Lufta i prishi krejt
Ky rrëfim është
nxjerrë nga libri “Unë dua të dëgjohem: Libër kujtimi me rrëfimet e grave të
mbijetuara të torturës gjatë luftës së fundit në Kosovë”
Ajo kishte jetë të lumtur.
Ishte martuar me dashuri. Kishin dhe një vajzë. Gjithçka ishte perfekte deri në
ditën kur hynë ata.
Atë ditë do t`ia vrisnin burrin
dhe vajzën e vogël. Do të përjetonte dhunën seksuale, po jo vetëm atë…
Rrëfimi në vetën e parë:
Unë, nana, motra, kunata…
Lola
Na kemi qenë shumë fëmijë. Edhe jemi prej një familjes t’shkollume. Jemi
tanë t’shkollumë. Meqenëse lufta na ka lanë pak si mbrapa, na ka hupë edhe
dijen edhe shkollën, veç apet mirë jena. Na n’fëmijëri kemi pasë kushte të mira
se babën e kena pas punëtor. I kena pas kushtet e mira, kena pas shkollën e
mirë, kena pas prindërit e mirë, na kanë kuptu edhe meqenëse jemi kanë
kallaballëk.
Kur i kom bo 18 vjet, m’ka ofru
martesë nji mashkull. E kom njoftë edhe përpara, jemi kanë n’shkollë bashkë.
Jemi kanë n’shkollën fillore bashkë edhe hajt shoq mas shoqit i kanë thanë
vllaut, “Lolën dojna me e feju, Lolën e jujë!” Edhe qysh o kanë zakoni
ktyneherë me msit edhe pse jemi kanë t’shkollumë, me msit. Tani u martova.
Gjashtë muaj kemi nejtë
t’fejumë, menjihere jemi martu. Edhe kemi pasë nji jetë shumë t’mirë, shumë
t’bukur e kemi pasë.
Kemi pasë dasmorë shumë edhe i
kemi pasë afër shpijat. Sa shkojshim te dasmja, sa vishim prej kanagjegjit.
Tani mas tre muajve qashtu,
mbeta shatëzanë. U gëzunë krejt. Edhe me kalimin e kohës qeshtu, linda vajzë.
Çfarë gëzimi u bo se ata s’kishin pasë asnji fëmi nji kohë t’gjatë. Çfarë
gëzimi, çfarë dreke…
Ti merre me mend, n’atë kohë me
tupan m’kanë ardhë te spitali, u gëzunë krejt familja. Si kah ana jonë, si kah
ana e burrit. U gëzunë, por ra lufta, na prishi gëzimin, na prishi jetën. M’i
prishi krejt gjanat që i kom pasë n’jetë. Ma murrë ma t’dashtun që e pata, ma
murrë çikën që e dashta… M’i murrë tanat.
Jemi kanë n’shpi t’u hangër
darkë. S’kemi ditë gja veç kur thanë, “Hinën te kojshia policia. Hinën po i
marrin tre që janë t’shkollumë”.
S’kemi ditë gja veç kur janë hi
te na. E vrajtën burrin. Tani t’u e gju burrin e vrajtën edhe çikën. Mu
m’murrën m’ngrehën zhag për flokësh… I kom pas flokët e gjata at’here.
M’ngrehën, m’morën dhe m’çunë n’stacion t’policisë.
Edhe aty ka fillu njifar
çmendurie e tyne. Edhe mas nji kohe tani, u çumë, mas katër orëve më lëshunë.
Edhe ika, po tash kah me ja majtë, kah me shku. A e ki pa njerin si te nana që
e gjanë mirë kërkun se gjan. Edhe fillova, ma, shkova te nana. Kur shkova krejt
bijat ishin kanë aty. Tha, “Çka u bo? Çka je ti kështu e stresume?” Une njiherë
nuk dojsha me kallxu çka u bo. Tha, “Çka krisi mori n’mahallën e juaj aty”, qeshtu
qeshtu. Thashë,”Hiç kurrgjo!” N’atë moment m’ka ra t’ligët. U çu vllavi e ma
hjeki t’ligët. Une tu ju kallxu kadale, kadale, kadale (psherëtinë). E s’kemi
ditë gja veç kur jonë ardhë këtu te vllavi. Janë hi aty te vllavi, e na kanë
marrë me bija. Nanën e kanë rrehë. Nanën para syve i kanë bo ç‘mos para syve
t’vllavit, para syve t’tonë. Na thojshin, “Lutko moja” [Kukulla ime] “Kena me
ia bo edhe juve qeshtu” n’serbisht. Na kanë ngarku n’kamion edhe na kanë çu
tani… na kanë bajtë, herë anej e herë knej. Me kunatë, me halla, me teze, me
çka jemi kanë aty, na kanë qitë n’kamion. Edhe na kanë çue…n’njifar vendi…
Na kanë marrë tani na kanë
ngarku n’kamion. Kishin pasë aty nji shkollë, nji vend, ajo u duke m’u kanë si
shkollë, por si stacion i policisë. Herë i thojshin kështu e herë ashtu. Kur na
kanë marrë me rend. S’di sa veta jena kanë, si sot mu kujtohet, nji kallaballëk
gra. Kur na kanë marrë me rend, tap, e tap, e tap… rend. Kush nuk dojke, e
merrshin thikën e iu vërsulshin me thikë. Krejt trupin e kam thika, krejt
trupin ma që s’mujsha me i përballu kurrgjafit. Kur menojsha çka kanë bo n’shpi
e çka kanë bo n’stacion t’policisë, e kur i pajsha motrat, e kunatën, e tezen,
e çikat e vllaznive, o thojsha, “Kanë me na mytë, ma mirë vrajëmni se që po na
bani qito”. Aty, njani hike e tjetri dilke, njani hike e tjetri dilke…qeshtu.
Edhe na kanë ngarku n’kamion, na kanë lidhë kambë e durë qashtu t’përgjakta, se
krejt trupi gjak m’ka çelë. Hike ai, hike si i çmendur. Krejt, njani Jovan, i
thojke tjetrit Jovan, e tjetrit Jovan…
Krejt me qat emër t’njëjtë. Kur
jemi dalë prej atyshit, na kanë lidhë kambë edhe durë, na kanë qitë n’kamion,
ka dy veta na kanë shti. Se na s’patëm ma takatë. Jena kanë pas ra në 70 killa.
Edhe na kanë hypë n’kamion me
na çu për Zveçan. I thojnë njani tjetrit po thotë, “Kah? Kah?”, po thotë, “Për
Zveçan!” Edhe une veç kom kqyrë qeshtu, e kom pa nji shishe. Qitshin ujë, qitshin raki, edhe mo tash s’di
çka jonë kanë do far shprica…tash une po di çka jon kanë ato… Po at’here
nuk kemi ditë.
Po, po thotë, “Po ju dhajmë me
ju forcu se jeni pa hangër, pa pi” na kurrë hiç, hiç, hiç. Veç do ujë që na
jepshin. Edhe kur e kishin bo atë punën e vet, na qitshin ujë n’gojë që na bike
t’ligët t’u na maltretu. Edhe p’e nij, p’i thotë, tha, “N’qet kamion qekaq
veta”, “N’qet kamion qekaq veta”. Kur kta na i qitën para meje, une n’fund. Une
isha n’fund me motër, me kunatë, me dy çikat e tezës edhe kisha nji shishe
qaty. Shishe gastare, e rakisë ish kanë. Thashë, “Qysh me ia bo me e thy qit
shishe?” Tha, “Shuj mos e rrokat, se po na bojnë apet qysh na kanë bo ma
herët!”. Thashë, “A e din qysh kom me rrakat, kur t’ja nisë kamioni me ecë, ata
s’e dijnë çka po bohet përmas. Unë ko me e thy qit shishe!” Edhe i kom mshu me
kambë. Mshoji me kambë, mshoji me kambë, mshoji me kambë, dikur zaher kur do
Zoti me t’nihmu, njifar stami ata nxunën, unë i mshova shishës shumë edhe e
çava shishën. E kom kapë kadale, kadale me kambë, kom afru te dora edha ia kom
bo vetit ving, e ving, e ving… qe këtu ku i kam t’preme duart. Ving, e ving,
e ving…shenjat e duarve…ia preva vetit duart. E ia preva vetit duart. E
t’ia prejta tanave duart, kambët. Kambët e mija i harrova! Kambët e mija i
harrova, thashë, “Kceni o gra!” “Jo s’guxojna, na shohin” Thashë, “A po doni me
kcy e para? Mu m’vrafshin me automat, e nëse nuk më vrasin, ju tani kceni mas meje”. Une kom kcy
prej kamionit n’tokë edhe kom kqyrë a po kcejnë tjerat. Ja kom bo motrës edhe
kunatës. Kanë kcy nja 100 metra larg, ajo 10 metra ajo… Edhe jom shku zhag. I
kom kqyrë ku janë, i lypsha ku janë. Deri kush e din ku jom shku t’u i lypë
tjerat, a ka ma tjera.
Kur thash, “Hajde palohem qaty
te kqyrim çka po bohet!” Ishim në njifar katuni, s’di qysh i thojshin atij
katuni, rrugës për Zveçan. Kur po nalem, qaty ishin kanë do vorre. Edhe shih po
nalëm qaty te vorret, “Ishalla more Zot, Zoti na ndihmoftë.” S’kemi ditë gja
veç kur o ardhë nji magjup me kerr me kali. Edhe thashë, “A bon…?“ “Çka u bo
kështu me juve? Çka keni kështu?” Thash, “Na ka gjujtë NATO.” Tha, “jo, NATO
hala s’ia ka nisë me gjujtë.” Thashë, “Erdhën NATO, na kanë çu na kanë pru
qekah na kanë lanë”. Kur ka marrë magjupi, “Hajdeni këtu!”, tha, “Çka je ti?”
“Unë turqelike”, i folsha tani ktyne turqisht, a din, mos me e marrë vesh ai
kush jena. Edhe kur kena ra na qytetit tonë jena çkep tani kush kah ka mujtë se
e kena pasë nji postbllok aty, edhe jena mshefë.
Jena shku drejt te shpija zhag.
Kur jom shku ma se kom ditë vetën ku jam, hiç, hiç, hiç. A e ki pa, kur lodhet
njeri, e tani kur ç‘lodhësh, tani t’rrokin ato simptomet. Veç kur e kom pa
vetën n’neuropsikiatri.
Edhe e kom pa veten qaty edhe
ma s’kom ditë gja as për vlla as për motër, as për kanë mbi këtë tokë.
Kena hjekë, kena hjekë, boll
kena hjekë, tash hala me neve s’u bo kurrgjo. Jo ky po thotë kështu, jo ai
tjetri po thotë kështu, jo ai tjetri po thotë ashtu… Po ishalla more Zot tash
e mas po bohet mirë. Une e kom thanë qysh n’kohën e UNMIK-ut kur o kanë, për
këto gra edhe këto nana, meqenëse jeta jem ka maru… Fëmi jo, kurrgjo jo, kom
fol edhe për fëmijë të tyne, kom folë edhe për burrat e tyne, kom folë edhe për
motrat e tyne edhe për krejt. Kom thanë, “Ishalla more Zot vjen nji ditë e mirë
për neve”. Por nihere, dy herë, s’ka kurrgjo.
Edhe presidentja na ka ndihmu,
na ka rehabilitu. Boll që kur e pajshim ata, kishim mbledhje ose nji diçka, kur
e pajshim ata që na mbështet m’u duke që, a din se shpirti i çikës, shpirti
burrit pushon. Thojsha, “More Zot qysh dul dikush me na mbështet neve”.
A e din qi n’fillim une vet, n’fillim kur jom dalë i kom kallxu dy – tri
vetave qeshtu, qeshtu. Ma bojshin me gisht, “Kqyre kjo”. Tash krejt na kanë
mbështetë. Krejt tu na mbështetë. Kom unë edhe hala-hala sene t’tjera por tash m’kaloi
edhe epilepsia. E s`muj me i qitë krejt, krejt, krejt nuk muj se s’un shkoj te
shpija. Epilepsia, kambët, duart, n’tana anët. E tash po m’dukët që ma mirë
jena, po na përkrahin. Na e kena marrë vetën pak a shumë, se nuk po shkojke
jeta gjithë tu kajtë.
Motra me vdiq prej mërzie. Edhe
ajo njëjtë si unë. Do vjet mas lufte vdiq. Kur i kanë bo mjekët operacion kanë
thanë “çka kena gjetë na n’bark t’sajna, n’mitër t’sajna, menja s’ta… Çka
s’kish pasë. E s`guxojshin me kallxu edhe me thanë qeshtu qeshtu shkijet ja
kanë bo, se at’herë s’bojke me folë. Por, “s’pe dina prej çkafit, s’e dina prej
çkafit!”… E ka lanë çikën, 12 vjet
tash i ka bo çika. Iu ka rritë çika duarve t’huja. E qetash ishalla more Zot
shteti jonë p’i çelë sytë e po bon për këto gra diçka se jena lodhë ma.
Mas lufte, mas dy vjete mas
lufte, po i bjen qashtu 2002, 2003, qashtu mos t’gabofsha se tash me data s’jom
fort, veç dy vjet mas luftës, ja nisi barku, e barku po dhemb e, e dhemb. As
n’tokë as n’qiell, “O çka u bo me mu, o çka u bo me mu?” E m’çon vllavi te
mjeku. Kur m’çon tha, “jo kjo koka katastrofë n’mitër. Po kjo paska mish
t’egër!” Tha, “E qysh?” Tha, “Ja osht me barrë t’vrame ja i ka ndodh diçka
katastrofë”. Po ata s’e dishin fort se çka m’ka ndodhë mu. Kur jom hi e kom bo
operacion, pasna pasë tumor mrena n’mitër edhe do far miomash po i thojshin
atyne. Edhe kur m’kanë bo operacion, mas 24 orëve kur m’ka dalë kllapa, e ke
ardhë doktori para meje. E ka marrë nji fletë letër, e po m’vetë mu, “Ku je
kanë?” “Çka u bo? Qysh…?” Haaj mozomakeq qysh m’i kallxu ktina.
“Ti ki pas dhunë katastrofë
diçka tu kanë bo ato sene. A t’ka bo vakia që je kanë shtatzane e je vra?” “O
doktor leji këto sene se s’po du me t’kallxu çka ka ndodh. Se me t’kallxu unë
ty, ti çohesh e i kallxon atij tjetrit, atij tjetrit, atij tjetrit”. Më njofti
doktori, ma njofti burrin edhe tha po ma merr mendja çka paska ndodh.
Jena lodhë mos vet, se qe 17
vjet a 18 vjet p’i bojna. Ti merre me mend, nuk e kom ditë as datën as ditën.
Kur m’vetke dikush datëlindjen.
Edhe nja, m’kanë marrë m’kanë
qitë, masi që ma kanë vra burrin, m’kanë qitë në njifar karrike elektrike. Ma
kanë hupë krejt memorjen që e kom pasë, kujtesën, shkollën, shkrimin, leximin.
Unë deri qetash vonë s’kom ditë me e dhanë nji nënshkrim. “Qysh nuk e din ti? A
e din kush je kanë ti?”
Katër orë n’polici. Njifar
karrige, ma lidhën barkun. Thojke, “Gjaje ku asht Adem Demaçi!” “Po çka kam
t’boj une me Adem Demaçin, çka kam t’baj une me…” Thojke, “A e din që ka UÇK
diku?” Thojsha, “Une s’e di, qet emër prej juve e mësova” Edhe përnime nuk e
kom ditë, seriozisht. Na n’qytet që jemi kanë s’jemi marrë … edhe s’kemi guxu
na me folë diçka. Se e kom pasë burrin e shkollumë, vetë e shkollume, s’mujshim
na me u mirrë me këto. Jo thojke UÇK, jo filani jo ku. Po thojke, “Kush osht
Mziu?” Thojsha, “Kush osht more Mziu (zmija srb.)?” edhe mziu serbisht,
gjarpni. Edhe këtu n’fyt, ka naltë, “Hajde kallxo kush o ky, kush o ai”. Une
s’e dijsha asnji emër nuk e kom ditë, seriozisht, se kush janë, por qetash pe
di. Domethanë krejt për Thaçin, Adem Demaçin mu m’maltretojshin. Se vllaznit
une i kom pasë t’vogël. Ata s’e kanë ditë as çka osht kjo e as çka osht ajo.
Sot vuajnë për mu thojnë, “Kuku çka ka hjekë”. A e dini se për pesë-gjashtë
muaj une s’e kom ditë as e kujt jam. Kur m’ka pyet dikush n’neuropsikiatri, “E
kujna je?”, “E kahit je?”, s’e kom ditë. Shtatë muaj ka zgjatë qekjo. Doktorët
ma kanë pru vetëdijën tu m’folë, tu m’dhanë terapi. Unë kom pasë terapia
t’forta se krejt e drogume, krejt jom kanë, n’durë, n’tana anët. Bile tash qysh
m’thojke doktori, “Isha kanë e ç‘pume edhe n’lukth me shprica”, sipas fjalëve
t’tyne. Po unë presidentës edhe Ferides kurrë nuk ia harroj. Ma kanë gjetë
vendin e punës, ma kanë gjetë bile me u shkollu, me dalë, me ikë, me ardhë.
Antarët e familjës sot kanë
dhimtë për mu, sot kanë dhimtë për mue. E dinë cka me ka ndodhë. Jo veç antarët
e familjës, por edhe kojshia, rrethi, mu m’respektojnë, mu n’nerojnë. Nuk e
kanë ditë bash fell, fell qysh o kanë, por për shkak t’burrit që ma kanë vra
burrin edhe çikën, edhe sot e atë ditë unë jom metë pa fëmi, e jom metë pa
kërkan hiç, ata m’mbështetin. Ata nuk e kanë ditë për shembull n’biografinë
teme çka ka ndodhë, qysh o kanë, çka o kanë. Tek qetash m’kanë pa anej e knej,
tek qetash po thojnë, “Ti e ki edhe nji histori t’msheftë”. Po këta, a din
qysh, na deri t’jemi ardhë qetu s’kemi guxu me folë kërkun. Po këtu na kanë
thanë se jesin mshefta, nuk t’përmendin, nuk asishne edhe e kemi pasë besimin
edhe na kanë dhanë besimin edhe jemi shprehë. Kemi marrë terapi, e kemi bo
neja, kemi keshë, kemi folë.
A e dini që unë kur jom ardhë
këtu, m’u dukshin qata lisa qatje që janë ushtarë. I thojsha kunatës, “O Zot
hekëm prej ktushit dej t’hiqën ushtarët!” “Jo mori ushtarë, çka je t’u thanë?
Policë, jo!” Thojsha, “Qeta policë” “Jooo!”
A besoni që t’u i kqyrë ia
ngjitsha edhe kapelën, ashtu i fokusojsha. Isha t’u dalë me këto shoqet. “S’po
dal prej ktyshit me ata” “Pse?” Thojsha, “Kqyri ku janë ata.” Lisat m’u dukshin
që janë ata. Kemi dalë, i kemi prekë, “Qe kurgjo, lis osht ky”. Përnjiherë tani
m’ka rrokë ajo kriza, ajo mërzija, ajo nervoza. Çohna natën e veç sillna nëpër
sobë. Më se shumti m’rrokë ditëlindjen kur e ka çika… (qan). E lypi nëpër
sobë…
Këta të shpisë ia nisin me
m’fol. Më thonë që nuk jam as e mrama as e para. Kujtoje atë nanën n’Gjakovë,
kujtoje nanën gjakovare që sa i ka pasë e o metë vetun. Ti te qajo duhesh me i
çu mend që, a po e sheh edhe ajo mend osht. Po ti duhesh me dalë, e me shku, e
me ardhë e kënaqu me to, ti kënaqu me neve. Na jena nji familje, hala nuk e
kena lëshu qysh jena kanë përpara. Për shembull vllavi jem kurrë djalin e vetë
se qet n’prehën pa ardhë te une.
Një ditë pi thotë vllau nanës.
”Du me e nda grunë!” Tha, “Jo, jo! E çka po kallxon se çka t’kanë bo n’burg
t’Sfërkovnicës ty? E çka na ki kallxu ti neve? Kur je ardh a e din qysh je kanë
përmbrapa? Prej zorrës t’trashë që t’kanë dhunu shkijet?”, vllavit tem i tha
nana.
“Edhe ktyne, edhe këto me zor.”
Tha vllau “Nuk po muj ma nanë
mu përmbajtë kur po m’bjen n’men se ma ka pasë shkavi gruan. Unë nuk po muj me
e përballu”.
“Djali jem, duhet me e
përballu! Kqyri motrat edhe grunë. E me ta kallxu edhe nji punë!” Tha, “Çka?”
Tha, “S’ta kallxoj kurrë për jetë”.
At’herë vëllau e kuptoi që edhe nana u kanë e
dhunume. Edhe u çu, ia nisi po kanë e na kapi tanave n’grykë. E tha nana, “nuk
bon! Qysh t’u kish dukë ty me ta lanë motrën burri”.
Tani burri i kësaj motrës
tjetër e la motrën mas do kohe. Katër fëmi, e sot e asaj dite so kërkun (qan).
Çka na kanë bo ata neve edhe
ishalla Zoti ia u kthen atyne. Edhe, para do dite hypa n’autobus me shku me një
qytet tjetër.
Edhe pe shoh nji serbe, u ungjë
aty, e kish veshë uniformën e policisë t’Kosovës.
Edhe thashë, “O more Zot, ama
Zot forcën e mos te boj qetu hallakamë”. Tu ra shahadet, e tu ra shahadet, ma
hjeki Zoti, e ma kujtoj. Thashë, “Kqyre kjo, na kanë pre, na kanë gri. Çikat
tona jesin me shkollë, pa punë, pa kurrgjo.” Ajo folke sa mujke serbisht. Mu ka
sjellë njihere n’mend. Nji gru e ka hetu, “Zojë a po t’vjen munim a?” Thashë,
“Po valla!” “A t’i thom shoferit ta çelë dritaren?” “Jo!”, thashë, “Thuj
shoferit, nale krejt”, se thashë mo s’po muj pa folë kështu ma mirë po zhdrypi.
Qe zhdrypa menjihere por m’diktoi ajo që diçka pata unë. E qeshtu, u nal ajo
gru me mu, që sot me e pa, nuk e njoh, ajo tjetra që tha “Ta çeli dritaren se
s’je mirë”.
U nal me mu, “Hajde hypim
n’tjetrin e shkojna dyjat bashkë se ti nuk je mirë. A je bo operacion a çka
ki?” Thashë, “Po, nuk jam mirë” “More a je shtatëzane?” Thashë, “Qashtu diçka”,
se si e frytë pak. Tha, “Jo valla ko me nejt me ty se… Çka pate allahile çka
pate?” Thashë, “Kurgjo!” Tha,”Vallahi pate, qajo gruja që folke serbisht, qajo
policja, ty t’vrajti diçka” “Eh mori bijë me t’kallxu diçka” Tha, “Çka?”
Thashë, “Guhën e tyne hiç sun po bohna me ta” Tha, “Pse?” Thashë, “Ma kanë vra
burrin e çikën para syve, ma kurrë n’jetë s’ia u fali, kurrë. Veç ku t’jom kom
me kallxu e kom me folë e kom me ju thanë edhe tjera grave çunu e folni për
veti se çka na kanë bo ata neve”. Po edhe çudi e madhe është që mas sa vjetve
asnja mos me u nxanë.
Edhe menjiherë mas lufte,
menjiherë, n’kohën e UNMIK-ut m’kapi çka, çka, qysh, i kom kallxu kështu-kështu
krejt i kom kallxu, krejt, jo veç për veti por për tetanat çka ju ka ndodhë.
Deri vonë, a din, se tash m’u kanë hupë edhe ftyrat se gjinja kanë ndryshu. Jon
kanë ma t’reja e tash t’moshume. E tash veç kur po m’lajmrohen vetë kështu shoq
mas shoqi. E qeshtu…
Me gratë tjera që na ka ndodh
bashkë shpesh e diskutojna. Edhe kur e diskutojmë, e hjekim fëminë prej
atyshit, mos me e marrë vesh fëmija. Qeshtu, qeshtu.
Dhjetë herë kom tentu me e mytë
vetën. A e din qysh i kallxojke Zoti nanës?! Vijke, “A je këtu?” “Po!” “Ma
herët ku ke, a ke te bunari?” Dhjetë herë jom munu me ra n’bunar, por Zoti i ka
kallxu nanës tem. “Mos ke ti te bunari ma herët?” “Jo!”. A shkojsha te bunari
me ra, thojsha se çka mu m’vyn jeta me jetu. Kur e nisha zanin e nanës u
kthejsha, “O çka s’je ti” U çu vllavi, e msheli atë bunar. Dilsha natën e
kajsha të bunari. Pikshin lotët atje poshtë. Thojsha po e laj bunarin me lotë e
neser kom me ardhë m’u gjujtë n’bunar. Po zani i nanës m’nalke.
Tani ia nisën me m’kontrollu.
S’di sa m’kanë lidhë mos m’u çu natën, mos me dalë natën. Une veç u çojsha, e
kqyrsha vetën, “Kush m’ka lidhë!”…
E tash po m’dhimën, çikat e motrës e
t’vllaznive. Kur e shoh gjeneratën e çikës. Tash e t’ish kanë, kish nejtë me
mue kish… Po çka me bo. Nji gru ma bojke, “Zoti ka thanë qashtu” Thashë, “Nuk
ka thanë Zoti po shkavi ka thanë. Se Zoti ma ka falë me jetu me ta, e shkavi ma
ka marrë”… Apet jeta po dufke mu vazhdu qeshtu.
Duhet krejt me dalë me folë me
e ngritë zanin për vetëveten. Qysh na qe 16 vjet tu ju thanë, “Dilni folni,
dilni folni, për jetën e jujë, për senin që ja kanë bo! Pse me ua lanë atyne”.
Fuqizuar
nga: Integra dhe forumZFD
Në bashkëpunim me: KRCT
Mbështetur nga: RBF, MOTT, BMZ dhe UN Women.
Fotografia e përdorur është vetëm ilustrim dhe nuk ka lidhshmëri me rrëfimin./KultPlus.com
