E dashuron profesionin e saj dhe e krahason me motorin që e bën të eci përpara. Eridan Këllici ka mbaruar studimet për psikologji në Itali, vend ku tashmë ushtron profesionin e saj. E fokusuar në punën me nxënësit Eridan Këllici në një intervistë për “Diaspora Shqiptare” tregon se si ka ndikuar pandemia tek nxënësit dhe pasojat që do të lerë tek ta.

Jeni diplomuar për psikologji dhe prej vitesh ushtroni profesionin tuaj në Itali. Në eksperiencat tuaj si psikologe do donim të ndaleshim tek eksperienca juaj me nxënësit dhe konkretisht tek problemet që hasin fëmijët gjatë periudhës së shkollës. Nisur nga përvoja e dy viteve të fundit, si ka ndikuar pandamia për fëmijët në shkollë?

Pandemia  në këto dy vitet e fundit ka vënë në pah shumë aspekte të rëndësishme që deri pak kohë më përpara ishin parë si të natyrshme, të paimagjinueshme dhe që asgjë nuk mund ti prekte. Një nga këto aspekte ishte prania fisike. Kjo nevojë e rrënjëzuar si në psiqiken si në biologjinë njerzore që asnjë teknologji nuk mund ta zëvëndësonte, po mungonte. Vështirësia për të mbajtur largësinë e duhur krijoi tek fëmijë një lloj frustrimi dhe nje lloj vëshirësie për të krijuar lidhje të reja e mbajtur ato të vjetrat. Kur fëmijët  janë të vegjël kanë një nevojë fiziologjike për një përqafim e kur ky mungon mund të krijojë një boshtllik që nuk është e lehtë ta mbushësh, pasi përqafimi është mbrojte e përmbajtje psikologjike. Nga ana tjetër mund të krijohen fobi ndaj faktit që personi nuk po mban largësinë e duhur. Frika se mos semurem, se mund të më ndodhë dicka,dhe nëse përqafimi apo puthjet janë jetësore për fëmijet mund të  kthehen në objekt frike. Nga ana tjetër pandemia na dha mundesinë të zhvillohen disa aftësi që nuk paten hapsiren e duhur deri në atë moment, sic është gjuha dixhitale

A do të ketë pasoja kjo periudhë e mësimdhënies me shkëputje tek brezat që u prekën nga kjo periudhë?

Besoj që po, madje jam shumë e bindur që do të ketë. Dhe për të plotësuar këto boshllëqe kush vjen mbas në vitet shkollore ka detyrën të plotësojë këto boshtllëqe si nga ana e njohurive shkollore, si nga ana e të sjellurit ashtu dhe nga ana psikologjike. Figurat që kujdesen për fëmijët kanë një sfide akoma më të madhe pasi duhet të plotesoj jo vetëm kërkesat e moshës ku gjendet fëmija por dhe ato që pandemia bllokoi e i la pezzull.

Po për prindërit sa e vështirë ka qenë të përballojnë këtë periudhë?

Duhet kuptuar se në ç’moment të jetës po gjendej ai prind, si ishin situatat e parametrat shoqërore e jetësore të tij. Në shumicën e rasteve prindrit e përjetuan si një periudhë shumë të vështirë. Por pati dhe raste kur prindërve iu dha mundesia të krijonin raporte të reja e të njihnin më nga afer fëmijët e tyre.

Keni rënë në kontakt me nxënës shqiptar dhe nëse po cilat janë problematikat që ata hasin më së shumti dhe që i rëndojnë psikologjikisht?

Për fat të keq nuk kam patur kontakt direkt me nxënës shqiptar.

Nga përvoja juaj në konsultat familjare, cilat janë problemet më të shpeshta që kalon një familje që jeton në një shtet që nuk është vendlindja?

Si çdo familie emigrantesh ashtu dhe ajo shqiptare duhet të përballet e ballafaqohet me një nga proceset sociale më të ashpra që është imigrimi. Procesi i integrimit kërkon një sakrifice domethënëse që ndërvepron në cdo moment të jetës e cila të kërkon të mbijetosh. Këto probleme lidhet me gjuhen, kulturen, mentalitetin, pikat e referimit se sa ato janë në gjëndje të ndihmojnë të sapoaerdhurit.

Kthehemi pas në kohë dhe flasim për momentin kur vendosët të largoheshit nga Shqipëria dhe pse zgjodhët Italinë?

Pasi Italia ishte i vetmi shtet ku unë mund të përballoja ekonomikisht studimet dhe jetesën.

Shpreheni se e dashuroni profesionin tuaj, sa ndikon pasioni për të atë që zgjedhim të bëjmë në produktivitetin tonë?

Unë jam tmerrësisht e dashuruar me profesionin tim i cili kërkon tejet sakrifica e shumë mundime, por ky është dhe motorri që më ben mua të eci përpara. / Diaspora shqiptare / KultPlus.com