Ideja se tregimi i shkurtër ishte një zhanër i vogël ishte ende në ajër, kur në një qytet rural në Kanada, një amvise këmbëngulëse iu përkushtua përvijimit të tregimeve të shkurtra që do të arrinin transcendencën e romanit, transmeton KultPlus.

Sot ajo shkrimtare, Alice Munro (Wingham, 1931), është festuar prej kohësh si Çehovi kanadez, por njohja e saj ishte graduale.

Deri në atë pikë sa në vitin 2006 – vite përpara se të fitonte çmimin Nobel për Letërsi në 2013 – ajo njoftoi se do të tërhiqej.

Ajo shërbeu vetëm për disa muaj. “Kur thashë për largimin, e besova sinqerisht. Puna po më vështirësohej shumë dhe mendova se ishte koha që unë të bëja jetën e një zonje normale. Dhe e bëra! Për rreth gjashtë muaj. Dola për drekë me miqtë, iu kushtova kopshtarisë, bamirësisë. Ishte e tmerrshme. Më pas kuptova se nuk jam më i përshtatshëm për një jetë normale: kam shkruar për kaq shumë vite sa nuk di të bëj asgjë tjetër”, tha ajo në një intervistë.

Menjëherë pasi botoi “Shumë lumturi”, librin e saj të trembëdhjetë me tregime të shkurtra që ishte çelësi për marrjen e çmimit suedez. Me atë lloj depërtimi modest, Munro transformoi mënyrën se si ne e kuptojmë tregimin e shkurtër.

Dhjetë vjet më parë ajo do të shpallte sërish një tërheqje që këtë herë po e përmbushte./ KultPlus.com