Më 2 korrik 1990 u miratua Deklarata Kushtetuese – gurthemel i pavarësisë së Kosovës. Miratimi i kësaj deklarate ishte padyshim një akt me rëndësi vendimtare për historinë më të re të Kosovës e të popullit shqiptar.
Ky akt politiko-juridik ishte shprehje e aspiratave të popullit të Kosovës për liri dhe mëvetësi në rrethanat e reja që po krijoheshin asokohe ndër shqiptarët dhe në gjithë rajonin e Ballkanit.
Shuarja e autonomisë po shënonte fillimin e serbizimit të Kosovës dhe në të njëjtën kohë paraqiste hyrje në një periudhë tepër të rëndë për shqiptarët të cilët po trajtoheshin, jo vetëm si qytetarë të rendit të dytë, por edhe po u nënshtroheshin torturave sistematike nga regjimi kriminal serb.
Ndërkaq, sot në 31 vjetorin e kësaj ngjarje të madhe për shqiptarë, Ndriçim Çekaj ka publikuar në rrjetin social Tëitter, një fotografi ku shfaqet ballina e gazetës ”Rilindja”, një ditë pas shpalljes së Deklaratës së 2 Korrikut. / KultPlus.com
Këngëtarja e njohur shqiptare, Shahindere Bërlajolli ndërroi jetë vitin e kaluar, duke lënë pas vetes një reportuar shumë të gjerë muzikor, shkruan KultPlus.
Zëri dhe mënyra e të kënduarit autokton e bën këtë këngëtare një ikonë të vërtetë të muzikës popullore kosovare.
Repertori i Shahindere Bërlajollit numëron 280 këngë, shumica e të cilave janë të regjistruara në Radio Prishtinë e poashtu edhe në në vende të tjera.
KultPlus ju sjell këngën e njohur ‘Oh moj shamikuqe’ të interpretuar nga zëri i këndshëm i Shahinere Bërlajollit.
Bashkangjitur gjeni videon dhe tekstin e këngës.
Oh moj shamikuqe Oh moj shamiverdhë Dil në dritare moj cuco Të folim njiherë
Në dritare s’un dal djalë Me ty jam hidhnu Shami të kërkova djalo Shami s’më ke pru
Dje isha në pazar e miro Pse s’me çove fjalë Ta blejsha shaminë o Shevdeli behar
Shevdeli behar e miro Hana në midis M’i thotë baba cucës Kemi dalun fis
Nuk jemi ne fis bre djalo Jemi katundar Kulmin tand të shtëpise o Unë e kam parë
Shkova ta pyes nanën o A vij të të marr Po si nuk ta di e miro Emrin unë ti
Shkova ta pyes babën o A vij të të marr x2
Keshtu djalë të mirë oj bijo Asnjiherë s’kam parë x2 / KultPlus.com
Këtë fundjavë në shëtitoren e Pogradecit dhe buzë liqenit, do të ekspozohen për herë të parë mjetet e koleksionit historik shqiptar Retro.
Vizita nis me tinguj të bukur muzike Jazz & Swing, të shtunën që prej paradites e do vijojë deri në orët e vona të mbrëmjes. Të dielën, përgjatë qytetit në brigjet e Ohrit, do të vazhdojë parada e mjeteve drejt Parkut Kombëtar të Drilonit.
Këtë vit, për ta shijuar edhe më shumë sezonin turistik, Retro mbërrin me flotën e mjeteve të çmuara, të cilave u janë bashkuar për herë të parë edhe koleksionistë nga Shkupi dhe Ohri, që udhëtojnë drejt Shqipërisë.
Aktivitetet RETRO që sjellin kulturën e koleksionimit, të restaurimit dhe të ruajtjes së vlerave të mjeteve historike, vijnë shpesh me një program artistik, të ftuar, DJ e balerina duke sjellë festë, kërcime, interes nga çdo brez e moshë dhe duke krijuar një atmosferë të hareshme për qytetarët e vendit dhe turistët.
Në bashkëpunim me bashkinë Pogradec, shfaqja do të jetë në amfiteatrin e Odeon me grupin “Albanian Jazz Society” të cilët do t’ia shtojnë magjinë dhe elegancën atmosferës së liqenit me muzikë të pakohë.
Të apasionuarit, kalimtarët, turistët e të gjithë kuriozët pas klasikes do të kenë mundësinë t’i shohin dhe të njihen më nga afër me historitë dhe pasionin e madh të koleksionuesve.
Retro do të jetë aty me dëshirën për të shpërndarë këtë pasion e duke e bërë fundjavën një event tejet interesant e për të mos u humbur. /atsh/ KultPlus.com
Legjenda e famshme “Kostandini dhe Jurendina” është padyshim më e bukura dhe më tronditësja në trashëgiminë tonë gojore.
Për herë të parë dëshmon si studim etnologjik me materiale burimore qysh me Dorëshkrimin e Famshëm Arbëresh të Kieutit, (1737) vepër e shkrimtarit të njohur arbëresh Nikollë Filja (1671-1769), lindur nga një familje historike arbëreshe, shpërngulur në Italinë e Jugut pas pushtimit osman te Shqipërisë në shekullin XV, me origjinë nga Filati i Çamërisë. Filja renditet midis folkloristëve të parë arbëreshë, përcjell KultPlus.
Në kapitullin III, të këtij dorëshkrimi, nën titullin “Kënkezë të pleqrijsë”, jepen 18 këngë popullore, balada, këngë historike dhe lirike popullore, të cilat i përkasin folklorit të arbëreshëve të Sicilisë.
Legjendën e famshme e gjen në dhjetëra variante në tërë hapësirën shqiptare, veri e jug, por asnjë prej tyre nuk ka bukurinë e variantit arbëresh. Më vonë ajo mori përkushtimin e zjarrtë të poetit më të madh lirik shqiptar, De Radës dhe sa e sa poetëve e studiuesve të tjerë arbëresh të Italisë.
Vetëm tek ky version gjejmë për herë të parë emrat real (dhe jo artistikë) të baladës, vendin ku u martua motra e Kostandinit dhe ngjyrime të tjera thellësisht arbërore. Heronjtë e saj janë Kostandini dhe Jurendina, një emër, që më së shumti, nga banorët e vjetër shqiptohej edhe me rënien e ‘”J” së pazëshme, duke mbetur thjesht Urendina ose Urëndina.
Shembull: “Urëndina, motra ima, ç’ësht ki sinjall (ki shëngj) që m’shek? I vreni ka xerku: “Veshzit tënd jan t’pluhuruara” … rrëfiar nga nglezot Matallena Brunetti (101 vjet). / KultPlus.com
Pak ditë më parë sopranoja shqiptare Ermonela Jaho fitoi çmimin “ICMA 2021” në kategorinë “Muzikë vokale” me albumin “Anima rara”, publikuar nga Opera Rara dhe kushtuar repertorit të Rosina Storchio.
Në një intervistë dhënë për faqen zyrtare të ICMA, Ermonela rrëfen për vetveten duke u shprehur se liria e saj është në skenë. Për 18 vite Ermonela ka jetuar në Itali dhe aktualisht jeton në New York. Një ditë para koncertit, anëtari i Jurisë së ICMA Nicola Cattò (Musica, Itali) e takoi atë për një bisedë të gjatë, në të cilën Jaho foli për shumë tema, duke filluar nga mbërritja e saj në Itali në 1993, përcjell KultPlus.
Më poshtë mund të lexoni intervistën e plotë të Jahos.
Si ishte bota e muzikës në vitin 1993? Erdha nga Shqipëria, e cila për 50 vjet jetoi në komunizëm, çdo gjë ishte e mbyllur, dhe çfarë ndodhte jashtë ishte e panjohur për ne. Bota e Operas për ne kalonte përmes filmave bardhezi italiane, me biografitë e Bellinit dhe Verdit. Për mua të këndoja në Itali, në “La Scala” ishte një ëndërr. Aq shumë sa, prekem kur e kujtoj. Para se të shkoja në Itali , shkrova një ditar ku shënova synime e jetës, dhe arritjet e mia profesionale. Sot kuptoj se i kam arritur të gjitha! Kur dëshiron diçka dëshpërimisht, është shpirti juaj që e dëshiron.
Por ju debutuat në Shqipëri, në “La Traviata”, kur ishit një vajzë e re… Ishte një eksperiment, një çmenduri: në Shqipëri nuk e dija që mosha ime nuk ishte e përshtatshme, se do të më duhet të prisja. Prindërit e mi nuk ishin dashamirë të operës, kështu që unë nuk dija asgjë për të. Dhe kur pashë për herë të parë këtë opera kur isha 14 vjeç (u këndua në shqip!) Unë u dashurova menjëherë dhe i thashë vëllait tim: “Unë nuk do të vdes pa e kënduar atë”. Që atëherë kam pasur mbi 300 shfaqje!
A kishte ndonjë yll të operës në vendin tuaj në atë kohë? Jo saktësisht, vetëm solistët e Operës Shtetërore të Tiranës. Por unë nuk i përkisja atij ambienti. Ndoshta diva e parë që pati jehonë ndërkombëtare ishte Inva Mula, e cila është 11 vjet më e madhe se unë, dhe më pas Enkelejda Shkoza. Pas meje, për nga mosha, erdhën Saimir Pirgu dhe Gëzim Myshketa.
Pse zgjodhët, për galanë e ICMA, vetëm arien “Addio del passato”, (Lamtumirë e shkuar) nga “Traviata”.
Është pjesë e CD-së me të cilën unë fitova çmimin ICMA, dhe për mua është një lloj “bas kokëforte”, një ëndërr që gjithmonë më ka përfaqësuar dhe jeton me mua. Nuk e di nëse do ta këndoj gjithmonë Violetën, sepse është një rol që më konsumon psikologjikisht dhe fizikisht: një lloj maratone. Dhe një maratonë në të 50-tat është e vështirë të imagjinohet.
A janë disa role, pra, maratonë dhe të tjerët 100 metra? Sigurisht. Maratonat janë Traviata, Manon, Manon Lescaut, Butterfly. Njëqind metra janë Antonia në Contes d’Hoffmann dhe Suor Angelica, me një fund të tmerrshëm, ku inteligjenca e këngëtarit duhet ta bëjë atë të kuptojë se sa mund të jepni dhe sa duhet të kontrolloni veten.
Alternoheni mes repertorit Belcanto dhe repertorit veristik: Pra mund të bëhen të dyja? Dikur mendoja se nuk mund të bëhej, por ndërsa studioja, ndryshova mendje. Unë jam një soprano lirike e pastër, as leggero e as spinto, që përshtatet me këndimin e koloraturës. Sidoqoftë, si një ballkanase, mesdhetare e mirë, unë kam tragjedi në gjak dhe gjithmonë kam dashur role me një temperaturë të lartë emocionale si Violetta ose Suor Angelica. Herën e parë që këndoja Butterfly, të gjithë më paralajmëruan të mos e bëja, sepse do të rrezikoja të humbja zërin shpejt. Kështu që unë rilexoj letrat e Puçinit ose të kompozitorëve të tjerë të asaj periudhe, për të kuptuar se si interpretohej muzika e tyre në atë kohë. Ky është rasti i CD-së “Anima Rara”, sepse Rosina Storchio ishte një soprano e lehtë, timbrin i së cilës Puçini e shoqëronte me idenë e rinisë dhe cenueshmërisë. Cio Cio San është një 15-vjeçare “netti netti”, (pra sapo ka mbushur 15 vjeç) ndërsa këndon. Sigurisht, në disa pjesë nevojitet një peshë e caktuar për të mos u mbingarkuar nga orkestra, por e gjithë pjesa duhet të japë brishtësinë e protagonistit. Kështu që edhe unë doja ta provoja. Nga ana tjetër, çdo këngëtar ka një termometër në fyt: nëse lodhesh, menjëherë e kupton. Por nuk ndodhi. Thjesht mendoni për hyrjen e Butterfly, kaq të rrallë dhe delikat. Dhe kjo është e vërtetë gjithashtu për Anna Bolena ose Capuleti, të cilat unë kam kënduar. Sekreti është të jesh në gjendje të tregosh, dhe të mos këndosh me zë të lartë. Gjithmonë do të ketë një zë më të madh se yti!
Edhe Sonya Yoncheva, të cilën e intervistova kohët e fundit, më tha se për ta mbajtur zërin tuaj fleksibël, jo vetëm që është e mundur, por duhet të alternoheni mes Händel dhe Puçini!
Ajo ka të drejtë. Secili kompozitor ka një histori të tërë pas tij, dhe i takon këngëtarit të respektojë stilin. Në çdo rast, një parametër i rëndësishëm për të kënduar një opera është lloji i teatrit në të cilin e bën dhe aftësia e dirigjentit. Unë kam kënduar 175 shfaqje të Butterfly, dhe përgjithësisht e kam bërë gjithmonë mirë. Por një herë në Gjermani, një dirigjent u ankua se, në hyrjen time, unë duhet të këndoja më fort sepse “orkestra nuk mund të luajë më butë”. Kam parë shumë kolegë që digjen vetë duke shtyrë pa nevojë zëra që kishin natyrë të lehtë.
Ju i përkushtoheni shumë operas franceze, madje duke kënduar një rol shumë të lartë si Thaïs. Çfarë ndryshon në nivelin vokal?
Opera franceze, krahasuar me atë italiane, të mëson të mbash më shumë zërin. Është një lloj terapie për mua, më ndihmon të brendësoj pasionet dhe ndjenjat. Thaïs ka të bëjë me ngjyrat dhe nuancat.
Çmimi ICMA është i fundit në një seri të gjatë çmimesh ndërkombëtare për ju. Çfarë i bie njerëzit në lidhje me zërin tuaj? Mbase ‘dhuna’ emocionale që është kaq e rrallë të gjesh sot?
Ke shumë të drejtë. Sot ka shumë zëra që janë më të bukur se imi, por mbase jo aq shumë që, si unë, përqendrohen në intensitetin e shprehjes. E shihni, kur arrita në Itali nuk kisha asgjë, pashë bashkëmoshatarët e mi dhe i kisha zili. Por unë isha në gjendje të shndërroja dobësinë time në një forcë që e shkarkova në skenë. Muzika është gjuha e shpirtit tonë dhe është e pamundur ta fshehim. Mund ta bësh edhe jashtë, por në teatër jemi lakuriq. Ajo që keni brenda del dhe kjo është e vërtetë për të gjithë artistët. Pas çdo personazhi që unë luaj ekziston një pjesë e imja, dhe vetëm në këtë mënyrë bëhet e besueshme. Ndoshta nuk doni ta pranoni, sepse mund të jetë e dhimbshme, por kështu është. Kur më duhet të bërtas, unë bërtas, kur duhet të qaj, unë qaj. Dhe kur mbaroj një shfaqje, kam probleme serioze për tu rikuperuar. Liria ime nuk është jashtë, është në skenë. Shkurtimisht: për tu lidhur me audiencën, duhet të zbuloni brenda vetes atë që ju lëndon.
A jeni frymëzuar nga ndonjë artist i së kaluarës? Në fillim modelja ishte Maria Callas, e cila mbetet një pikë referimi në tejkalimin e zërit të saj; por më pas preferova të mbështetem vetëm në përvojën time njerëzore. Ne jemi gjithmonë të rrethuar në masë të barabartë nga gjëra të bukura dhe ato dramatike, dhe artisti e përkthen këtë sipas ndjeshmërisë së tij. Njerëzit mund të më pëlqejnë ose jo, por unë jam e sinqertë: ne këndojmë ndjenja njerëzore, por të theksuara, për të pasur një efekt katarsis, ashtu si në Greqinë e lashtë.
A e kuptojnë gjithmonë kolegët tuaj, regjisorët dhe këngëtarët këtë përpjekje tuajin? Ndonjëherë është e vështirë, rrezikon të shfaqesh histerike, e ekzagjeruar. Por unë nuk jam një mbretëreshë e dramës, thjesht jam vetvetja. Sidoqoftë, kur ekziston një qëllim i përbashkët, mund të arrini lartësi artistike vërtet të mrekullueshme.
Si në Trittico-n tuaj me Pappano, për mendimin tim Ju lexoni mendjen time! Në atë kohë i kisha humbur prindërit, por nuk i kisha thënë askujt. Kam marrë një ofertë për Suor Angelica, të cilën ende nuk e kisha trajtuar dhe e pranova. Mbërrita në Londër pothuajse e shkatërruar nga dhimbja personale dhe provat me Maestro Pappano ishin të mrekullueshme. Ai gjithmonë e di para jush, se si do të merrni frymë, si do të këndoni. Kur këndoja operën, dhimbja ime transmetohej natyrshëm te personazhi që po luaja: kur Angelica merr nga Teto Princesha lajmin për vdekjen e djalit të saj, në atë moment unë nuk po qaja për të, por për prindërit e mi. Isha e traumatizuar, qaja për herë të parë dhe ishte çliruese. Publiku ndjeu atë energji të çuditshme, atë tension. Unë isha fshehur pas Angelica, por ishte humbja ime. Kur e vërteta vjen nga zemra, ju lëndon dhe ju prek personalisht, dhe ju arrini me aftësi teknike dhe vokale për ta transmetuar atë, asnjë audiencë nuk mund të mbetet indiferente. Disa dirigjentë preferojnë lexime më neutrale: por është drama, pasioni që na lidh. E cila nuk do të thotë, natyrisht, histeri, ekzaltim.
Kjo CD vjen pas regjistrimit, përsëri për Opera Rara, të Zazà të Leoncavallo: një opera që edhe në ditët e sotme është shumë larg zakoneve tona të dëgjimit, e cila madje mund të duket qesharake. Si u morët me të? Duhet të besoni në të, por me pak shkëputje, duke gjetur atë që është akoma e vlefshme edhe sot. Të gjithë kanë ëndrra, por jo gjithmonë bëhen realitet. Për Zazën ëndrra ishte të martohej me burrin e jetës së saj. Por realiteti mund të jetë i dhimbshëm dhe ju nuk mund ta ndryshoni atë. Pra, tema e Zazà sot mund të duket qesharake, por në bazën e saj ka diçka të përjetshme. Duhet të them se audiencës angleze i pëlqente shumë opera, spektatorët u prekën.
Duke ardhur në ‘Anima Rara’, si u zgjodh përmbajtja? Unë nuk doja të bëja një recital klasik të Verismo, siç kanë bërë shumë kolegë të shquar: ideja ishte t’i bëja njerëzit të kuptonin se si Verismo ka një anë më pak të njohur, se si nuk mund të identifikohet vetëm me ‘britmat’ dhe pasionin, zërat e mëdhenj dhe nota të larta. Edhe stili duhej të ishte më lirik, më pak i ekzagjeruar: larg prima donnave të caktuara të së kaluarës.
Cilat vepra, midis atyre që janë regjistruar këtu, do t’i këndonit në tërësinë e tyre? Nuk e kam dëgjuar kurrë plotësisht, por mendoj se Lodoletta është shumë interesante. Skena e fundit alternohet në pak minuta disponime të ndryshme, me një efektshmëri të madhe.
Shumë vite më parë ju këndonit, në një rol të vogël, Massenet’s Sapho! Vërtetë, pjesa e Irene, në Wexford. Një kryevepër e vërtetë, një lloj Traviata ose Rondine në të cilën protagonisti nuk vdes në fund: por kërkon një shoqëri të vërtetë aktorësh-këngëtarë. Kush e di, përpara Covid kishte kaq shumë projekte, tani të gjithë jemi më të kujdesshëm.
Saktësisht: si e jetuat këtë periudhë kufizimesh? Ishte e komplikuar. Sapo kisha mbaruar “La Traviatan” në Mynih dhe duhej të shkoja në Marsejë për debutimin tim në Adriana Lecouvreur, e cila nuk u zhvillua. Ishte e para nga tetë kontratat e anuluara. Kam vuajtur nga fakti që nuk ishte një ndalesë graduale, por një e papritur. Unë nuk kisha pushuar për shumë vite, dhe me zë të lartë sigurisht që ishte mirë për mua. Sidoqoftë, ndihesha gati e vdekur, kisha momente depresioni, mendoja se isha e padobishme, se jeta ime nuk kishte më asnjë kuptim. Unë pashë sa pak rëndësi i jepej artit dhe kulturës. Kam studiuar, kam provuar, por më ka munguar tensioni për të performuar drejtpërdrejt, konkurrenca me kolegët (në një kuptim të mirë): Unë madje provova transmetimin, por përfundova në lot. Muzika bëhet për të dëgjuar njëri-tjetrin. Kam dhënë mësim, përmes zoom-it, dhe kështu më është dashur ta detyroj veten time për të ngushëlluar studentët e mi. Por realisht, unë mund ta përballoja këtë pushim. Disa kolegë nuk mund të mbijetonin financiarisht, atyre iu desh të ndryshonin vendin e punës. Kjo është arsyeja pse kur fillova të performoja përsëri, e gjeta veten duke menduar: “Duhet t’i jap gjithçka, sepse mund të jetë hera e fundit”. Është vetëm çështje kohe. E rëndësishme është që të mos kurseni kurrë veten, të jepni gjithçka çdo herë.
A keni ndonjë projekt tjetër regjistrimi? Unë duhet të kisha regjistruar Zingarin për Opera Rara por fatkeqësisht datat nuk ishin të mundshme për mua; le të themi se ne do të vazhdojmë në sferën veristike, pasi Zazà ishte eksperimenti i parë për atë etiketë në sferën post-romantike, pastaj vazhdoi me versionin origjinal të Villi, në të cilin mund të shihet dashuria e Puçini për Wagner dhe Saint-Saëns.
Dhe live? Unë do të filloj me një recital në Spanjë, gjithmonë i lidhur me ‘Anima Rara’, pastaj disa Butterfly (Sevilje, Hamburg) dhe së fundmi do të debutoj në Adriana në Vjenë, me disa prova. Unë do të kthehem në Bohème pas shumë vitesh, dhe diçka franceze, si Thaïs dhe La voix humain në Madrid. Vitin tjetër do të bëj debutimin tim në La Juive si Rachel. Unë nuk jam një skifter i vërtetë, por tashmë e kam kënduar Valentinin në Huguenotët. Dhe gjithashtu do të këndoj Nedda në Pagliaçi, një rol për të cilin kam pasur rezerva, në Londër me Tony Pappano dhe Jonas Kaufmann (dhe do të jetë edhe Anita Rachvelishvili në Cavalleria): aria e Nedda është një gjendje shpirtërore, flet për kompromiset që ne të gjitha bëjnë në jetën tonë. Një jetë që dëshiron të ndryshojë, por nuk mundet. Regjia do të jetë nga Damiano Michieletto.
Ditari juaj kur ishit vajzë, me pak fjalë, ka qenë i kënaqur! Do të thosha kështu: tani dua të shijoj çdo moment. /dsh/ KultPlus.com
Më 2 korrik 1990 u miratua Deklarata Kushtetuese – gurthemel i pavarësisë së Kosovës. Miratimi i kësaj deklarate ishte padyshim një akt me rëndësi vendimtare për historinë më të re të Kosovës e të popullit shqiptar. Ky akt politiko-juridik ishte shprehje e aspiratave të popullit të Kosovës për liri dhe mëvetësi në rrethanat e reja që po krijoheshin asokohe ndër shqiptarët dhe në gjithë rajonin e Ballkanit.
Shuarja e autonomisë po shënonte fillimin e serbizimit të Kosovës dhe në të njëjtën kohë paraqiste hyrje në një periudhë tepër të rëndë për shqiptarët të cilët po trajtoheshin, jo vetëm si qytetarë të rendit të dytë, por edhe po u nënshtroheshin torturave sistematike nga regjimi kriminal serb.
Sot, kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti ka publikuar një video në faqen zyrtare në Facebook ku ka përkujtuar të gjithë delegatët e kësaj Deklarate.
”Para 31 vitesh, nën rrethimin e hekurt të tankeve e autoblindave të regjimit të Serbisë, triumfoi vullneti i lirë qytetar mbi legalitetin shtypës të Serbisë. Para dyerve të mbyllura të Kuvendit të Kosovës, 111 delegatë miratuan publikisht Deklaratën Kushtetuese, me të cilën Kosova u shpall njësi e pavarur, si pararendëse e Republikës së parë të Kosovës. Nënshkrimi i kësaj deklarate, nga 114 delegatë, shprehte kërkesën e kombit shqiptar për liri dhe vetëvendosje politike në ish Jugosllavi.
Sot kujtojmë veprën e guximshme të delegatëve nënshkrues, që i mveshi ata me petkun e lavdisë së përjetshme. Në këtë 2 korrik të parë pa të, kujtojmë atdhedashësin artist, Adem Mikullovci, deputet i të dy republikave të Kosovës: asaj të Deklaratës Kushtetuese të 2 korrikut 1990, dhe të 17 shkurtit 2008. Shëmbëlltyra e tyre, udhërrefyes për ne”, ka shkruar Kurti në mbishkrimin e videos. / KultPlus.com
Mezosopranoja Besiana Mehmedi ka patur performancë të shkëlqyer bashkë me Pranvera Hoxhën dhe Alba Muçolli Dehiri në Sofje dhe në Chirpan.
Koncerti i parë u realizua në Qendrën Informative Kulturore ku ishte e pranishme ambasadorja e Shqipërisë, Donika Hoxha, si dhe përfaqësues të ambasadës së Kosovës.
Drejtori i Qendrës Informative të Maqedonisë në Sofje, Sashko Nasev ka hapur koncertin duke theksuar sa i rëndësishëm është bashkëpunimi Maqedoni, Bullgari, Kosovë.
Në koncert u ekzekutuan nga duo piano vepra të Brams, Dvozhak, Rauf Dhomi kurse Besiana Mehmedi ishte fokusuar më tepër në vepra premierike shqiptare si “Shpresë kthimi” – Enver Stafaj, “Në legjenda” – Samu Piraj. Nuk munguan dhe veprat botërore siç janë “Seguidila” nga Carmeb e G.Bize.
Koncerti i dytë u mbajt në muzeun “Javorov” në Chirpan duke përfaqēsuar kështu Kosovën dhe Maqedoninë, por dhe shkollën e Tiranës në mënyrë të mrekullueshme.
Në koncertin e dytë u interpretua për herë të parë nga Besiana një këngë e vjetër në gjuhën bullgare që la mbresa të veçanta. Koncertet u realizuan me angazhimin e sekretarit shtetëror në Ministrinë e Kulturës në Maqedoninë e Veriut, Valmir Aziri dhe dirigjentit bullgar Christo Christov.
Koncerti i Besiana Mehmedin me duo piano Alba Muçolli e Pranvera Hoxha vjen pas një bashkëpunimi të mëparshëm në Maqedoni, por me një program krejtësisht tjetër! / Koha.mk / KultPlus.com
Kompania lidere në industrinë e kozmetikës, EBC Cosmetics, e cila njihet për origjinalitetin e saj dhe sjelljen e brendeve ekskluzive ndërkombëtare, ku së fundmi kanë lansuar një kampanjë ku përfshihet grimi profesional falas për maturante me produktet e brendeve më të njohura botërore, shkruan KultPlus.
Vajzat e interesuara kanë mundësinë të zgjedhin produktet me të cilat ato dëshirojnë të grimohen. Ndërsa, ato mund të caktojnë terminin duke thirrur në numrin e tyre ose kontaktuar faqen në rrjetet sociale.
EBC Cosmetics operon në tregun tonë që nga viti 1993 si e vetmja kompani në Kosovë e autorizuar për shitjen në 8 pika:
Sot bota e letrave përkujton përvjetorin e nobelistit gjerman Herman Hesse, lindur më 2 korrik 1877.
Pas debutimeve të para letrare, në fillim të shekullit XX, autori gjeti një numër lexuesish gjithnjë në rritje falë romaneve si “Siddharta” dhe “Narcisi dhe Bokardi”. Herman Hesse ishte një nga filozofët më të shquar të shekullit të 20-të. Romancier, piktor dhe filozof, Hesse fitoi çmimin “Nobel” për Letërsi në vitin 1946, pas një jete kushtuar letrave, me veprën “Loja e rruazave prej qelqi”. Mendimi i rrjedhshëm dhe i përsosur, me një prozë për t’u patur zili, e bëri atë një nga shkrimtarët më të lexuar në historinë moderne.
Jam një yll
Jam një yll në universin qiellor,
Që vëzhgon dhe përçmon botën,
Dhe tretet brenda dritës së vet.
Jam deti që tërbohet natën,
Deti që ankohet, rënduar nga viktimat,
Bashkë me mëkatet e vjetra, mbledh edhe të reja.
Kam mërguar nga bota juaj,
I rritur në krenari dhe i tradhtuar prej saj,
Jam mbret pa atdhe.
Jam pasioni i heshtur,
Në vatër pa oxhak,
Në luftë pa shpatë,
I sëmurur nga vetë forca ime.
Gjithmonë jemi në kërkim të diçkaje më shumë nga ato që kemi dhe ato që jemi. Madje, jemi të bindur se kjo “më shumë” është përtej mundësive tona. Shpesh na pëlqen të strehohemi në fjalët e mrekullueshme të Herman Hesses, për t’u dhënë përgjigje pyetjeve tona, për të qetësuar shpirtin, për të përjetuar fundja qetësinë që nuk duhet kërkuar jashtë, por brenda nesh.
Herman Hesse ishte shkrimtar, poet, po edhe mësues i vërtetë i jetës.
Në faqet e librave të tij, gjithsecili mund të takojë pjesë të fshehura të shpirtit, të shkruarit e tij është pasqyra e brendisë tonë, që na tregon ato cilësi, të dhimbshme dhe brenguese, që ndonjëherë e kemi vështirë t’i pranojmë. Kush e njihte, e kujton si një njeri me një personalitet të vështirë dhe disi të ashpër. E donte vetminë dhe zhytej në humnerat e gjendjes së brendshme shpirtërore. Një krijues gjeni, vetmitar dhe disi i paqëndrueshëm, që gjithçka që ndiente e shndërronte në fjalë. Në fakt, ai konsiderohet si “autor i krizës” gjithnjë në kërkim të identitetit të tij të vërtetë. Konica.al
Thëniet nga Hesse, janë një ftesë për të reflektuar mbi jetën dhe kërkimin e identitetit, një dhuratë për këdo që dëshiron të thellohet, të pyesë veten dhe të zbulojë vetveten. Një trashëgimi me thellësi të madhe psikologjike dhe shpirtërore që meriton të lexohet.
Ç’mund t’ju them që mund t’ju vlejë, përveçse mund të jeni duke kërkuar diçka me aq këmbëngulje, sa nuk mund të gjeni asgjë?
Ka miliona anë të së vërtetës, por vetëm një të vërtetë.
Si trup jemi të gjithë beqarë, si shpirt askush nuk është.
Zogu lufton derisa del nga veza. Veza është bota juaj. Çdo qenie e gjallë duhet të përpiqet të shkatërrojë botën.
Feja, ashtu si arsyeja, nuk kalon përmes arsyes.
Nëse për lumturinë tënde të duhet leja e dikujt tjetër, je vërtet një mjeran i shkretë.
Përjetësia është vetëm një moment, i gjatë mjaftueshëm për t’u tallur me të.
Kur urrejmë dikë, në imazhin e tij urrejmë diçka që kemi në brendësinë tonë.
Lumturia është dashuri, asgjë tjetër. I lumtur është ai që di të dashurojë.
Lotët janë shkrirja e akullit të zemrës. Atij që qan, të gjithë engjëjt i rrinë pranë.
Mund të shkruash libra me psikologji, por jo të depërtosh në zemrën e njeriut.
Nuk ekziston një ëndërr e përhershme. Çdo ëndërr ia lë vendin një ëndrre të re dhe nuk ka pse të frenoni asnjërën prej tyre.
E keqja lind gjithmonë atje ku dashuria nuk mjafton.
Jo rrallëherë u hamë kohën miqve, për t’ua kushtuar atë armiqve tanë.
Veprat e Hesses janë përkthyer në gati 60 gjuhë, ndërsa të paktën 125 milionë kopje janë shitur në të gjithë botën. Hesse e dinte saktësisht, se çfarë dëshironte të bëhej – “poet ose asgjë fare”. Udhëtimi i tij drejt shkrimit, ka qenë në vetvete një odise e vërtetë. Ndër veprat kryesore, citojmë “Siddharta”, “Ujku i Stepës”, “Endacaku Knulp”, “Narcisi dhe Gojarti”, “Loja e rruazave prej qelqi”, etj.
U shua nga ataku në zemër, më 9 gusht 1962.
Hesse është një burim i magjepsjes për çdo të ri, me krijimtarinë udhëzim për shqyrtimin e identitetit. Librat e tij, ndihmojnë për të analizuar pyetjen e përjetshme të kuptimit të jetës. / Konica.al / KultPlus.com
Sepse të dua, i egërsuar, Po vi tek ti në këto nete. Me që ti kurrë s’më ke harruar Dhe shpirtin tënd mora me vete.
Me mua ësht’ e më përket përfare. Të mira, të liga, këtu do t’i shkojë. Prej dashuris’ sime përvëlimtare S’ka engjëll që mund të të çlirojë / KultPlus.com
“Plaku dhe deti” është një nga novelat më mbresëlënëse të nobelistit amerikan, Ernest Heminguej. “Plaku dhe deti” erdhi për të mbetur në historinë e letërsisë si një narrativ që kumton për forcën dhe dinjitetin e shpirtit njerëzor. Me simbolikën e tij ai trajton pyetjen e madhe, se deri ku duhet të shkojë njeriu, deri ku duhet të guxojë ai për të matur forcat për t’u përballur me fatin dhe natyrën. Për Heminguejin njeriu, edhe kur e di se do ta kapërcejë të zakonshmen, se po shkel përtej saj, në trevën e dyluftimit të pabarabartë, madje të vetë vdekjes, nuk ka përse të tërhiqet pa e provuar.
Më mirë të kthehesh i mundur pasi e ke provuar ndeshjen, pasi e ke treguar se e ke guximin ta bësh, sesa të dështosh pa provuar. Plaku i detit na tregon se e arriti atë që nuk e kishte bërë tjetërkush dhe nuk ka rëndësi se nuk e solli edhe mishin e peshkut për ta ngrënë.
Vepra
Plaku dhe deti (titulli origjinal: The Old Man and the Sea) është një novelë e shkruar nga shkrimtari amerikan Ernest Hemingway në vitin 1951 në Kubë, dhe botuar në vitin 1952. Ishte vepra e fundit madhore fiksion e prodhuar nga Heminguej dhe botuar gjatë gjalljes së tij.
Vepra – një nga më të famshmet e autorit – rrotullohet rreth Santiagos, një peshkatar i moshuar që përpiqet të kapi një peshk marlin në largësi të Rrymës së Golfit. Plaku dhe deti ka fituar çmimin Pulitzer për Fiksion (Pulitzer Prize for Fiction) në vitin 1953 dhe është cituar nga komiteti i Nobelit si një nga veprat që kontribuan në dhënien e Nobelit në Letërsi për Hemingwayn në vitin 1954.
Koncepti
Kemi të bëjmë me dy kundërvënie të ndryshme : Plakun në perëndim të jetës se tij dhe detin e paskajë, ate fuqi te pambarueshme. Personazhi kryesor Santiago është përzierje e vetë ekzistencës njerëzore kundrejt dallgëve të shkumëzuara të jetës me përplot zhgënjim e pabesi. Santiago lufton me tërë fuqinë e tij të mplakur dhe për çudi të fatit ai del fitimtar.
Kjo vepër është grishje e njëmendtë për rrugën e qarte të racës njerëzore : trazimi i përpjekjes për përvijimin e jetës në kushte sado të rënda.
Është një luftë e pabarabartë ndërmjet njeriut dhe natyrës por që gjithsesi i lejon njeriut të masë forcat e veta. Njeriu plaket ndërsa natyra mbetet po e njëjtë, deti mbetet po i pamase dhe i pabesë. Ne qendër te veprës “Plaku dhe Deti” është plaku Santiago, një peshkatar i zoti.
Ka edhe disa personazhe të tjerë por ato vetëm sa skicohen ne vepër sa për sfond. Dy miq-armiq të vjetër luftojnë përballë njëri tjetrit,luftë që jep edhe mesazhin e lartë filozofik se njeriu nuk është krijuar për të pësuar humbje, të asgjësosh njeriun nuk do të thotë qe e ke mposhtur atë. Duke krijuar personazhe të tillë si plaku Santiago, E. Heminguej lartëson figurën e njeriut që tregohet dinjitoz përballë dështimeve dhe sfidave në jetë.
E. Heminguej ka përdorur parimin “ajsberg” d.m.th. flet pak por nënkupton shumë. Personazhet parapëlqejnë më shumë heshtjen, mbylljen në vetvete çka e bën edhe me interesante e tronditëse leximin e veprës. Në pamje të parë ata duken të ftohtë, indiferente por në fakt cilësitë e tyre qëndrojnë në nëntekstet e frazës. Vihet re edhe dialogimi me vetveten që përbën një veçori tjetër të personazheve te këtij romani. Edhe nqs. personazhet ndiejnë frikë, gëzim, etj, ato nuk jepen por nënkuptohen nga situatat e krijuara. Kjo mban gjallë emocionin gjatë leximit të novelës.
Plaku dhe Deti është historia e një beteje epike mes një peshkatari të vjetër, me përvojë dhe një Marline të madhe. Romani hapet me arsyetim se peshkatari, i cili është quajtur Santiago, ka kaluar 84 ditë pa kapjen e një peshku. Ai është aq i pafat sa që nxënësi i tij i ri, Manolin, ka qenë i ndaluar nga prindërit e tij të lundrojë me njeriun e vjetër dhe është urdhëruar të shkojë me peshkatarët më të suksesshëm. Dedikuar njeriut të vjetër, megjithatë, djali vizitonte kasollen e Santiagos çdo natë, transportin mbrapa tij të peshkimit detar, marrjen e tij të ushqimit dhe duke diskutuar për bejsbollin amerikan dhe lojtarin e preferuar të tij Joe Di Maggio. Santiago i tregon Manolinit se në ditën e ardhshme, ai do të udhetoje larg Gjirit të peshkimit,per tu bindur se sezoni i tij i pafat është pranë fundit të tij. Kështu në ditën e 85, Santiago i jep kurajo vetes, duke marrë varkën e lehtë të tij deri në Gjirin Mesdhe.Edhe pse ai është i plagosur nga lufta dhe me dhimbje, Santiago shpreh një vlerësim të dhembshur për kundërshtarin e tij, shpesh duke iu referuar atij si një vëlla. Ai gjithashtu përcakton se për shkak të dinjitetit pjesen me te mire te peshkut eshte idenje ta marri vetem Marlini.
Ndërsa Santiago vazhdon udhëtimin e tij për tu kthyer në breg, peshkaqenët janë të tërhequr në gjurmët e gjakut të lëna nga Marlin në ujë. Ai pa një peshkaqen te madh Mako, dhe Santiago e vret me fuzhnje e tij, duke humbur armen në këtë proces. Ai bën një fuzhnjë te re nga leukoplasti me thikën e tij dhe me fund të rrem për të ndihmuar të shmangien e një linje tjetër peshkaqenësh, në total, janë vrarë pesë peshkaqenë dhe shumë të tjerë janë shtyrë larg. Por peshkaqenët të mbetur vijnë, dhe ne mbrëmje peshkaqenë i gllabërojnë pothuajse tërë trupin e pajetë të Marlin-së, duke lënë një skelet të përbërë kryesisht nga shtylla kurrizore e saj, bishtin e saj dhe kokën e tij. Së fundi duke arritur në breg para agimit në ditën e ardhshme, Santiago lufton në rrugën për në kasollen e tij, duke mbajtur nje shtyllë te rëndë mbi shpatullat e tij. Pastaj, në shtëpi, ai shtrihet mbi shtratin e tij dhe bie në një gjumë të thellë.
Një grup i peshkatarëve mblidhen të nesërmen rreth barkës, ku skeleti i peshkut është bashkangjitur ende, kurioz bëhen edhe turistët te cilët pyetnin se kush e kishte kapur atë peshkun gjigand edhe pse trupi nuk ishte por vetëm skeleti. Një nga peshkatarët mendoi që ajo të jetë 18 pëllëmbë nga hunda deri në bisht. Manolin, të brengosur gjatë përpjekjes plakut,i sjell gazetat dhe kafen. Kur zgjohet njeriu i vjetër, ata premtojnë për të peshkuar së bashku edhe një herë. Pas kthimit të tij nga gjumi, ëndrrat e tij rinore përfundojnë. / KultPlus.com
Ervis Gega Dodi pak ditë më parë u emërua drejtuese e institucionit të rëndësishëm muzikor gjerman, Filarmonisë Klasike të Bonnit. Lajm që pushtoi mediat shqiptare dhe të huaja.
Por pak mund të dinte për ekzistencën e këtij institucioni Ervisi 16 vjecare teksa largohej nga vendlindja e saj në korrik të vitit 1990, akoma më pak mund të imagjinonte se do të vinte një ditë që ajo do ta drejtonte.
Sot bëhen 31 vite që nga “mësymja” drejt ambasadës Gjermane në Tiranë. 5200 refugjatët që hynë në ambasada u nisën me autobusë drejt Portit të Durrësit për të vazhduar drejt Italisë, Francës, Gjermanisë apo gjetkë. Sot ata janë qytetarë të afirmuar, e në shumë raste profesionistë të realizuar në vendet mikpritëse.
Gazeta e njohur gjermane “Spigel” këtë përvjetor eksodi e ka kujtuar me historinë e Ervisit, një histori sa e njëjtë aq dhe e ndryshme nga ajo e mijëra shqiptarëve, si një simbolikë e udhëtimit të gjatë nëpër botë të atyre mijra shqiptarëve që 30 vite më parë u detyruan të linin vendin pa e ditur ende se c‘fat i priste rrugëve të botës, por me ëndrrën se po shkonin në një vend ku gjithçka ishte e mundur.
Ervis Gega ishte vetëm 16 vjeç kur, në fillim të korrikut 1990, mijëra shqiptarë të dëshpëruar sulmuan ambasadat e huaja në kryeqytet. Gega dhe të afërmit e saj jetonin në Fier, një qytet rreth njëqind kilometra në jug të Tiranës. Ata morën vesh për ngjarjet nga televizioni italian – dhe nuk u menduan dy herë. Si muzikantë, ata kishin vuajtur nën sundimin komunist për shumë vite.
Në Shqipëri, Partia e Punës vazhdoi të sundonte me një dorë të fortë tetë muaj pas rënies së Murit të Berlinit. Në verën e vitit 1990, statujat e Stalinit dhe diktatorit prej një kohe të gjatë Enver Hoxha, i cili vdiq në vitin 1985, mbaheshin ende fort në piedestalet e tyre në shtetin e Ballkanit plotësisht të izoluar.
Vajza mori violinën e saj dhe hipi në tren për në Tiranë me prindërit, tezen dhe xhaxhain e saj. Kur mbërritën, lagjja diplomatike ishte rrethuar tashmë nga forcat e sigurisë. Familja arriti të korruptojë policinë – dhe kështu edhe ata mund të ngjiteshin mbi murin e ambasadës gjermane.
Brenda pak ditësh, më shumë se 3,000 njerëz depërtuan në ambasade. Shumë prej tyre erdhën përmes një vrime në mur që ishte thyer në 3 korrik nga një kamion me katër vetë. Qindra shqiptarë pushtuan gjithashtu misionet diplomatike të Greqisë, Italisë dhe Francës. Tre refugjatë fituan aksesin në ambasadën e RDGJ gati katër muaj para ribashkimit të Gjermanisë.
Policia i kurseu refugjatët
Morali i forcave të sigurisë atë kohë ishte i rënë. Edhe me një urdhër për të qëlluar, policia ndoshta nuk do të kishte hapur zjarr. Si të gjithë të tjerët, ata me të vërtetë dëshironin të dilnin nga vendi sa më shpejt që të ishte e mundur.
Diplomatët perëndimorë inkurajuan shqiptarët të thyejnë muret e ambasadave të tyre. “Ishte e qartë për mua se një eksod masiv do të çonte në kolapsin e regjimit,” tha Werner Daum, shefi i ambasadës gjermane në atë kohë, i cili shpejt ndezi dritat dhe hapi portat.
Ish-anëtarët e Byrosë Politike Shqiptare dhe agjentët e fshehtë më vonë thanë se kishin mbledhur informacione në lidhje me mbështetjen e huaj për një përmbysje të planifikuar të qeverisë. Qeveria dyshoi se Gjermania, Italia, Franca, Jugosllavia dhe Greqia ishin prapa komplotit. “Gjithçka dukej mjaft spontane, por njerëzit e tjerë patjetër kishin duart e tyre,” tha Ramiz Alia, kreu i fundit komunist i shtetit në Shqipëri.
Më 7 korrik, 3199 persona ishin në ambientet e ambasadës gjermane. Ata fjetën në kopsht dhe u lehtësuan në një tualet të sapo gërmuar. Në ato ditë një grua lindi një vajzë të cilën e pagëzoi me emrin Germana nga mirënjohja. 870 shqiptarë u akomoduan në ambasadën italiane dhe rreth 500 mbetën në përfaqësinë franceze.
“Ishte shumë e mbushur, por njerëzit ishin të lumtur”, kujton Gega më shumë se një çerek shekulli më vonë në shtëpinë e saj në Bon. “Çdo mbrëmje ne shikonim ndeshjet e Kupës së Botës në futboll në televizion. Kur Gjermania fitoi titullin, ne patëm një festë.”
Qeveria e Shqipërisë refuzoi t’u sigurojë ambasadave ushqim dhe çadra për refugjatët. Ose i nxirrni nga vendi ose i dorëzoni në polici, thanë ata. Autoritetet i kthyen ujin diplomatëve dhe kontrabanduan spiunë për të zbuluar pse kaq shumë shqiptarë papritmas donin të largoheshin nga vendi.
Më në fund xhinse dhe një motor
“Arsyeja ishte që askush nuk besonte më në rregullat e zbatueshme,” mësoi një agjent nga një refugjat në ambasadën gjermane, siç mund të lexohet në një raport të shërbimit sekret shqiptar. “Dua të vesh më në fund xhinse dhe rroba moderne që njerëzit i moshës sime i veshin jashtë,” pranoi një tjetër shqiptar. “Unë gjithashtu dua një motor”.
Familja e Gegës kishte rënë në favor të regjimit. Të afërmit u arrestuan dhe u dënuan me vdekje. Edhe pse vajza kishte talent, ajo nuk u lejua të studionte muzikë ose të këndonte në kor.
Më 8 korrik, një i dërguar i Kombeve të Bashkuara erdhi në Tiranë për bisedime. Qeveria më pas njoftoi se ata që kërkuan azil jashtë vendit do të lejohen të largohen. Kreu komunist Alia ishte i vetëdijshëm se të gjithë këta njerëz nuk do të ktheheshin vullnetarisht në shtëpi, madje edhe nën premtimin e imunitetit.
Dy ditë më vonë, Václav Havel, presidenti i Republikës Federale Çeke dhe Sllovake, i zgjedhur disa ditë më parë, mori 51 shqiptarë nga ambasada e vendit të tij në Tiranë. “Rroftë Havel!” Ata brohorisnin kur mbërritën në Pragë.
Orë dhe para të hedhura nga autobusët
Në orën katër të mëngjesit të 12 korrikut, autoritetet kishin të gjithë personat e mbetur të gatshëm të largoheshin nga vendi të sjellë me autobusë në qytetin port të Durrësit. Pastaj vazhduam për në Itali me anije. Banorët e fshatrave përreth qëndruan buzë rrugës dhe u përshëndetën me ta. Njerëzit në autobusë hidhnin orë dhe para nga dritaret për ta lënë të kaluarën e tyre mbrapa tyre.
E shoqëruar nga Kryqi i Kuq Gjerman, Gega dhe të afërmit e saj erdhën së bashku me shumë shqiptarë të tjerë në tre trena nga Italia në Gjermani. Pasi refugjatët nga ambasada u larguan nga vendi, fundi i sundimit komunist në Shqipëri ishte vetëm çështje kohe.
Pas protestave të dhunshme të studentëve, Komiteti Qendror miratoi një urdhër pluralist shtetëror në dhjetor 1990. Dy muaj më vonë, statuja e bronzit e Hoxhës u përmbys në Sheshin Skënderbej në Tiranë. Pasi Partia e Punës fitoi zgjedhjet e para shumëpartiake në 31 Mars 1991, Alia u zgjodh president, por mbajti vetëm këtë post për rreth një vit.
Gega tani drejton Filarmoninë Klasike të Bonit dhe shfaqet si soliste në të gjithë botën. “Unë jam shqiptare, shtëpia ime është Shqipëria”, thotë ajo. “Por shtëpia ime është Gjermania.” / diasporashqiptare.al / KultPlus.com
Qendra për Art dhe Komunitet, ArtPolis me datat 3-6 korrik do të realizojë aktivitetin e parë në kuadër të projektit “ArtEd – Rritemi përmes artit në arsimim – Fuqizimi i 20 klubeve teatrore në shkollat kampione”, me ç’rast 20 nxënës të klubeve teatrore dhe trupa artistike rezidente e Artpolis do të përfshihen në fuqizimin e këtyre klubeve përmes edukimit jo-formal të nxënësve, përcjellë KultPlus.
Rrugëtimi me klubet teatrore të 20 shkollave kampione të Kosovës nis me kampin artistik me 20 nxënës dhe trupën artistike rezidente të Artpolis, e do të mbahet në Etno-Kompleksin në Kukaj, Prishtinë, për katër ditë radhazi.
Me 3 korrik nis fuqizimi i klubeve teatrore në shkollat kampione përmes edukimit jo-formal të nxënësve për t’i ndihmuar në zhvillimin e tyre personal dhe profesional, duke përdorur artin si mjet.
Gjatë kësaj periudhe nxënësit, nën mentorimin e aktorëve/eve të Qendrës Artpolis, do të bëjnë ushtrime e prova rreth teatrit, shfaqjeve forum-teatër, aktrimit, këndimit, vallëzimit, shkrimit, derisa do të ketë edhe diskutime e aktivitete të tjera argëtuese. Ata do të mësojnë se si duhet ta përdorin artin për të promovuar dhe punuar për të drejtat e njeriut duke adresuar fenomenet negative prezente në shoqërinë tonë.
Këta nxënës do të përforcojnë njohuritë e tyre për të qenë të gatshëm të ndihmojnë klubet teatrore në shkollat e tyre.
Qëndrimi në Kukaj do të jetë 24 orësh në mbikëqyrje të stafit Artpolis në përputhje me masat e Ministrisë së Shëndetësisë për COVID-19, si dhe agjendës së aktiviteteve, të cilën e posedojnë edhe prindërit/kujdestari ligjor dhe institucionet shkollore përkatëse.
Ky projekt organizohet nga Artpolis – Qendra për Art dhe Komunitet, me përkrahjen e GIZ Kosovo në emër të Qeverisë Gjermane. / KultPlus.com
Një grua 82 vjeçare, e cila është trajnuar si astronaute para 60 viteve, por kurrë nuk është zgjedhur të jetë pjesë e ndonjë misioni, është caktuar të bëhet njeriu më i vjetër në hapësirë, kur ajo t’i bashkëngjitet Jeff Bezos në udhëtimin e parë njerëzor të “Blue Origin”.
Ajo do t’i bashkëngjitet pronarit të kompanisë Amazon, vëllait të tij, Markut, dhe një fituesi të një gare përmes internetit.
Udhëtimi është 60 vjet i vonuar për Funk, e cila u trajnua për të qenë astronaute më 1961 si pjesë e projektit Mercury 13 – me një grup prej 13 grave amerikane që iu nënshtruan të njëjtit trajnim si burrat e Mercury 7 të NASA-s, por nuk u zgjodhën kurrë për një mision për shkak të gjinisë së tyre.
Funk gjithashtu ka qenë inspektorja e parë femër dhe hetuesja e parë e sigurisë ajrore. Në fushën e aeronautikës, Funk është eksperte me shumë përvojë. Ajo ka rreth 19 mijë orë fluturime dhe thotë se do të fluturojë deri sa të vdesë.
Wally Funk do ta kalojë mbajtësin e deritanishëm të këtij rekordi, John Glenn, shkruan Daily Mail, transmeton Gazeta Express.
Një zëdhënës i kompanisë Blue Origin tha për DailyMail se Funk do t’i nënshtrohet ‘trajnimit minimal’ për fluturimin 10-minutësh, duke u njohur me procedurat e sigurisë dhe përgatitjet e nevojshme për të udhëtuar në hapësirë për një periudhë dyditore.
Pasagjerët do të kalojnë katër minuta mbi vijën Karman, që e shënon kufirin e njohur midis atmosferës së Tokës dhe hapësirës.
Identiteti i pasagjerit të katërt nuk është bërë i ditur, mirëpo dihet se ai ka dhënë rreth 28 milionë dollarë për të qenë pjesë e ekipit të parë në këtë fluturim. / KultPlus.com
Këngëtarja e mirënjohur e muzikës greke Glikeria ka surprizuar publikun në Greqi duke kënduar një nga perlat e muzikës popullore shqiptare “25 Gërsheta”.
Ajo ka interpretuar së bashku me artistin shqiptar Dasho Kurti në shown muzikor “Spiti me to Mega” (Në shtëpi me Mega) në televizion MEGA Channel.
“Kjo këngë është një ripërpunim nga Dasho Kurti, shqiptar me shtetësi edhe greke, i mrekullueshëm në akordeon dhe fizarmonikë. Unë, për herë të parë, do përpiqem të përcjell një fragment në gjuhën shqipe nga i madhi Dasho Kurti”, thotë përpara interpretimit këngëtarja e mirënjohur greke.
Glikeria është një nga këngëtaret më të rëndësishme të pentagramit bashkëkohor grek, me qindra suksese e një karrierë shumëvjeçare me kompozitorët më të njohur të vendit, si Mikis Theodhorakis, Apostolos Kaldharas, Christos Nikolopulos e shumë të tjerë. / Diaspora shqiptare / KultPlus.com
Në botim të shtëpisë botuese SYTH nga Tetova, doli nga shtypi libri i prof. Agim Vincës me titull “Palestina në tri pamje”.
Në këtë libër janë përfshirë tri shkrime që flasin për Palestinën, historinë dhe aktualitetin e saj, parë nga një këndvështrim personal. I pari është një udhëpërshkrim i autorit për vizitën e tij në Palestinë (qëndrimin në Ramallah e Jerusalem) në vitin 2018; i dyti është një parathënie e librit me poezi të poetit palestinez Najwan Darwish “Vendi që quhet këngë”, botimit shqip, që po ashtu ka elemente të udhëpërshkrimit, kurse në shkrimin e tretë autori analizon situatën në Palestinë, flet për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike ndërmjet Republikës së Kosovës dhe Izraelit si shtet dhe shqyrton mundësinë e zgjidhjes paqësore të konfliktit arabo-izraelit, duke marrë në konsideratë pikëpamjet e intelektualëve të shquar izraelitë dhe palestinezë.
Në pasthënien me titull “Ç’bën intelektuali nuk bën politikani”, recensenti i librit, prof. Muhamed Mufaku, specialist i Lindjes së Mesme, ndër të tjera thotë: “Një intelektual, që gjithnjë shpreh me guxim atë që hezitojnë të tjerët ta thonë, Agim Vinca është intelektuali i parë shqiptar që i ka parë Tri Palestinat gjatë vizitës së tij më 2018 prej Tel-Avivi deri në Ramallah, duke kaluar edhe në Jerusalem dhe ia ka transmetuar ato publikut shqiptar. Me këtë libër Agim Vinca si intelektual i vërtetë na tregon se gjendet një dritë në fund të tunelit, për çka vlen të dëgjohet zëri i shqiptarëve me përvojën e tyre të hidhur, si dhe me lidhjet e tyre historike me hebrenjtë dhe arabët”.
Kurse botuesja Vjollcë Berisha në një letër që i drejton autorit shkruan: “Nuk besoj se ndonjë ‘smartfon’ që ka udhëtuar në ato dhera ka pasur mundësinë të grumbullojë dhe pastaj të derdhë më shumë përjetime se ky udhëpërshkrim…Tani njerëzit përtojnë (ose u duket dalëmode) të nisin një kartolinë me përshëndetje nga një vend ku shkojnë për vizitë, e jo më të mbajnë shënim emra, vende, ngjarje, mbresa për t’i skalitur përgjithmonë në një udhëpërshkrim fin, sa nga informacioni që jep e sa nga mënyra e të shkruarit… Më mbeti në mendje fjalia e një mikut tim: ‘E kujtoja të lënë këtë lloj shkrimi. Mendoja që njerëzit bëjnë vetëm ‘selfi’ nga vendet që vizitojnë. Nuk duhet shumë zgjuarsi për të kuptuar se profesori ka farkëtim klasik të fjalës, nga ai i madhi, I pushtetshmi’”.
Libri mund të gjendet në libraritë “Artini” dhe “Dukagjini” në Prishtinë, në librarinë “Altera” në Prizren, në libraritë “Albas” dhe “Nobel” në Tetovë e Shkup, te Bezistani në Strugë, si dhe së shpejti në Tiranë. / epokaere.com / KultPlus.com
Kompozitorja shqiptare Donika Rudi, së shpejti do të bëhet pjesë e Pergine Festival në Itali ku zyrtarisht do të nisë puna e saj si hulumtuese në kuadër të ‘In Situ’, platformë kjo evropiane për krijime artistike në hapësira publike, lidhur me impaktin e muzikës akusmatike tek komuniteti i shurdhër, përcjellë KultPlus.
Ndërsa, përveç punëtorisë “Sentire / Ascoltare”, që Donika do ta zhvillojë lidhur me teknikat e përjetimit të tingujve me anë të prekjes dhe vibrimeve por edhe metodave tjera kryesisht “spaciale”, ajo do të interpretoj disa nga veprat e saj në oktofoni dhe së bashku me publikun do të eksplorojë eksperienca të tjera të përjetimit dhe dëgjimit të muzikës.
Me datë 17 korrik, ajo do të jetë pjesë e Pergine Festival në kuadër të edicionit 46-të në Itali.
Pergine Festival është themeluar në vitin 1976 si një nga ngjarjet e para kulturore në Trentino, me fokus në teatër dhe muzikë.
Kurse, projekti është në kuadër të ‘’In Situ – European Platform for Artistic Creation in Public Space’’, pjesë e së cilës Donika do të jetë në 4 vitet e ardhme (2020-2024), si artiste e asociuar nga Teatri ODA. / KultPlus.com
E diel, nuk lexova asnjë lajm. Nuk e hapa celularin, deri tani. Ora 00.30, e zyrtarisht ishte e hënë. Fotografia e një djali 20 vjeç shfaqej ngado, diku një fragment nga libri i mikut tim Liridon Mulaj, diku një bisedë imagjinare, lexova, lexova, lexova edhe një tjetër, jo lajme, miq të mi lexova.
Të gjitha shoqëruar me imazhin e një djali me sy të kaltër, një djali që kush e di ç’ëndrra kishte. Dhe çdo herë mendoja sytë e nënës së tij që e kish përcjellë për punë duke i dhënë uratat, por që kush e di ç’zjarr po ia digjte tani sytë.
Në sytë e tij, pashë ëndrrat e dy vëllezërve të mi që nisën të punonin njëri 16 e tjetri 17 vjeç, në restorante të shtrenjta, në komplekse verore që ishin krijuar me sherre, shantazhe apo pazare malli e njerëzish.
Në sytë e tij u përpoqa të gjeja ëndrrën e një të riu. Im vëlla punoi dy vite për të blerë një kitarë, ai djalë ndoshta donte një kompjuter, ose nënës t’i blinte syzet që i janë vjetruar, që sytë e saj ta shihnin përpjekjen e tij, sytë që sot humbën dritën.
M’u kujtuan vëllezërit e mi që pas 7 vitesh punë, ndonjëherë edhe mes sherresh i shpëtuan ëndrrat e tyre, e në fund hapën një lokal. U munduan edhe dy vite të tjerë. S’ia dolën dot. Elti vërtet e bleu kitarën, por 4 vite nuk pushoi asnjëherë në Dhërmi se ishte gjithmonë në punë. Fatmali vërtet dashuroi, por paratë nuk i dolën të pushonte as 7 ditë në jug.
I shpëtuan vërtet ëndrrat e tyre kur thanë se do të iknin nga ky vend. Lokali, ëndrra e tyre e bukur u mbyll. Pasqyrën e lokalit e ka ende mami dhe babi në shtëpi. Ata nuk ishin të fortët e s’donin të bëheshin si të fortët. I kishin mbijetuar gjithë sherreve të bosave të tyre.
Shpëtuan veten dhe ëndrrat kur ikën. Na shpëtuan edhe ne dritën e syve. Po djali me sy të kaltër, që ëndrrat i reflektonin në det? Po ai që ditën e parë të punës ia morën ëndrrat? Po nëna e tij në ç’pasqyrë do ta shohë kthjelltësinë e syve të tij?
Im vëlla u nis në Jalë kur ishte 17 vjeç, për të punuar. Ditën e parë e lanë të flinte në shezllon, ditën e dytë pronari i tha që do t’i rregullonte një vend, ditën e shtatë e ngjiti shezllonin në tarracë. Ditën e 10 ai u kthye në shtëpi. Sherret kishin nisur, që kur ai tha se kuzhinieri duhet të lahet çdo ditë. Ditën e 11 Elti u kthye në shtëpi.
Mami nuk tha asgjë, u trishtua vetëm se ai nuk do të blinte kitarën që ai ëndërronte. Babi tha që ai s’duhej të kthehej, ngado jeta është e vështirë! Vëllai im quhet Elti Myftari dhe sot punon në Irlandë si kuzhinier. Vëllai im nuk kishte sytë e kaltër si djali që i morën jetën, por me siguri disa ëndrra i kishte njëlloj si im vëlla.
Vëllai tjetër punoi te Havana a Dream City a ca të tjerë, pak rëndësi ka emri. Punoi në vende ku shprehja: “Pse sheh nga tavolina ime”, është bërë jo pak herë motiv për të nxjerrë armët. Udhëtova unë një ditë drejt jugut dhe vetëm një ditë e bëra plazhin pranë tij. Ishte dita kur ia lava bluzat me dorë dhe qaja. Dhe qava kur i lashë bakshishin në mbrëmje.
Dhe pse mami më kishte thënë mos i ble cigare, ia çova. Do t’ia çoja edhe sot. Fatmali sot është në Maltë dhe punon në një restorant. Fatmali ka qenë gjithnjë frikacak dhe i pari që vraponte për t’iu larguar sherrit, por në kokë ka tre të çara se fatin ashtu si vrapin se ka pas të madh kur bëhej fjala për sherre. Por, Fatmali sot është larg, ia futi vrapit sa iu dha mundësia të ikte nga ky vend.
Vëllezërit e mi, shpëtoni ëndrrat. Sado të na djegë malli, sot me sytë e tij, me të kaltrën e syve të mi, ju them mos u ktheni, se ëndrrat tuaja janë më të bukura se cublliku i maskarenjve që vrasin fëmijë, se unë pardje shkruaja për një familje që u shua në aksident, ndërsa sot për një tjetër që kanë vrarë. Mos u ktheni, vëllezërit e mi! / Shekulli / KultPlus.com
Toka është një vend i madh. Gjatë mijëvjeçarëve të kaluar, njerëzit e kanë mbushur atë me gjëra të mëdha, madhështore, të tilla si piramida masive, mure gjigante, qytete të shtrira dhe shumë më tepër se kaq.
Por për Stacionin Ndërkombëtar të Hapësirës (ISS), i cili e ka “shtrirë veprimtarinë” rreth 250 milje (402.336 metra) mbi sipërfaqen e Tokës, ky planet i madh mund të duket disi i vogël. Shtëpitë, rrugët dhe ndërtesat “zhduken” të gjitha. Madje edhe disa nga konstruksionet tona më të mëdha mund të gëlltiten në vorbullat e kaltra, të bardha dhe të gjelbra, që e karakterizojnë planetin Tokë.
Por ka disa struktura që edhe 250 milje larg janë të dukshme nga ISS. Ja disa prej tyre:
Këto imazhe nga Stacioni Ndërkombëtar i Hapësirës tregojnë disa “struktura” të bëra nga njeriu, që janë të dukshme nga hapësira.
Piramidat e mëdha të Gizës
Foto: NASA
A mund të vëreni një grumbull hijesh të vogla trekëndëshe në qendër të kësaj fotoje? Këto hije dhe njollat e vogla poshtë tyre në të vërtetë janë disa nga konstruksionet më mahnitëse të ndërtuara ndonjëherë nga njerëzit. Ato janë tri nga piramidat e lashta egjiptiane më të njohura: Piramidat e Gizës. Më e madhja nga të tria është e gjatë gati 500 metra, por nga hapësira duket thjesht si një njollë e vogël në shkretëtirën egjiptiane.
Dritat e qyteteve gjatë natës
Foto: NASA
Gjatë natës, “ndotja” e qyteteve me anë të dritës i “mbyt” yjet në qiell. Por nëse i shihni disa nga këto qytete nga hapësira, dritat artificiale krijojnë një plejadë të veçantë, duke e ndriçuar zonën përreth tyre.
Miniera e bakrit, “Kennecott”
Foto: NASA
Miniera e bakrit, “Kennecott”, në jugperëndim të Salt Lake City, Utah, ShBA, është një nga minierat më të mëdha në botë. Ajo ka përmasa rreth 2.5 milje dhe është e thellë rreth 4.000 metra. Miniera për herë të parë e filloi punën në fund të shekullit XIX për t’i nxjerrë rezervat e arit, argjendit dhe plumbit.
Urat
Foto: NASA
Njerëzit kanë ndërtuar ura për një kohë të gjatë dhe vetëm sa kanë ardhur duke e përmirësuar këtë talent. Krijimi i urave ka përparuar prej krijimit të tyre prej trungjeve dhe gurëve, në ndërtimin e strukturave masive të përpunuara me kujdes prej çeliku dhe betoni, të cilat janë krijuar për të “përballuar” miliona automjete çdo vit. Kjo fotografi e urave është bërë nga astronauti Christ Hadfield gjatë rrotullimit të Stacionit Ndërkombëtar të Hapësirës mbi zonën përreth Gjirit.
Ishujt Palma në Dubai
Foto: NASA
Ishujt Palma përgjatë bregdetit të Dubait janë një koleksion i ishujve të bërë nga njerëzit. Për t’i ndërtuar këta ishuj, punëtorët e pastrojnë rërën nga fundi i Gjirit Persik dhe më pas e spërkasin atë për të krijuar forma që të mund të bien në sy në ujin e errët. Disa nga ishujt janë ndërtuar për t’iu ngjarë palmave. Ishulli në krye të kësaj fotoje është ende në ndërtim e sipër dhe është krijuar për të qenë pjesë e hartës së botës.
Serrat në Almeria
Foto: NASA
Në Provincën Almería të Spanjës juglindore, ekziston një “det” i gjerë me serra, që mund të shihen nga hapësira. Ato mbulojnë më shumë se 64.000 hektarë tokë. Miliona tonë pemë dhe perime janë rritur në këto serra për t’u eksportuar në pjesët tjera të botës.
Ky artikull është shkruar nga: Ali Sundermier, raportere e shkencës në Business Insider. / KultPlus.com
Çdo shikues kur sheh artin e Chad Knight beson se janë reale, sepse mënyra se si ky artist i dizajnon duken të tilla. Të gjitha veprat e artit janë në formën digjitale, nga artisti amerikan me prejardhje nga Portland.
Me dizajn 3D, puna e Knight dhe bota e tij në art, duke mahnitur publikun me peizazhe natyrore e futuristike e japin ndjenjën e realizmit.
Ndonjëherë, ndërthuren figurat dhe peizazhi në mënyrë harmonike, figurat shndërrohen në peizazh dhe anasjelltas, të tilla si një grua e mbështetur në një ujëvarë me flokë të lëshuara.
Ky univers i paraqitur nga artisti Knight, del të jetë një arratisje nga realiteti i zymtë.
“Unë preferoj që puna ime të shihet nga lentet e shikuesit, dhe të mos merrem shumë në përvojën e tyre me ndjenjat e mia, arti im vjen nga vizionet e së ardhmes, se si do të duket njerëzimi në dekadat e ardhshme, një lloj etno-futurizmi, një shndërrim i bukur i tipareve fizike të njerëzimit që evoluojnë nga globalizimi”, thotë Knight.
Flokët janë një motiv i përsëritur, gratë në formën e statujës janë përshkruar me flokë të bukura, të cilat duken të gjalla, të pakontrollueshme dhe të lira.
“Më pëlqen t’u jap figurave të mia flokë që janë një zgjatim i fuqisë së tyre të brendshme, diçka që zë hapësirë dhe ndihet e gjallë, një tipar që sfidon gravitetin dhe natyrën”, thotë Knight.
Shumë prej veprave të këtij artisti bazohen rreth frymës njerëzore, konflikteve e ‘’luftërave’’ që hasim kundër vetvetes, dhuna e botës fizike, besimi, frika e shpresa.
Qëllimi kryesor i Knight është të heqim dorë nga dyshimi i vetvetes dhe përditshmëria jonë, e të ndihemi që i përkasim kësaj bote, duke u përqendruar në vepra që krijojnë imagjinatë e vetëdijesim shoqëror.
Shkak i artit vizual dhe popullaritetit të tij del të jetë edhe pandemia, duke qenë aktiv e nganjëherë edhe të varur nga teknologjia, ky artist e ka shfrytëzuar këtë kohë që t’ju jap njerëzve një vizion tjetër të botës.
“Kjo pandemi ka dëshmuar që ne si specie do të mbështetemi më shumë në botën virtuale si një mjet përparimi dhe mbijetese, teknologjia ia ka hapur këtë rrugë realitetit virtual. Unë mendoj se njerëzit do të shikojnë drejt botës virtuale në vitet që vijnë si një medium i shprehjes personale”, thotë Knight.
Chad Knight filloi të punonte si dizajner për marka të ndryshme duke përfshirë Vans, DC Shoes dhe Nike. Që nga viti 2013, Knight krijoi një gamë të gjerë të veprave artistike digjitale duke eksploruar tema të arkitekturës, inxhinierisë dhe skulpturës bashkëkohore të dizajnuara në programe 3D. /visual/ CBC / KultPlus.com
Deklarata e Paravësisë e 2 korrikut 1990 paraqet ngjarjen më të rënëdsishme në historinë e shtetndërtimit të Kosovës. Delegatët e Kuvendit të Kosovës, me shpalljen e kësaj Deklarate, Kosovën e shkëputën nga pushtimi serb. Kjo legjitimoi Kosovën njësi të barabartë të federatës jugosllave me të drejtën e shkëputjes. Deklerata Kushtetuese si e tillë, i hapi rrugën Republikës së Kosovës, e cila u shpall në Kuvendin e Kaçanikut më 7 shtator të atij viti. Këto dy vendime madhore të përcjella nga Referendumi për Pavarësi i mbajtur më 26 shtatorit 1991, zgjedhjet Presidenciale dhe Parlamentare të 24 maj 1992 si dhe krijimim e qeverisë së Kosovës në fund të atij viti, që mori përsipër rezistencën institucionale, Kosovën e vunë në binarët e pandalshëm historik të shtetformimit, që do të konfirmohet ndërkombëtarisht, më 17 shkurt 2008.
TEKSTI I PLOTË I DEKLARATËS KUSHTETUESE, I BOTUAR NË “FLETORËN ZYRTARE” TË KSAK, nr 21, MË 3 KORRIK 1990
1. Me këtë deklaratë shprehet dhe shpallet qëndrimi burimor kushtetues i popullsisë së Kosovës dhe i këtij Kuvendi si akt i vetëvendosjes politike në kuadër të Jugosllavisë.
2. Ky kuvend duke e shpallur nga ana e tij dhe në nivel të tij Kosovën si njësi të barabartë në Jugosllavi, në bazë të principeve të demokracisë autentike mbi respektimin e vullnetit të njerëzve dhe të kolektiviteteve njerëzore dhe kombëtare, pret konfirmimin e këtij akti konstitutiv të tij në Kushtetutën e Jugosllavisë me mbështetje të plotë të opinionit demokratik në Jugosllavi dhe të opinionit ndërkombëtar.
3. Ky kuvend Kosovën dhe pozitën e re kushtetuese të saj e konfirmon si bashkësi politiko-kushtetuese dhe pozitë politiko-kushtetuese të përbashkët të qytetarëve dhe nacionaliteteve të barabarta të Kosovës, ku shqiptarët si shumicë e popullsisë së Kosovës dhe një ndër popujt më numerikë në Jugosllavi, si dhe serbët dhe të tjerët në Kosovë konsiderohen popull-komb dhe jo kombësi (pakicë kombëtare).
4. Në ndërkohë, deri në aplikimin definitiv juridik të kësaj Deklarate Kushtetuese, Kuvendi dhe organet e pushtetit të Kosovës marrëdhëniet e tyre në rendin kushtetues të Jugosllavisë i mbështesin në Kushtetutën në fuqi të Jugosllavisë dhe jo në amendamentet e Kushtetutës së RS të Serbisë të vitit 1989, me ç’rast bëhet edhe anulimi i vendimit të Kuvendit të Kosovës i datës 23 mars 1989 mbi dhënien e pëlqimit në këto amendamente.
5. Kuvendi i Kosovës deri në nxjerrjen e Kushtetutës së re të Kosovës tash e tutje do të komunikojë publikisht me këtë emërtim, duke e emërtuar njëkohësisht bashkësinë shoqërore-politike organ i së cilës është, vetëm si Kosovë.
Prishtinë, më 2 korrik 1990. Delegatët nënshkrues të Deklaratës:”
(Pasojnë nënshkrimet e 114 delegatëve shqiptarë, boshnjakë e turq. Të nesërmen, më 3 korrik, Deklaratën e ka nënshkruar edhe një delegat). / KultPlus.com
Ventrilokuisti shqiptar Nikolas Bushi nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës flet për pasionin e tij dhe mënyrën se si arriti ta perfeksinojë këtë pasion duke i dhënë jetë kukullave.
“E kam zbuluar këtë talent tek vetja katër vite më parë dhe çdo ditë jam ushtruar për tú perfeksionuar. Çdo gjë e kam praktikuar ngadalë, si fillim nis praktikimi me buzët që të mos i lëvizësh, më pas lëvizja me duar dhe në fund bashkëbisedimi me kukullës, duke e trajtuar si njeri. Tashmë unë kam filluar bëj shfaqje vetëm, por shpesh edhe me babin, sepse babi është prestigjator”, tregon ventrilokuist shqiptar Nikolas Bushi.
Talenti 17 vjeçar tregon se ka fituar çmimin e parë në një konkurs për ventrilokuist në SHBA “Unë konkurova në një kompeticion për ventrilokuist dhe aty zura vendin e parë. Unë do vazhdoj studimet e larta, por ëndrra ime është të performoj në teatro të mëdha”.
Nikolas Bushi gjithashtu është shumë i talentuar në muzikë, talent të cilin perfeksionuar me disa kurse.
“Gjuhën shqipe e kam mësuar me prindërit në shtëpi, unë kam lindur në Itali dhe prej 8 vitesh jetoj në SHBA”, tregon Nikolas Bushi i cili e flet shumë mirë gjuhën amtare. / diasporashqiptare.al / KultPlus.com
Arnold Schwarzenegger ka paralajmëruar se planeti mund të “eliminohet” nga ndryshimet klimatike nëse nuk ndërmerren veprime.
Ylli i “Terminatorit” e ka krahasuar kërcënimin nga ndryshimet klimatike me shkatërrimin në filmin e tij siç ndodhë, teksa insistoi se njerëzit janë të hutuar kur vjen puna te çështjet mjedisore sepse “nuk ka shpresë” për botën.
“Askush nuk do të investojë sasi të mëdha të parave në një film që s’ka shpresë. Megjithatë, shpesh dëgjoj ambientalistë që flasin për kërcënimin real të ndryshimit të klimës…ne do të eliminohemi”, ka thënë ai.
Arnold i ka kushtuar rëndësi çështjeve mjedisore që prej një dekade dhe ka nxitur njerëzit të fokusojnë energjinë e tyre për mbrojtjen e mjedisit. / Koha.net / KultPlus.com
Kryetari i Komunës së Prishtinës, Shpend Ahmeti, dhe drejtori i Shëndetësisë, Bujar Gashi, sot do të dalin në konferencë për të prezantuar gjetjet nga hulumtimet e realizuara në lidhje me reroprevalencën e COVID-19.
Në njoftimin e komunës bëhet e ditur se hulumtimi është i ndarë në dy pjesë dhe ofron të dhëna në lidhje me seroprevalencën te punonjësit shëndetësor dhe punonjësit e Komunës së Prishtinës.
Ndërkaq hulumtimi i dytë, ofron të dhëna në lidhje me seroprevalencën te qytetarët e Prishtinës.
“Hulumtimi i parë është i ndarë në dy pjesë dhe ofron të dhëna në lidhje me seroprevalencën tek punonjësit shëndetësor dhe punëtorët e Komunës së Prishtinës. Ndërkaq hulumtimi i dytë ofron të dhëna në lidhje me seroprevalencën tek qytetarët e Prishtinës. Që të dy hulumtimet janë realizuar nga Komuna e Prishtinës, në vazhdën e përpjekjeve për të menaxhuar dhe për të ju përgjigjur nevojave të dala si pasojë e krizës së shkaktuar nga pandemia me sëmundjen COVID-19”, thuhet në njoftim.
Kryetari i Komunës së Prishtinës, Shpend Ahmeti, në korrik të vitit të kaluar, pati deklaruar se do të bëhen hulumtime me teste serologjike.
“Besoj se këto hulumtime dhe testimet e tjera do ta ndihmojnë IKSHP dhe Komunat e tjera për ta kuptuar më mirë situatën. E besojmë se kjo mund të kontribuoj edhe për hulumtuesit e tjerë. Këtë do ta bëjmë në koordinim me Odën e Mjekëve dhe institucionet e tjera relevante”, kishte deklaruar Ahmeti një vit më parë. / Gazeta Express / KultPlus.com
