Nga Mario Calivà

Kur vepra e artit kalon pragun gri që i paraprin zbarkimit të saj në publik, lind gjithmonë një debat në të cilin mund të marrë pjesë potencialisht kushdo që e has rastësisht ose i thirret të shprehë një mendim. Vepra e artit në fjalë është murali i majolikës që përshkruan të nderuarin dhe shërbëtorin e Zotit At Giorgio Guzzetta.

Edhe në këtë rast, banorët e Horës nuk u lejuan që të shprehnin mendimin e tyre, qoftë pozitiv apo negativ, për shijen dhe veprën e artistit, të kontekstualizuar brenda kornizave të shenjta dhe ideologjike të Eparkisë. Ditët e fundit në rrjetet sociale muralja është bërë shënjestër e postimeve të qytetarëve të Horës në të cilat para së gjithash kritikohet stili që nuk i përket traditës arbëreshe dhe vendi i papërshtatshëm ku është vendosur vepra.

Me anë të komenteve, studiuesit e artit dhe ekspertët gjithashtu shprehën zhgënjimin e tyre. Me pak fjalë, jam i mendimit se mozaiku nuk është i denjë për të mbuluar, qoftë edhe pjesërisht, murin e jashtëm të një kishe shumë të vjetër. Në fakt, mes një postimi dhe tjetrit, ka nga ata që folën për zemërim kundër fasadës së Madonës të shekullit të shtatëmbëdhjetë dhe ata që hodhën dyshime mbi përfshirjen aktuale të Departamentit të Trashëgimisë Kulturore në lidhje me vendimin për vendndodhjen e puna.

Sipas të tjerëve, për të kontribuar në kujtimin e të nderuarit, ka mjaftuar statuja e ekspozuar prej disa vitesh në shesh, sipas të tjerëve preferohet një mozaik apo një vepër e artit bashkëkohor, por e vendosur në një vend tjetër. Megjithatë, nuk munguan postimet nga ata që thonë se e vlerësojnë punën, duke pretenduar se e konsiderojnë të denjë për të përfaqësuar Shërbëtorin e Zotit.

Murali u përurua të dielën më 28 nëntor 2021 nga peshkopi, Giorgio Demetrio Gallaro, në prani të papadëve të Eparkisë së Piana degli Albanesi dhe Administratës Bashkiake. Sapo u zbulua murali, Eparku falenderoi artisten, pra Gigi Vaiana e Palazzo Adriano.

Midis gjykimeve kritike dhe estetike, kur një vepër arti bëhet publike, ajo i nënshtrohet automatikisht gjykimit të përdoruesve. Atëherë nëse lidhet me identitetin dhe historinë e një komuniteti, atëherë pyetja bëhet edhe më delikate. Duke qenë se nuk ka universalitet mendimesh dhe vlerësimesh, kushdo që gjendet përballë muralit do të ketë të drejtë të shprehë gjykimin e tij estetik në bazë të shijeve të veta. Prandaj, do të jetë legjitime të thuash “më pëlqen” ose “nuk më pëlqen”. Megjithatë, ata që kanë aftësi në art dhe janë të vetëdijshëm për atë që po flasim, do të mund t’i japin jetë një gjykimi më të saktë dhe më të synuar. Me pak fjalë, më pak e improvizuar.

Pikërisht për këtë arsye u konsultuam me profesorin Mario Basile, profesor dhe ekspert i Historisë së Artit, i cili në lidhje me veprën e Vaianës deklaroi: “Dua të them vetëm se sensi i përbashkët i artit dhe shijes po ndjek një pak rënien e përgjithshme kulturore ku mbizotërojnë sinteza të thjeshta, banale që nuk shkojnë përtej një ikonografie të aksesueshme për të gjithë pa asnjë përpjekje kritike. Babai i portretizuar i cili qëndron si një superhero me arkitektura të theksuara me perspektiva të pamundura të arkitekturës lokale duket më shumë si një poster i filmit të fundit të Marvel. Do të thosha një përzierje e keqe mes komunikimit të një popi komercial me ikonografinë e përkryer, false dhe fanatike të Padre Pios kombëtare. Për mua është një produkt joartistik i punuar me dorë. Një kolazh fotografish të marra me një goditje grafike. Nuk ka përpjekje krijuese, por thjesht ekzekutim grafik. Së fundi, nëse marrim parasysh traditën e madhe arbëreshe të ikonografisë së shenjtë, të studiuar mirë, të kapur në simbolikë komplekse, por në të njëjtën kohë të pasur me kuptime morale, atëherë prishja e këtij produkti është totale, sepse nuk ka të gjitha këto”.

Një mendim tjetër është Papas Jani Pecoraro, pastor i Katedrales së Piana degli Albanesi.

“Unë e mbroj punën. Më pëlqen goditja. E verdha merr edhe ngjyrën e fasadës së kishës. Figura e babait tonë përshkruan kishat ku ai jetoi dhe punoi. E dimë që një vepër arti është gjithmonë objekt gjykimi, e rëndësishme është që ato të jenë të arsyetuara dhe jo të lira. Ngjyrat nuk janë të shënuara siç thonë disa. Natyrisht, vepra nuk riprodhon stilin e artit të shenjtë arbëresh. Nuk bëhet fjalë për ikonat. Në vend të majolikës mund të ketë një statujë ose një vepër të artit bashkëkohor si ato të krijuara nga Sebastiano Renda ynë. Mendoj se ajo që harrojmë është të jemi përballë personazhit më të madh të arbëreshëve të Siçilisë, të njohur si të nderuar. Në fund, dua të nënvizoj se vendosja e muralit u bë pas lejes së dhënë nga Departamenti i Trashëgimisë Kulturore. Dhe gjithsesi, nëse dikush pretendon se muralja duket si poster, atëherë është e drejtë që vepra të jetë vendosur jashtë kishës, që të vërehet nga kalimtarët. Sepse posterat kanë lindur për të tërhequr njerëzit. Të paktën për këtë nuk gabojmë”.

Në këtë pikë, këndvështrimi i autorit mungon. Por për të plotësuar artikullin kemi kontaktuar edhe me të. Sipas Gigi Vaiana, ideja për t’i kushtuar një panel majolica kushtuar Atit Giorgio Guzzetta kishte ardhur nga peshkopi Giorgio Demetrio Gallaro, i cili kishte filluar të interesohej për të gjetur një artist vendas që mund ta bënte atë.

“Duke u konsultuar me njerëz të ndryshëm doli emri im”, tha Vaiana, një mësuese arti në pension nga Palazzo Adriano, e cila është pjesë e Eparkisë së Horës së Arbëreshëve. “E pyeta veten: pse unë?”

Dhe çfarë u përgjigjën?

“Si djalë isha i njohur për pikturat dhe ekspozitat që ndoqa; për punë të dedikuara për vendin tim; për panelin e majolikës në kujtim të filmit “Nuovo Cinema Paradiso” dhe gjëra të tjera për Pro Loco-n dhe Bashkinë.

Dhe kështu, në muajin prill, mora kërkesën për të përgatitur një skicë në lidhje me panelin që do të bëhej në fotoqeramikë nga një kompani vendase dhe që do të përfaqësonte At Guzzetta-n i rrethuar nga kishat e ndryshme ku ai kishte punuar. Nga Piana mora disa foto me piktura dhe skulptura që portretizonin fenë dhe gjithashtu ato të kishave në fjalë. Pikturat me portretin e tij, në të vërtetë, ishin shumë të errëta dhe ballore, ndërsa unë mendoja për një pozë më anësore”.

Si u zgjidh?

“Fatmirësisht, mes fotove kishte edhe ato të një relievi të lartë të bustit të Priftit, të marra nga këndvështrime të ndryshme, nga ku arrita të marr portretin e tij të shkurtuar. Duke qenë se isha i lirë të zgjidhja stilin me të cilin do t’i qasja kësaj vepre, përgatita disa skica për të vendosur të gjithën, duke zgjedhur një pozë bekimi ndërsa me dorën e majtë mbante një libër të shenjtë. Rreth figurës, sikur të kishte origjinën prej tyre, vendosa kishat e Odigitria, San Giorgio dhe San Demetrio di Piana; pastaj atë të Shën Ignatit të Palermos dhe atë të Carmine të Partinikos dhe i dërgova gjithçka peshkopit për të mësuar nëse po shkoja në drejtimin e duhur”.

Çfarë ju përgjigj peshkopi?

“Ka pasur shkëmbime të ndryshme me email në të cilat kam marrë disa indikacione për gjëra që nuk i kisha marrë parasysh, si pozicioni i saktë i dorës së bekimit, i cili kërkonte një qëndrim të saktë të gishtërinjve dhe një rregullim të ndryshëm të kishave rreth figurës. E hodha menjëherë idenë për ta trajtuar imazhin sikur të ishte një pikturë. Qeramika kërkon një dizajn preciz dhe nuancat tipike të lyerjes me vaj nuk do të kishin lejuar një rezultat të mirë dhe më pas kaluan vite që e kisha lënë mënjanë këtë teknikë”.

Mendova edhe për stilin e ikonave bizantine, por do të kishte dalë një gjë anakronike”.

Kishit një stil të veçantë në mendje?

“Më tërhoqi shumë stili Art Nouveau me dizajnin e tij të pastër dhe elegant që ishte në modë në fillim të viteve 1900 dhe më pas, duke qenë se vitet e fundit kisha krijuar ilustrime dhe vizatime të shumta precize që i afroheshin atij stili, vendosa të përdor. atë për vizatim përfundimtar.

Fillova të studioja një kornizë Art Nouveau për të mbyllur të gjithë figurën dhe kishat, por pas disa përpjekjesh hoqa dorë sepse rrotullat elegante të atij stili nuk lidheshin mirë me temën. Prandaj vendosa të zgjedh një dekorim më klasik me forma bimore. Figura e At Guzzetta-s është konturuar në mënyrë të saktë dhe me një skicë të errët për të rritur format e saj, si dhe kishat, të vizatuara në mënyrë të saktë dhe të theksuara me një goditje të errët.

Duke ditur teknikën e qeramikës, e dija që skica ishte e rëndësishme për të nxjerrë në pah subjektet e vizatuara”.

Keni hasur në ndonjë vështirësi?

“Po, me kishën e S. Ignazio në Palermo, e cila me stilin e saj barok plot kolona, ​​korniza, maja dhe rrotulla, më vuri në provë durimin, duke më angazhuar për disa ditë.

Pasi përfundoi përfundimi, ia dërgova Peshkopit që ta riprodhonte në majolikë, duke përsëritur se ishte dhurimi im (absolutisht falas) për Dioqezën, duke pasur parasysh lidhjen emocionale që më lidh me territorin”.

Çfarë menduat kur ju dërguan fotot e inaugurimit?

“Unë u mahnita nga saktësia me të cilën ishte bërë paneli dhe përgëzova qeramistin Maurizio Gannuscio nga Bisacquino, i cili ishte i interesuar për fotoqeramikën”.

Çfarë dëgjoni për gjykimet, pozitive dhe negative, të marra?

“E di që ka pasur shumë lavdërime për këtë punë, por edhe shumë kritika dhe komente negative. Nga këndvështrimi im më duhet të them se, duke ju falënderuar për komplimentet, i konsideroj kritikat shumë më të dobishme dhe interesante, pasi na lejojnë të kuptojmë çdo gabim të bërë dhe mënyrën e të menduarit të njerëzve”.

Po komentet negative?

“Janë të mirëseardhur nëse vijnë nga njerëz kompetentë, përndryshe nuk kanë kuptim… dhe pastaj, siç më pëlqen të mendoj në këto raste: Nuk gabojnë kurrë vetëm ata që nuk bëjnë asgjë…”

Një mjeshtër i dramaturgjisë, student i të cilit unë isha në akademinë Silvio d’Amico, besonte se një anë themelore e personazhit që nuk duhet të fshihet kurrë brenda një artisti, është ajo e guximit. Guxoni të prezantoni punën tuaj para publikut dhe të përballoni çdo kritikë dhe gjykim negativ që mund ta shtyjë një artist të braktisë rrugën e tij krijuese. Në vend të kësaj, komplimentet janë të lehta për t’u menaxhuar. Në çdo rast, artisti duhet të jetë gjithmonë i gatshëm të mbrojë veprën e tij, veçanërisht nëse ajo ka një kuptim të saktë që ai e konsideron të një rëndësie jetike. Edhe nëse komisionet janë tjetër gjë./filodirettomonreale.it / KultPlus.com