Poezi nga Emily Dickinson
Shqipëroi: Natasha Lushaj

Pas dhimbjes së madhe, vjen e kotësisë ndjenja
nervat ruajnë etiketën, si varret;
zemra e palëvizshme pyet: kush, unë vuaja?
Kur? Dje, pardje apo shekuj më parë?
Këmbët, mekanikisht, vijnë vërdallë
si të ishin prej druri
prej dheu, prej ajri, ose s’di ç’tjetër
por sigurisht të rritura veçmas prej teje,
një kënaqësi kuarci, gur i fortë.
Është çasti i plumbtë,
i vetmi i kujtueshëm, nëse i mbijeton;
përreth mban mend njerëz si prej bore.
Të ther i ftohti, pastaj shtangesh habie,
pastaj e lë të ndodhë.