Për filmin e tij me humor të zi “Rams”, regjisori nga Islanda, Grímur Hákonarson, u frymëzua nga përralla për therjen e deleve nga vëllezërit që mendonin se disa nga delet mund të rrezikonin që të shkatërronin kopenë e tyre dhe mënyrën e jetesës.

Edhe te ky film ai tërheq një tjetër shtresë nga kultura nordike, duke kthyer vëmendjen e tij te një grua që gjen zërin e saj në mes të jetës së qetë bujqësore, duke lënë gjurmët e saj në një industri të dominuar nga burrat. Si paraardhësit e tij, “The County” gërsheton elemente të një tragjedie të prekshme me komedi absurde, duke vënë në pah një portret njerëzor ku komuniteti dhe vetmia bashkëjetojnë në një peizazh kontradiktës – gjeografik, personal dhe politik.

Në një skenë që ma rikujtoi hapjen me arrestimin e Andrew Kötting në filmin “The Filthy Earth” ne takojmë Inga (veteranen televizive Arndís Hrönn Egilsdóttir) duke nxjerrë një viç nga barku i lopës në një fermë në periferi që ajo e udhëheq me burrin e saj, Reynir (Hinrik Ólafsson). Është një jetë e vështirë, një që Ingo (e cila çdo herë kishte ëndërruar që të zhvendosej në ambient më miqësor) e ka duruar më shumë për të mirën e Reynirit sesa të veten, e lidhur po aq shumë edhe me dashurinë që burri i saj e ka për fermën e familjes. Kështu që kur Reynir vdes në një aksident të dyshimtë rrugor, Inga jo vetëm që ndihet në ankth dhe e humbur, por ndien edhe një ndjenjë të çuditshme të tradhtisë – një besëtytni të hutuar se ai disi e ka braktisur atë, duke e lënë të zhytur në borxhe.

Mërzia e saj, sidoqoftë, kthehet shumë shpejt në zemërim për kooperativën e fuqishme lokale, ndaj së cilës Reynir ishte përkushtuar me sa duket me devotshmëri, por që tani Inga e sheh si një metropol të korruptuar, duke shfrytëzuar komunitetin të cilin është dashur që ta mbronte. Me të vërtetë, pëshpëritjet sugjeruese që përfshirja fantazmë e Reynirit me kooperativën mund ta kenë dërguar atë në varr më herët, e rrit ndjeshmërinë e Ingas ndaj padrejtësive. Kështu ajo e përdor “Facebook-un” për të shkruar një postim të zemëruar ku ajo e krahason kooperativën me mafinë. Jep detaje për mënyrat sesi ata bëjnë kapjen për fyti të jetës së dikujt apo të një biznesi (“asgjë nuk ndodh pa bekimin e tyre”) dhe për rrezikun e përballjes me ta. Është një hapje e furishme në një luftë të pavarësisë që do ta bëjë atë të hedhë pleh – edhe në kuptimin e vërtetë edhe si metaforë – në fytyrën e autoriteteve. /Koha.net /KultPlus.com