Poezi nga Wislawa Szymborska, përktheu Edon Qesari.

Kurrgjë s’përsëritet,
as ka për t’u përsëritur.
Ja pse lindim pa përvojë,
vdesim pa varësì.

Qoftë dhe nxënësit më të trashë
të shkollës më të largët
s’i vënë të përsërisin
stinët e së kaluarës.

S’ka ditë që kthehet pas,
kurrë dy net të njëjta, s’ka,
as dy puthje s’përngjajnë,
as dy vështrime krejt njësoj.

Dje, kur emrin tënd
dikush shqiptoi,
m’u bë sikur një trëndafil
çeli mbi kalldrëm.

Sot, që jemi bashkë,
tjetërkund hodha sytë.
Trëndafil? Ç’të jetë vallë?
Mbase gurë, a mbase lule?

Ngaqë ti, orë e ligë,
ngre veç pyetje, ke dhe frikë.
Je – ndaj lypet të shkosh.
Do shkosh – ja bukuria.

Do ta gjejmë një mes të artë,
buzëqeshur, të përqafuar,
dhe pse jemi të ndryshëm
si dy pika uji./KultPlus.com