Poezi nga Urim Dullovi

Ca trupa milingonash
që i japin lamtumirën e fundit
anëtarit të shuar.
Grimca dheu që hareshëm bien mbi ‘tabut’.
Lisa që me hije mbulojnë
kujtimin e të vdekurve në harresë.
Të gjithë jemi një shaka e universit
që përsëritet e përsëritet
dhe bëhet aq bajat sa meken ndjenjat
e njëjtësia e përsëritur nuk na pengon.
Me a pavetëdije bëhemi pjesë e pandashme
(derisa të mos ekzistojmë)
e saj.

Vetëm në këtë moment arrita ta marr një përgjigje
për pyetjet e mia rreth jetës
dhe arsyes së saj.
E kuptova vogëlsinë time.
Vogëlsinë e botës sime.
Kotësinë e saj.
Kotësinë e përsëritshme e të pambarim.

Sa afër përgjigjes përfundimtare jam nuk e di,
por e di që e kam hedhur dhe një hap.
Një hap: kaq afër është përgjigja dhe kaq larg.

E pres një fund apokaliptik,
të tipit të filmave ‘sci-fi’.

Duket se akoma nuk e kam kryer ciklin jetësor të Dedalusit
drejt besimit në të bukurën
dhe vetëm të bukurën.

“Cila është e vërteta?” shkruar nga Urim Dullovi, një nga poezitë finaliste në edicionin e pestë të konkursit mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./ KultPlus.com