Shkruan: Mire Prenaj

Në pellgun e panjohunisë.
vdekje, ti e vërteta ndër të vërtetat,
ishe e panjohura për mua.

Pranim i dhimbshëm me të njajta dhimbje porsi lindja.

Nanë,

Ti paske qenë e vërteta ndër të vërtetat, nuk e paskam ditë sa ishe gjallë, as nuk e paskam mendu ikjen tande të vërtete asnjëherë! 

Tani e shoh se e paske zbukuru aq shumë dhomën aty ku rrinim bashk, e folnim  fjalë zemre.

Ishe dielli qe m’paske ba dritë, dëgjimi i rrëfimeve të mija,
besnikja ime,

Atë ditë mbeta pa të tregue se shiu dje i zbukuroi gjethet e posalinduna, ndërsa sot dielli i thau ato pika vese, dhe me rreze jua dha hovin! 

E bukura ndër të bukurat në sytë e mi, dritë që nuk paske përfundu kurrë sa ishe gjallë,
tani e njoha agun, qenka i errët e i akullt! 

Nanë,

Rojsja e kujtimeve të mia, kur më thoshe jeta është e çmueshme, plot ngjyra, poashtu dhe vrazhdë, 
thoje shiko larg se dielli lind çdo ditë dhe asnjana ditë nuk i përngjan tjetrës, ec si  rrjedhë uji pa ta ndalë askush hovin.

Mendoj shpesh, sa bukur i shëndrroje vuajtjet  e tua në gëzime se thoshe: Zoti ashtë dashuni!

Ti ishe duresë me buzëqeshje.

Nuk shoh ma si ty,

freskija e çmueshmja ndër ma të çmueshmet, ti nanë paske qenë, e mira sublime.

Paske qenë plagë, dhe shpresë e kujtimeve të mia të fëmijërisë./KultPlus.com