Poezi nga Liridon Mulaj:

Unë jetoj në nji pellg!
Përballë vendrojes ku
përgjoj jetën qi rrjedh,
jeton nji vajzë veshun me të zeza.
E krrusun prej kryqit ,
e terun prej dhimbjes.
E përpos ketij dënimi,
ajo të kjesh e vjen e të nep dorën,
tuj zgat rrudhat anash gojës qi
kërcasin si dru i shkulun.
Bash njit meje do ruba të zeza
janë të mbledhuna nën nji kulm,
e nata e tyne e gjatë, asht e mbushun
me ofshama.
Dikush u ka vdekë , po se kush nuk dihet,
në pellgun ku jetoj vdesin përditë
edhe të gjallët shëmbëllejnë të vdekunit.
Dita jeme janë katër mure, njit nji pellgu,
qi vrojton frymët e ngrata të frymorëve,
e heq kaj copë mish prej vedi ,
sa herë dikush i falet dekës.
Shkul e ruej, shkul e ruej,
eshnat, nuk kanë ma mish as shpirt
e unë vazhdoj e ruej pellgun
njit nji muri të lagësht…  / KultPlus.com