“La Repubblica” ka botuar një recesion për librin e Ardian Vehbiut “Cose portate dal mare” përkthyer në italisht nga Valentina Notaro dhe botuar nga shtëpia botuese Besa.

ARTIKULLI I “LA REPUBBLICA”

Eseisti shqiptar Ardian Vehbiu ktehet në marrëdhëniet mes dy brigjeve të Adriatikut me pjesët e shkurtra të mrekullueshme të “Gjërat e sjella nga deti”, botuar nga Besa Muçi.

Deri në vitin 1991, Italia ishte aq e paarritshme në sytë e shqiptarëve sa që mori tipare pothuajse metafizike. Sapo ra Muri (i komunizmit). u bë reale në pak muaj: Perëndimi kishte pushtuar Shqipërinë, dhe shqiptarët pushtuan Perëndimin. Për dekada, duke parë televizionet italiane, ata ishin “paralizuar nga kotësia e shpresës për të qenë në gjendje të jetonin atë realitet”.

Përkundër të gjithë pritjeve, ajo shpresë ishte realizuar. Por nuk i la pa diku tjetër. Duke folur për veten e tij, Vehbiu duket se flet për shumë si ai: “Edhe pse jam arratisur, ëndrra e arratisjes ka mbetur e paprekur”. Për të mos u humbur.

Ndërkaq, vetë autori në rrjett sociale shpreh më së miri marrëdhënien e tij me këtë media dhe median italiane në përgjithësi. Me “La Repubblica” për herë të parë është njohur në vitin 1987, kur sapo kishte mbërritur në Romë për të studiuar në La Sapienza.

“I kisha kaq të ulëta të ardhurat, sa as gazetën nuk e bleja dot përditë, prandaj prisja me padurim të premten, kur mund të merrja jo vetëm gazetën, por edhe një revistë fantastike, me të cilën do të kaloja pastaj javën. I pata koleksionuar të gjithë numrat, deri në korrik të vitit 1988, sepse nuk më bënte dora t’i hidhja. Isha ende i mendimit se një revistë aq e vyer nuk mund të hidhet në plehra. Në atë kohë ne deri edhe shishet plastike nuk na bënte dora t’i hidhnim. Vinim nga një varfëri e madhe dhe nuk e kuptonim dot si funksiononte kultura “usa e getta”. Ne ruanim gjithçka. Prandaj edhe më mbushej dollapi, në apartamentin në Romë, me gjithfarë gazetash e revistash, përfshi edhe “Il Venerdi”. Më ish bërë një pako e madhe, të cilën sërish nuk dija ç’ta bëja, kur më erdhi ora për t’u kthyer. Me vete nuk e merrja dot, sepse nuk do të ma linin në kufi. Për ta flakur tutje as që bëhej fjalë. I kërkova një mikut tim italian, nëse mund t’ia lija. Ma pranoi me gjithë qejf. Them se e bëri se i erdhi keq për mua. Edhe mua më erdhi keq për veten”, shkruan ai./ gazeta diaspora shqiptare/ KultPlus.com