Fabjola Kodra, 25-vjeçarja me origjinë nga Durrësi, është këshilltarja e parë me origjinë të huaj e zgjedhur në komunën e Vignola (MO).

Në zgjedhjet e zhvilluara për referendumin për parlamentarët dhe senatorët në Itali, dominuan votat “Po”.

Në të njëjtën kohë, u mbajtën zgjedhje vendore në shtatë rajone të Italisë.

Miliona kandidatë u regjistruan në lista të ndryshme dhe në fund disa arritën të zgjidhen dhe disa jo. Është shumë interesante të kuptohet se çfarë e shtyn një person të kandidojë, me pak fjalë, për të kuptuar qëllimet e tij, zgjedhjet, punën përgatitore dhe në fund emocionet që përjetohen kur fiton.

Një thënie e vjetër shqiptare thotë se për të njohur një person me të vërtetë, mjafton t’i japësh shumë para ose pushtet. Dhe sigurisht që nuk mund ta lejonim që ta na shpëtoj mundësia për të verifikuar se sa e vërtetë është kjo shprehje.

Në mesin e mijëra njerëzve të zgjedhura më bënë përshtypje fjalët e postuara në Facebook nga një vajzë italo-shqiptare. Ajo është Fabjola Kodra, një vajzë e lindur në Durrës 25 vjet më parë, e cila në zgjedhjet e fundit në komunën e Vignola, provinca e Modenës në Emilia – Romagna, ishte e dyta më e votuar në listën e saj me 160 preferenca (6 më pak se kandidati që kryesonte) në një komunë me 25,622 banorë.

Fabjola është një vajzë e re që i përket brezit të dytë të emigrantëve, të atij brezi që kanë lindur ose që kanë mbërritur në Itali si fëmijë, duke ndjekur pjesën më të madhe të trajnimeve në shkollat, institutet dhe universitetet italiane.

Cili është propozimi juaj brenda programit PD?

Përfaqësimi është faktori më i rëndësishëm. E them me bindje: Unë kisha propozuar ta bëja këtë, domethënë të përfaqësoja atë që jam. Unë jam e re, vajzë dhe emigrante e brezit të dytë. Por unë do të jem edhe një punëtore, një nënë dhe një ditë edhe e moshuar.

Unë nisem nga thelbi i demokracisë, që është dërgimi i kërkesave të atyre që ju përfaqësoni në vendet e duhura, përpara institucioneve. Ne e dimë pakënaqësinë dhe mosbesimin e përgjithshëm që ekziston, sigurisht nuk është një fenomen i ri, por tani më shumë se kurrë e dimë këtë ndjenjë. Dhe pastaj nisemi nga thelbi i asaj që duhet të jetë një “i zgjedhur”: një urë. Ndihem si një urë, nuk mund të isha ndryshe, unë jam bijë e dy gjuhëve dhe dy kulturave.

Në këshillin e qytetit do të bëj çmos për të realizuar projekte mbi mjedisin, shkollën, kulturën dhe mundësitë e barabarta. Unë jam duke folur për kurse edukative mbi barazinë gjinore, mbi mjedisin, rritjen e fushatave kundër ngacmimit, rritjen e qendrave anti-dhunë dhe rrjetin vullnetar, thyerjen e barrierave arkitektonike, krijimin e hapësirave dhe ngjarjeve kulturore për artistët e rinj. Mund të vazhdoja kështu pafundësisht.

Pse mendoni se ju votuan?

Mbase sepse ata panë tek unë dikë që “thyen guaskën” dhe guxon. Sigurisht, kam punuar shumë në këtë fushatë elektorale, por isha e bindur se do isha në gjendje të merrja votën e familjes dhe miqve, kaq. Unë nuk kam shumë aftësi të mira në marrëdhëniet me publikun, kështu që jam vërtet e befasuar me rezultatin. Vlerësoj shumë idetë, mbledh mendimet e njerëzve, trokas shtëpi më shtëpi, shkoj park më park, duke përcjellë mesazhin tim tek sa më shumë njerëz.

A mendoni të pasurit një shtetësi të dyfishtë, përkatësia në kultura të shumta dhe të folurit e shumë gjuhëve është një avantazh dhe nëse po, pse?

Të dish është gjithmonë një avantazh. Të njohësh qoftë një gjuhë, një pjatë, një kuzhinë, një vend. Njohja është thjesht e bukur dhe na pasuron. Duke u rritur e kuptova. Si fëmijë në përpjekje për t’u përshtatur me moshatarët e mi, kjo më rëndonte dhe mbase isha e lumtur që nuk dija mirë shqip. Por tani … Unë thjesht do të doja t’u thoja fëmijëve sot se nuk është barrë. Dhe as nuk dua të jem false: nuk është e vërtetë që të gjithë jemi njësoj. Të gjithë jemi të ndryshëm! Dhe është kaq e bukur. Duhet të jemi falenderues për veçantinë dhe diversitetin. Sepse këto janë gjërat që na bëjnë të bukur, të vërtetë dhe na lejojnë t’i prezantohemi të tjerëve pa filtra.

Ju jeni me origjinë shqiptare. Çfarë është Shqipëria për ju?

Një nënë që e njoh pak, për të cilën kam ende të panjohura, por që e mbaj thellë në shpirtin tim.  Aq sa në të ardhmen nuk përjashtoj të angazhohem personalisht për të!

Çfarë do të thotë të kesh një emër të huaj në jetën tënde të përditshme?

Unë jetoj në një qytet provincial, në Modena. Sigurisht që ka 25,000 banorë, por si çdo krahinë, ajo lufton të pranojë një vizion multikulturor të botës. Gjatë fushatës elektorale sigurisht nuk mungonin ofendimet klasike, por për fat të mirë, të gjitha vinin nga të rriturit ose të moshuarit.

Rinia ka një vizion tjetër: ata u rritën me miq nga e gjithë bota, ata udhëtuan dhe e dinë që të jesh patriotë nuk ka nevojë të ndash dhe të përjashtosh. Me shaka më thanë: “keni arritur t’i mësoni njerëzit në Vignola të shkruajnë Kodra …” Kjo vlen për K, siç është rasti për emra dhe mbiemra të tjerë të huaj: nëse ata kanë mësuar të flasin anglisht, frëngjisht, rusisht, spanjisht … ata gjithashtu do të mësojnë të thonë Kodra, ose Ahmed, ose Hatixhe.

Çfarë do të thotë sipas teje të integrohesh dhe cilat janë propozimet që duhen bërë për të përmirësuar politikat e imigracionit?

Për një kohë të gjatë kemi, ose më mirë kam besuar, se integrimi po anulonte origjinën. Nuk je pagëzuar? Por si jeni integruar? A flisni italisht në shtëpi? Wow, sa e mirë jeni. Keni vetëm miq italianë? Ju jeni shumë i integruar. Integrimi nuk duhet të jetë një zëvendësim me vendin e origjinës.

Dhe unë besoj se politikat kushtuar imigracionit duhet të kalojnë dhe të fillojnë nga një koncept themelor shumë i rëndësishëm. Njerëzit nuk janë një grafik në formën e një torte. Ata nuk kanë nevojë të maten me të dhëna dhe përqindje mbi italianitetin e tyre ose të qenit të huaj. Dashuria për një tokë, Itali apo tjetër, nuk është çështje përqindjesh! Dashuria nuk ka kufij. Dhe unë mund të jem pa fund e dashuruar me Italinë, por mund të jem shqiptare në të njëjtën kohë.

Duke filluar nga shkollat, vetëm në këtë mënyrë mund të mendojmë për një shoqëri të ndryshme dhe paqësore që bashkëjeton duke ndarë. Do të duhet kohë, por gjërat më të mira e kërkojnë kohën e vet.

Vini re ndonjë ndryshim midis prindërve tuaj dhe juve në mënyrën se si jetoni në Itali?

Sigurisht, por mendoj se kjo ka të bëjë me çështjet e gjeneratave. Me kalimin e kohës të gjithë jemi rritur. Unë sipas datës së lindjes, kam kaluar në moshë madhore, ata si persona, si prindër dhe individë ecën me mua deri tek ky kapërcim i famshëm në moshën madhore dhe më shoqëruan shumë mirë. Edhe nëse ishte e vështirë për mua të ndërthurja diversitetin, ata më ndihmuan me shumë përgjegjësi.

Ju jeni me origjinë shqiptare, por cila është gjuha juaj amtare?

Nuk mund të kisha thënë gjysmën e gjërave që thashë në këto tetë pyetje në shqip. Italishtja është gjuha ime, italishtja është gjuha më e bukur në botë.

Na pëlqen ta mbyllim këtë intervistë me fjalët e Fabjola-s të shkruara menjëherë pasi mësuam se ajo është anëtare e këshillit të qytetit Vignola. “Ndjenja e parë është sigurisht një ndjenjë e pamasë e Mirënjohjes. Do të kishte qenë pavarësisht nga rezultati, por tani “e ndjej zemren mal”. “Menjëherë pas kësaj, ndjeva një ndjenjë të fortë të përgjegjësisë.”

Ne thjesht duhet t’i urojmë asaj një fat të madh në rrugën e saj të re, duke i thënë asaj se asgjë nuk do të jetë e lehtë, por gjithashtu asgjë nuk do të jetë e pakapërcyeshme. E kush e di më mirë se një vajzë si Fabjola? / AlbaniaNews/ KultPlus.com