Nga Redon Makashi-Redi

Kohë e çudiçme!! Si ka mundësi që njerëzit me djallin në bark nuk reshtin së nxjerri vrer. Kanë plot halle në jetët e tyre dhe për çudi hallet e tyre i masturbojnë tek të tjerët, shfrynë dufin, qeshin kur hedhin helmin e zvarriten si gjarpnij pas rreshrave të… Për çudi me duken të shndërruar në atë qenre e tërbuar me dhëmbët e skerrnitur që kur i hedhin prehun kafshojnë ku të mundin, e pasi mbarojnë punë me të presin po me ata dhëmbë e jargët që i rrjedhin neveri, presin prehun e radhës…

Ehh e trishtueshme e qesharake. Po më the të drejtën nuk i urrej, po më keq, ndjej KEQARDHJE PER TA.. është botë e errët, e pisët, e humberave boshe, gjth në të kunërt mes vrerit, helmit, mllefit e kafshimit, unë ju dhuoj paqen, mirësinë dhe pakëz muzikë. JETA ËSHTË E IMJA E MË TAKON VETËM MUA. / KultPlus.com