Milenko Jergoviç për Bekim Fehmiun

Në vitin 2001, në Pavijonin Velkoviq, në rrugën e Birçaninit, e kam takuar Brankën e Bekimin. Ajo: aktore e madhe teatri, zonjë e bukur e delikate beogradase, në të cilën atë mbrëmje nuk shihej gjurma e kohërave të këqija dhe e rrethanave fatkëqija në të cilat ka kaluar. Ai: tashmë më gjatë se një decenie, për protestë, larg publikut, me fytyrën e cila është bërë ndryshe nga ajo sipas të cilës e kemi njohur në film. Është plakur i bukur, por në ndërkohë fytyra e njërit prej seks simboleve të filmit jugosllav e evropian është shndërruar në fytyrë asketi. Po të arrinte të plakej Ahmet Nurudini,* apo sikur Mesha Selimoviqi ta personifikonte si plak, në film do ta aktronte Bekim Fehmiu. Në të vërtetë, nuk do ta aktronte, sepse Bekimi ka vendosur, së pari nga protesta për shkak të qëndrimit ndaj shqiptarëve në Beograd e Serbi, e pastaj edhe për shkak të shumë gjërave tjera, që më të mos aktrojë. Njëherë, shumë vite më vonë, do ta pyes pse, e ai në mënyrë të arsyeshme e me qetësi do të më shpjegojë se për të aktrimi është lojë, ndonëse lojë shumë serioze, dhe se ai më nuk mund të aktrojë pasi që kanë ndodhur gjëra të tmerrshme. Fliste ngadalë e bukur, sikur përherë rishtas ta mësonte këtë gjuhën tonë të huaj për të dhe secilën fjalë ta çmojë sikur të jetë fjala njeri. (…)

*Personazhi kryesor i romanit “Dërvishi e vdekja”, të Mesha Selimoviqit, i përkthyer edhe shqip (shënim i përkth.)