Poezi nga Yannis Ritsos, sjellë në shqip nga Eleana Zhako.

Më more të gjithin.
Vdekja nuk do ketë më ç’të marrë.
Frymoj brenda trupit tënd.
Njëmijë djelmosha kam mbjellë në shkurrnajën tënde të djersitur.
Njëmijë kuaj rendin në mal, duke tërhequr pas bredha rrënjëshkulur.
Zbresin në afërsi të qytetit, ngrejnë kokën lart
e me sytë e zinj si të bajames vështrojnë Akropolin,
ndriçuesit shtatlartë të rrugëve,
hapin e mbyllin qepallat e tyre qerpikshkurtër;
hutohen nga sinjali i gjelbër dhe i kuq i semaforëve,
nga lëvizjet akrobatike të kujdestarit të qarkullimit rrugor,
që duket sikur rreket të kapi nga nata një frut të padukshëm ose një bisht yllor.
Kthehen pas si luftëtarë të mposhtur në një betejë të pakryer,
dhe papritmas shkundin krifën dhe nisen turravrap drejt detit.
Në më të bardhin prej tyre, ndodhesh sipër ti, krejt lakuriq.
Të thërras. Në gjokset e tua kryqëzohen dy kërcenj zambaku.
Një kërmill prehet në flokët e tu.
Të thërras: dashuri.
Tre kumarxhinj futen pas lojës së natës, në bulmetoren e mëhallës.
Po agon. Shuhen dritat e qytetit.
Mugëtira e madhe derdhet e lëmuar mbi lëkurën tënde.
Jam brenda teje. Thërras nga brenda.
Të thërras atje ku bashkohen lumenjtë buçitës dhe qielli rrëshket brenda trupit njerëzor,
duke marrë sipër sende dhe krijesa të vdekshme
-rosa të egra, dritare, buaj, sandalet e tua verore, njërin rreth dore, një iriq, dy pëllumba,
në kopshtin e hapur të një përjetësie të çuditshme, që se kërkoi kush.