Dai Xueren, 72 vjeç, pëlqente të lexonte kur ishte fëmijë. Pastaj ai u bashkua me ushtrinë dhe u verbua në një aksident gjatë ndërtimit të një tuneli malor.

Prindërit ishin të shqetësuar për martesën e tij. Ata mendonin se ishte e vështirë të gjente dashuri një person i verbër siç ishte ai. Përveç kësaj, Dai nuk do t’i ulte standardet e tij. Ai këmbënguli të kërkonte një vajzë të shkolluar në mënyrë që ajo të lexonte për të.

Një fqinj e prezantoi me Wei Shuhua më 1 tetor 1969.

Në takimin tonë të parë. “Ajo më tregoi se si dukej gjithçka në detaje. Duke qenë i verbër për dy vite, unë vetëm mund t’i tregoja asaj se si ishin gjërat në kujtesën time, ndërsa ajo më tha se si dukeshin në atë kohë. Për përshtypjen time të parë, nuk mund ta shihja nëse ishte e bukur, por e ndjeva nga mënyra se si foli”, thotë Dai.

Ai ishte një tregimtar i shkëlqyer, thotë Wei. “Ai dinte gjithçka dhe mund ta bënte çdo histori të mërzitshme intriguese”.

Ne e shijuam shumë këtë takim, thotë Dai. Ishte në fillim të viteve ’70. Ajo më mbajti krahun, duke mos u ndjerë aspak në siklet.

Ai ishte shumë optimist. Ai kurrë ankohej për asgjë ose për askënd, thotë Wei.

Ata shumë shpejt hynë në një marrëdhënie. “Sigurisht, kishte pengesa. Prindërit e tij dukej se nuk besonin se një vajzë e aftë do të martohej me të për shkak të dashurisë. “

Unë madje nuk do ta fajësoja atë nëse ajo do të dëshironte një divorc. Unë mund të jetoja krejtësisht vetëm,  sepse isha i përgatitur për një martesë të shkurtër. Megjithatë, divorci nuk ishte një opsion për Wei. Unë kurrë nuk kam menduar për divorc. Ne zgjodhëm të ishim me njëri-tjetrin dhe do të vazhdojmë përpara pavarësisht çdo gjëje.

Ata u martuan më 1971. Prej atëherë, Wei u bë lexuese ekskluzive e Dai. E dija që do të isha syri i tij. Kam lexuar për të sepse ai nuk mund ta bënte dhe se unë doja ta bëja atë.

Kishte një program leximi romanesh në radio. Fatkeqësisht, ai u ndërpre në gjysmë të rrugës. Ai tha, Le të blejmë librin dhe të ndalojmë së prituri pranë radios.

Ishim shumë ekonomik në jetën e përditshme. Akoma blejmë libra që na pëlqejnë pavarësisht nga çmimi. Libri i quajtur ” Shtrëngimi i dytë i dorës ” ishte në mungesë. Shkova në disa librari dhe u ktheva me duar bosh. Duke dëgjuar që një nga bashkëluftëtarët e tij punonte në Librarinë ” Xinhua ”, unë nxitova andej dhe më në fund bleva një me ndihmën e tij. Unë u ktheva në shtëpi shumë shpejt për t’ia lexuar. Edhe mua më pëlqente libri. Unë e kam lexuar shumë herë “, thotë Wei.

Gjatë tre viteve kur punoja në Guangzhou, ne ishim me një buxhet të ngushtë, thotë Wei. Por Dai mbulonte gjithçka në shtëpi dhe  kujdesej për djalin tonë dhe veten e tij. Çdo herë që shkoja në shtëpi, ai përgatiste të gjitha pjatat e mia të preferuara dhe më priste në tryezë.

Një ditë, e mora në telefon. Nuk e telefonova për t’i thënë asgjë në veçanti. Unë thjesht doja të dëgjoja zërin e tij. Unë mendoj se kjo është ajo që të rinjtë e quajnë ” dashuri “. Edhe pse ne kurrë nuk e kemi shprehur./ KultPlus.com