Nga Mile Stojic

Hatixha Mehmedoviq
të pashë në Teatrin popullor
të Sarajevës
Për herë të parë në teatër
u ule në rend të parë
në ty e pashë një figurë të trishtuar
me gjurmët e së kaluarës

Akademia ishte thirrur nga
Nënat e Srebrenicës
ndonjë poet fliste diçka për Ferrin e Dantes

Biseduam gjatë, për të gjitha ngapak
për gjenocidin, për drejtësinë
për të ardhmen e tre popujve
a unë mendoja për tre emra
meshkuj të vrarë
djemtë Azmiri, Almiri
dhe burri Abdullahu

Hatixha foli
“Ju pres. Ju thërras. Ju kërkoj.
Ejani njëherë dhe më thuani
po të puthim Nanë, a na sheh, dhe më pas shkoni, përnjëmend shkoni”

Ata thanë “Erdhëm moj nanë, nuk e beson,
na me ty jemi çdokund dhe askund”

Kështu i kalon ditët Hatixha
Në shtëpinë e zbrazët, braktisur dhe trishtuar në Srebrenicë
në Bosnjen e zbrazët, braktisur dhe trishtuar
në zemrat tona të zbrazëta dhe copëtuara
derisa muajt në pamjen e saj i lënë
tri shenja që kurrë sharrohen
dhe lotë sa shumë lotë.

Në shqip: Eduard Frrokaj