Pasi u shfaqën fotografitë e Penelope Cruz për pushime në Sardenjë, ku dukej tejet elegante me rroba banje të zeza me flokë plazhi të ndezur, të puthur nga dielli gjatë fundjavës, u duk sikur ishte koha për të kujtuar disa nga pamjet më të bukura të aktores spanjolle.
Me flokët e saj korb, fytyrën e freskët, të tonifikuar, buzëqeshjen e gjerë dhe tiparet e errëta, ajo ka qenë gjithmonë një aktore tërheqëse për t’u parë, e tani në moshën 47 vjeçe, ajo duket më bukur se kurrë, transmeton KultPlus.
Pavarësisht nëse është një sy i grimuar mirë apo jo, ajo godet çdo herë. Këtu, British Vogue hedh një vështrim në disa nga momentet e saj më të mira të flokëve dhe grimit./KultPlus.com
“Miss Universe Albania & Kosova”, Tuti Sejdiu, 19 vjeçarja nga Komuna e Gjilanit ka treguar se në moshën 13-vjeçare është përdhunuar e trafikuar nga disa persona.
Në një intervistë, Sejdiu thotë se këtë kurorë që e ka marrë ditë më parë ia kushton familjes së saj, pasi që thotë se ata janë sakrifikuar shumë për të.
“Arsyeja që kam ardhë në Miss Universe janë familja ime, kam apliku, kam ardhë dhe nuk e kam besu që jam fituesja, kjo kurorë i dedikohet vetëm familjes time që kanë sakrifiku shumë për mu, e vazhdojnë që të sakrifikojnë”, thotë ajo, transmeton gazeta express.
Pasi pranoi kurorën e më të bukurës në Kosovë e Shqipëri, Sejdiu ka thënë se në eventin e organizuar ka munguar vetëm babai i saj, që është në burg, shkaku që kërkoi drejtësi për vajzën.
“Po e shoh familjen time, vetëm një karrigë e zbrazët është aty. Babai im është sot në burg për mu, vetëm që ka luftu për mu, për padrejtësinë që ma kanë ba mu”, thotë ajo.
19-vjeçarja ka treguar se ishte vetëm 13-vjeçare ku është trafikuar nga persona të ndryshëm, në Kosovë e Serbi.
“Në moshën 13-vjeçare jam përdhunu e jam trafiku nga persona të ndryshëm nga Kosova në Serbi, derisa prindi jem nuk ka lanë institucion pa kërku drejtësi, ata njerëz që janë mundu me ma marrë mu jetën ata sot janë në liri, nuk janë në burg, babi vetëm pse ka kërku ndihmë për mu, nuk është pranë meje po është në burg, drejtësi nuk ka pas asnjëherë. Çka është më e rënda, babin nuk e di a është mirë, nuk e lejojnë as me na thirr në telefon, as me e pa e me i fut rroba në burg, nuk e di në çfarë gjendje mundet me kanë, unë them publikisht se unë do të luftoj për babin jo për veten, e kam me nxjerrë drejtësinë në vend”, thotë ajo.
“Kjo kurorë ka vlerë të madhe për mu e ka dëshmu që unë jam femër e fuqishme e pranë familjes, pavarësisht sfidave. Asgjë nuk më dojket e vështirë në jetë, vetëm duhet të ketë pak durim”, shtoi e njejta në një intervistë për ATV.
“Unë shpresoj që të vendoset drejtësia, sepse 5-6 vite jemi tu luftu, personi që më ka bë të gjitha këto gjana, familjarët e tij janë në institucion që punojnë, janë të korruptuar. I kisha bë apel të gjitha gjykatave, që vendosne dorën në zemër se sot më kandodhë mu nesër i ndodhë fëmijës tënd. Unë jam shumë e fort, edhe pse babai është larg meje”, tha Sejdiu.
19-vjeçarja ka thënë se për këtë rast është dënuar me 3 vite një person, e se ajo vazhdon të merr provokime nga familja e të njëjtit.
“Gjithë janë të lirë, asnjë nuk është në burg, ai që ka qenë trafikuesi kryesor, ai është dënu vetëm 3 vite në burg, nuk kanë marrë asnjë masë, mu më kanë kërcënu me vite, ma kanë ndalu shkollimin e të gjitha, mendoj se do të vazhdoj aty ku kam mbetë, nuk më vjen turp. Fillimisht, e kam prioritetin te drejtësia”.
“Ata persona i përballë shtëpisë, janë fqinj me mu edhe nuk ka ditë, nuk ka natë që nuk bajnë familjarët e tij, se personi në fjalë nuk ndodhet aty, e familjarët e tij gjithmonë më provokojnë, po unë mundona me shiku rrugën teme e me vazhdu përpara”, shtoi ajo./ KultPlus.com
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, ka thënë se Kosova mund të vazhdojë të funksionojë pa njohjen nga Serbia dhe se Qeveria që ai udhëheq nuk pranon të paguajë as me territor e as me funksionalitet të shtetit për ta fituar këtë njohje.
Në një intervistë për “europeanwesternbalkans”, Kurti ka thënë se megjithatë do të ishte mirë që Serbia ta njohë Kosovën.
“Sigurisht se do të preferoja që Serbia ta njohë Kosovën, por nëse nuk e bën këtë, duhet të jetojmë pa atë njohje. Nuk jam duke planifikuar ta zëvendësoj varësinë e kaluar të Kosovës nga Serbia me varësinë e re të Kosovës nga njohja e Serbisë për shtetin tonë të pavarur. Për 13 vjet deri tash, kemi jetuar pa njohjen nga Serbia. Do të ishte mirë të na njohë, por nuk do të paguajmë për këtë, as me territor e as me funksionalitet të shtetit tonë. Kosova është e pavarur. E kanë njohur 26 nga 30 shtetet e NATO-s, 22 nga 27 shtete anëtare të BE-së. Rusia e Kina jo, por SHBA-ja, Franca e Britania e Madhe në Këshill të Sigurimit po. Duhet të ecim përpara”, ka thënë ai.
Kurti ka folur edhe për refuzimin e Kosovës që të jetë pjesë e iniciativës së Mini-Schengenit rajonal. Sipas tij, s’ka logjikë që të vazhdohet me këtë iniciativë kur nga Procesi i Berlinit tashmë është Tregu i Përbashkët Rajonal e ende s’ka njohje nga Serbia.
Për Marrëveshjen e Washingtonit, Kurti ka lavdëruar pikën që parashihte njohjen nga Izraeli, ndërsa problematike e ka parë moratoriumin që Kosova të kërkojë pranim në organizata ndërkombëtare e njohje të shteteve.
Qeverinë e tij e ka cilësuar si më të mirën ndonjëherë në Kosovë.
“Po e forcojmë shtetin e Kosovës. Kosova po bëhet storie suksesi. Dhe taktika e vjetër e salamit – çka më jep për njohje s’do të ndodhë kurrë, s’do të funksionojë”, ka shtuar ai./ koha.net/ KultPlus.com
Kojo Marfo është një kasap, i kthyer në një artist të vendosur për t’i treguar botës për rëndësinë e lopëve.
“Lopa ndërton civilizime”, thotë Marfo. “Në Ganë ne i përdorim ato për të lëruar tokën dhe nëse keni dy deri në tre kafshë, ju mund të merrni një grua të bukur të martohet me ju. Në pjesë të Indisë ata trajtohen si Zot.
Vlerësimi i tij për lopët filloi në fëmijëri në Ganën rurale, ku ai u rrit nga nëna dhe gjyshja e tij, pasi u rrit ai transferua në Nju Jork për punë afatshkurtër si kasap.
“Në të vërtetë isha i pashpresë. Dija aq pak për mishin, sa do të mashtroja”, thotë 41-vjeçari. Në ekspozitën e tij të parë në galerinë JD Malat të Londrës, të gjitha veprat e tij u shitën në muajin e parë.
Kurse, në ekspozitën e tij të dytë, Dreaming of Identity, të gjitha veprat e tij u kapën fluturimthi deri në fund të ditës së parë./KultPlus.com
Krijuesit e dokumentarëve dhe aktivistët e mjedisit përfshirë adoleshenten britanike Bella Lack, të dielën thanë se shpresojnë të frymëzojnë më shumë përpjekje për ndryshimet klimatike, duke përfshirë përmes disa filmave me mesazhe shpresëdhënëse të paraqitura në Festivalin e Filmit në Kanë.
Festivali më i madh i filmit në botë, është rikthyer pas një pauze një-vjeçare dhe këtë vit ka nxjerrë në pah prodhimet me një përzgjedhje të veçantë me fokus mjedisin, transmeton KultPlus.
Festivali, i cili ka tërhequr njerëz nga e gjithë bota, duke përfshirë yje të mëdha të Hollywoodit si Adam Driver dhe Matt Damon, gjithashtu ka përdorur disa makina hibride ose elektrike për të transferuar njerëzit përreth dhe ka zëvendësuar tapetin e tij të kuq, i cili dikur ndërrohej tre herë në ditë, me material të reciklueshëm, thonë organizatorët.
Bota e filmit mund të jetë gjithashtu një shembull në mënyra të tjera, tha aktivistja 18-vjeçare Lack, e cila shfaqen në “Animal” së bashku me ekspertin e shimpanzesë Jane Goodall, në një dokumentar nga Cyril Dion të prezantuar në festival./KultPlus.com
Sot në orën 17:30 në ambientet e Europe House në Tiranë çelet ekspozita fotografike #999 Portretizime Shqiptare nga fotoreporteri David Hardy, shkruan KultPlus.
Projekti fotografik është një nismë në vazhdim e fotoreporterit shqiptar David Hardy, që synon të realizojë një seri gjithëpërfshirëse portretesh të personave me kombësi shqiptare.
Jo vetëm një pasqyrim artistik i realitetit ku jetojmë, por edhe një ndërthurje e fotografisë me dokumentarizmin, projekti 999 Portretizime Shqiptare i shërben gjithashtu temave sociale në Shqipëri.
Nisma fotografike është e hapur për pjesëmarrësit e të gjitha krahinave, grupmoshave, besimeve, prejardhjes, seksualitetit.
Realizimi artistik dhe profesional i portreteve të popullsisë shqiptare shërben gjithashtu si një census demografik, artistik i gjurmës vizuale që jetesa e përbashkët në Shqipëri lë tek secili prej qytetarëve.
Gjithashtu një ftesë për reflektime të përbashkëta përmes grupeve të diskutimit për artin, rininë, jetën në Shqipëri dhe sfidat e përditshmërisë përmes ekspozitës.
Ekspozita mbështetet nga Delegacioni i Bashkimit Evropian në Shqipëri dhe do të qëndrojë e hapur për 1 javë në ambientet e Europe House.
David Hardy është një fotograf dokumentues në Shqipëri, puna e të cilit fokusohet kryesisht në artin pamor të lidhur me të drejtat e njeriut në vend, më specifikisht të drejtat e grave, barazinë sociale, ndërgjegjësimin kundër diskriminimit ndaj komunitetit LGBTI+ në vend e rajon, komunitet të cilit ai vetë i përket si person trasgjinor. Hardy ka çelur disa ekspozita në vend lidhur me çështjet sociale, ndërsa puna e tij është publikuar gjerësisht në mediat vendase dhe ato evropiane në raportimet e fotolajmeve për Shqipërinë./ KultPlus.com
Përtej kësaj ndjeshmërie të skajshme që pulson dhimbje, lexuesi shijon për më tepër një rrëfim me një estetikë të epërme, trajtimin me një stil të zhdërvjellët të një lënde shumë dimensionale, të një historie me shtrirje të gjerë në kohë dhe hapësirë, madje hera-herës gëzon e argëtohet me personazhet në atë udhëtim të këtushëm e të përtejmë që rrok kultura, rite, zakone, botëkuptime, ide e njerëz interesantë.
Mbi të gjitha romani është një monument për dashurinë në të gjitha format e saj. Është një dhimbje e bukur, e veshur me dritë. Përtej kënaqësisë së leximit, është ndoshta dhe udhërrëfyesi më i plotë sesi mund të mirërritet, plasmohet, edukohet, kulturohet biri. Përgëzime shkrimtaresh për këtë vepër unike dhe nënës që i ka dhënë përmasë pasurie humbjes!
Faleminderit Flutnesh për çfarë na ke falur me zemërgjerësi e mençuri!/ KultPlus.com
Jo shumë kohë më parë, gratë u mësuan të kishin frikë se flokët e tyre do të thinjeshin. Por, siç e bëri të qartë Andie MacDowell në tapetin e kuq të Festivalit të Filmit në Kanë, në premierën e Annette të martën në mbrëmje, tani është pa dyshim një trend.
Dhe duke gjykuar nga sa bukur dukej ajo, do të ishit budalla nëse nuk do ta përqafonit këtë trend. Duke shfaqur hijen e saj të re prej zeshkaneje (ajo filloi të thinjet gjatë karantinës), MacDowell, e cila është 63 vjeç, ndërroi bizhuteritë që ia ndaloi shfaqjen e flokëve kaçurrelë voluminozë.
Hija e bardhë tek flokët e saj kaçurrelë shkuan perfekt me fustanin Prada dhe me rruazat blu, transmeton KultPlus.
MacDowell u shoqërua nga Helen Mirren, hija e e bardhë e argjendtë e së cilës ishte një tjetër nga pamjet më të mira të flokëve të natës, si dhe nga Jodie Foster që mori vëmendjen me disa fije gri që rrinin pranë fytyrës së saj.
Duke fluturuar me flamurin për një ngjyrë të flokëve që dikur u shmang ishte edhe Sara Jessica Parker vetëm pak javë më parë që tregoi rrënjët e flokëve të saj në një fotografi të bërë ndërsa filloi të filmonte Sex and The City. Revolucion Viva la gri!./KultPlus.com
Violinistja shqiptare dr. Ida Findiku e cila prej vitesh jeton tashmë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës ka sjellë një tjetër projekt të veçantë, një pjesë të kompozitorit artist i popullit, Pjetër Gaci.
Klipi është filmuar në Metalurgjikun e Elbasanit, një alegori e Shqipërisë së sotme dhe kontrasteve të jashtëzakonshme në vendin tonë. Në këtë fonderi janë bukuria e shëmtia, eleganca dhe prishja, ngjyrat dhe marramendja, gëzimi artistik dhe mundi shtypës.
“Jam jashtëzakonisht e lumtur që ndaj një video performancë shqiptare me të gjithë ju. Gjithçka në këtë video është autentikisht shqptare me qëllim shfajqen e plotë për dëgjuesin të repertorit të muzikës shqiptare që është nënpërfaqësuar në muzikën klasike botërore. Përputhja e vendndodhjes dhe muzika krijojnë një ndjenjë përhumbëse për mua si artiste dhe unë doja ta kapja dramën e saj në kamera. Vendi është një kompleks industrial i braktisur metalurgjik, i ndërtuar gjatë epokës komuniste në Shqipëri, i cili është i famshëm për historitë e tij horror të mutacionit gjenetik. Ambienti vazhdon të jetë i ndotur dhe prek lagjet përreth edhe sot e kësaj dite. Performimi me një fustan koncerti në mes të dekadave të papastërtisë dhe ndjenja e energjisë së traumës së brezave ishte jashtëzakonisht ndikuese për mua si artiste. Unë jam mirënjohës që kam kapur këtë shfaqje unike dhe do ta vlerësoj atë gjatë gjithë jetës”, shkruan vetë violonistja Findiku në përshkrimin e videos në YouTube./ diaspora shqiptare/ KultPlus.com
Edicioni i 21 i Festivalit Ndërkombëtar të Letërsisë në Berlin që do të mbahet prej 8 deri më 18 shtator, do ta gjej edhe shkrimtaren e njohur shqiptare Elvira Dones, e cila do të prezantohet në këtë festival, shkruan KultPlus.
Organizatorët kanë prezantuar një biografi të Dones, duke potencuar edhe atë se Dones gjatë regjimit të Enver Hoxhës, kishte shkuar për një udhëtim pune në Zvicër, vend prej të cilës nuk ishte kthyer më në Shqipëri.
Librat e Dones që kanë shpërfaqë edhe keqpërdorimin e grave shqiptare, e që janë shkruar në gjuhën shqipe dhe italiane, më pas janë përkthyer edhe në shumë gjuhë të botës. Dones për shumë vite ka jetuar edhe në Amerikë, po prej 2015 ajo vazhdon të jetojë në Zvicër./ KultPlus.com
Me rastin e 69-vjetorit të krijimit të ish-Kinostudios “Shqipëria e Re”, Presidenti i Republikës, Ilir Meta, nëpërmjet një ceremonie solemne vlerësoi sot me Dekoratën e lartë “Nderi i Kombit” pesë korifej të kinematografisë shqiptare:
Gruan e parë regjisore shqiptare dhe themeluesen e Kinostudios shqiptare, znj.Xhanfise Keko (pas vdekjes)“Në shenjë nderimi dhe mirënjohjeje të veçantë shtetërore, si një ndër themelueset e kinematografisë shqiptare dhe një nga figurat më të shquara të saj. Për talentin e spikatur dhe krijimtarinë me nivel të lartë artistik, si regjisorja e jashtëzakonshme e filmit për fëmijë, e cila vazhdon të ushqejë ndjenja dhe virtyte te fëmijët me filmat e realizuar shumë vite më parë, si dhe për përfaqësimin dinjitoz të kinematografisë shqiptare edhe sot e kësaj dite në festivale dhe takime ndërkombëtare filmi”;
Krijuesin regjisorial të filmit të parë artistik shqiptar, z.Kristaq Dhamo“Në shenjë nderimi dhe vlerësimi të lartë shtetëror për kontributin e çmuar si regjisori i filmit të parë artistik në historinë e kinematografisë shqiptare dhe autori i shumë filmave me vlera të mëdha artistike. Me mirënjohje për meritat e mëdha si udhëheqës artistik i Kinostudios ‘Shqipëria e Re’, pedagog i një plejade regjisorësh të rinj dhe përfaqësimin e denjë të kinematografisë shqiptare në arenën ndërkombëtare”;
Një nga themeluesit e kinematografisë shqiptare, z.Endri Kekon (pas vdekjes)“Në shenjë nderimi dhe mirënjohjeje të veçantë shtetërore, si një nga themeluesit e kinematografisë shqiptare dhe regjisori më i shquar i filmit dokumentar, i cili ka lëvruar të gjitha gjinitë e tij.Për krijimtarinë me vlera të mëdha që na ka lënë trashëgim ku është përjetësuar jeta dhe puna e njerëzve të thjeshtë, ngjarjet madhore të vendit, rindërtimi e ndërtimi i Shqipërisë ndër vite, si dhe për përfaqësimin dinjitoz të kinematografisë shqiptare në festivale dhe takime ndërkombëtare filmi”;
Aktoren e mirënjohur, znj.Edi Luarasi“Në shenjë nderimi dhe vlerësimi të lartë shtetëror për kontributin e çmuar artistik në teatër dhe kinematografi, për interpretimet e spikatura, talentin e rrallë, zërin kumbues, karakterin e fortë dhe temperamentin plot energji me të cilat ajo e pasuroi dhe hijeshoi skenën dhe ekranin shqiptar.Si mishërim domethënës i kurajos qytetare, dashurisë për artin, lirisë dhe vlerave njerëzore, ajo përballoi me integritet të lartë moral sfidën e diktaturës, duke triumfuar mbi privimet dhe vështirësitë e kohës, duke gdhendur emrin e saj të nderuar përjetësisht në kujtesën e artdashësve shqiptarë”;
Si dhe regjisorin legjendar Viktor Gjika (pas vdekjes) “Në shenjë nderimi dhe vlerësimi të lartë shtetëror për kontributet dhe meritat e jashtëzakonshme në kinematografinë shqiptare si operator, skenarist, regjisor e drejtues i spikatur dhe elitar i ish-Kinostudios ‘Shqipëria e Re’.Në vlerësim të vlerave kinematografike shqiptare që krijoi, si dhe përfaqësimit dinjitoz në ekranet botërore, duke ua përcjellë me një mjeshtëri të jashtëzakonshme, dashurinë dhe pasionin për filmin edhe brezave të rinj”.
Në fjalën e tij përshëndetëse drejtuar familjarëve të dekoruarve, artistëve dhe personaliteteve të kinematografisë shqiptare, Presidenti i Republikës theksoi:
“Të nderuar artistë dhe personalitete të kinematografisë shqiptare, Të dashur familjarë,
Miq dhe të ftuar,
Jam shumë i lumtur të jemi sot së bashku, për të vlerësuar me rastin edhe të ditëlindjes së kinematografisë shqiptare, disa prej korifenjve dhe krijuesve të saj.
Rreth 7 dekada më parë, lindi ‘Kinostudio Shqiptare’ që shënoi jo vetëm një ngjarje historike, por edhe që solli një krijimtari të jashtëzakonshme artistike, kulturore, edukative, emancipuese dhe mbi të gjitha frymëzuese për shoqërinë tonë.
Përtej ideologjizimit të skajshëm të sistemit të kaluar, të presionit dhe të klisheve të diktaturës, kineastët, regjisorët, aktorët e skenografët e këtij vendi shënuan arritje të jashtëzakonshme profesionale dhe realizime teknike mbresëlënëse, duke krijuar një fond shumë të rëndësishëm të filmit tonë.
Kinematografia shqiptare ruan në arkivin e saj thesare mbresëlënës. Thesare që, në disa raste janë shpërfillur, anashkaluar apo kanë vuajtur nga mungesa e kujdesit dhe mirëmbajtja, gjatë këtyre 30 viteve.
Është koha për të treguar vëmendje maksimale, për ta ruajtur dhe për ta mbrojtur këtë fond të jashtëzakonshëm.
Me këtë rast dua të përshëndes për bashkëpunimin Drejtuesen e Arkivit Shtetëror të filmit zonjën Iris Elezi!
E meriton ta përgëzoj dhe njëkohësisht, ta inkurajoj në misionin e saj institucional të ruajtjes së kësaj trashëgimie mjaft të vyer filmike, që nuk është vetëm e jona, por e mbarë historisë filmike botërore, siç po vërtetohet dita-ditës nga shfaqja e filmave për fëmijë të së parës regjisore grua shqiptare, Xhanfise Kekos edhe në ekranet italiane, britanike, amerikane e më tej.
Viti 2022 do të shënojë shtatë dekada që nga dita kur filmi shqiptar nisi rrugëtimin e tij, duke prezantuar në ekran më 10 korrik 1952 të parin krijim të realizuar tërësisht nga kineastë shqiptarë, regjisori Endri Keko, operatorët Hamdi Ferhati, Mandi Koçi, Jani Nano e Sokrat Musha dhe montazhierja Xhanfise Keko.
Nga ajo ditë, kinemaja shqiptare do të prezantonte përpara njerëzve, në qytet e fshatrat më të largëta, qindra tituj filmash dokumentarë e po qindra tituj filmash artistikë.
Bashkë me ta, edhe emrat e regjisorëve, të skenaristëve, operatorëve, piktorëve, kompozitorëve dhe aktorëve që gradualisht, falë talentit, kurajës, pasionit, përkushtimit dhe dashurisë për filmin shqiptar, krijuan dhe shpalosën individualitete të spikatura dhe të adhuruara artistike.
Ndaj duke u bashkuar tërësisht me vlerësimet e profesor Mevlanit edhe unë kam kënaqësinë të shpreh edhe njëherë mirënjohjen më të thellë për këto personalitete, për këto korifenj dhe të nderojmë sot:
Regjisoren Xhanfise Çipi (Keko) – një ndër themelueset e Kinostudios
Regjisorin Kristaq Dhamo – i cili është regjisori i të parit film artistik me metrazh të gjatë në vitin 1956;
Regjisorin Endri Keko – një ndër themeluesit në vitin 1952 të Kinostudios;
Zonjën Edi Luarasi – Aktoren e talentuar, e cila jo vetëm sfidoi diktaturën, por triumfoi duke vazhduar të jetë një dëshmitare e gjallë e padrejtësive absurde të regjimit të kaluar, por edhe një figurë frymëzuese për të gjitha vajzat dhe gratë shqiptare;
Regjisorin Viktor Gjika – Dekanin e filmit shqiptar, apo majën e epërme të ekranit siç e vlerësoi profesor Mevlani, i cili gjithashtu ka filluar kontributet e tij si regjisor që në vitin 1962, për të na dhënë aq shumë filma, të cilat janë gdhendur fort në kujtesën e të gjithë qytetarëve dhe teleshikuesve;
Personalitetet e sipërpërmendura, falë talentit të tyre, megjithëse punuan dhe krijuan në një regjim plot kufizime, arritën të jepnin mesazhe të jashtëzakonshme frymëzuese, njerëzore, sociale, përtej fasadave të rreme ideologjike.
Ata iu paraqitën publikut me filma cilësorë, që kanë mbetur edhe sot pas kaq vitesh, ndër më të shikuarit nga publiku shqiptar, por mbi të gjitha nga më të pëlqyerit, të gdhendur përjetësisht në kujtesën e artdashësve sqimatarë.
Krijimtaria e tyre ka simpatizantët e vet besnikë në shijet dhe kërkesat e tyre artistike. Ajo ka mbetur e dashur sipas vlerësimeve artistike dhe ende e shumëkërkuar edhe në ditët e sotme.
Në pamundësi për t’i përmendur të gjithë titujt e krijuar në vite prej tyre, le të kujtojmë sot disa prej tyre. Filmat artistikë ‘Tana’, ‘Vitet e para’, ‘Vendimi’ e ‘Qortimet e vjeshtës’ të regjisorit Kristaq Dhamo’ ‘Rrugë të bardha’, ‘I teti në bronz’, ‘Komisari i dritës’ e ‘Gjeneral Gramafoni’ të regjisorit Viktor Gjika, ‘Beni ecën vetë’, ‘Tomka dhe shokët e tij’, ‘Kur xhirohej një film’ e ‘Taulanti kërkon një motër’ të regjisores Xhanfise Keko, filmat dokumentarë ‘Letër nga fshati’, ‘Në shtigjet malore’, ‘Pranvera e nëntë’, ‘Ringjallje’ e ‘Rruga jote shok’ të regjisorit Endri Keko.
Në përfundim, do të theksoja se vitin e ardhshëm kemi 70-vjetorin e themelimit të Kinostudios.
Prandaj kjo është një ngjarje mjaft e rëndësishme dhe është një përgjegjësi e të gjithë institucioneve dhe jo vetëm e komunitetit artdashës, për të bërë më të mirën, në mënyrë, që ne të mbrojmë vlerat më të mira të krijuara nga artistët, regjisorët tanë, për gati 7 dekada dhe njëkohësisht të kemi mundësi t’ua lëmë si trashëgimi gjeneratave më të reja në të ardhmen.
Në mënyrë që këto themele të forta që ka vendosur kinematografia jonë të vazhdojnë të jenë një element shumë i rëndësishëm i identitetit tonë kulturor dhe kombëtar.
Njëkohësisht të jenë një motiv edhe për krijimtarinë e re dhe moderne, që të orientohet më shumë nga mesazhet edukative sesa thjesht nga komercializmi. Edhe njëherë shumë faleminderit dhe ju uroj të gjithë artistëve që na nderojnë këtu suksese për kinematografinë tonë dhe artin tonë në të ardhmen.
Pas përfundimit të Euro 2020, UEFA ka publikuar më të mirët e Euro 2020, ose më saktë edhe formacioni top 11. Mes formacionit, nuk mungon një shqiptar. Është Granit Xhaka, një lider i padiskutueshëm për Zvicrën e tij, që me lojën fantastike ndaj Francës eliminoi kampionët e botës. Shqiptari edhe njëherë tjetër la shenjë.
Lojtari më i mirë u përzgjodh Gigio Donnarumma, tani portieri i PSG dhe jo më i Milanit, transmeton KultPlus.
Cristiano Ronaldo (Portugali) doli golashënuesi më i mirë i turneut me 5 gola, teksa Steven Zuber (Zvicër) dhuroi 4 asiste, si askush tjetër. Portën kundërshtare nuk e goditi askush më shumë se Patrick Schick (Çeki), i cili realizoi 9 goditje në kuadrat.
Rahem Sterling (Angli) realizoi 20 driblime, ndërsa Marco Verratti (Itali) numëroi 14 pasime kyçe dhe të rëndësishme. 690 pasime për Aymeric Laporte (Spanjë), ndërsa Giovanni Di Lorenzo (Itali) numëron 19 ndërhyrje të sakta.
Jorginho është italiani tjetër mes më të mirëve. Mesfushori i Chelsea ia doli t’i marrë topit kundërshtarëve në 25 raste. Në fund portierët. Jordan Pickford (Angli) e mbajti në 5 ndeshje portën e paprekur, ndërsa Yann Sommer (Zvicër) kreu 21 pritje vendimtare. / KultPlus.com
Gjermani vendosi të rihapë sot një sinagogë historike, pas rreth 30 vite punimesh rinovimi që kushtuan rreth 12,6 milionë euro (15 milionë dollarë).
Komisionerja gjermane për Kulturën Monika Gruetters, së bashku me anëtarët e komunitetit hebre të rajonit dhe udhëheqësit politikë lokalë, do të jetë e pranishme për rihapjen e ndërtesës Art Nouveau në qytetin historik të Goerlitz, transmeton KultPlus.
Kryetari i Bashkisë së Goerlitz, Octavian Ursu e ka përshkruar atë si një nga sinagogat më të bukura të Gjermanisë pasi u mbijetoi për mrekulli tmerreve dhe dhunës së epokës naziste.
Rihapja e sinagogës u shty disa herë për shkak të pandemisë së COVID-19.
Ylli i Davidit do të zbukurojë kupolën e ndërtesës deri në fund të vitit. /atsh/ KultPlus.com
Një nga të veçantat e Shkodrës, që e dallon atë nga shumë qytete të tjera shqiptare, është ajo e qëndrimit aty të shumë të huajve që e shkelën si vizitorë – ose për qëllime të tjera – e nuk u kthyem më në vendet prej nga kishin ardhur. Ata u vendosën në atë qytet, ku krijuan edhe familjet. Një nga këta është austriaku Stefi Ingrisi, ose siç njihet ndryshe në shqip, Shjefni.
Po kush ishte Shtjefën Ingrisi, në çfarë rrethanash u largua ai nga vendi i tij, Austria, dhe si mbërriti në qytetin e Shkodrës? Kjo bëhet e ditur nga familja shkodrane Daragjati, që është një nga degët e breznisë së austriakut Shtjefën.
Ka qenë dimri i vitit 1830 kur anija që ishte nisur nga Porti i Koperit në Slloveni, me të cilën udhëtonin Shtjefni dhe dy miqtë e tij, filloi të lëkundej në një furtunë në Adriatik. Për t’i shpëtuar furtunës, kapiteni i anijes e afroi atë diku afër Shëngjinit. Por, dallgët e mëdha e përplasën anijen afër shkëmbinjve, duke e shkatërruar. Nuk dihet se kush ishin njerëzit që përveç tij lundronin në atë anije. Por, një gjë është e saktë: Shtjefën Ingrisi, asokohe 20 vjeç, mundi të shpëtonte së bashku me dy nga miqtë e tij. Ai u plagos me disa gërvishtje të lehta të cilat iu mjekuan në një bujtinë në lagjen Parrucë në Shkodër.
Pas largimit nga hani, sipas disa dëshmive, të nesërmen Shtjefni doli për të kërkuar punë në Shkodër. Ai e kishte zanatin e këpucarit dhe një valixhe të vogël prej lëkure (e vetmja që i kishte shpëtuar gjatë mbytjes së anijes) ku kishte veglat e punës. Gjithnjë me ndihmën e hanxhiut, Shtjefni mundi të marrë me qera një dyqan të vogël pranë pazarit të qytetit. Nga mjeshtëria e tij arriti të kishte klientë të shumtë. U bë i njohur.
Që në muajt e parë të punës dhe veprimtarisë së tij, mësoi gjuhën shqipe dhe u ambientua shpejt me banorët. Thuhet se askush nga qyteti i Shkodrës nuk e mori vesh të vërtetën për largimin e tij nga Austria dhe ardhjen në Shqipëri. Së paku deri në ditën që ky i fundit u martua me vajzën e fisit Shiroka. Kjo dëshmi është ruajtur nga pasardhësit. Lidhur me këtë, Zef Staka (nipi i Shtjefnit), midis të tjerash kujtonte: “Shtjefni jetonte në një fshat që ndodhej mes Austrisë dhe Hungarisë, ku shpesh shkonte për gjah perandori Franz Jozef. Pak kohë para vajtjes së tij dhe të njerëzve që e shoqëronin, u ishte dhënë urdhër banorëve të atij fshati që të shkonin në drejtim të pyllit dhe me enë të ndryshme të shkaktonin zhurma. Kjo gjë bëhej me qëllim që të trembeshin kafshët e pyllit, që të dilnin nga strofullat e të kalonin në shtigjet ku kishte zënë pritë perandori me njerëzit që e shoqëronin. Shtjefni e ndjeu veten të fyer nga ky fakt dhe i doli përpara perandorit, duke i thënë ‘Ne jemi njerëz të ndershëm dhe jo kafshë gjahu për ju dhe shpurën tuaj’. Por, këto fjalë do t’i kushtonin atij. Për këtë arsye, do t’i duhej të braktiste vendin. U largua me mendimin që të shmangte dy perandoritë, atë austro-hungareze dhe osmane, për t’u vendosur në Palestinë. Por, përmbytja aksidentale e anijes bëri që të vendosej në qytetin e Shkodrës”.
Nga martesa e tij lindën shtatë fëmijë, përkatësisht katër vajza dhe tre djem. Shtjefni mundi t’i siguronte një jetesë jo të keqe familjes, pasi zanati i tij vlerësohej në gjithë qytetin.
Sipas dëshmive të Zef Stakës, Shtjefni solli këpucën e parë në Shkodër, pasi më parë popullsia mbathej me një lloj papuçeje të quajtur “Pashmange”. Thuhet se aq e madhe ishte fama e tij në rregullimin e këpucëve, saqë vetë Valiu i Shkodrës e mori në oborrin e tij. Sipas disa dëshmive, kur ndonjë nga diplomatët mbaronte misionin e tij dhe largohej nga qyteti, Valiu ua bënte si dhuratë një palë këpucë të cilat i kishte porositur tek Shtjefni. Po kështu, sipas dëshmive, kur Shtjefni vdiq në moshën 90-vjeçare (në vitin 1902), sundimtari i qytetit dërgoi një tabor me ushtarë në varrimin e tij, për ta nderuar.
Sipas dëshmive të Angje Daragjatit, e cila është dhe mbesa e Shtjefnit, ai udhëtoi vetëm një herë drejt vendlindjes së tij. Familja e tij mbeti e shokuar kur e pa, pasi nuk ishte asnjë lajm se ishte gjallë. Ai u rrëfeu atyre se ishte martuar me një vajzë shqiptare dhe se ishte bërë baba. Katër vajzat e tij quheshin: Katerina, Amalia, Marjeta dhe Roza, të cilat mbanin emrat e motrave të tij. Ai i arsimoi ato. Shumë nga librat e shkollës me të cilat mësonin vajzat e tij, ruhen sot nga pasardhësit e tij në Shkodër. Kështu, Zef Staka në shtëpinë e tij ruante një enciklopedi gjermane me 30 volume, që Shtjefni e solli nga Austria në vitin 1870. Nga martesa e Shtjefnit me vajzën e fisit Shiroka, përveç vajzave lindën edhe tre djem të quajtur: Angjelin, Gjovalin, dhe Çesk.
Djalit të Gjovalinit iu vu emri i gjyshit të tij, Shtjefën, ose siç thirrej shkurtimisht, Stefi. Ai lindi në Shkodër në vitin 1882 dhe mbasi kreu shkollën fillore vajti në Itali ku ndoqi mësimet në një shkollë të mesme mekanike. Pas mbarimit të saj punoi në një kantier detar në Venecia. Në vitin 1902, pas vdekjes së gjyshit, kthehet në Shkodër ku themelon një nga shoqëritë e para punëtore (sindikaliste) të quajtur “Shoqëria ndihmëtare”.
Në këtë kuadër, Stef Ingrisi organizoi dhe drejtoi festimet e para të 1 Majit duke hyrë në histori si njeriu i parë që organizoi festën e punëtorëve në Shkodër. Më pas rikthehet në Venecia, ku punoi përsëri në kantierin detar. Edhe mbas kaq shumë vitesh, në shtëpinë e Zef Stakës në lagjen “Rus”, duken kangjellat e punuara me aq mjeshtëri nga Stefi. Ai punoi në shumë shtete, si Itali, Austri, Zvicër, Jugosllavi etj. Ai gjithashtu ndihmoi shumë tregtarë austriakë, që jetonin dhe punonin në Shkodër, për të mbajtur aktivitetet e tyre. Njëkohësisht, sipas disa dëshmive të vetë rrethit të tij familjar, Stefi gjatë kohës që punonte në Zvicër, takoi Vladimir Iliq Leninin, liderin e ardhshëm të Partisë Komuniste Bolshevike të Rusisë.
Stef Ingrisi u nda nga jeta në vitin 1956 në qytetin e Shkodrës, ku edhe sot jetojnë shumë nga pasardhësit e tij. /DashnorKaloçi/ KultPlus.com
Kur Gjon Mili mbërriti për herë të parë në studion e Pikasos, ndjeu sesi drita që ishte gjithnjë bashkudhëtarja e tij u zhduk menjëherë sapo tablotë e mëdha shpërndarë kudo në hapësirën e madhe u shfaqën para tij. Ishte viti 1948 dhe fotografit shqiptar nuk i ishte dashur shumë të gjente studion e artistit në Vallauris, në Francën e Jugut, ku Pikaso ishte vendosur për të punuar.
Me sy ai kërkoi çelësin e dritës dhe kur nuk e gjeti shkoi tek dritarja dhe e hapi. Një dritë e lehtë çau dalëngadalë errësirën dhe subjektet në tablotë e pikturuara sikur morën një tjetër kuptim. I veshur thjesht me pantallona të shkurtra, siç ishte duke punuar, Mili iu lut mjeshtrit të vendoste duart kryq dhe të shikonte nga aparati i tij. Një mori shkrepjesh do të ktheheshin në fotot më të mira të realizuara për Pikason gjatë gjithë jetës së tij.
Në vazon me lule mbi tryezën e drunjtë, Mili këputi një lule dhe ia vendosi mjeshtrit lehtë në kokë. Njeriu që i kishte dhënë aq jetë luleve, tashmë ishte i gjithi nën fuqinë e saj. Por eksperimenti që më pas do të ndikonte dhe në pikturat e realizuara nga Pikaso ishte drita. Si fotograf novator, Mili e kishte zbuluar dritën si një element që i jepte një tjetër fuqi imazheve. Duke ia treguar Pikasos, ky i fundit do të mahnitej nga forca e saj, duke e derdhur më pas në ngjyra.
Pikaso dallohej për tendencën për të shtyrë kufijtë e vetes dhe kur Mili i tregoi rrugën për të pikturuar përmes dritës, ai pranoi menjëherë. Vizatimet e dritës shfaqin Pikason duke lëvizur një dritë për të krijuar një figurë të ngjashme me kafshën që çirret në pikturën e tij, apo gruan plot forma tek “Ëndërrimtarja”. Për të krijuar efektin hipnotizues, Pikaso mbante në dorë një elektrik të vogël të cilin e lëvizte në një dhomë të errët. Për fotot u përdorën dy aparate, njëri për të kapur pamjen ballore dhe tjetri atë anësore. Duke lënë objektivin të hapur, Mili kapi vijat e dritës si vorbulla në hapësirë. Tridhjetë fotografi janë realizuar me Pikason duke vizatuar me dritë. Nga viti 1948 deri në vitin 1967, për dy dekada, Pikaso dhe Mili do të kishin një miqësi të veçantë. Askush si Mili nuk do të mund futej thellë në psikikën e artistit dhe për ta dhënë këtë psikikë përmes fotove
të rralla. Mili dhe Pikaso më shumë se miq ishin dhe dy artistë që sipas kritikës u influencuan nga arti i tyre. Kur Mili e vizitoi Pikason sërish në Vallauris, ai jetonte me Françoise Gilot, e dashura e tij prej dhjetë vitesh me të cilën kishte një djalë, Claude. Në kopshtin e shtëpisë së tyre, Mili ka realizuar një set fotosh të gruas së dashuruar me djalin. Por ajo çfarë i bën fotot e Milit të veçanta është karakteri që ai u jep atyre. Njohës i mirë i Pikasos, ai mundohet të vendosë në çdo fotografi detaje të cilat janë në thelb dhe arti i piktorit. Interesante janë dhe fotot ku Pikaso shfaqet me maskën e një gomari, të cilën Mili e gjeti në studion e tij kur e vizitoi në vitin 1967. Në atë kohë Pikaso sapo kishte dalë nga dëshpërimi i thellë që e pushtoi pas ndarjes me muzën e tij të vetme, Françoise. Ai jetonte me gruan e dytë, Jacqueline Roque, dhe ky kolazh fotosh ku trupi i Pikasos shfaqet i zhytur nën portretin e një gomari, është një alegori e madhe për të shkuarën. Takimi i Milit me Pikason ishte një ngjarje e madhe për revistën “Life” dhe në vitin 1968 kryeredaktori i revistës, George P. Hunt, shkroi një shkrim special për këtë. Fotot e realizuara nga Mili për Pikason vijojnë të jenë si një libër për të lexuar mendjen e artistit, që shumë pak foli për vete, por vetëm pikturoi. Një nga fotografitë që vijon të ekspozohet në galeritë më të njohura të artit është ajo me titull “Pikaso duke vizatuar me dritë”. Në vitin 1952, në Paris, Mili hapi një ekspozitë kushtuar Pikasos. Në albumin biografik të Pikasos, fotot e artistit shqiptar zënë një pjesë të madhe të hapësirës. Emri i Gjon Milit renditet në morinë e fotografëve më të njohur botëror. Ai nuk e mohoi asnjëherë origjinën e tij shqiptare dhe pse ishte vetëm 5 vjeç kur e la Shqipërinë. Për 15 vjet, ai punoi në revistën e njohur “Life” dhe fotot e realizuara prej tij, përbëjnë një pjesë të rëndësishme të fondit të kësaj reviste, e cila herë pas here i risjell në vëmendjen e publikut, për të kujtuar një ikonë të fotografisë botërore, e cila kërkonte t’i shikonte gjërat përmes dritës… Fotot e publikuara me rastin e 40-vjetorit të vdekjes së Pikasos janë ndër më të rrallat në jetën e artistit dhe e sjellin atë në momente të ndryshme të jetës, në një stil që nuk ndryshon shumë nga ai i pikturave të tij… /albertvataj/ KultPlus.com
“La Stampa” ka botuar, të premten e 4 prillit 1913, në faqen n°2, intervistën e Isa Boletinit me gazetën “Corriere d’Italia”, të cilën, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :
Shpresat dhe shqetësimet e Isa Boletinit
Burimi : La Stampa, e premte, 4 prill 1913, f.2
Romë, 3 prill.
“Corriere d’Italia” i kërkoi Isa Boletinit, liderit të njohur shqiptar i cili është aktualisht në Romë, përshtypjen e tij për Shkodrën dhe Janinën në rast se ato u atribuoheshin (jepeshin) përfundimisht aleatëve.
“Nëse Shkodra dhe Janina do t’u jepeshin aleatëve, u përgjigj Boletini, unë do të ndieja të njëjtën dhimbje që do të ndienin italianët nëse Roma do të dorëzohej! Nëse do të kisha mjaft njerëz dhe armë, nuk do të ngurroja asnjë moment të vrapoja mbi Bunë, për të rrëmbyer me armë qytetin nga pushtuesit.Më dhemb zemra kur mendoj për qytetin e Shkupit, Manastirit, Kosovës, të dhëna serbëve, sepse ne i kemi ruajtur të gjitha këto territore dhe qytete duke derdhur shumë gjak, duke i mbrojtur nga veprat penale të xhonturqve.”
“Thuhet se i gjithë vilajeti i Kosovës u është dorëzuar serbo-malazezëve, por ju e dini që unë refuzoj ta besoj këtë zë! Unë gjithmonë kam pasur një besim të madh në drejtësinë e Evropës së civilizuar dhe nuk mund të mendoj se Evropa ka lejuar një luftë për pohimin e parimit të kombësisë, dhe më pas duhet të pranoj një epilog që vjen për të asgjësuar kombësinë tonë,që përmes shumë ngjarjeve kemi mundur ta pohojmë dhe mirëmbajmë.Pastaj është çështja e fesë : katolikët dhe myslimanët janë të bashkuar për të luftuar për të njëjtin parim.Organizimi i Shqipërisë së sotme na privon nga e drejta jonë e shenjtë dhe na largon nga përfitimi i paqes.Për këtë do të kishim preferuar zgjedhën turke, e cila, në mos asgjë tjetër, na ka lejuar të vazhdojmë me një farë lirie.”
— Për çfarë qëllimi keni ardhur edhe ju në Itali?
“Megjithëse e di që personi im nuk ka një rëndësi të domosdoshme në shkallë politike, megjithatë unë kam ardhur këtu dhe do të shkoj në kryeqytetet evropiane së bashku me Ismail Qemal Beun për t’i dëshmuar Evropës protestën time më të lartë për vendimin e saj, dhe për të dhënë një shembull konkret të së keqes që është bërë, duke lënë edhe një milion e gjysmë shqiptarë në duar të huaja.”
“Shqiptarët nuk janë të sllavizuar, as nuk janë të sllavizueshëm.Kam ardhur të bërtas në Evropë se asnjë shqiptar nuk do të njohë ndarjen e Shqipërisë në paqe.Unë erdha të deklaroj se, nëse kjo ndarje është përfundimtare, unë dhe vëllezërit e mi do të marrim armët për të mbrojtur integritetin e vendit tonë dhe do të jetë një luftë e ashpër, e paepur, në të cilën të gjitha armët do të jenë të mira.E drejta e pushtimit është një titull i së vërtetës së dyshimtë.Unë vetë, i cili për pesë vjet isha zot i vilajetit të Kosovës dhe gjatë kryengritjes së fundit bëra një hyrje triumfale në Shkup dhe shkaktova dorëzimin e xhonturqve, unë mund të deklarohesha princ i atij vilajeti. Ne do të duhet të shohim se si do të zgjidhen gjërat dhe pastaj të marrim një vendim…” / KultPlus.com
Erdh Hana mramë te unë me nji pytje shumë simpatike. M’tha: Dielli u kanë dashnori jem besnik për miliona vjet. Sa herë ia dho trupin, drita t’mrekullushme rrjedhin prej zemrës ‘tij… O Hafiz, a asht e saktë që na krejt kena me u ba Dritë?
I thashë: E dashtun Hanë, tash që dashnia jote o’ ka pjekët, na duhet me u ulë bashkë qishtu pak ma shpesh që me mujt me t’kshillu qysh me u ba qajo çka je. / KultPlus.com
Mbyllja e shkollave të lidhura me Covid-19, e cila prek ende më shumë se 156 milionë studentë në nëntëmbëdhjetë vende, nuk mund të zgjasë më, përndryshe do të jetë një katastrofë gjeneratash. Është ky alarmi i dhënë nga dy organizatat e kombeve të Bashkuara Agjencitë e Kombeve të UNESCO dhe UNICEF .
“Kanë kaluar tetëmbëdhjetë muaj nga fillimi i epidemisë Covid-19 dhe arsimimi i miliona fëmijëve vazhdon të ndërpritet. Kjo situatë nuk mund të vazhdojë. Shkollat duhet të mbyllen të fundit dhe të parat që rihapen” , thonë në një deklaratë të përbashkët drejtorët e përgjithshëm të UNICEF, Henrietta Fore dhe të UNESCO-s, Audrey Azoulay, transmeton KultPlus.
Për këta dy zyrtarë, rihapja e shkollave nuk mund të presë fundin e pandemisë, as vaksinimin e të gjithë nxënësve dhe stafit, dhe mund të kryhet “në mënyrë të sigurt”, veçanërisht pasi shkollat nuk janë ndër vendet kryesore të shumimit të virusit, thonë ata.
“Për të shmangur një katastrofë brezash, ne i nxisim politikanët dhe qeveritë të vendosin përparësinë e rihapjes së sigurt të shkollave. Mbyllja e shkollave rrezikon të ardhmen tonë vetëm për të ruajtur në mënyrë të pasigurt të tashmen tonë”, përfundojnë ata. / KultPlus.com
Me 15-të korrik, e enjte duke filluar nga ora 19:00, autori Elvi Sidheri promovon librin e tij ‘’Spanjës me Dashuri’’ në ambientet e KultPlus Caffe Gallery.
Të pranishëm në këtë promovim do të jenë gazetarja e njohur Vera Pelaj dhe poeti, muzikanti dhe ish sportisti i njohur kosovar me banim në Madrid, Sylë Maxhera.
Romani ‘’Spanjës me Dashuri’’ (A España con Amor) i shkrimtarit dhe përkthyesit shumëgjuhësh Elvi Sidheri, ngërthen ndaras në tre pjesët përbërëse të shtjellimit të ngjarjeve dhe personazheve të tij, tre dashuri, tre kohë, tre periudha historike dhe tre pikëtakime shqiptaro-spanjolle, të sendërtuara në jetët, dashuritë, ngjarjet mbresëlënëse dhe historitë e tre grave që mishërojnë thelbin e këtij libri dhe urat lidhëse midis kulturave shqiptare dhe spanjolle.
Ky roman përbëhet nga tre periudha të ndryshme kohore, që rrëfehen përmes historive të tre grave, tre femrave të cilat simbolizojnë në mënyrë të përkryer këtë origjinë kaq unike, të shpërfaqur me rrugëtimin e tyre jetësor, me kryeneçësinë burimore shqiptaro-spanjolle, me pasionet e zjarrta, antikonformizmin e përherhshëm dhe karakterin e paepur tipik të këtyre dy popujve dhe kulturave.
Ngjarjet e këtij romani zhvillohen duke nisur nga ndodhitë e vrullshme të fillimit të Luftës Civile Spanjolle, me takimin e parë shqiptaro-spanjoll mes flakëve të këtij konflikti që pati shenjuar thellësisht shekullin XX, dhe vijojnë me vazhdimësinë e këtyre lidhjeve shqiptaro-spanjolle, përmes një tjetër figure femërore, në Tiranën e viteve 1970, mes mugëtirës së regjimit monist, dhe kulturës tiranase që nuk iu përkul dikataturës, ndërsa pjesa e tretë e librit shënon kthimin në Spanjë të ngjarjeve, përmes personazhit të tretë femëror, në kërkim të rrënjëve të saj në Madridin e ditëve të sotme.
Elvi Sidheri është shkrimtar, përkthyes letrar, folës i pesëmbëdhjetë gjuhëve të huaja, me një bagazh përkthimesh të përbërë nga dhjetra libra të zhanreve më të ndryshme, të përkthyera nga një sërë gjuhësh. / KultPlus.com
Këngëtarja nga Prishtina, Blertina Shabani edhe pse ishte e pranishme në skenën muzikore për një kohë të shkurtë, la disa këngë të cilat edhe sot e kësaj dite dëgjohen nga adhuruesit e muzikës së saj, dhe jo vetëm, shkruan KultPlus.
Ajo tashmë prej vitesh është shpërngulur në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku ka filluar një karrierë të re prej disenjatoreje.
”1000 pranvera” është ndër këngët më të njohura të këngëtares. E cila me një emocion e zërin e saj të fuqishëm i dha jetë tekstit të kësaj këngë.
Sot, KultPlus e sjell pikërisht këtë këngë, e cila do të mbetet gjatë në kujtesën e të gjithëve.
Bashkangjitur gjeni videon dhe tekstin e këngës.
Si rrugicat bregdetare bukur nuk ka sikur miku erdh korriku, dorë për dore na pa është Dhërmija e Ulqini, s`ka rëndësi kur takohen e dorëzohen dy shpirta të ri. Puthja e parë e imja u bë e tija e blertë sikur pranverë e dyta shkoi zjarr e diell si verë.
REF: 1000 pranvera e vera e vera e vera ia fala (2X) Por çdo moment në këtë jetë, shkrihet sikur bora e majit shpejtë sa shpejtë.. 1000 pranvera e vera e vera e vera ia fala (4X)
Në rrugicat bregdetare gushti vajtojë egoiste është vera, shkoi e udhëtoi E në njërën anë të botës unë me vetminë Larg prej syve, larg prej zemrës thonë për dashurinë.
REF: 1000 pranvera e vera e vera e vera ia fala (2X) Por çdo moment në këtë jetë, shkrihet sikur bora e majit shpresa…shpresë… 1000 pranvera e vera e vera e vera ia fala (4X) (sa vera..sa vera..sa vera 4X)
Sikur i pastrehi që ëndërron shtëpinë sikur çdo lypsarë që ëndërroka pasuri sikur luftëtarë që ëndërron lirinë mu ashtu çdo vashë enderroka dashurinë!
REF: 1000 pranvera e vera e vera e vera ja fala. / KultPlus.com
Oda e Hotelierisë ka bërë të ditur se nga Ministria e Shëndetësisë i kanë njoftuar për zgjatjen e orarit të punës në gastronomi deri në orën 01:00 pas mesnate, transmeton KultPlus.
Deri në këtë kohë do të lejohet edhe mbajtja e dasmave.
Nga kjo Odë, përmes një njoftimi për media, kanë thënë se vendimi pritet të hyjë në fuqi nga dita e mërkurë.
Po ashtu, thuhet se numri i të ftuarve në hapësira të mbyllura do të jetë deri në 300 persona.
Njoftimi i plotë:
ODA E HOTELIERISË DHE TURIZMIT TË KOSOVËS i njofton të gjithë gastronomët, hotelierët, pronarët e sallave të dasmave, pronarë të pishinave, clubeve të natës, dhe çdo sektor tjetër që pas shumë konsultimeve dhe takimeve me përfaqësues të Ministrisë së Shëndetësisë, sot Kryetari i Odës së Hotelierisë dhe Turizmit të Kosovës prof. dr. Hysen Sogojeva dhe drejtori i departamentit të estradës z. Afrim Muqiqi bashkë me të gjitha departamentet e tjera të OHT-së, na njoftuan se në bashkëpunim me ministrin e Shëndetësisë z. Arben Vitia kanë ardhë në përfundim të një vendimi të ri.
ZGJATJA E ORARIT do të bëhet deri në ora 01:00 pas mesnate, si dhe numri i të ftuarve në hapësirat e mbyllura të jetë deri në 300 PERSONA.
Ky vendim pritet të hyjë në fuqi nga dita e Mërkure/14.07.2021!
Oda e Hotelierisë dhe Turizmit të Kosovës me të gjitha strukturat e saj e mirëpret dhe e përshëndet këtë vendim dhe është falenderuese nga të gjitha Institucionet përkatëse për besimin e dhënë për bashkëpunim në të mirën e shëndetit publik si dhe Bizneseve. / KultPlus.com
U nda sot nga jeta, në moshën 83-vjeçare, pas një varg sfidash shëndetsore, me të cilat u përball gjatë dy viteve të fundit, Uran Kostreci, një prej qëndrestarëve të rrallë, luftëtari i përjetshëm ndaj regjimit dhe ideve komuniste, njeriu i veçantë që e jetoi jetën në çdo fazë të saj me hov dhe energji djaloshare, dëshmitari i rrallë i viteve të vuajtjes gjatë epokës së errët të regjimit komunist dhe poeti i veçantë që la një varg librash të vyer me poezi…
Me kostum të zi, kapelë republike dhe një cigare të ndezur gjithmonë në duar, Uran Kostreci ishte një burrë simpatik, që kush e kish njohur një herë do ta donte përgjithmonë. E donin për oratorinë, humorin dhe shpirtin fisnik që kishte duruar kaq shumë vuajtje, por nuk ishte mposhtur.
Uran Kostreci ishte 83 vjeç, por e jetonte jetën me një pasion rinor. Ai ishte një shpirt i ri, ndërsa vitet më të bukura të rinisë i kishte kaluar nëpër burgjet e diktaturës komuniste. I arrestuar që në moshën 23 vjeçare ai do të dilte prej qelive të burgut, nga Tirana në Burrel, vetëm pas 20 vitesh.
“Fara e komunizmit çel vetëm një bimë: terror dhe gjak, por një shpirt i fortë e shpëton edhe një trup të dobët” – thoshte Uran Kostreci, i cili e luftoi komunizmin me shpirtin e tij të fortë dhe me poezi.
Kostreci ishte një dëshmitar i rrallë i krimeve të komunizmit. Përjetoi që në fëmijërinë e hershme burgosjen e të atit. Ishte viti 1946, kur ai 6-7 vjeç, përjetoi vuajtje ekstreme, që nga uria deri tek privimet e shumta në shkollë, për të përfunduar po në qelinë, ku kishte vuajtur i ati në burgun e Burrelit.
Uran Kostreci lindi më 1938, në Sarandë dhe u rrit me ndjenjën e antikomunizmit e cila e nxiti të arratisej në moshën 23 vjeçare. Por u arrestua më 5 gusht 1961 dhe më 28 tetor 1961, Gjykata Ushtarake e Tiranës e dënoi “për tradhti ndaj atdheut”, e mbetur në tentativë, me 15 vjet burg, konfiskimin e pasurisë së luajtshme e të paluajtshme dhe humbjen e të drejtave elektorale për 3 vjet. Më 28 qershor 1973, Gjykata e Matit, e dënoi “se ka fyer përfaqësuesin e pushtetit” dhe se ka bërë “agjitacion e propagandë”, me 8 vjet burg. Kreu gjithsej 20 vjet burg, u lirua më 13 qershor 1981. Pas burgut bëri 5 vjet internim, 1983-1988 në fshatin Kurtaj të Peqinit, ku u dënua me 3 vjet burg për largim pa leje nga internimi.
Ka filluar të shkruajë poezi që në gjimnaz, por nuk mundi që t’i botonte për arsye biografie. Botimet e para i ka filluar pas rënies së regjimit komunist në shtypin e përditshëm. Ka botuar disa vëllime poezi dhe një novelë. Ndër më të njohurat është poema “Epopeja e karkalecave”, të cilën e shkroi në copa gazetesh në vitet e burgut të Burrelit dhe mundi ta nxirrte që aty sepse e mësoi përmendësh. /kujto.al/ KultPlus.com
Theodore Roosevelt ishte presidenti i 26-të i Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Roosevelt ka fituar edhe çmimin ”Nobel” për paqe.
Gjurmët e këtij presidenti, vazhdojnë të jetojnë akoma me historinë e madhe të Amerikës.
Në vijim, KultPlus ju sjellë disa nga thëniet më të njohura të tij.
Bëni atë që mundeni, me atë që keni, atje ku jeni.
Eshtë e vështirë të dështosh, por është më keq që të mos jesh përpjekur kurrë të kesh sukses.
Besoni se mundeni dhe jeni në gjysmë të rrugës për atje.
Kur të arrini në fund të litarit tuaj, lidhni një nyjë dhe mbajuni fort.
Njerëzve nuk u intereson sa dini derisa të dinë se sa përkujdeseni.
Asgjë në botë nuk ia vlen të kesh apo ia vlen të bësh nëse nuk do të thotë përpjekje, dhimbje, vështirësi … Unë kurrë në jetën time nuk kam pasur zili një qenie njerëzore që bëri një jetë të lehtë. Unë kam zili shumë njerëz që bënë jetë të vështira dhe i udhëhoqën mirë.
I vetmi njeri që nuk bën kurrë gabime është njeriu që nuk bën kurrë asgjë.
Të edukosh një person në mendje por jo në moral do të thotë të edukosh një kërcënim për shoqërinë.
Të dish se çfarë është e drejtë nuk do të thotë shumë nëse nuk bën atë që është e drejtë.
Mbani sytë drejt yjeve dhe këmbët në tokë.
Në çdo moment të vendimi, më e mira që mund të bësh është gjëja e duhur. Gjëja më e keqe që mund të bësh është asgjëja.
Guximi nuk është forcë për të vazhduar më tej; por të vazhduarit më tej kur nuk keni më forcë.
Fol butë dhe mbaj një shkop të madh me vete; do shkosh larg. / KultPlus.com
Sot në ambientet e ”Europe House” u hap ekspozita ”Një jetë kushtuar artit” e artistit Agron Mulliqi. Ekspozitë kjo që gjithsej përfshinte 28 piktura në teknikën letër, akril dhe vaj, shkruan KultPlus.
”Një jetë kushtuar artit” shfaqë pikturat më të rëndësishme të artistit. Në një pronocim për KultPlus, Mulliqi ka theksuar se ekspozita përmban disa piktura nga vitet 2019 dhe 2020, e sidomos veprat e realizuara nga ai në periudhën e karantinës. ”I kam përzgjedhur ato që i kam konsideruar si më të rëndësishmet, në të cilat kam shfaqur variante të nshumë të portreteve dhe të hyjneshës”, është shprehur Mulliqi për KultPlus.
Ndër elementet që binin më së shumëti në sy, ishin motivet tradicionale të cilat Mulliqi me aq delikatesë i kishte përdoru në disa nga veprat e tij.
Të pranishëm në hapjen e kësaj ekspozite ishin edhe artistë të shumtë, të cilët e vlerësonin lart punën artistike të Mulliqit. Ndër këta artistë, i pranishëm ishte edhe Skënder Idrizi, njëherit edhe piktor pjesëmarrës në hapjen e ekspozitës, i cili për KultPlus u shpreh se Agron Mulliqi është një artist i cili befason gjithmonë me veprat e tij, vepra këto të cilat Idrizi i konsideron të jenë tejet origjinale dhe gjithmonë vijnë si një risi nga stili i veçantë i Mulliqit.
“Mulliqi është një piktor shumë i veçantë sidomos në teknikën e tij të përdorimit të elementeve kombëtare” shton skulptori Sabit Behrami, po ashtu pjesëmarrës në këtë ekspozitë, për KultPlus.
”Një jetë kushtuar artit” do të qëndrojë e hapur për një muaj, ku dashamirësit e artit dhe në veçanti adhuruesit e artistit, do të kenë mundësi që brenda kësaj periudhe të vizitojnë nga afër ekspozitën e veçantë të Agron Mulliqit. / KultPlus.com
