Simone Adolphine Weil ishte një filozofe, dhe aktiviste politike franceze. Matematikani i njohur André Weil ishte vëllai i saj.

“Filozofe. Luftëtare. Shenjtore”, kështu shkruhet në biografinë e saj.

Sot po i sjellim disa nga thëniet më të mira të Weil:

Burrat na kanë borxh atë që imagjinojnë se do të na japin. Ne duhet t’ua falim këtë borxh.

Vëmendja është forma më e rrallë dhe më e pastër e bujarisë.

E keqja imagjinare është romantike dhe e larmishme; e keqja e vërtetë është e zymtë, monotone, shterpe, e mërzitshme. E mira imagjinare është e mërzitshme; e mira e vërtetë është gjithmonë e re, e mrekullueshme, dehëse.

Të gjitha mëkatet janë përpjekje për të mbushur zbrazëtitë.

Ngjitja është fabrikuesi i madh i iluzioneve; realiteti mund të merret vetëm nga dikush që është i shkëputur, i distancuar.

Një grua e bukur që shikon imazhin e saj në pasqyrë mund të besojë shumë mirë se imazhi është vetvetja. Një grua e shëmtuar e di që nuk është kështu.

Dashuria nuk është ngushëllim. Është dritë.

Ekzistenca njerëzore është një gjë kaq e brishtë dhe e ekspozuar ndaj rreziqeve të tilla sa nuk mund të dashuroj pa u dridhur.

Të jesh me këmbë në tokë është ndoshta nevoja më e rëndësishme dhe më pak e njohur e shpirtit njerëzor.

Nëse zbresim në vetvete, zbulojmë se posedojmë pikërisht atë që dëshirojmë.

Çdo gjë e bukur ka një shenjë përjetësie.

Deti nuk bëhet më pak i bukur në sytë tanë, edhe pse e dimë që ndonjëherë anijet mbyten prej tij.

Dashuria për Perëndinë është e pastër kur gëzimi po ashtu edhe vuajtja frymëzojnë një shkallë të barabartë mirënjohjeje.

Vëmendja e papërzier, dhe me përkushtim absolut, është lutje.

Dhembshuria e drejtuar ndaj vetvetes është përunjësia e vërtetë.

Përkufizimi i vërtetë i shkencës: studimi i bukurisë së botës.

Bota është dera e mbyllur. Është një pengesë. Dhe në të njëjtën kohë është rruga për të kaluar.

Imagjinata dhe fiksioni përbëjnë më shumë se tre të katërtat e jetës sonë reale.

Njeriu inteligjent që është krenar për inteligjencën e tij është si njeriu i dënuar që është krenar për qelinë e tij të madhe.

Unë mundem, prandaj jam.

Ai që nuk ka Zotin në vetvete, nuk mund ta ndiejë mungesën e Tij.

Nuk mund të lindesh në një periudhë më të mirë se e tashmja, kur kemi humbur gjithçka.

Një mendje e mbyllur në gjuhë është në burg.

Përulësia është durim i vëmendshëm.

Në luftën kundër ankthit, njeriu nuk prodhon kurrë qetësi; lufta kundër ankthit prodhon vetëm forma të reja ankthi.

Arti është simboli i dy përpjekjeve më fisnike njerëzore: për të ndërtuar dhe për t’u përmbajtur nga shkatërrimi.

Një shkencë që nuk na afron me Zotin është e pavlerë.

Mëkati nuk është një distancë, është një kthesë e shikimit tonë në drejtimin e gabuar.

Ne nuk mund të bëjmë një hap drejt qiejve. Zoti e kalon universin dhe vjen tek ne.

E keqja kur jemi në pushtetin e saj nuk ndihet si e keqe por si domosdoshmëri, apo edhe detyrë.

Vëmendja, e marrë në shkallën e saj më të lartë, është e njëjta gjë si lutja. Ai presupozon besim dhe dashuri. Vëmendja e plotë, absolutisht e papërzier me gjë tjetër, është si lutja.

Dy forca sundojnë universin: drita dhe graviteti.

Elektra qan për Orestin e vdekur. Nëse e duam Zotin duke menduar se ai nuk ekziston, ai do të shfaqë ekzistencën e tij.

Pjesa më e rëndësishme e mësimdhënies është të mësosh atë që duhet të dish.

Gëzimi i të mësuarit është po aq i domosdoshëm në studim sa edhe frymëmarrja për vrapimin.

Shkatërrimi i së kaluarës është ndoshta më i madhi nga të gjitha krimet.

Rreziku nuk është që shpirti të dyshojë nëse ka bukë, por që me gënjeshtër të bindë veten se nuk është i uritur.

Liria, duke e marrë këtë fjalë në kuptimin e saj konkret, konsiston në aftësinë për të zgjedhur.

Të duash thjesht do të thotë të pranosh distancën, do të thotë të adhurosh distancën mes vetes dhe asaj që duam.

Çfarëdo që poshtëron inteligjencën degradon të gjithë qenien njerëzore.

Vëmendje krijuese do të thotë t’i kushtojmë vëmendje asaj që nuk ekziston.

Largësia është shpirti i së bukurës.

Rendi shoqëror, edhe pse i domosdoshëm, është në thelb i keq, sido që të jetë.

Dhimbja ekstreme që i kaplojnë qeniet njerëzore nuk krijon mjerim njerëzor, por thjesht e zbulon atë.

Le ta duam këtë distancë, e endur tërësisht me miqësi, pasi ata që nuk e duan njëri-tjetrin nuk ndahen.

Për të qenë një hero, duhet t’i japësh një urdhër vetes. / KultPlus.com