Rrejn kur flasin. Rrejn kur bërtasin. Rrejn kur heshtin. Rrejn kur rrinë. Rrejn kur lëvizin. Rrejn kur hanë. Rrejn kur pijnë. Rrejn kur flenë. Rrejn kur ëndërrojnë. Rrejn kur fitojnë. Rrejn kur humbin. Rrejn kur dashurojnë. Rrejn kur urrejnë. Madje rrejn edhe kur rrejn.
Rren muhabetçiu, rren dyqanxhiu, rren nëpunësi, rren eprori, rren inferiori, rren politikani, rren deputeti, rren ministri, rren kryetari, rren sekretari, rrejn statistikat, rrejn deklaratat, rrejn konferencat, rrejn kongreset. Të gjitha dhe të gjithë veçse rrejn dhe rrehen.
Nuk rrejn rrallë e pa të keq, se ashtu e kanë tipin, se të atillë e kanë vesin.Rrejn gjith kohën. Rrenin dje, rrejn sot, do rrejn nesër, do rrejn deri ditën e fundit, deri frymën e fundit.
Nuk rrejn as bukur apo këndshëm, që të thuash se rrejn për humor apo për ta bërë të këndëshme bisedën, për të larguar monotoninë, mërzitjen. Rrejn dosido. Rrejn si u vjen doresh. Rrejn pa u menduar.
Nuk rrejn me arsye apo pa arsye, me shkak apo pa shkak. Rrejn pa e ditur pse rrejn. Rrejn se duhet të rrejn.
Rrena i ka këmbët e shkurtëra, rrena ka bisht, etj. demek sikur brenda të vërtetës mbisunduese rrena është e përkohëshme, janë pohime moralistike rrenacake për të mundësuar të tjera rrena.
Miku, armiku, shoku, kolegu, komshiu, i dashuri, e dashura, gruaja, burri, fëmija, këtu mor Zotni të gjithë vetëm rrejn. Këtu oqeani i rrenave ka mbështjell gjithçka si eteri materien.
Vishen me rraqe gabi – hiqen sikur ndjekin modën.
I ngijnë flokët me xhel – u duket vetja i bukur.
Gjezdisin me Benzin e tjetrit – ushqehen me marmalatë të mykur.
Merimanga e rrenave ka hyrë në çdo qelizë.
Duke rrejtur, hajdutin e bëjnë të ndershëm. Rrugaçin e shpallin hero. Cubin Robin Hud. Budallain mendimtar. Hajvanin patriot. Mitomanin shkrimtar. Delirantin poet. Llafazanin opinionbërës. Dërdëllitësin këngëtar.
Rrena këtu nuk është e pjesëshme, e përkohëshme, relative, që t’ja vlejë të mundohesh ta ndreqësh. Rrena këtu është gjithpërfshirëse, finale, totale, definitive.
Kapilarizimi i rrenës nga fëmija te i rrituri, nga i dituri te injoranti, nga mëndjelehti te mëndjemadhi, dhe gjithë të tjerët, ta kall tmerrin, ta mpin trurin, ti ngrin gjymtyrët, ta fut dëshpërimin, ta nxin ditën, ta helmon jetën.
Nuk rrejn një herë, që ti falësh, apo tre herë që ti mëshirosh. Rrejn pafundësisht.
Rrena këtu është një gjarpër që vigjëlon të vërtetën për ta gjetur ku është fshehur dhe ta kafshojë e helmojë.
Këtu rrejn edhe ata që paguhen për me i përcjellë rrenat pa rrejt, rrejn spiunat.
Këtu rrejn të gjithë. Rren ustai hallexhiun. Rren i sëmuri mjekun. Rren shkrimtari lexuesin. Rren lexuesi shkrimtarin. Rren kafeneja. Rren televizori, rrejn autorët, redaktorët, opinionistat, analistat.
Majtas e djathtas, larteposht e rretheqark, rrena dhe vetëm rrena.
Bërtit sa të tundet dheu. Ulurit sa të ngresh dallgët e detit. Grise qiellin duke bërtitur e klithur. As hijen e të vërtetës nuk e gjen dot kurrën e kurrës. As këtu, as atje. As në horizont, as kurrkund.
Mund të kuturisësh në një mijë mënyra për ta parë a për ta prekur të paktën një grimcë të së vërtetës, makar një të mijtën saj, duke j’u lutur Zotit të thotë ku është e vërteta, pse e vërteta vetëm ikën dhe kurrë nuk vjen, pse largohet, pse fshihet, pse rrëshqet.
E kotë. Pas hapit të parë në rrugën për me zbulu të vërtetën, je mbuluar nga një mal me rrena./ KultPlus.com
Auto-portretet e Vincent van Gogh do të shfaqen në Londër vitin e ardhshëm, në atë që organizatorët thonë se është ekspozita e parë kushtuar përshkrimeve të artistit holandez post-impresionist.
Nga shkurti, Galeria Courtauld do të vërë në skenë shfaqjen nga “Vetë-Portreti me një Kapelë të Errët të Ndjerë” të pikturuar në vitin 1886 në Paris te “Vetë-Portreti me një Paletë” që van Gogh e pikturoi në një azil në Saint-Rémy-de- Provence, Franca e Jugut, në Shtator të vitit 1889. Ai vdiq një vit më pas.
Një pjesë e koleksionit Courtauld, i mirënjohuri “Auto-Portret me Veshin e Fashuar”, të cilin Van Gogh e pikturoi në vitin 1889 pasi i preu pjesën më të madhe të veshit, do të shfaqet gjithashtu së bashku me veprat e huazuara.
“Kjo do të jetë hera e parë që hapësira e plotë e vetë-portretizimit të Van Gogh është eksploruar në një ekspozitë”, thanë organizatorët, e cila do të rihapet në nëntor pas një rinovimi, tha në një deklaratë të enjten.
“Një përzgjedhje e jashtëzakonshme e më shumë se 15 auto-portreteve do të bashkohet për të gjurmuar evolucionin e auto-përfaqësimit të Van Gogh. Disa punime në ekspozitë ishin së fundmi së bashku në studion e Van Gogh dhe nuk janë ribashkuar kurrë, deri më tani.” “Van Gogh Auto-Portrete” do të zhvillohet në The Courtauld, e cila është e vendosur në Somerset House të Londrës qendrore, nga 3 shkurt deri më 8 maj 2022./ KultPlus.com
Më 5 korrik të vitit 1990, forcat serbe me urdhër të Qeverisë së tyre ndaluan transmetimin e Radio Televizionet të Prishtinës.
RTP ishte radio televizioni i parë shqiptar i Kosovës. Ndërprerja e programeve nga ky televizion u realizua me masa të dhunshme të ndërmarra nga qeveria serbe në vitin 1990.
Radio Prishtina filloi punë menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore më 1945 në Prizren, pastaj u transferua në Prishtinë.
Pas luftës në Kosovë materiali dhe ndërtesat e Radio Televizionit të Prishtinës janë nën administrimin e Radio Televizionit të Kosovës.
Deri atëherë, i vetmi medium informativ ishte Radio Prishtina (në funksion prej vitit 1945). Do të kalonin 19 vjet deri kur Televizioni i Prishtinës filloi transmetimin në vitin 1974.
Pas mbarimit të luftës së Kosovës në vitin 1999, u hap rruga për themelimin e televizioneve kosovare në mënyrë të lirë. Njëri prej tyre ishte Radio Televizioni i Kosovës i cili mori vend në të njëjtën ndërtesë si ish-RTP, në rrugën “Xhemajl Prishtina” në Prishtinë.
Në fillim të vitit 1974, RTP nuk ka pasur teknologji elektronike, por i gjithë materiali për program xhirohej me teknikë filmike e pastaj dërgohej në TV Beograd ku filmi zhvillohej e më vonë montohej për transmetim.
Transmetimi deri më 29 nëntor 1975 bëhej nga TV Beogradi.
Në verën e vitit 1974 nga Anglia pati ardhur autoreportazhi (OB Van) i parë me 4 kamera bardhë-e-zi.
Në objektin e RTP-së sot, punon Radio Televizioni Publik i Kosovës./ frontonline.com/ KultPlus.com
Në Ohër prej sot deri më 8 korrik do të mbahet festivali Ballkanik i këngëve dhe valleve popullore i këtij viti, një nga ngjarjet më të vjetra dhe më masive kulturore të këtij lloji në vend.
Edicioni i 60-të jubilar i festivalit do të hapet nga kryetari i Kuvendit të Maqedonisë së Veriut, Talat Xhaferi, ndërsa është parashikuar para publikut në skenën “Dolni Saraj” ku do të interpretojnë nxënësit në festival të drejtohen edhe Kryetarit i Komunës së Ohrit, Konstantin Georgieski dhe Goran Simonoski, drejtor i Qendrës Kulturore “Grigor Përliçev”, i cili është organizatori i ngjarjes.
Nata e parë e skenës së festivalit është e rezervuar për shfaqjet e Ansamblit “Maqedonia” nga Shkupi, si dhe për Shoqatën akademike kulturore-artistike “Branko Kërsmanoviq” nga Beogradi.
Në kuadër të manifestimit do të promovohet edhe monografia “60 vjet Festival Ballkanik i këngëve dhe valleve popullore” nga autori Milço Jovanoski.
Të gjitha ngjarjet janë të organizuara në përputhje me protokollet shëndetësore për mbrojtjen nga koronavirusi, ndërsa hyrja e vizitorëve është e lirë./Zhurnal/KultPlus.com
“Mjaft u dhurove dashurinë tënde, njerëzve që nuk janë gati të të duan, ende.
Mjaft me debatet e forta me njerëzit që nuk duan të ndryshojnë.
Mjaft u shfaqe para atyre që janë indiferente ndaj prezencës tënde.
Mjaft i deshe njerëzit që nuk janë gati të të duan.
…
E vërteta është se ti nuk je për të gjithë…
Dhe se jo cdo kush është për ty!
…Ata, të cilëve u jep kohën dhe energjinë tënde- janë pikërisht ata që definojnë ekzistencën tënde.
… Ktheje jetën tënde në një ‘Shenjtërore të sigurt’ ku vetëm njerëz ‘të përshtatshem me ty’ lejohen.
Nuk është përgjegjësia jote që të shpëtosh njerëz.
… Vendose qe ti e meriton një miqësi të vërtetë.
Atëhere prit- vetëm një minutë…
Dhe shiko se si ka për të ndryshuar gjithcka…” Anthony Hopkins/ KultPlus.com
AFI FEST 2019 – “The Two Popes” Premiere. TCL Chinese Theatre, Hollywood, California. Pictured: Dan Lin. EVENT November 18, 2019. 18 Nov 2019 Pictured: Anthony Hopkins. Photo credit: AXELLE/BAUER-GRIFFIN / MEGA TheMegaAgency.com +1 888 505 6342 (Mega Agency TagID: MEGA552079_009.jpg) [Photo via Mega Agency]
Kur një nënë vonohet në punë nuk është pse e ka zënë gjumi, pse është punëtore e keqe, ose pse nuk brengoset për punën.
Kur një nënë vonohet në punë, nuk do të thotë se nuk është entuziaste, ose se nuk do të jetë nga punëtoret më të mira. Kur një nënë vonohet në punë është sepse dita e saj e punës ka nisur shumë më herët. Ka nisur në orët e para të agimit kur është zgjuar fëmija i saj duke qarë.
Kur një nënë vonohet në punë është sepse ajo veçmë ka qenë e zënë gjithë mëngjesin. Ka qenë duke ndërru pelena, duke ushqy fëmijë, duke i dërguar në shkollë e në çerdhe. Ka qenë duke i menaxhuar krizat e fëmijëve, duke i pastruar të vjellat e tyre, dhe duke u kujdesur për të gjithë. Ka qenë duke u munduar të kalojë një orë me të vegjëlit e saj sepse nuk do t’i shohë pastaj gjithë ditën. Dikush i ka bërtitur, ka vjellur mbi të, e ndoshta edhe e ka fëlliqur pak para se të dalë nga shtëpia.
Kur një nënë vonohet në punë ajo me shumë gjasë as nuk ka ngrënë mëngjes as nuk ka pirë kafe, kështu që lejoni pak kohë.
Kur një nënë vonohet në punë, ajo e di se dita e saj do të zgjasë edhe shumë pasi të kthehet nga puna në shtëpi, sepse tek atëherë do t’i fillojë puna tjetër.
Kur një nënë vonohet në punë, ajo e di se është vonuar, dhe ndihet keq për këtë, dhe e urren faktin që vonohet shpesh.
Mbajeni mend se kur një nënë vonohet në punë, ajo është aq e përkushtuar ndaj punës sa që po ndahet nga fëmijët e saj për të qenë aty, kështu që silluni me butësi e durim.
Kur një nënë vonohet në punë, ka shumë më tepër gjëra nga sa mund të shihen. Pyteni atë se si po kalon. Jini të qetë dhe kujdesuni për të.
Për nënën që vonohet në punë, ti nuk je e vetme, dhe nuk po dështon. I shohim përpjekjet e tua. /supergrat.net/ KultPlus.com
Bisedë me helenistin dhe latinistin Gjon Shllaku (1923-2003) Bisedoi: Shpëtim Kelmendi Realizuar më 2000, botuar te “Fjala” më 2003
Shpëtim Kelmendi: Dimë që jeni lindë në vitin 1923. Po data e saktë, cila asht? Gjon Shllaku: Jam lindë më 24 mars të vitit 1923, në kohën e Pashkëve. Ka qenë e enjtja e madhe, paçka se në letërnjoftim daton dhjetor, 1922.
Shpëtim Kelmendi: Cilat janë rrethanat që kanë mundësue lindjen e pasionit për përkthimin? Gjon Shllaku: Fillimisht më duhet t’ju them se kam pasë fatin e madh me studiue për prift. Unë kam qenë jetim, e rrjedhimisht e kam pasë të pamundun me ndjekë shkollën. Kulturën dhe edukatën që kam marrë, ia kushtoj Seminarit Papnor, që e drejtonin Jezuitët. Për herë të parë, aty kam pa dhe kam mbetë i mahnitun nga “Poetët e mëdhej t’Italisë”, përkthye nga Ernest Koliqi; jam njoftë me dy kangë të “Iliadës”, të përkthyeme nga Frano Alkaj, me përkthimet e Henrik Lacajt e të tjerë. Të tana këto tekste të prume në shqip, unë i vija përballë origjinalit. Pikërisht fakti se këto përkthime më rezultonin të denja, bani të mundun që, dora-dorës, të lindej në mua dëshira me përkthye.
Shpëtim Kelmendi: Cili asht teksti i parë mbi të cilin keni punue, pavarësisht nëse mund të jetë fjala për tekst të përfunduem ose jo? Gjon Shllaku: Teksti i parë mbi të cilin kam punue, ka qenë “Ben Hur” i Wallace, kur ende nuk i kisha mbushë të shtatëmbëdhjetë vjetët. Ishte një tekst prej 150 faqesh, i cili më pat dhanë kënaqësi të jashtëzakonshme. Por, nuk u mjaftova me aq. Atë tekst e përpunova tri herë, tue ngulmue me zbulue sekretet e përkthimit, natyrisht tue u bazue edhe në përkthimet që i ishin ba këtij libri në gjuhë të tjera.
Shpëtim Kelmendi: Çfarë ndodhi me këtë tekst? Gjon Shllaku: E randësishme asht se ai libër i dha formë pasionit tim mbi përkthimin. Në gjimnaz na jepnin si detyrë me zgjedhë e me përkthye vepra të autorëve latinë. Me këtë rast pata përkthye shtatëqind vargje nga “De rerum natura” të Lukrecit. Ky tekst, edhe pse ishte tekst i detyruem shkollor, më pëlqente së tepërmi. Pra, edhe kësaj radhe punova me kënaqësi. Lukreci asht një ndër poetët ma të fuqishëm të gjuhës latine, pararendës i Virgjilit dhe i Ovidit. Veç kësaj, Lukreci ka edhe profil shkencëtari, sepse ka shkrue mbi natyrën dhe kozmosin. Mund të thuhet se asht poet vizionar …
Mandej përktheva pjesë nga “Eneida” e Virgjilit, ndërsa ma vonë, kur mësova greqishten e vjetër, fillova të merresha me Homerin, Sofokliun, Euripidin, me pjesët korale. Këto punë i baja me shumë kënaqësi, kuptohet, gjithë tue u përpjekë me mësue sa ma shumë në lidhje me artin e përkthimit.
Shpëtim Kelmendi: Domethanë, ma së shumti keni përkthye për kënaqësinë tuej, e jo për t’u vu në radhën e përkthyesve të madhej? Gjon Shllaku: E thashë edhe ma sipër: kënaqësia ime ka qenë gjithmonë në plan të parë.
Shpëtim Kelmendi: A keni provue me u marrë me krijimtari? Gjon Shllaku: I frymëzuem prej autorëve të madhej grekë, unë jam përpjekë me shkrue edhe vepra të mia origjinale. Tue fillue që prej kohës së seminarit e deri kur jam arrestue, në moshën 22 vjeç, pata shkrue tri tragjedi. Njena ka në qendër princeshën Irenë, gruen që shkroi konfliktin mes Lek Zaharisë e Lek Dukagjinit, në dasmën e Mamicës. Një tjetër tragjedi asht me temë biblike dhe titullohet “Judita e Holofardi”. Holofardi ka qenë gjeneral i asirëve, kur këta pushtuen Palestinën. Judita ishte një vajzë çifute, e cila, e frymëzueme nga nji fuqi e mbinatyrshme, hyn në çadrën e Holofardit, të cilin arrin ta dehë e më pas ta therë me thikë, tue shpëtue kësisoj tanë Palestinën. Tragjedia tjetër titullohet “Skënderi dhe Zulejka”, dhe trajton kohën kur Skënderbeu ndodhej në Turqi. Skënderbeu dashunohet me Zulejkën, por kuptohet, asht fjala për nji dashuni të pamundun.
Shpëtim Kelmendi: Gjatë përvojës tuaj të gjatë si përkthyes, a ju ka qëllue të dështoni përballë ndonjë teksti, tue e lanë atë përgjysmë? Gjon Shllaku: Jo, sepse jam marrë gjithmonë me tekste që ngërtheheshin në aftësitë e mia. Nuk kam pranue asnjiherë punë të porosituna. Kam punue gjithmonë me pasion, me shpirt, dhe nuk jam tërheqë mbrapsht nga puna me ndonji tekst. Por më kanë humbë shumë tekste.
Shpëtim Kelmendi: Si jeni trajtue në kohën e diktaturës? A jeni vlerësue në masën e duhun për punën që keni ba? Gjon Shllaku: Me thanë të drejtën, deri dy vjet para se me dalë në pension, rrogën e kam pasë 4500 lekë të vjetra. Kam punue si kryenormist në “Xunktha”, ku për të njëjtën punë më kanë diferencue ndjeshëm prej kolegëve të mi. Nuk ndjehesha i sigurtë sa herë që në ndërmarrje vinin instruktorët e partisë. Merrnin vesh se kush isha, e fill mandej më pyesnin se si ishte e mundun që më kishin lejue të punoja aty. Kërkonin të më largonin nga ajo punë e të më çonin në ndërmarrjen e ndërtimit, për të ba beton, pavarësisht faktit se në vitin 1965, “Iliada” ime e parë, e botueme me nji tirazh prej 5000 kopjesh, të cilat ishin shitë menjiherë, nji tekst i përkryem, i cili duhej të më jepte autoritetin që meritoja. Më pas, “Iliada” u ribotue me nji tirazh prej 15 mijë kopjesh, të cilat u përpinë gjithashtu nga lexuesi.
Shpëtim Kelmendi: A keni përfitue gja prej këtyne botimeve në kuptimin financiar? Gjon Shllaku: Në botimin e parë, po, ndërsa në botimin e dytë, kur qeshë i detyruem me e kthye tekstin në normën letrare zyrtare, s’më dhanë kurrgja.
Shpëtim Kelmendi: Cilat nga veprat që keni përkthye i konsideroni ma të randësishmet? Gjon Shllaku: Veprat e Homerit, natyrisht. Por, nëse Homeri asht ai që asht, Homeri i tragjedisë quhet Sofokli. E kam plagë në zemër veprën e Sofokliut, të cilën e pata dorëzue në ambasadën greke, të përkthyeme në gegnisht. E pata dorëzue në bashkëpunim me fondacionin “Soros”, i cili kishte ba edhe sponsorizimin. Fatkeqësisht, nëpunësit e fondacionit “Soros” ma përçudnuen veprën. Si ma përçudnuen? Unë e kisha përkthye tekstin në dy versione: gegnisht e tosknisht. Vepra iu dha Vera Isakut, të shoqes së Agim Isakut. Ajo gjoja e redaktoi veprën, tue i ba dhjetë vargje gegnisht, dhjetë tosknisht, e dhjetë të tjera ku di unë se si. Fundja, le ta kishte lanë krejtësisht në tosknisht, sepse kësisoj vepra do të ruante një karakter të caktuam. Këtë fakt nuk e kam përfolë kurrë, dhe asht hera e parë që po e them në nji intervistë.
Shpëtim Kelmendi: A keni kopje të tjera nga ky tekst? Gjon Shllaku: Posi jo. I kam të dy versionet: në gegnisht e në tosknisht.
Shpëtim Kelmendi: A mund të na thoni diçka rreth fjalorit Latinisht-Shqip, që po përgatisni? Ku e keni fillue këtë punë? Gjon Shllaku: Tashma janë mbushë trembëdhjetë vjet qëkur e kam fillue këtë punë. Fjalori ka përmasa të mëdha, sepse përfshin jo vetëm periudhën klasike, periudhë e mirëfilltë letrare, por edhe periudhën paraklasike; përfshin dekadencën e kulturës latine, përfshin latinishten e mesjetës, latinishten kishtare, e cila asht përdorë nga etërit e kishës, si Shën Jeronimi, Shën Thoma Akuini etj. Kësisoj, kushdo që dëshiron me përkthye nga latinishtja ndonji tekst që gjendet mes latinishtes antike dhe asaj shkencore moderne, fjalët do të mundet me i gjetë në fjalorin tim. Mungojnë vetëm termat joautentikë dhe fjalët e latinizueme.
Shpëtim Kelmendi: Jeni në përfundim të kësaj pune? Gjon Shllaku: Si urdhnon!
Shpëtim Kelmendi: Me sa fjalë parashikohet të jetë ky fjalor? Gjon Shllaku: Me 65 mijë fjalë. Deri tashti kam 4500 faqe të daktilografueme. Çdo faqe ka 42 rreshta, e këtë e kam ba për të kursye letrën, e cila pothuajse gjithmonë më mungon.
Shpëtim Kelmendi: Shumica e lexuesve ju njohin si përkthyes i “Iliadës”. Për mendimin tim, por edhe të shumëkujt, kjo vepër do të mjaftonte për t’ju konsiderue përkthyes të madh. A do të ishit dakord me këtë vlerësim? Gjon Shllaku: Si t’ju them… Kur njeriu ka vetëm një fëmijë, e shndërron atë në nji idhull të vetin, po kur ka ma shumë, duhet t’i trajtojë të gjithë me të njëjtën masë dashnie. S’di ç’mund të them ma tepër.
Shpëtim Kelmendi: “Iliada” asht zanafilla e letërsisë botnore, e praktikisht ka mbetë si model i parë për artistin e fjalës. Prej këtu, mendoj se përkthyesi i një teksti të tillë fillimor meriton respekt të veçantë. Ju, a ndiheni i respektuem në masën e duhun? Gjon Shllaku: Unë njoh versionet origjinale të përkthimeve në gjermanisht e italisht. Në gjermanisht asht Johann Heinrich Voss ai që e ka përkthye “Iliadën” qysh para dyqind vjetësh, e pak a shumë në të njëjtën kohë, “Iliada” asht përkthye edhe në italisht nga Vincenzo Monti. “Iliada” asht përkthye edhe disa herë të tjera në këto gjuhë, por versionet e para të përkthimit mbeten të paarritshme. Natyrisht, këta përkthyes kanë qenë figura shumë të nderueme në vendet e tyne. Sa për mua, të vetmet vlerësime në kohën e diktaturës, i kam pas marrë nga një shkrim i Henrik Lacajt, ndërsa Engjëll Sedaj ka shkrue: “… Aq sa janë enigmatikë personazhet e ‘Iliadës’, po aq enigmatik asht edhe emri i përkthyesit të saj.”
Shpëtim Kelmendi: Me përkthimin e “Iliadës”, veç të tjerash, ju keni dhanë prova se gjuha shqipe asht gjuhë e fortë, e aftë me u përballë edhe me nji gjuhë tjetër të madhe, si greqishtja e vjetër. Ju jeni i pari që e pohoni këtë fakt nëpërmjet punës. Gjon Shllaku: Gjuha shqipe asht aq e fortë me përkthye letërsinë antike e moderne, sa mund të çuditeshit. Duhet ta dini dhe të jeni të bindun, se fjalët e para me të cilat fillon “Iliada”, janë shqip (reciton në greqishten e vjetër vargjet e para: “Këndo hyjneshë mëninë e Akil Pelidit…”). Në origjinal asht: “menos” = mëni, mëri. Gjithashtu, kemi fjalët “thymos” = thumbos, nguc, zemëroj. Tashti, le të marrim fillimin e veprës “Odiseu” (reciton sërish në greqishten e vjetër: “Më dëfto muzë, njeriun me jetë të rrahun…”). “Andra” asht kallëzorja e “anir” = anir, njeri.
Vetëm te “Iliada” kam gjetë 170 fjalë shqipe. Kemi, për shembull, fjalën “Kronos” = krua, kroi, kroni. Kemi fjalën “daju” = daj, ndaj, me nda.
Shpëtim Kelmendi: Ju përktheni nga të gjitha gjuhët që njihni, apo nga disa? Gjon Shllaku: Ma tepër kam përkthye nga frëngjishtja. Më pëlqen shumë kjo gjuhë. Qysh në moshën 19 vjeç kam përkthye nga vepra e Victor Hugo, ndërsa në moshën 21 vjeç kam përkthye “Martirët” e François-René de Chateaubriand, shtatëqind faqe roman. Ma vonë kam përkthye: “Berberi i Seviljes” dhe “Martesa e Figarosë” të Beaumarchais, poezi lirike të Victor Hugo, poezi të Alphonse de Lamartine, poezi të Alfred de Vigny etj. Me nji fjalë kam përkthye nji dynja libra nga letërsia franceze. Kam përkthye “Sidi” të Pierre Corneille, “Ester” dhe “Atali” të Jean Racine, që të dyja drama me temë biblike.
Shpëtim Kelmendi: Te mjaft artistë të sotëm ekziston mendimi se familja është pengesë serioze për ndërmarrje të mëdha si kjo juaja. Ju si mendoni? Çfarë ka qenë familja për ju? Gjon Shllaku: Për mua familja ka qenë përkrahje, gruaja veçanërisht. Ajo e çmon punën time dhe i don librat e mi si fëmijë: i prek, i ledhaton, u fshin pluhurin. Ka adhurim për ta.
Shpëtim Kelmendi: A keni miq? Çfarë vendi zënë ata në jetën tuaj? Gjon Shllaku: Kam dashamirë. Unë i due njerëzit dhe gjithmonë mendoj mirë për ta. Për me pasë miq duhet me qenë i përkushtuem, me pasë edhe kohë. Por, siç e dini, unë rri tanë ditën i mbyllun mbrendë. Mandej, për t’i ruejtë marrdhaniet me miqtë, duhet me marrë pjesë edhe në raste gëzimi, idhnimi, a ku di unë. Unë nuk kam kohë për gja tjetër, përveçse për punë.
Shpëtim Kelmendi: A keni besim te Zoti? Nëse po, si e shprehni këtë besim? Gjon Shllaku: Shumë. I respektoj nji për nji Dhjetë Urdhnesat, që Zoti ua ka zbritë njerëzve. Për gjithçka të mirë që kam, i falem nderës Zotit! Mbi të gjitha për faktin se, pavarësisht moshës që kam, nuk e ndij të nevojshme me mbajtë syze. Shikoj shumë mirë. Të pamët më ka ndihmue shumë. Arrij ta kap edhe shkrimin ma të imët në shqip, latinisht, greqishte e vjetër e çka të jetë.
Shpëtim Kelmendi: A jeni i kënaqun me punën tuej të derisotme? Gjon Shllaku: Jam shumë i kënaqun, sepse atë që kam andërrue pothuajse tanë jetën, e kam ba realitet. Qysh në vitin 1940, kur isha 17 vjeç, pata ble veprat e tre autorëve të famshëm të Greqisë së Lashtë: Sofokliut, Euripidit, Eskilit. Lexoja tragjeditë e tyne të përkthyeme në italisht, dhe andërroja që nji ditë t’i sillja këta autorë në gjuhën shqipe. Sofokliun e kam përkthye krejt; nga Euripidi kam përkthye veprat ma të mira, ndërsa nga Eskili kam përkthye “Prometeu i lidhun”.
Shpëtim Kelmendi: Me sa di, ju nuk jeni prej atyne njerëzve që ankohen herë mbas here e për çdo gja… Gjon Shllaku: As mos e mendo! Unë jam shumë optimist. Kënaqem gjithmonë me pak.
Shpëtim Kelmendi: A ndiheni ndonjiherë i lodhun, i dëshpëruem e në mungesë dëshire për punë? Gjon Shllaku: Kurrë! I lodhun fizikisht, po. Në kësi rastesh vetëm flej. Ju nuk e dini: unë kam pasë nji sëmundje të keqe. Më kanë operue disa herë dhe kam vuejtë përnjimend shumë. Por, edhe pse në gjendje të tillë, ashtu i mbështjellë me batanije dhe i rrethuem me borsa uji të nxehtë, nuk kam reshtë asnjiherë së punuemi. Ishin kushte të randa, por që prapëseprapë nuk arritën me m’shkëputë nga puna. Megjithatë, tash që mendohem, kujtoj se e kam pasë edhe unë nji gjendje të vështirë në jetën time. Ndodhi kur ma vonuan pesë vjet botimin e nji teksti, e që për ma tepër nuk e pashë kurrë ma me sy. Me atë rast i thashë vetes, por edhe grues sime: “Po e la krejt këtë punë! Nuk po e çmon kush përkthimin.”
Shpëtim Kelmendi: A i keni pasë bezdi kontaktet me drejtuesit e këtyne institucioneve? Gjon Shllaku: Ou! Mos pyet! Shumë! Vetëm te Ndërmarrja e Botimit që drejtonte Drago Siliqi kam shkue gjithmonë me kënaqësi, sepse ai më donte shumë. S’e harroj kurrë qëndrimin pozitiv që ka mbajtë ndaj punës sime. Dragoja ka qenë promotori i botimit të “Iliadës”. Simbas meje ka qenë njeri ideal, nji mecenat i palodhun.
Shpëtim Kelmendi: Ç’mendim keni në lidhje me përkthimin në shqip? A mendoni se po punohet me seriozitet në këto kohë? Gjon Shllaku: Nuk jam i njoftun me materialet që përkthehen sot. Më duhet të baj punën time, kështu që nuk kam kohë me lexue përkthimet e të tjerëve. As durim. Nuk jam në gjendje me lexue as librat që më sjellin të njoftunit e mi. Tashma kam nji defekt të madh: sa herë nisi me lexue më zen gjumi. Sidoqoftë, nivelin e përkthimit arrij ta dalloj edhe në hapsinën e dy faqeve tekst. Nëse përkthimi në shqip ka ecë përpara, nuk duhet të harrojmë se përtej këtyne arritjeve qëndron puna vetëmohuese e sa e sa përkthyesve dhe letrarëve të mirëfilltë, që ishin ma para. Në qoftë se për të qenë shkrimtar i mirë s’asht e nevojshme të jesh magazinë kulturore, me u ba përkthyes lypset të kesh shumë kulturë. Ja pse përkthyesit e mirë janë të pakët. Engjëll Sedaj mendon se niveli i përkthimit në Shqipni asht ma i naltë se sa tekstet e mirëfillta letrare që botohen. Unë për vete, deri kohë ma parë, i studioja me kujdes poetët shqiptarë, për të marrë prej tyne fjalë e shprehje të bukura. “Qerbelanë” e Naimit, për shembull, e kam lexue me shumë pasion.
Shpëtim Kelmendi: Me tanë atë përvojë që keni grumbullue në fushën e përkthimit, besoj se ju do të kishit shumë porosi për përkthyesit që po vijnë. Cilat mund të ishin këto porosi? Gjon Shllaku: Kisha me u thanë se, pikë së pari, duhet ta studiojnë mirë gjuhën shqipe. Duhet me i njofte mirë autorët klasikë shqiptar, rapsoditë, kangët tona popullore, për me zbulue mendësinë, shpirtin, frymën e dashunisë që populli shqiptar ka arritë me e shndërrue në fjalë. Vetëm për me përkthye “Iliadën”, unë kam pas hartue nji fjalor prej 4000-5000 fjalësh. Gjendesha përballë nji ndërmarrjeje të madhe, ndaj më duhej të isha i sigurt.
Shpëtim Kelmendi: Nji fjalor i tanë në funksion të vetëm nji teksti? Gjon Shllaku: Oh, sigurisht.
Shpëtim Kelmendi: Cilat janë veprat, që ndjeni nevojën t’i përktheni sa më parë? Gjon Shllaku: “Iliada” më asht botue tri herë: dy herë në Shqipni e nji herë në Kosovë. Sofokliu nji herë. Do të doja të më botohej Euripidi me “Ifigjenia në Aulidë”, “Medea”, “Hipoliti” dhe “Alçesti”. Të tana këto vepra mund të përmblidhen në jo ma shumë se 250 faqe libër.
Shpëtim Kelmendi: Botimin e parë të “Iliadës” e keni ba në gegnisht. Për mendimin e një mase të konsiderueshme lexuesish, versioni gegnisht tingëllon ma bukur se ai në tosknisht, domethënë në standardin letrar. A bini dakord me këtë? Gjon Shllaku: Sa herë kam shkrue në gegnisht, kam pasë shumë probleme në lidhje me botimin. E botimi më ka interesue shumë. Vetëm se duhet të keni të qartë diçka: edhe kur përdor variantin e gjuhës letrare, unë pothuajse prapë shkruej në gegnisht. Kjo ndodh për arsye se sintaksa, e cila përban bazën e nji gjuhe, asht gege. Nji “ë” apo nji “r” s’më prish fort punë. Unë mendoj se në tanë Shqipninë shkruhet gegnisht.
Shpëtim Kelmendi: Cilat janë përparësitë e gegnishtes në përkthim, gjithnji nëse, simbas jush, mund të flitet për përparësi? Gjon Shllaku: Në gegnisht asht përkthye Dante Alighieri. Në gegnisht janë përkthye Homeri e Virgjili. Këta janë majat e letërsisë botore. E vërtetë se Shekspiri, nji tjetër gjigant, asht përkthye në tosknisht, nga Fan Noli, por në këtë rast bahet fjalë për nji shqipe artificiale. Fan Noli nuk ka jetue fare në Shqipni; kësisoj, ai nuk njeh shqipen e shqiptarëve që banojnë këtu, por shqipen e shqiptarëve që banojnë në Amerikë apo ndokund tjetër. Ai sjell nji tosknishte të vjetër, të papërpunueme, e jo tosknishten moderne.
Shpëtim Kelmendi: Pra, përparësitë e gegnishtes janë në poezi, në prozë, apo në të dyja njëherësh? Gjon Shllaku: Gegnishtja i ka kultivue të gjitha gjinitë letrare. Gegnishtja ka romanin e parë, ka epikën ma të hershme e të tjera. Si kohë, Naimi vjen para Fishtës, por tetërrokëshi i tij nuk ka të krahasuem me atë të Fishtës. “Luftëtarëtë lëftuan” – thotë Naimi. Pse, tetërrokësh asht ky? Kurse Fishta të batërdis me tetërrokësh. Thotë ma shumë e ma fort.
Marrim edhe lirikën. A ka ndonji lirik të tosknishtes që mund të krahasohet me Mjedën? Poezia don përgatitje klasike, sidomos latine. Edhe greke, kuptohet, por këta shquheshin ma tepër si mendimtarë, ndërkohë që latinët i dhanë hov stilit poetik.
Shpëtim Kelmendi: Cilët janë përkthyesit e shquem shqiptarë, që ju i respektoni? Gjon Shllaku: Ma së pari asht Ethem Haxhiademi. Çmoj Fan Nolin në përkthimin e “Don Kishotit”. Ka përdorë plot fjalë turke, por megjithatë ka punue mirë.
Shpëtim Kelmendi: Çfarë kishit me thanë në lidhje me ata që përkthejnë nga nji gjuhë e dytë, pra jo nga origjinali? Gjon Shllaku: Kisha me thanë se ata lajnë tesha në nji ujë, ku dikush tjetër ka la përpara tyne. Duhet me përkthye vetëm prej origjinalit. Madje duhet me gjetë autorë, të cilët ndërkohë janë përkthye edhe në shumë gjuhë të tjera. Pse sheh edhe ndonji model tjetër përkthimor nuk asht keq. Thjesht kjo të ndihmon me u ndi ma i sigurt në punën tande.
Gjuha jonë shqipe asht e vjetër dhe e fuqishme. Unë nuk kam lanë fjalë pa përkthye te Homeri; madje në shumë raste kam përdorë nga tre a katër sinonime, vetëm me i dhanë sa ma shumë larmi përkthimit. Për shembull, kam përdor emrat: shtizë, ushtë, patërshanë, mëzdrak etj.
Shpëtim Kelmendi: Çfarë mendoni për “Odiseun” e Spiro Çomorës? Gjon Shllaku: Mirë! Bukur! Spiro Çomorën e lexoj me qejf, sepse ai e njeh hekzametrin. Ata që nuk e njohin hekzametrin dhe nuk dinë me e skandue mirë, rrezikojnë me ra në kurthin e nji proze të pasistemueme. Hekzametri njihet pak, e kjo për arsye se nuk përfshihet në traditën e gjuhës shqipe. Mendoj se pa hekzametrin gjuha shqipe ka humbë shumë.
Shpëtim Kelmendi: Po ju, a e keni përkthye “Odiseun”? Gjon Shllaku: Posi jo. Prej vitesh. Por ende nuk kam mundë me e botue.
Shpëtim Kelmendi: A mund të na thoni pse? Gjon Shllaku: Në lidhje me këtë, besoj se kam diçka interesante me kallzue. Pothuajse në të njëjtën kohë kur unë çova “Iliadën” për shtyp, në Ndërmarrjen e Botimit, Spiro Çomora, dritë pastë, sepse s’asht ma mes nesh, e kishte përfundue së përkthyemi edhe ai “Iliadën”. Drago Siliqi, dritë pastë po ashtu, se as ai s’asht ma mes nesh, i tha Spiros që i kishte ra në dorë një përkthim shumë i mirë i “Iliadës”, prej Gjon Shllakut nga Shkodra. Në këtë rast, Spiroja tërhiqet tanë dinjitet, e kësisoj “Iliada” ime botohet.
Ma vonë na ndodhi e njëjta gja edhe me “Odiseun”. Prapë kishim punue njikohësisht e për të njëjtin libër. Kësaj radhe e ndjeva si detyrim moral që të tërhiqesha unë. E kështu, që prej shumë vitesh, “Odiseu” im vijon të mbetet në fletë të daktilografueme, në pritje të kohës së tij.
Shpëtim Kelmendi: E keni përkthye në gegnisht apo në tosknisht? Gjon Shllaku: Në gegnisht. / KultPlus.com
Heinrich Christian Wilhelm Busch ka qenë humorist, poet, ilustrator dhe piktor gjerman.
Busch ishte një persona me ndikim në botën e poezisë dhe ilustrimit, dhe u bë burim për brezat e ardhshëm të artistëve komik. Çmimi Wilhelm Busch dhe Muzeu Wilhelm Busch ndihmojnë në ruajtjen e trashëgimisë së tij.
175 vjetori i tij në vitin 2007 u festua në të gjithë Gjermaninë. Busch mbetet një nga poetët dhe artistët më me ndikim në Evropën Perëndimore.
Thënia e tij e njohur të cilën se po e sjellim sot për ju është: “E vështirë nuk është të bëhesh prind, por të jesh i tillë.”
Por, ai njihet edhe për shumë të tilla, një tjetër thënie e njohur nga Busch mbetet edhe: “E vërteta është tepër dinake për tu kapur”
Ai ka lindur më 15 prill të vitit 1832 dhe ka vdekur më 9 janar 1908. / KultPlus.com
Pas 1 viti e gjysmë në pandemi, Kana bën gati tapetin e kuq, për të pritur në gjithë shkëlqimin e saj, artistë, regjisorë e këngëtarë nga e gjithë bota. Kjo verë rikthehen në bregdetin francez, Festivalin e Filmit në Kanë, një nga eventet më të mëdha të kinematografisë botërore, që shoqërohet po ashtu me një boom për turizmin vendas.
Përgatitjet kanë nisur prej javësh. Edhe prenotimet në hotelet e famshme buzë detit po ashtu, për të parë më nga afër VIP-at e hollivudit, në garë për një “Palmë të Artë”.
Edicioni I 74-tërt i festivalit të filmit nis të martën e 6 korrikut për të kulmuar me mbrëmjen finale të 17 korrikut. Në situatë pandemie, edhe pse masa më të lehta anti-covid ende në fuqi, edhe yjet e showbizit sikurse publiku i thjeshtë, do të duhet të respektojnë rregullat, me ruajtjen e distancës fizike dhe kontroll të vazhdueshëm të temperaturës.
Tradicionalisht festivali mbahet në muajin maj dhe jo në korrik.
“E ndjeja që do ndodhte dhe fakti që jam këtu, më duket e pabesueshme”, deklaroi regjisori Joen Van Der Molen, transmeton KultPlus.
Shumë pranë teatrit ku do të mbahet festivali është ngritur një qendër vaksinimi dhe testimi. Edhe pse në Francë, maska në ambjente të jashtme nuk është e detyrueshme, për shkak të pjesëmarrjes së lartë, maskat do të mbahet edhe në ambjente të hapura, mes tyre edhe vetë VIP-at.
“Është një gjë e mire për botën, po rikthehemi dalëngadalë në normalitet dhe jemi shumë të lumtur që festivali i Kanës këtë vit do të mbahet përsëri”, u shpreh Claudine Conrilla, pronare e një kinemaje.
Këtë vit, presidenti i jurisë do të jetë regjisori dhe skenaristi fitues i cmimit Oskar Spike Lee ndërsa pretendentë kryesorë për një Palmë të Artë janë aktorët Sean Peen për rolin e tij në filmin“Flag day” dhe Ues Anderson për rolin në filmin “The French Dispatch”.
Vetëm në ditët e festivalit të filmit, pronarët e hoteleve shprehen të kënaqur me prenotimet, pasi janë rritur 100% në krahasim me një vit më parë dhe pjesa më e madhe e tyre janë turistë ndërkombëtarë. / KultPlus.com
Festivali ndërkombëtar i muzikës baroke trokiti në qytetin e Korçës me edicionin e tij të tetë.
Artistë të mirënjohur vendas dhe flautistja italiane Valeria Desideri, teksa performuan në klaviçembal, violinë e violinçel dhuruan për publikun emocion nën panoramën elegante të barokut.
Jo rastësisht festivali i muzikës baroke u mbajt në Muzeun Arkeologjik të Korçës, një trashëgimi kulturore kombëtare që lidhet ngushtësisht me synimet e këtij festivali.
“Korça është një destinacion dhe ne vijmë çdo vit duke sjellë instrumentist nga e gjithë bota”, tha themeluesi i festivalit, Jusuf Beshiri.
“Është shumë e rëndësishme për të identifikuar jo vetëm këto vende, por edhe për ti zbuluar publikut muzikën e vjetër baroke. Kemi sjellë muzikë baroke Italiane dhe për të ndarë për publikun ndjeshmërinë e kësaj periudhe”, tregoi violonçelisti, Arben Skënderi.
Ky organizim i muzikës së vjetër VOX BAROQUE i kushtohet tërësisht repertorit barok duke kërkuar gjithmonë qasje të reja të kësaj muzike elitare.
Tingujt e muzikës klasike çdo vit po tërheqin interesin e artdashësve korçarë, por edhe turistëve, të cilët mbrëmë shijuan performancat e mrekullueshme te artistëve. Ky rrugëtim muzikor veç tingujve dhe elegancës muzikore promovon më së miri vlerat e trashëgimisë kulturore. /shqiptarja/ KultPlus.com
Amerikanët po festojnë ditëlindjen e 245-të të vendit sot, me fishekzjarrë që mund të duken më të shndritshme, hotdogë që mund të shijojnë më shumë dhe grupe muzikore që mund të tingëllojnë edhe më bukur, një vit pasi pandemia detyroi anulimin e pothuajse të gjitha festimeve.
Si gjithmonë, shfaqjet e fishekzjarreve janë pika kulmore e festimit të 4 korrikut. Dy nga shfaqjet më të mëdha të tyre do të jenë në Shëtitoren Kombëtare në Uashington dhe mbi një kilometër e gjysmë përgjatë lumit lindor të Nju Jorkut, që ndan Manhatanin nga lagjet Kuins dhe Bruklin.
Disa veprimtari klasike të 4 korrikut të tilla si Konkursi i famshëm i Ngrënies së Hot Dogut në Coney Island të Bruklinit mbeten të kufizuara për të mundësuar distancimin fizik për shkak të rrezikut të vazhdueshëm të koronavirusit që ka shkaktuar vdekjen e mbi 600,000 amerikanëve. Varianti më agresiv Delta ka ngritur alarmin për mundësinë e një vale tjetër infeksionesh midis të pavaksinuarve.
Megjithatë, festa është një moment kur amerikanët shfaqin patriotizmin e tyre dhe festojnë me një ndjenjë të re lirie në një kuptim më personal duke kaluar kohë me miqtë përsëri dhe duke shijuar kënaqësitë e thjeshta të verës.
Por 4 korriku i këtij viti nuk është plotësisht i zhveshur nga masat e kujdesit. Departamenti i Sigurisë Kombëtare paralajmëroi javën e kaluar organet e rendit të shteteve amerikane për rritjen e kërcënimit nga dhuna e grupeve të brendshme ekstremiste mes zbutjes së kufizimeve të COVID-19 dhe festës së 4 korrikut.
Kjo fundjavë feste pritet ketë trafik më të ngarkuar – me rreth 43.6 milion amerikanë që udhëtojnë me makina, ose 5 për qind më shumë se një rekord i mëparshëm i vendosur në 2019, tha Shoqata Amerikane e Automjeteve.
Në Uashington, Presidenti Joe Biden planifikon festime me 1,000 persona në lëndinën e Shtëpisë së Bardhë, përfshirë punonjës sektoresh kritikë dhe familje të ushtarëve amerikanë.
Presidenti organizon aktivitetin ngjarjen tre ditë pas vizitës së tij në Sërfsajd , Florida, për të ngushëlluar familjet, të dashurit e të cilëve humbën jetën nga shembja e një godine banimi më 24 qershor.
Disa komunitete të Floridës kanë anuluar fishekzjarrët e 4 korrikut në shenjë respekti për ata që janë prekur nga tragjedia, thanë zyrtarët e qytetit.
Po në Uashington të dielën, bandat marshuese do të rikthehen për një paradë tradicionale. Në mbrëmje, Shëtitorja Kombëtare pritet të tërheqë turma të mëdha në një shfaqje fishekzjarresh prej 17 minutash që do të lëshohen nga të dyja anët e Pishinës Reflektuese të Përkujtimores së Linkolnit.
Dhe në lumin Lindor të Nju Jorkut, pjesëmarrësit do të shikojnë një shfaqje spektakolare fishekzjarrësh.
Ndriçimi i tyre jo vetëm që entuziasmon turmat, por edhe ndihmon në rimëkëmbjen e bizneseve që furnizojnë me fishekzjarre me 4 korrik në shfaqjet e tyre në gjithë vendin.
Por për disa 4 korriku do të jetë i errët.
Pjesa perëndimore e Shteteve të Bashkuara përballet me një rrezik të shtuar për zjarre pas një vale të nxehti dhe thatësirës së madhe. Dhe problemet e furnizimit në të gjithë vendin, të lidhura me pandeminë, kanë rritur çmimet e gjithçkaje, nga sendet shtëpiake te fishekzjarret. /voa/ KultPlus.com
“Më plase” nga grupi Marigona është një këngë që ia vlen të kujtohet.
Një tekst i mahnitshëm për gënjeshtrat në një lidhje dashurie, “Më plase” duket më aktuale se kurrë.
Grupi Marigona është një grup muzikor i themeluar në vitin 1991 nga Faton Kurteshi në qytetin e Mitrovicës. Vokalist i grupit është Vullnet Sefaja po ashtu nga Mitrovica.
Anëtarët e grupit janë ndërruar disa herë, por Vullnet Sefaja ka qenë pjesë e grupit që nga fillimi.
Të flas, e shoh që nuk e dëgjon Asnjë fjalë që unë them Dhe nuk e zgjas Dhëmbët i shtrëngoj dhe përmbahem Por brenda më dhemb
prej kur t’njoh n’sy ta pash mashtrimin e tillë ishe gjithmonë tani e shoh po i vie fundi përrallës ton është vonë
Më plase krejt Kurrë dy fjalë s’i flet njëjtë Pse s’di të tregosh drejt Nuk ke nevojë me m ‘rrejt Nuk e kuptoj Pse e ndjen këtë nevojë Tregomë a do mbarojë Kjo e mallkuar lojë
Shumë gjatë jam bëre i marre pranë teje Me shpresë se do ndryshosh Kjo punë e pat’ Vazhdo rrugën tënde dhe provo Tjetrin ta mashtrosh.
Ndoshta shumë shpejt Mua më harron dhe Troket në tjetër derë Do dëgjosh njëjtë Fjalët që t’i kam thënë, dimër e verë Shumë herë
Më plase krejt Kurrë dy fjalë s’i flet njëjtë Pse s’di të tregosh drejt Nuk ke nevojë me m ‘rrejt Nuk e kuptoj Pse e ndjen këtë nevojë Tregomë a do mbarojë Kjo e mallkuar lojë…/ KultPlus.com
Me ndje mungesën e një përqafimi, e mos me e kërku, me ndje dëshirë me folë e mos me bza, me ndje nji ofshamë në gji, e mos me kja, më ndje nji mall prej larg, pa mujtë me e shu, me ndje tue rrjedh nji plagë pa gjakue, më ndje kohën tue shku e mos me ju vu mbas, më ndje kaos pa zhurmue, më ndje stuhi, ortek në shpirt e mos me u ndi, me ndje nji kputje pa çilë sytë e kurrë mos me u anku, me ndje nji frikë të thellë me të lanë pa frymu, me ndje nji dashni të naltë e mos me e kallzu, me ndje, me të ndje me të dashtë e në gjys të natës me u zgjue sa më të lshue za veç pak. Tash qi trishtimin e kam në prag a po të bjen në mend për mue?/ KultPlus.com
Ministri i Mbrojtjes, Armend Mehaj ka thënë se të mërkurën më 7 korrik në Kosovë do të vijë gjenerali amerikan Wesley Clark.
Ai përmes një postimi në Facebook ka shkruar se Clark do të vizitojë Kosovën me ftesën e Mehajt, transmeton KultPlus.
“Gjeneral Clark do të pritet me nivelin më të lartë ceremonial ushtarak dhe atë të protokollit shtetëror dhe do të pritet nga të gjithë liderët tanë më të lartë shtetëror. Mirë se vjen në shtëpinë tuaj pranë njerëzve që të duan aq shumë, gjeneral Clark! Mirë se vjen në Kosovën dhe qytetarët e saj të bekuar me ty dhe SHBA-në! Zoti e bekoftë përjetësisht miqësinë e Kosovës me SHBA-në”, ka shkruar ai, duke uruar SHBA-në për Ditën e Pavarësisë. / KultPlus.com
Sot Shtetet e Bashkuara të Amerikës festojnë 245 vjetorin e pavarësisë.
Fox News ka publikuar disa nga filmat më të pëlqyer e që lidhen me historinë e Amerikës, të cilët KultPlus i sjell më poshtë.
Lista më poshtë ka titujt me detaje të shkurta mbi përmbajtjen e tyre.
“The Patriot”
“Patrioti” është një histori rreth një babai që merr armët me ushtrinë amerikane për t’u hakmarrë ndaj atyre që i bënë keq.
“The Sandlot”
Bejsbolli njihet si njëri ndër sportet e preferuara të Amerikanëve.
Në këtë komedi, një ekip djemsh kalojnë disa aventura komike kur një çudi ndodh tek një fëmijë i vogël në lidhje me këtë sport.
“Jaws”
I njohur si një film tipik amerikan, “Jaws” gjeti një vend në historinë kinematografike si një nga filmat e parë të prodhuar ndonjëherë.
Ky film tregon për një sherif lokal që bashkohet me ekspertë të detarisë për të kapur një peshkaqen monstruoz.
“Hamilton”
Një nga hitet më të mëdha të Broadway në vite, “Hamilton” tregon historinë e etërve themelues të Amerikës
“Hamilton” nuk është një film tradicional, pasi është një regjistrim i drejtpërdrejtë i një performance nga kasti origjinal i Broadway.
“National Treasure”
Megjithëse më i rëndë për përmbajtjen imagjinare, “Thesari Kombëtar” dhe vazhdimi i tij “Libri i Sekreteve” – tregon shumë për historinë Amerikane duke përdorur imagjinatën.
“Independence Day”
Ndërsa nuk ka të bëjë me historinë amerikane filmi”Dita e Pavarësisë” ka protagonistë aktorin Will Smith ku në film ai dhe shokët e tij të bashkohen për të luftuar kundër alienëve.
“Lincoln”
Konsiderohet si një nga filmat më të mirë të vitit 2012, Steven Spielberg, në këtë film Daniel Day Lewis ikona e filmit luan rolin e Abraham Lincoln.
“Captain America: The First Avenger”
Ekskluziviteti i Marvelit “Avengers” është bërë shpejt një nga më të mëdhenjtë në historinë e filmit, me “Avengers: Endgame” përkohësisht duke marrë vendin e parë në listën e filmave me fitimin më të lartë të të gjitha kohërave.
Një debat ka shpërthyer në rrjetet sociale nëse mexosopranoja Vikena Kamenica dhe tenori Kastriot Tusha duhet të këndojnë mbrëmjen e së hënës në sheshin përpara Ministrise se Brendshme ngjitur me ish-Teatrin Kombëtar. Ata kanë njoftuar mbajtjen e një koncerti në kuadër të asaj që njihet si nata amerikane ku do të sjellin muzikën xhaz.
Por Aleanca për Mbrojtjen e Teatrit e ka konsideruar të papranueshëm këtë koncert në rrënojat e Teatrit Kombëtar të cilën pas vendimit të Gjykatës Kushtetuese e quan “skenë krimi”, transmeton KultPlus.
Në një letër të hapur, kjo Aleancë u bën thirrje artesëve të njohur që ta anulojnë koncertin dhe ta zhvendosin diku tjetër. Deri tani nuk ka pasur ndonjë reagim nga Kamenica dhe Tusha.
Më poshtë gjeni letrën e plotë
Të nderuar Kastriot Tusha dhe Vikena Kamenica,*
Ne e duam artin.
Ne e duam artin dhe sigurisht ju jeni në dijeni që ne kemi luftuar shumë për të; kemi organizuar vullnetarisht një festival për mbrojtjen e teatrit me rreth 80 shfaqje të llojeve te ndryshme, duke rijetëzuar teatrin që braktisën.
Kemi kërkuar që të hapen aktivitetet artistike gjatë gjithë periudhës së pandemisë.
Ne e duam artin, pavarësisht se arti bie edhe në duart e injorantëve dhe kriminelëve.
Ne e duam artin dhe ju jeni artistë shumë të dashur për Shqipërinë, që do të vazhdoni dhe duhet të vazhdoni të bëni punën tuaj, pavarësisht se kush kërkon të fshihet pas emrit tuaj.
Por vendi ku ju doni të jepni koncertin, është një skenë krimi. Është skena e krimit më të madh kundrejt qytetarisë, trashëgimisë, kulturës dhe aq me tepër artit.
Ju sigurisht i keni parë pamjet e 17 majit, ku artistë, kolegë tuaj, që kanë qenë dhe në një skenë me ju, u tërhoqën zvarrë me pranga në orën 4:30 të mëngjesit, teksa ndërtesa filloi të shembej me ata brenda.
Pak rëndësi ka çfarë qëndrimi keni ju për këtë çështje, por ju duhet t’i respektoni ata njerëz, z. Tusha dhe znj.Kamenica.
Ata njerëz vazhdojnë të jenë aty çdo ditë, (prej 3 vjet e 5 muaj) pikërisht në atë vend ku ju doni të jepni koncertin.
Ju sigurisht mund edhe të thoni me vete që koncerti juaj nuk ka pse të ketë lidhje me këtë histori, por ky është një naivitet që gjithashtu nuk u shkon për shtat artistëve që i kuptojnë mjaft mirë simbolikat.
E dini që Gjykata Kushtetuese na dha të drejtë vetëm dy ditë para se të shpallej koncerti juaj pikërisht në sheshin ku ne protestojmë?
E nëse edhe kjo ju duket rastësi, e dini që gjithashtu para tre ditësh u zhvillua një aktivitet artistik në Landfillin e Sharrës, pikërisht në skenën e krimit të Ardit Gjoklaj, nga gruaja e vrasësit të këtij të fundit?
Ju nuk duhet t’ia lejoni vetes të bëheni pjesë e filozofisë “hidh valle në skenën e krimit” , sepse jeni artiste qe e keni vene emrin me punen tuaj dhe jo marioneta.
Me shpresën që respekti të jetë reciprok, ju kërkojmë që koncertin ta zhvilloni në një hapësirë tjetër, sepse për ne është fyerje dhe provokim, për sa kohë kjo luftë nuk ka mbaruar.
*Kjo kërkesë u drejtohet gjithashtu të gjithë artistëve të tjerë që do të jenë pjesë e koncertit. / KultPlus.com
Sot shënohet 87 vjetori i vdekjes së gruas së parë që ka marrë dy çmime Nobel, shkruan KultPlus.
Tashmë e shndërruar në figurë mitike, simboli i përfshirjes së femrave në lëmin e shkencës, madje gruaja e të gjitha rekordeve. Nobelistja Mari Kyri (Marie Sklodowska-Curie) është gruaja e parë që fitoi doktoraturë në fizikë, e para grua që ka marrë dy çmime “Nobel” (një e ndarë me burrin e saj Pier Kyri dhe Henri Bekërel), profesoresha e parë në Sorbonë dhe e para që u fut në Panteon më 20 prill 1995.
Jetën e saj Mari Kyri e jetoi përkrah shkencëtarëve më eminentë të fillimshekullit XX. E njohur nga të gjithë, u vlerësua ndërkombëtarisht për t’u kthyer në mit. Kokëfortë, pa dyshim e talentuar dhe inteligjente, ajo ishte e para në shumë fusha: e para në agregatin e fizikës, gruaja e parë doktore e shkencave, femra e parë fituese e medaljes “Davy”, gruaja e parë dy herë nobeliste.
Vajza polake, e lindur më 7 nëntor 1867 në Varshavë, u vendos në Paris në 1891. Pasi përfundoit studimet për shkencë, ajo u bë specialiste e substancave radioaktive, së bashku me bashkëshortin Pier Kyri. Jo rrallëherë nobelistja është etiketuar edhe si feministe. Puna e saj mbi polonium dhe radiumin bëri histori dhe përfundoi duke ua mbyllur gojën atyre që e kishin sulmuar pandershmërisht.
Ajnshtajni shprehej se ajo ishte shkencëtari më i madh (në gjininë mashkullore) që ai njihte. Kryesorja, është ende e vetmja grua, hiri i së cilës prehet në Panteon për arsye larg të qenit “gruaja e”. Me të shoqin u njoh në kohën që po kërkonte një laborator për të studiuar vetitë magnetike të çeliqeve. “Ndodhi një alkimi e menjëhershme.
Ishte takimi i dy qenieve që kishin diçka absolute, shumë të kërkuar nga të tjerët dhe nga vetvetja, mbi të gjitha ndanë një pasion të përbashkët për shkencën. Shkëmbimi i korrespondencës së tyre dhe kujtimet e Mari Kyri dëshmojnë për një marrëdhënie tejet të thellë midis dy shpirtrave binjakë”. Nëse shumë gra duhej të zgjedhin midis martesës dhe karrierës, në rastin e shkrimtares ishte pikërisht i shoqi që e mbështeti gruan, financiarisht dhe moralisht. Maria solli në jete 2 vajza: Irenën (1897) dhe Evën (1904).
Në vitin 1898, duke studiuar rrezatimin e uraniumit, i cituar pak kohë më parë nga Henri Bekërel, si dhe substanca të tjera, Mari Kyri vuri theksin në atë që e quajti “radioaktivitet”. Disa muaj më vonë, çifti njoftoi se kishin identifikuar dy elementë të rinj: poloniumin dhe radiumin. Në vitin 1903, së bashku me Bekërelin morën çmimin “Nobel” në fizikë, për zbulimin e radioaktivitetit.
Pas luftës, shembulli i saj do të jetë një ndihmë e vlefshme në luftërat e ndryshme për kauzën e barazisë femërore, veçanërisht natyrisht në fushën e shkencës. Ajo do të bëhet një figurë mediatike në Shtetet e Bashkuara, ku do të bëjë fushatë për të mbledhur fonde për kërkime shkencore me radium. Fatkeqësisht, orët e gjata të ekspozimit ndaj substancave radioaktive çuan në përkeqësimin e shëndetit të saj.
E gjithë ekzistenca e Mari Kyrisë zhvillohet nën simbolin e drejtësisë, humanizmit dhe punës. Jeta e saj është një përrallë sa e bukur, aq edhe e trishtuar, më saktë e mrekullueshme. Jo se ato çfarë rrëfehen nuk janë të vërteta apo janë të zbukuruara nga historia, përkundrazi kemi të bëjmë me një ndërthurje lavdish e shoqëruar me një seri fatkeqësish që të imponon respekt. Motra e madhe i vdes nga tifoja, më pas e ëma nga tuberkulozi. Punimet në “rrezet e uraniumit” të Henri Bekërel çojnë në zbulimin e poloniumit dhe radiumit, pastaj në përcaktimin e masës atomike të radiumit (226 dhe pluhurave). Vdekja e tmerrshme aksidentale e Pier Kyrisë. Skandali i jashtëzakonshëm i lidhjes së saj me Paul Langevin (Poli i pashëm është i martuar, ajo është e ve). Angazhimi i saj për radiografimin e ushtarëve të plagosur gjatë Luftës së Parë Botërore. Dy çmimet “Nobel” dhe për ta mbyllur me Panteonin.
Pas luftës, Mari Kyri ngriti “Institut du Radium” – Institutin e ardhshëm Curie – e themeluar në vitin 1909. Virtytet terapeutike të radiumit për të vrarë tumoret malinje janë të njohura, por mbetet ende shumë për të bërë për të kontrolluar përdorimin e tij. Ajo do ta bëjë atë deri në vdekjen e saj në 1934. Vdiq në korrik 1934 në moshën 66 vjeç. Vdekja e saj nuk u shoqërua me ndonjë ceremoni zyrtare. Mirëpo, në vitin 1995, presidenti Fransua Miteran e solli në Panteon, së bashku me të shoqin. / KultPlus.com
Fansa dhe rokerë të të gjitha moshave ishin të pranishëm sot në turma të mëdha përreth varrit të Jim Morrison në varrezat Père Lachaise në Paris, në përvjetorin e 50-të të vdekjes së tij.
Të moshuar dhe të rinj vajtonin idhullin e tyre, liderin e “The Doors”, që u shpërngul në kryeqytetin francez në fillim të vitit 1971 dhe vdiq pas një ataku në zemër.
“Sot duket sikur muzika është sërish e gjallë, sikur “Light My Fire” të ishte regjistruar vetëm një javë më parë”, u shpreh Michelle Campbell, një fanse britanike, duke kujtuar hitin më të madh të grupit muzikor, transmeton KultPlus.
Disa lexojnë poezi, të tjerët lënë mesazhe pranë varrit, dikush tjetër ka një puthje të shtypur që lexon “edhe një herë”, një referencë për këngën e vitit 1968 “Five-To-One” me të cilën Morrison nxiti rebelimin e të rinjve.
Pak oficerë policie sigurojnë që asgjë të mos dalë nga kontrolli, por në mes të qetësisë së pjesëmarrësve tërheq vëmendjen vetëm muzika e “The Doors” nga celularët. / KultPlus.com
Në zonën e Dragashit ndodhet një fshat i vogël me rreth 120 shtëpi,e diku rreth 400 banorë, që ka një emër interesant! Fshati quhet ‘Rrenc’. Emri i fshatit vjen nga familjet e para në këtë vend kanë të cilët kanë ardhur nga rrethi i Lezhës, ku është Mali i Rrencit, nga ku edhe supozohet se rrjedh emri i fshatit Rrenc, përcjell KultPlus.
Vlenë të përmendet se fshati përkundër vështirësive që ka në qarkullim dhe shkollim të fëmijëve, ka mbi 20 mjekë që punojnë në Spitalin e Prizrenit dhe Dragashit.
Emri ka qenë arsye pse në plot raste banorët e fshatit, që aktualisht janë rreth 400, u përballën me situata interesante, përfshirë edhe ato ku mosbesimi për ta ishte i theksuar. Për momentin Rrenci ka 120 shtëpi dhe 400 banorë, ndërsa numëron rreth 65 nxënës dhe 70 studentë.
Ashtu si edhe shumica e fshatrave të Opojës edhe nga Rrenci ka një lëvizje të madhe të banorëve drejt botës së jashtme, ku rreth 30 % e tyre supozohet se janë shpërngulur. / KultPlus.com
Ajo quhet Gjustina Grishaj, por askush nuk e njeh me këtë emër.
55-vjeçarja ka hequr dorë nga gjinia e saj e u betua për virgjëri të përjetshme kur ishte 23 vjeç e vendosi të merrte të gjithë veçoritë që karakterizon një burrë në një kohë patriarkale kur gruaja trajtohej si pronë e burrit.
E me dëshirën e saj ajo u kthye një burrneshë.
Ajo është burrnesha e vetme e mbetur në Malësi të Madhe dhe vazhdon beson te zgjedhja e saj.
As zemrën as mendjen nuk e ka sprovuar me ndjenjat e dashurisë për dikë të veçantë, por për të dashuria është më universale. Edhe pse familja për Dunin është më e rëndësishmja, ajo nuk preferoi ta krijojë vetë një familje të saj!
Bashkangjitur gjeni intervistën e plotë të realizuar nga Top Channel./ KultPlus.com
Lajmet për këtë kampionat Europian nuk janë vetëm për ndeshjet. Vajza e mitur që ishte në stadiumin Wembley për të mbështetur Gjermaninë, u bë e famshme në rrjete sociale pasi Anglia mundi Gjermaninë 2-0.
Fotografitë e saj qarkulluan në rrjete sociale, duke u pasuar me meme që përdornin gjuhë ksenofobike dhe të papërshtatshme, si “qaj naziste e vogël”.
Joel Hughes, ngriti një mbledhje fondesh me synimin për t’i treguar vajzës së vogël se “jo të gjithë janë “të tmerrshëm” në Mbretërinë e Bashkuar”.
Faqja u krijua fillimisht për të mbledhur 500 paund në mënyrë që prindërit e saj të mund t’i bënin asaj një dhuratë të këndshme dhe deri tani janë mbledhur plot 32,667 paund.
Po ashtu Joel tha se ai po punon për të gjetur familjen e vajzës dhe nëse nuk e gjen, ose familja “nuk dëshiron të gjendet”, ai do t’u kthejë mbrapsht të gjithëve paratë./ KultPlus.com
Është mbajtur në qytetin e Shkodrës Festivali i 59-të Mbarëkombëtar i Këngës për Fëmijë. Kompozitorë dhe krijues, jo vetëm nga Shqipëria, por edhe nga Kosova, Maqedonia e Veriut dhe Mali i Zi, përgjatë dy netëve kanë sjellë krijimet e tyre në këtë kompeticion, ku vetë fëmijët votojnë për këngën fituese.
Mes 18 krijimeve të paraqitura, “Princesha e babit”, kënduar nga Marina Daka, me muzikë dhe tekst nga Erjona Rushiti e orkestrim nga Enis Mullai u shpall fituesja. Ky edicion erdhi në prezantimin e Kamela Islamaj, e cila gjithashtu në fillesat e saj ka qenë pjesëmarrëse në festivalin e fëmijëve.
I vetmi kompeticion i këngës për fëmijë në vend me një traditë të pandërprerë edhe gjatë vitit të shkuar në pandemi, festivali është pjesë e rëndësishme e shpirtit të qytetit të Shkodrës dhe e jetës së tij kulturore. Ashtu si cdo vit, edhe në këtë edicion kanë qenë pjesëmarrës emra të njohur të kompozitorëve, të cilët shkruajnë edhe në muzikën për të rritur.
Ndërkohë, në një tryezë të mbajtur me autorët dhe organizatorët e ngjarjeve kulturore për fëmijë nga gjithë trevat shqiptare, u diskutuan me këtë rast edhe problematikat me të cilat po përballet sot muzika për fëmijë në vendin tonë.
Mjeshtri i Madh Kujtim Alija, në krye të organizimit të festivalit prej 36 vitesh, theksoi në fjalën e tij, rëndësinë e shpërndarjes së krijimeve të këtij festivali tek të gjithë fëmijët. Ai propozoi bashkëpunimin me institucionet arsimore për t’ja prezantuar këngët me partiturat, mësuesve të muzikës dhe njëkohësisht peshën e medias në këtë proces. Ndërkohë, koordinatorja e festivalit Manjola Lloja Bushati propozoi intitucionalizimin dhe koordinimin e bashkëpunimit mes festivaleve të këtij lloji në të gjitha trevat shqiptare, me qëllim rritjen e cilësisë në secilin prej aktiviteteve.
Kujtojmë se Festivali Mbarëkombëtar i Këngës për Fëmijë në Shkodër, është institucioni ku në 59 vite kanë kënduar në fëmijërinë e tyre, emrat më të njohur të muzikës./ tv klan.al/ KultPlus.com
Me ujërat e tij të bruzta, plazhet e bardha, fshatrat në majë të kodrave dhe rrezet e vazhdueshme të diellit, bregdeti jugperëndimor i Shqipërisë është shtëpia e disa prej plazheve më të mira në Gadishullin Ballkanik, shkruan Thibault Petit për gazetën e njohur franceze “Le Figaro”.
Le të tregohemi të sinqertë. Çfarë dimë ne për Shqipërinë? Dimë për diktaturën e saj komuniste, makinat e vjetra ”Mercedes’, bunkerët dhe ndoshta shkrimtarin e shkëlqyer Ismail Kadare dhe kaq.
Megjithatë, Shqipëria ka më shumë se 2 000 vjet histori, një kulturë unike, qytete antike dhe peizazhe të larmishme. Në veri, male dhe lugina të thella. Në qendër, qytete. Në perëndim, kryeqyteti aktiv, Tirana. Në jug, bregdet dhe plazhe, rajoni më turistik i vendit.
Shqipëria është një nga gurët e çmuar më të ruajtur mirë të Adriatikut.
Qafa e Llogarasë, midis qiellit dhe detit
Jul Cezari atje ”theu dhëmbët”. Ishte viti 48 para Krishtit dhe kalimi ishte i mbuluar nga bora. Rruga është shtruar që atëherë.
Qafa e Llogarasë është legjendare në shumë mënyra.
Së pari, sepse romakët shkuan atje.
Së dyti, sepse shënon hyrjen në Rivierën Shqiptare.
Në çdo hap, një pamje mbi Detin Jon, plazhet dhe fshatrat, një nga panoramat më të bukura në vend.
Qafa ndodhet në Parkun Kombëtar të Llogarasë. Vendi ofron shëtitje të bukura malore.
Dhërmiu, margaritari i detit Jon
“Perla e bregdetit”, kështu e quajmë ne. Kuptohet shumë mirë: ujë i pastër, plazhe me guralecë dhe bare pothuajse në ujë.
Dhërmiu është një nga vendpushimet më të njohura bregdetare. Ka infrastrukturë cilësore dhe një ambient ëndërr.
Një tjetër përparësi: plazhi shtrihet me kilometra. Nuk ka vend në anë të qytetit? Ecni në jug, do të gjeni hapësira të shkreta, ujëra të tejdukshëm dhe një mjedis të jashtëzakonshëm. Rreth teje, një mal i vërtetë, që arrin maja mbi 2 000 metra.
Dhërmiu është vend bregdetar, por edhe një qytet i vjetër. Ngjituni atje lart dhe shëtisni pak: do të gjeni rrugë me kalldrëm, shtëpi prej guri, fiq, hardhi dhe trëndafila të lulëzuar. Fshati ka më shumë se 30 kisha ortodokse, përfshirë Manastirin e Panajasë, në kodër. Brenda, afreske të bukura të shekullit XVI.
Poshtë fshatit, dy plazhe: ai i Dhërmiut dhe ai i Dhralës. Më në veri, plazhi i Drimadhës është shumë i bukur, por edhe shumë i gjallë. Akoma pak më sipër, plazhi i famshëm i Palasës. Në mes, gjendet një liman i vogël, i izoluar dhe i pambushur me njerëz, që arrihet duke u ngjitur mbi disa shkëmbinj.
Kanioni i Gjipesë dhe plazhi i tij i fshehur
Është paksa i largët, diskret, më pak i frekuentuar. Këtu nuk ka klube të zhurmshme apo atmosferë feste, vetëm disa çadra dhe një lokal i vogël.
Plazhi i Gjipesë është një nga më të bukurit në Shqipëri. 400 metra guralecë, ujë i pastër dhe shkëmbinj përreth. Ideal për not, qetësi dhe shëtitje.
Faqja e shkëmbit pritet nga një kanion mbresëlënës.
Himara
Himara ka 2 800 banorë, dalje direkte në det, plazhe të shumta, por edhe një qytet të vjetër të fortifikuar, Kastro, 180 metra mbi det. Atje lart, kisha bizantine, rrugica tipike dhe një panoramë e mrekullueshme. Mund të shohim bregdetin dhe madje edhe një pjesë të Greqisë, ishullin e Korfuzit, pikërisht përballë.
Plazhi i Spillesë është shumë i frekuentuar. Gjatë rrugës për në hyrje të qytetit gjeni lehtësisht plazhin e vogël të Sfajos.
Në një shtrirje të gjatë rëre me bare dhe restorante, plazhi i Potamit ndodhet 1,5 kilometra në jug të Himarës.
Zona e famshme e zhytjes, katër kilometra në jug të Himarës, plazhi i Llamanit është 200 metra i gjatë.
Plazhi i famshëm dhe i madh i Livadhit është rreth katër kilometra larg Himarës dhe lehtësisht i arritshëm.
Më në fund, një plazh i izoluar: Akarium mbi Livadh. Para se të mbërrini në Livadh, ecni për 30 minuta në drejtim të veriperëndimit.
Porto Palermo dhe Qeparoi, të qetë dhe autentikë
Asnjë banor, asnjë popullsi, asnjeri: zyrtarisht, Porto Palermo është pjesë e qytetit fqinj, Himarës, por vetëm zyrtarisht ama.
Në fakt, zona meriton një vizitë më vete. Nga lart, duket si një atol, i rrumbullakët dhe i mbështjellë me ujë të pastër. Nga poshtë, faqja të fton për not dhe eksplorim. Është një gji i mrekullueshëm dhe i virgjër.
Porto Palermo citohet rregullisht ndër destinacionet më të bukura në Europë.
Njerëzit shkojnë atje për të notuar në istmin me rërë, për të eksploruar kështjellën e Ali Pashës dhe për të vizituar një fshat tjetër aty afër, Qeparoin, që konsiderohet si më i bukuri në Rivierë.
Qeparoi është një Shqipëri autentike, një pamje që të lë pa frymë mbi gjirin detar dhe qetësinë e malit.
Pak më tej, ju do të gjeni një hapësirë plazhi prej pesë kilometrash të gjatë, Borshin.
Saranda, gjiri dhe rrethinat e saj
Le të jemi të qartë, Saranda është qyteti më turistik në vend: 17 000 banorë, një port, ndërtesa dhe një gji të rrethuar me beton.
Njerëzit vijnë këtu kryesisht për të shijuar plazhin dhe infrastrukturën.
Së pari, shkoni te burimi Syri i Kaltër, rreth 20 kilometra larg. Atje, një ujë i mrekullueshëm jeshil në blu del në sipërfaqe.
Gjatë kthimit, ndaloni në manastirin e Shën Nikollës të Mesopotamit, një nga kishat më të mëdha bizantine në Ballkan, me muret e tij mbi 10 metra të lartë dhe katër kupola.
Më në fund, ngjituni në Kështjellën e Lëkures, një fortesë osmane e ndërtuar për të kontrolluar rajonin. Në vend, pamja shtrihet në Sarandë, Korfuz, në brendësi të vendit dhe Butrint.
Rreth 15 kilometra më në jug, është e pamundur të mos përmendësh Ksamilin, shtëpia e disa prej plazheve më të bukura në vend, por edhe më të frekuentuara.
Butrinti, antik dhe mitologjik
Është vendbanimi më i bukur në Shqipëri. Ai ka frymëzuar Rasinin, Virgjilin, lord Bajronin dhe Eugjen Delakruanë. Qyteti antik i Butrintit është magjik. I themeluar pas Luftës së Trojës nga Helenos, djali i vetëm i mbijetuar i mbretit Priam.
Për UNESCO-n, ky vend përbën një “mikrokozmos të historisë së Mesdheut”.
Përreth, kodra të pyllëzuara, dy liqene dhe ngushtica strategjike e Korfuzit. Rajoni u shpall park kombëtar në vitin 2000.
Gjirokastra, qyteti i bukur me arkitekturë osmane
Nga larg, ajo duket paksa e ashpër, e zymtë, e shuar. Shtëpitë grumbullohen njëra me tjetrën dhe duken gri, si kështjella në majë, të forta dhe të rrepta, por, sapo të hyni brenda, do të ndryshoni përshtypje. Fasada të bardha, rrugë me kalldrëm, lokale miqësore, kafene të gjallëruara, jetë e vërtetë në fshat dhe një xhami që duhet të vizitohet.
Gjirokastra konsiderohet qyteti më i bukur në Shqipëri.
Nëse ecni për 15 minuta në lindje do të hasni vendin më të rëndësishëm të qytetit, Kalanë e Gjirokastrës, që është një masiv 600 metra i gjatë, me daljen e saj shkëmbore të ndërtuar nga bizantinët në shekullin V dhe më pas i përforcuar nga osmanët./konica.al/ KultPlus.com
Në nderim të përvjetorit të Pavarësisë së Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Sojevë të Ferizajt, pranë kampit “Bondsteel” është bërë inaugurimi i punimeve në projektin: “Hapësirat e gjelbra dhe shtatorja e Presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës Joe Biden” .
Në këtë aktivitet të rrjetit të organizatave joqeveritare “Avonet” po marrin pjesë pjesëtarë të KFOR-it Amerikan nga kampi “Bondsteel” si dhe qytetarë të Ferizajt.
Projekti që do të jetë financim i qytetarëve dhe bizneseve ferizajase pritet të kushtojë mbi 600 mijë euro.
Paraprakisht pjesëmarrësit bënë homazhe tek obelisku në nderim të birit të presidentit amerikan Joe Biden, Beau Biden./ KultPlus.com
