Lindur në 6 Mars 1475 në Caprese, një qytet i vogël në Toskan, afër Arezzo, Michelangelo Buonarroti ende në pelena u soll në Firence nga familja e tij. Djali i Ludovico Buonarroti Simoni dhe Francesca di Neri, ai u dërgua nga babai i tij për studime humaniste nën drejtimin e Francesco da Urbino. Por ai shpejt tregoi prirje për vizatim dhe, ndryshe nga planet e të atit, shkoi në shkollën e tashmë të famshmit Mjeshtër Firence Ghirlandaio. Mjeshtri është i mahnitur kur sheh vizatimet e bëra nga trembëdhjetë vjeçari Michelangelo.

Duke pasur një personalitet shumë të fortë dhe një vullnet të hekurt që në moshë të re, Michelangelo duhej të mbetej, me kontratë, të paktën tri vjet në dyqan në Ghirlandaio, por brenda një viti ai hoqi dorë nga akomodimi i rehatshëm, edhe për shkak të pasionit të tij të madh për skulpturën që ai ushqeu, për të kaluar në Kopshtin e San Marcos, një shkollë falas e skulpturës dhe kopjen e antikës që Lorenzo de ‘Medici sapo kishte krijuar në kopshtet e San Marco (ku, përveç të tjerash, Medici kishte mbledhur tashmë një koleksion të shquar statujash klasike), duke vendosur në krye skulptorin Bertoldo, dishepull i Donatellos.

I vërejtur nga Lorenzo i Madhërishëm, Michelangelo është i mirëpritur prej tij në pallatin e tij, ku, në kontakt me mendimtarët e mëdhenj humanistë (përfshirë Marsilio Ficino, Pico della Mirandola, Poliziano), ai ka mundësinë të pasurojë kulturën e tij. Në gjykatën e Medici ai bëri skulpturat e tij të para, “Beteja e Centaurs” dhe “Madonna della Scala”. Më 1494, i frikësuar nga thashethemet për një rënie të ardhshme të Medici (në nëntor të atij viti Charles VIII kishte hyrë në Firence), Michelangelo iku në Bolonjë ku, duke admiruar lehtësimet nga Jacopo della Quercia, ai skaliti një basoreliev për Katedralen e San Petronios.

Pas një udhëtimi të shkurtër në Venecia, ai kthehet në Bolonjë dhe qëndron për rreth një vit si mysafir i Gianfrancesco Aldrovandi, duke iu përkushtuar studimeve letrare dhe përbërjes skulpturale të arkës së San Domenicos.

Ai u kthye në Firence më 1495 dhe – në të njëjtën periudhë në të cilën Savonarola gjëmoi kundër luksit dhe artit pagan – ai krijoi Bacchus Ubriaco (Bargello). Ai më pas shkoi në Romë, ku skaliti në Vatikan të famshmen “Pietà”.

Midis 1501 dhe 1505 ai ishte përsëri në Firence, iu nënshtrua disa sugjerimeve Leonardesque dhe prodhoi një seri kryeveprash: “Tondo Doni” (Uffizi), “Tondo Pitti” (Muzeu Bargello), afreskun e “Betejës së Kaskinës” dhe Davidin e famshëm në mermer, i vendosur në hyrje të Palazzo Vecchio si një simbol i Republikës së Dytë, por edhe si kulmi i idealit të Rilindjes së njeriut të lirë dhe arkitektit të fatit të tij.

Në mars të vitit 1505 Papa Julius II e thirri artistin në Romë për të porositur monumentin sepulkral, duke filluar kështu një histori të kontrasteve me pontiffin dhe trashëgimtarët e tij, e cila do të përfundonte vetëm më 1545 me realizimin e një projekti shumë të vogël krahasuar me planin e madh fillestar: mosarritja e kësaj pune ishte shumë e dhimbshme për Michelangelo, i cili foli për të si një “tragjedi varrosjeje”.

Ndërkohë, angazhimet e vazhdueshme e detyrojnë artistin të lëvizë vazhdimisht midis Firences, Romës, Carrara dhe Pietrasanta, ku ai personalisht kujdeset për guroren e mermerit për skulpturat e tij.

Në maj të vitit 1508, pas një pushimi të bujshëm dhe pajtimit me Papën Julius II, ai nënshkroi kontratën për dekorimin e tavanit të Kapelës Sistine, të cilit ai priste vazhdimisht nga vera e atij viti deri në 1512. Pesëqind metra katrorë të dekoruar nga një i vetëm njeri në katër vjet punë të zjarrtë dhe që përfaqëson shprehjen e plotë të idealeve artistike të Rilindjes, i besuar një interpretimi neo-platonik të Zanafillës.

Julius II vdiq në 1513 dhe problemi i monumentit të funeralit u ngrit përsëri: nga kjo detyrë e dytë ne kemi mbetur me Moisiun dhe dy Skllevërit (Schiavo Ribelle dhe Schiavo Morente) të ruajtura në Louvre, edhe nëse në fakt varri i plotë do të përfundojë vetëm në 1545, me një version i fundit, i besuar kryesisht në ndihmë.

Sidoqoftë, Michelangelo gjithashtu punon në projekte për fasadën e San Lorenzo, dhe mbi ato për varret e Medici, mbi Krishtin për Santa Maria sopra Minerva. Në vjeshtën e vitit 1524 Papa i ri i Medici, Clement VII, filloi punën për bibliotekën Laurentian mbi artistin dhe vazhdoi ato për varrin, i cili, filloi në 1521, do të përfundonte vetëm në 1534, vit në të cilin Michelangelo përfundimisht vendoset në Romë.

Nga shtatori 1534 u bënë negociatat e para për Gjyqin e Fundit, i cili ishte për të mbuluar pjesën e altarit të Kapelës Sistine; kjo punë, e cila duhej të provokonte kaq shumë sukses dhe aq shumë fanatizëm, do të përfundojë nga artisti më 1541.

Ngjarjet personale të kësaj periudhe kanë një jehonë edhe në artin e Michelangelo-s, veçanërisht miqësia e tij me Tommaso de ‘Cavalieri, të cilit i kushton poezi dhe vizatime, dhe dashuria e tij për poeten Vittoria Colonna, markeze nga Pescara, e cila e afron për problemet e reformës dhe idetë që qarkullojnë në mjedisin e Valdes.

Midis viteve 1542 dhe 1550 artisti merret me afresket për kapelën e Paolinës, gjithashtu në Vatikan, ai iu përkushtua ndërmarrjeve arkitekturore, si përfundimi i Palazzo Farnese, rregullimi i Kapitolit, dhe mbi të gjitha punimet për San Pitro, në fabrikën e të cilit ai u emërua nga Pali III në 1547, dhe përfundoi disa skulptura, nga devotshmëria e katedrales së Firencës, për të cilën ai punoi në 1555, e deri te pambarimi ekstrem i Pietà Rondanini.

Michelangelo tashmë u vlerësua nga bashkëkohësit si artisti më i madh i të gjitha kohërave, dhe ndikoi shumë në të gjithë artin e shekullit. I admiruar pa rezerva nga disa, i urryer nga të tjerët, i nderuar nga papë, perandorë, princë dhe poetë, Michelangelo Buonarroti vdiq më 18 shkurt 1564. /KultPlus.com