Nga Bajram Mjeku

Kur isha fëmijë, festat e Bajramit i kam pritur me njëfarë makthi. Kisha ndjesinë se familjarët dhe miqtë, festën e Bajramit më uronin ndryshe nga të tjerët, sigurisht për shkak të emrit dhe disi ndjehesha ngushtë kur më uronin:
– Bajram, urime Bajrami!
Vetëm lidhja me Nanën e ndjerë, nuk ndryshonte asnjëherë dhe përqafimin e saj të gjatë, do ta ndjejë edhe nesër. Këtë ndjesi përqafimi e kam bartur edhe te fëmijët e mi. Jam i bindur se Ditën e Bajramit e përjetoj ndryshe nga të tjerët. Përveç si festë e konsideroj edhe si ditë gjykimi për veten! E kam lënduar dikën gjatë vitit? E kam bërë ndonjë gabim? E kam ndihmuar dikën? I kam dikujt ndonjë borxh e kështu me radhë…
Vitin e kaluar, një mik më ftoi për lutjet e Bajramit të Madh në njërën nga xhamitë e Prishtinës dhe ishte hera e parë që e vizitoja xhaminë e propozuar nga ai. Midis besimtarëve pashë edhe figura publike, për të cilët u ndjeva mirë, derisa imami i xhamisë ishte mik i familjes time.
Mbas procesionit të lutjeve, isha kurioz të dëgjoja ligjëratën e tij, pastaj cilën temë e kishte përzgjedhur për këtë ditë të veçantë, por edhe për mënyrën si do t’i qasej besimtarëve.
Ligjërata e tij e monotonshme dhe stereotipe zgjati më shumë se gjashtëdhjetë minuta dhe kur e bëra një sinopsis, nuk mund t’i përmblidhja as gjashtëdhjetë fjalë me vlerë. Foli edhe për humanizmin, i cili tingëllonte sa për kortuazi, pasi për këtë fushë nuk kishte elokuencë të mjaftueshme dhe kur besimtarët nisin të përshpërisin midis tyre, është shenjë se diçka nuk është duke shkuar mirë me Imamin!
Sapo mbaroi ligjërata dhe pasi ia uruam Bajramin njëri-tjetrit, Imamit ia shpreha dëshpërimin tim për ligjëratën e lodhtë dhe për temën e stërvjetëruar e imagjinare të dëgjuar mijëra herë që nga koha e gjyshërve tonë. Gjatë ligjëratës, Imami gjithë temën e inskenoi në shkretëtirat arabike dhe në betejat e përgjakshme midis të dërguarve të Zotit dhe “kufarëve”, siç shprehej ai, derisa ne të pranishmit mbetëm zë i humbur në shkretëtirë! I thashë se në këtë ditë të madhe, më mirë do të ishte të flisje për anën humane, pasi shqiptarët po bëhen gjithnjë e më johumanë, se Kleri mysliman ende mendon se shqiptarët janë po ata shkretanë që ishin dikur nën Perandorinë Osmane, se janë të manipulueshëm dhe të paditur në çështje të fesë, se besimtarët ende i trajtoni si të mjerë dhe analfabetë të frikshëm dhe krejt në fund se duhet të reformoheni me ide të reja konform kohës në të cilën jetojmë.

* * *
Në vitet njëzetë të shekullit nëntëmbëdhjetë, Kisha Katolike veçanërisht në Kontinentin e Vjetër u gjend në krizë të thellë, pasi besimtarët nuk i frekuentonin shumë, në veçanti Meshën e së Dielës. Kleri katolik i shqetësuar për këtë, iu drejtua Vatikanit dhe kërkoi dalje nga kjo situatë. Selia e Shenjtë për t’i kthyer besimtarët në Shtëpinë e Zotit, ndërmori hapa të guximshëm. Kërkoi që Kisha Katolike të lirohej nga konservatorizmi, pastaj lejoi që kishat të ofronin shujta për njerëzit në nevojë, si dhe lejoi organizimin e aktiviteteve për të rinjtë, edhe kur nuk kishin të bënin asgjë me fenë. Brenda një kohe të shkurtër, Kishës Katolike iu rikthye shkëlqimi që kishte nisur t’i zbehej prej kohësh.
Kleri mysliman, nuk mjafton të krenohet me rreth 1.200 xhami të ngritura në Kosovë, por duhet të reformohet thellë dhe të ketë qasje të reja e ide kreative, konform kohës në të cilën jetojmë. Edhe më pak mund të krenohet me fillimin e ndërtimit të Xhamisë së Madhe në Prishtinë, derisa dyert e xhamive hapen vetëm për lutjet e së premtes dhe për një javë mbeten të kyçura nën dry.
E kur e kemi fjalën për ngritjen e xhamive të reja, kjo i bie njësoj siç kemi ngritur dhjetëra shkolla të reja, me qëllim përfitimi të votës popullore, pa investuar në cilësinë e arsimit. Më keq se kjo, pa llogaritur se në dhjetëra shkolla në të cilat janë bërë investime milionëshe, klasët e tyre kanë mbetur të frikshme me vetëm nga një nxënës!
Me fat Bajrami i Vogël njerëz të mirë. Paqja e begatia mbretërofshin gjithmonë në familjet tuaja! / KultPlus.com