri i regjisores Julia Ducournau që sot fitoi ‘Palmen e Artë’ në festivalin e 74-të të filmit në Kanë, ”Titane” është konsideruar “një breshëri komike e natës por me djallëzinë e seksit, dhunës, ndriçimit të zhurmshëm dhe muzikës goditëse”, transmeton KultPlus.
Të gjithë në festivalin e filmit të Kanës shpresojnë të shohin diçka vërtet të egër, transgresive dhe të garantuar se do t’i shtyjnë darkën. Por sa herë që një film i tillë shfaqet në ekran, ai drejtohet pa ndryshim nga një burrë. Jo më. Julia Ducournau, shkrimtarja-regjisore franceze e ‘’Raw’’ (2016), është rikthyer me ‘’Titane’’ dhe sigurisht që do të shkaktojë më shumë fitime dhe rënkime se çdo gjë tjetër në festivalin e këtij viti.
Fantazia e bukur, e errët, e përdredhur e Ducournau është një breshëri komike e seksit, dhunës, ndriçimit të zhurmshëm dhe muzikës goditëse, me djallëzi. Është gjithashtu e pamundur të parashikosh se ku do të shkojë më pas. E vetmja skenë që përfundon në mënyrën që mund të prisni është skena hapëse, në të cilën një vajzë e vogël, Alexia, sillet në formë të çuditshme në pjesën e pasme të makinës së familjes. Ajo rreh shkelma vendin e babait të saj derisa ai kthehet për ti bërtitur asaj dhe papritmas përplaset në një pengesë betoni. Një seancë e operacionit të trurit nga afër, Alexia ka pasur një pllakë titani në kokën e saj, e cila do të ishte e mjaftueshme për të larguar këdo nga makinat. Por operacioni ka efektin e kundërt. Sapo ajo largohet nga spitali, ajo largohet nga prindërit e saj dhe përqafohet dhe puth makinën në vend të saj.
Si e rritur, ajo bën më shumë se kaq. Në një skenë që mund të jetë një parodi helmuese e ekskluzivitetit të ‘’Fast & Furious’’, kamera shfaqet rreth shfaqjes motorike të ndriçuar neoni, ku gratë e reja pozojnë. Duke treguar për operacionin e saj në tru dhe tatuazhin në gjoksin e saj që deklaron, “Dashuria është një qen nga ferri”, Alexia është një person i famshëm i vogël në këtë botë të dobët. Ajo tërheq kolegët e saj valltarë për një takim të lezetshëm si dhe një tifoz mashkull tepër të zellshëm, përparimet e të cilit shpërblehen me një kunj metalik të mprehur të bllokuar në veshin e tij.
Në këtë fazë ju mund të supozoni që ‘’Titani’’ të jetë një thriller i urryer në të cilin një vigjilent hakmarrës dërgon burra grabitqarë. Por një set i pabesueshëm përcakton se Alexia do të kasapë këdo që e kap atë në një ditë të keqe, grabitqare ose ndryshe.
Në arrati, anti-heroina jonë e përhumbur pret flokët e saj, ia thyen hundën dhe kalon veten si një djalë që u zhduk një dekadë më parë. Kthesa tjetër është se babai i fortë, por i butë i djalit, Vincent (Vincent Lindon), e merr atë me fjalën e saj. Ai e çon përsëri në stacionin e zjarrit nën komandën e tij dhe e prezanton atë me një ekip skeptik të zjarrfikësve. Për të ruajtur identitetin e saj të ri mashkullor, Alexia duhet të lidhë gjinjtë e saj me vaj dhe stomakun e saj të ënjtur, por Vincent injekton steroid në vithet e tij të mavijosura çdo natë.
Çështja është se ‘’Titani’’ është shndërruar në një histori të ngrohtë shpengimi të rrjedhshmërisë gjinore, modifikimit të trupit dhe shumë më tepër përveç kësaj.
Tregimi i tregimeve është i kthjellët dhe shtytës, kështu që ju jeni gjithmonë të qartë për atë që po ndodh. Nuk është e sigurt se cili mund të jetë mesazhi i Titanit, ose pse Ducournau ka bashkuar një përbindësh të Frankenstein nga kaq shumë ide të ndryshme, ose nëse udhëtimi i etur i Alexia lidhet me ndonjë emocion të njohur, jo-psikopatik, përveç dëshirës së madhe të prindit për tu bashkuar me një fëmijë të humbur (tema e një filmi tjetër surreal që u shfaq premierë në Kanë këtë vit, ‘Qengji’ i Valdimar Jóhannsson). / KultPlus.com
