Një sy i stërvitur me imazhin dhe fotografinë do të bjerë në grackë njësoj si një vëzhgues kalimtar, si ai që e përcjell komunikimin vizual si yshtje estetike të çasteve. I shohim këto pamje dhe me të drejtë do të themi: Po, fotografia të arrira. Kapje brilante e momentit. Një fokus që të lë pa frymë. Etj., etj. Jo miq, këto të gjitha janë piktura, realizimi i të cilave është thjeshtë i paimagjinueshëm. Asnjë detaj që mund të kuadratojë një foto e rezolucionit të lartë nuk i shpëton syrit dhe realizimit të mjeshtrit italian të pikturës hiperrealiste.

Piktori italian Giuseppe Muscio lindi në Orta Nova, një qytet i vogël i vendosur në rajonin historik dhe kulturor të Pulias. “Jam magjepsur nga peizazhi madhështor përreth meje dhe kuptova se unë kam lindur për të qenë artist dhe piktor. Nëse i mbyll sytë, akoma mund të nuhas parfumin e rreshtave të hardhive, aromën e ullinjve dhe bajameve.
Unë menjëherë fillova të riprodhoja ato që mund të shihja në fletët e vizatimit, të cilat do të më jepte gjyshi im. Së shpejti u transferova në Milano me familjen time, duke lënë pas rrënjët dhe dashurinë time për rajonin. Isha i apasionuar pas pikturës. Kam studiuar teknikat e pikturës të mjeshtrave më të mëdhenj të shekujve 16, 17 dhe 18. Kam eksperimentuar edhe me teknika të ndryshme të pikturës duke përdorur metoda shkencore”, shprehet mjeshtri.
Poetika e Kozmosit në Artin e Giuseppe Muscio
Nëse ekziston një koncept, i përfshirë në një term që më shumë se çdo grup tjetër pajtohen me mendimin shkencor, teologjik dhe filozofik, ky është Kozmosi. E lashta e kuptonte termin Kozmos si rendin harmonik të krijuar pas kaosit origjinal. Është sikur të thuash që nga kaosi një shkëndijë e Krijuesit ka lejuar që një masë anonime dhe amorfe të ketë një imazh të ri, një rol të caktuar në krijim dhe një arsye të veçantë. E gjithë kjo për çdo gjë të krijuar jo vetëm për njerëzit.
Për filozofët Grekë, Kozmosi ishte ideja e bukurisë maksimale të bashkuar midis shpirtrave, psikikës dhe njeriut të jashtëm, jetës racionale.
Një person që jetonte këtë njësi ishte në një gjendje hiri dhe kishte dhuratën të bënte gjëra të bukura rreth tij. Për filozofët e Pitagorës, ajo shkëndijë që shndërroi kaosin në Kozmos, është e pranishme në çdo qenie të gjallë, nga ajo më e madhja tek ajo e padukshmja, sikur të kishte shumë të madhe imazhin dhe arsyen, të ekzistonte edhe në pafundësi të vogla dhe kështu pafundësisht i vogël reflekton vetveten dhe mund të njihet në pafundësi të mëdha. Ishte kështu për filozofët Neo-Platonikë, si Marsilio Ficino, Giordano Bruno, Francesco Bacone, për Leon Battista Alberti, Leonardo Da Vinci dhe Michelangelo Buonarroti, pafundësisht i madh mund të njihej në rreshtin që u bë një simbol, në misterin e shenjtë të përfaqësimit, dhe në atë bërje arti që çliron mendjen nga lënda e parë.
Giuseppe Muscio është një piktor hiper realist, por është në vetëdijen që ai zbulon dhe rizbulon kozmosin përmes artit, për tu kuptuar në studimin e tij artistik. Në veprat e tij, pavarësisht nëse janë momente ose trupa të marrë si në një imazh të qëndrueshëm nga një koreograf, ajo që është e qartë dhe ajo që ky artist ndjek dhe arrin një harmoni të përsosur midis hapësirës, ngjyrës dhe formës së ngjyrave. Punimet e tij lindin nga një përdorim i zgjuar i materialeve shumë të ngjashme me ato që lexoni në traktatet e Cennino Cennini. Ai përdor liri të rafinuar dhe më pas një komponim specifik me të njëjtat siç tregohet në traktatet e Rilindjes, ai përdor furça të bëra nga marten të shkëlqyeshëm, ai shkurton shpatullat sepse ngjyra është shpërndarë nga pika jo për nga sipërfaqja, unë do të preferoja të flas për përbërjen kromatike sesa për pikturën.

Albert Vataj /KultPlus.com