Jo rrallëherë arti ka qenë “armë” përmes së cilës artistët kanë “luftuar” stereotipat kulturorë dhe profesionalë.

Kolektivisht, organet e tyre të punës nuk duhet të shihen vetëm si një rrëfim i përvojës afrikano-amerikane të kohës së tyre, por edhe si një shprehje e fuqishme e protestës kulturore.

CBC rendit 10 artistë vizual që kanë thyer barrierat, dhe kanë lënë një trashëgimi të qëndrueshme në historinë amerikane.

Jean-Michel Basquiat, piktor

Para se Jean-Michel Basquiat të bëhej një piktor neoekspresionist me famë botërore, ai po shënjonte trenat e metrosë me emrin e artistit mbishkrues “SAMO”. Për të siguruar jetesën, ai shiti veshje dhe kartolina që shfaqnin artin e tij në rrugë.

Pasi arti i tij u paraqit në një ekspozitë në grup, njerëzit filluan t’i japin vëmendje. Nga atje karriera e pikturës së Basquiat mori hov, e cila përfshinte punime që shfaqnin motivin e tij të kurorës, dhe një festë e fuqisë së zezë. Ai gjithashtu përdori dy ndarjet shoqërore, tekstin dhe imazhet e përvetësuara dhe përfshiu elementë historikë në pikturat e tij, për të shprehur kritikat bashkëkohore.

Duke filluar nga mesi i viteve 1980, ai filloi të bashkëpunonte me të tjerët si Andy Warhol dhe brenda një kohe të shkurtër, një origjinal i Basquiat po shitej për 50 000 dollarë copa. Por përderisa fama e tij e çoi në lartësi të reja, ashtu u rrit edhe varësia e tij ndaj drogës. Në moshën 27 vjeç, ai vdiq nga përdorimi i tepruar heroinës.

 James Van Der Zee, fotograf

Lindur në 1886 në Massachusetts, James Van Der Zee shkoi në Harlem, New York, si një fotograf i famshëm.

Duke bërë kryesisht portrete shtëpie në një ambient komercial të studios, Van Der Zee u shërbeu bashkëqytetarëve të tij duke i fotografuar për dasma, si dhe portrete ekipore, familjare dhe funerale. Ai gjithashtu kapi figurat e famshme afro-amerikane si Bill “Bojangles” Robinson, Florence Mills, Marcus Garvey dhe Adam Clayton Powell Jr.

Pasi pësoi vështirësi financiare duke filluar rreth viteve 1950, Van Der Zee përjetoi një valë të dytë të popullaritetit kur Muzeu Metropolitan i Artit organizoi një ekspozitë fotografike, Harlem mbi mendjen time, e cila paraqiti veprat e tij.

Ai përfundimisht u ngrit përsëri në këmbë dhe u bë një fotograf i kërkuar edhe një herë, duke bashkëpunuar me Jean-Michel Basquiat, Cicely Tyson dhe Lou Rawls.

Para vdekjes së tij në 1983, Van Der Zee themeloi institutin e tij dhe iu dha Çmimi Living Legacy nga presidenti Jimmy Carter.

Augusta Savage, skulptor

Kur Augusta Savage ishte një vajzë e vogël, ajo përdori baltën e gjetur natyrshëm në shtëpinë e saj të lindjes në Green Cove Springs, Florida, për të formuar figura të vogla.

Pavarësisht se babai i saj insistoi për ta parandaluar atë nga skulptura, Savage vazhdoi të ndiqte lumturinë e saj dhe në 1915, ajo fitoi një çmim për skulpturat e saj në një panair të qarkut. E inkurajuar nga mbikëqyrësi i panairit për të studiuar art, Savage vazhdoi të punonte për ëndrrën e saj.

Savage u zhvendos në New York në vitet 1920 dhe studioi art në Cooper Union. Pasi shkëlqeu në studimet e saj, ajo u diplomua herët dhe aplikoi për një program veror në Francë. Ajo luftoi kundër vendimit të komitetit, duke kontaktuar gazetat lokale për të hedhur dritë mbi diskriminimin. Me gjithë protestat e saj, ajo nuk u lejua të hynte në programin veror.

Por Savage në fund të fundit do të kishte fjalën e fundit. Mundësitë filluan të hapeshin dhe së shpejti ajo u bë një nga artistet më të shquara të Rilindjes Harlem. Bustet e saj të Marcus Garvey, W.E.B. Du Bois, dhe një pjesërisht i bazuar në nipin e saj, të cilin ajo e titulloi Gamin, e rritën reputacionin e saj. Ajo do të fitonte bursa të shumta në vitet e ardhshme, të cilat më në fund i hapën dyert për të studiuar dhe udhëtuar jashtë vendit. Punime të tjera për përcaktimin e karrierës përfshijnë “The Harp”, të gjatë 16 metra, e cila u paraqit në Panairin Botëror të New York-ut në 1939 dhe “The Pugilist” në 1942.

Savage kaloi pjesën tjetër të karrierës së saj duke ndihmuar komunitetin e saj. Ajo përkrahu në mënyrë aktive brezin e ardhshëm të artistëve afro-amerikan, dhe u vlerësua për themelimin e Shoqatës Kombëtare të Grave Piktorë dhe Skulptorë, Sporti i Artistëve të Harlem, dhe për të shërbyer si drejtor i WPA’s Qendra Komunitare Harlem.

Gordon Parks, fotograf dhe drejtor

Në vitin 1912, Gordon Parks lindi në një qytet të varfër dhe të veçuar të Kansasit. Pasi shoshiti një revistë dhe pa fotot e punëtorëve migrantë, Parks bleu kamerën e tij të parë në moshën 25 vjeçare, duke mos e ditur që pas disa viteve do të bëhej ndër më të mëdhenjtë në këtë profesion.

Duke kapur imazhe të jetës së brendshme të qytetit në Çikago, në 1941 Parks fitoi një bursë të sponsorizuar nga Administrata e Sigurisë së Farm (FSA), e cila po dokumentonte kushtet shoqërore në Amerikë. Ai prodhoi disa nga veprat e tij më të qëndrueshme atje, duke përshkruar se si racizmi ndikoi në çështjet sociale dhe ekonomike. Rreth të njëjtës kohë, ai filloi punën e pavarur për Vogue, duke hyrë në botën e fotografisë magjepsëse dhe duke prodhuar një stil të veçantë të pozave të orientuara nga veprimet e modeleve dhe veshjeve të tyre.

Në vitin 1948 eseja fotografike e Parks për jetën e një udhëheqësi të një bande Harlem e çoi atë në një pozicion stafi në revistën LIFE, revista fotografike e spikatur në vend. Për 20 vitet e ardhshme, ai kapi një sërë imazhesh në një mori zhanresh, duke përfshirë portrete të famshme të aktivistëve të të Drejtave Civile, si Muhamed Ali, Malcolm X dhe Stokely Carmichael.

Por Parks nuk ishte i interesuar të kufizonte talentet e tij; ai e zgjeroi lentën e tij në Hollywood, dhe u bë regjisori i parë afro-amerikan i një filmi kryesor, The Learning Tree (1969), një përshtatje e autobiografisë së tij të cilën ai e shkroi në 1962.

 Jacob Lawrence, piktor

I rritur në Harlem, Jacob Lawrence u rrit duke pëlqyer muzgun, dhe duke marrë pjesë në punëtori arti. Në vitin 1937 ai u regjistrua në Shkollën e Artistëve Amerikanë në Nju Jork me bursë dhe në kohën që u diplomua, ai tashmë kishte hartuar stilin e tij personal të modernizmit, duke përshkruar jetën e Afrikano-Amerikës me ngjyra të gjalla. Në moshën 25 vjeç, ai u bë i famshëm për serinë e tij të migracionit (1941), dhe pasi shërbeu në Luftën e Dytë Botërore, prodhoi Serinë e Luftës (1946), duke u bërë kështu si piktori më i famshëm afro-amerikan i shek. XX.

Pasi vuajti nga një periudhë depresioni në fund të viteve 1940, Lawrence pranoi një pozicion në Universitetin e Uashingtonit, ku do të jepte mësim për 15 vjet. Ai gjithashtu e kaloi kohën e tij duke punuar në piktura të porositura, dhe duke kontribuar në punë për organizata jofitimprurëse si Fondi i Mbrojtjes së Fëmijëve dhe NAACP.

Lorna Simpson, fotografe

E lindur në Brooklyn, New York, Lorna Simpson është një fotografe e njohur për eksplorimin e pyetjeve rreth racës, kulturës, gjinisë, identitetit dhe kujtesës, shpesh duke përdorur gratë afro-amerikane si tema të artit të saj.

Pasi u diplomua me një BFA në fotografi nga Shkolla e Arteve Pamore në New York, dhe një MPJ nga Universiteti i Kalifornisë, San Diego, Simpson ndërtoi karrierën e saj në mes të viteve 1980 me “foto-tekstet” e saj në shkallë të gjerë konceptuale (teksti mbivendosur në imazhe portrete). Në vitet ’90, ajo filloi të përfshinte imazhe me shumë panele duke marrë tema të takimeve seksuale publike, kështu ajo u bë gruaja e parë afro-amerikane që u paraqit në Bienalen e Venecias.

Në mijëvjeçarin e ri, Simpson iu drejtua instalimeve në formatin video për t’u shprehur në një mënyrë të re, freskuese. Përveç artit të saj duke u paraqitur në galeritë dhe muzetë në të gjithë botën, Muzeu Whitney në New York mbajti një retrospektivë 20-vjeçare të punës së saj në 2007.

Që atëherë, Simpson ka bashkëpunuar me reperin Common për të krijuar kopertinën e albumit të tij 2016 për Amerikën e afro-amerikane. Përsëri, dhe vitin e ardhshëm punoi me Vogue në një seri portretesh që shfaqnin gratë profesioniste dhe pasionin e tyre për artin. /biography.com/ KultPlus.com