Më 29 shtator 1912, lindi Michelangelo Antonioni, një nga autorët më të mëdhenj në historinë e kinemasë italiane, shkruan ilsole24ore.com.

Antonioni do të mbushte 110 vjet më 29 shtator, nëse një sëmundje e gjatë nuk do ta shuante më 30 korrik 2007: ditën kur, rastësisht, humbi jetën edhe Ingmar Bergman.

I lindur në Ferrara nga një familje e shtresës së mesme, regjisori shumëplanësh (skenarist, piktor dhe shkrimtar) hodhi hapat e tij të parë në botën e kinemasë përmes kritikës dhe gazetarisë.

Në fund të viteve 1930 ai filloi të shkruante artikuj për ‘’Corriere Padano’’, përpara se të transferohej në Romë në vitin 1940, ku u punësua në revistën ‘’Cinema’’, në redaksinë e së cilës u takua me Cesare Zavattinin, skenaristin e ardhshëm të Vittorio De Sica dhe një nga eksponentët më të mëdhenj teorikë të neorealizmit.

Gjatë këtyre viteve ai u regjistrua në Qendrën Eksperimentale të Kinematografisë dhe, pasi kishte qenë asistent regjisor i Marcel Carne-së për “Le visiteurs de soir”, filloi xhirimet e filmit të tij të parë të shkurtër “Gente del Po”, i cili përfundoi vetëm pas luftës. .

Përmbajtja e filmave të tij të shkurtër dokumentarë gjen një shtrirje më të gjerë në “Cronaca di un amore”, një film artistik debutues i datës 1950, i përqendruar në një tradhëti bashkëshortore në botën e klasës së mesme të lartë.

Tre veprat që pasuan menjëherë morën gjykime të mira kritike, por pak vlerësim popullor: “Të mposhturit” e vitit 1952, mbi dhunën e botës rinore të pasluftës, “Zonja pa kamelia” e vitit 1953, dhe “Le amici” të vitit 1955, bazuar në një roman të Cesare Pavese.

Kjo rrugë do të vazhdojë fuqishëm në katër filmat e mëpasshëm, të njohur nën etiketën e “tetralogjisë ekzistenciale”, me partneren e atëhershme Monica Vitti: suksesi i jashtëzakonshëm i “L’avventura” në vitin 1960,

Në të njëjtat rreshta luhet edhe “Nata” e vitit 1961, me Jeanne Moreau dhe Marcello Mastroianni së bashku me Vitti, dhe “L’eclisse” e vitit 1962, një reflektim shqetësues mbi zbehjen e papritur të ndjenjave njerëzore.

Tetralogjia përfundon me “Shkretëtira e kuqe” e vitit 1964, ku Antonioni do të përdorë për herë të parë ngjyrën.

Pas këtyre sukseseve, të cilat e bëjnë atë të konsiderohet si një nga pionierët e kinemasë moderne, ai do të nisë një aventurë dhjetëvjeçare jashtë vendit duke xhiruar tre filma në anglisht, të prodhuar nga Carlo Ponti.

Më  rëndësishmi është “Blow-up” i vitit 1966, kryevepra e tij absolute e luajtur mes fijes delikate të realitetit-fiction, e cila do të pasohet nga “Zabriskie Point” e vitit 1970, një metaforë e dhunshme e rebelimit të të rinjve në vazhdim, dhe “Profesioni: reporter” i vitit 1975, mbi marrëdhëniet midis kapitalizmit dhe botës së tretë me një protagonist të jashtëzakonshëm si Jack Nicholson.

Në mes të shumë projekteve, në vitin 1985, ai pësoi një goditje në tru, e cila i privoi të folurit dhe e detyroi të qëndronte ulur në karrocë.

Në vitin 1995, në të njëjtin vit kur iu dha Oskari i vonuar për arritje jetësore

I kufizuar nga sëmundja në aftësinë për të komunikuar, vitet e fundit iu përkushtua pikturës, duke ekspozuar në ekspozita të ndryshme. Ai vdiq në moshën 94-vjeçare më 30 korrik 2007 në shtëpinë e tij në Romë. Ai është varrosur, me amanetin e tij të shprehur, në varrezat monumentale të Certosa di Ferrara./ KultPlus.com