Poezi nga Sabri Hamiti

Adriatiku, Shtëpia detare, Bukuria
1.

Zbriti malin kaloi fushën e ra në det
E humbi mbretërinë vetëm për një mbret
Po sytë i humbi kur u bë terr e dielli vdiq
Se molla e kuqe në gji të shtrydhur u bë fiq
Në krahun cullak ra një krahnezë e borë
Që ndali zemrën e ngriu lulen në dorë
Në Shtëpinë detare e mbyt zjarmia pa dritore
Ku gropat e syve janë kroje të errëta ajrore
Toka e fortë deti i thellë me ikë me ikë ku
Nga hunda e zverdhur nga vetullat blu

2.

Burra të trembur pa nisur kuvendin i bien detit
Shtëpia detare me gra e fëmijë ushqehet prej vetit
Kur kthehen vonë me një këmbonë nga gjahu i lirë
Gjejnë gra plaka burra të pjekur vëllezër të shtirë
Kush luan me kohën në buzë të detit i shtrirë
Ka këngën në buzë e gjakun në zemër të mërdhirë
Akulli është mbret akulli që ngjitet në diell
E zalli që shkrihet si ajri i hedhur në qiell
Dhe bukuria ikën e fshihet në shtatë palë dhé
Mos ta përbaltin hajnat e vjetër në kohën e re

3.

Nusja vetmitare hutuar fare me fëmijë në duar
Me zemrën e thatë zemrën e mbytur në kraharuar
E mbyllur vetëm në mozaikun me gur e ngjyrë
Shikimin e tretur në renë e mbetur në pasqyrë
Kur zbulon syrin me duar mban gjirin e mjera
E dhembje të tjera në shtëpinë detare bie vera
Tërbohet deti e del prej veti shpërthen në valë
Fusha përlotet e syri kotet po mali e ndalë
Pastaj ngadalë kthehet në mal dhe humb detin
E gjen mbretërinë mirëpo përherë e humb mbretin