E mbajë mend si sot 2 Nëntorin e vitit 1989.

Lajmin për vrasjen e Afrim Zhitisë dhe Fahri Fazliut e dëgjuam në lajme. Sigurisht, unë nuk kisha dëgjuar më herët për ta. I mbajë mend lotët e nënës dhe pikëllimin e thellë në sytë e babit tim.

“Kanë qenë studentë shumë të mirë”, “Kanë qenë në përfshirë në ilegale”, “Janë vrarë duke luftuar” janë disa nga fjalët që përshpëriteshin në shtëpi.

Unë isha e vogël për të kuptuar tërësisht se cka kishte ndodhur. Por isha mjaftë e rritur sa për ta pasur të qartë që dicka e madhe kishte ndodhur. Për herë të parë dëgjoja se dikush nga ne kishte luftuar.

Të nesërmën, bashkë me disa shoqe të lagjes shkuam tek vendi në Breg të Diellit ku kishin rënë Afrimi dhe Fahriu. Jo se e kishim shumë të qartë se çfarë kishte ndodhur, ne nuk e dinim rolin e Afrimit dhe Fahriut në lëvizjen tonë kombëtare. Por, ndonse fēmijë, e dinim mirë që dicka e jashtëzakonshme kishte ndodhur.

Unë dhe gjenerata ime jemi rritur me lavdinë e Afrim Zhitisë e Fahri Fazliut. Dy studentët shembullorë na mësuan që lirija kombëtare dhe politike është parakusht për krijimin e çdo vlere tjetër.

Lavdi ju qoftë përjetë! Heronjë. /KultPlus.com