Gjatë historisë, shumë njerëz i kanë kushtuar një pjesë të jetës së tyre ose kanë sakrifikuar për një kauzë, shkruan History of Yesterday.

Por në sytë e mi, asnjë person në histori nuk ka luftuar për popullin dhe vendin e tij si Nelson Mandela. Guximi i tij duke u përballur me njerëz të fuqishëm dhe përkushtimi për të qëndruar gjithmonë i fortë për t’u dhënë shpresë qytetarëve të tij është ajo që frymëzoi të gjithë botën në fund të shekullit të 20-të.

Që në moshë të re, Nelson Rolihlahla Mandela donte të studionte drejtësi në mënyrë që të luftonte në një botë ku drejtësia nuk zbatohej. Pas përfundimit të studimeve në Universitetin e Witwatersrand, ai punoi si avokat për një periudhë të shkurtër kohe në Johanesburg.

Në vitin 1943 ai u përfshi në politikën antikoloniale dhe nacionaliste afrikane duke iu bashkuar ANC (Kongresi Kombëtar Afrikan). Mandela u emërua president i degës së  Transvaal ANC-së, e cila ishte një provincë e vogël në Afrikën e Jugut nga viti 1910 deri në 1994.

Gjatë misioneve të tij politike, Mandela u arrestua shumë herë për mbajtjen e fjalimeve që u përpoqën të kthenin civilët e Afrikës së Jugut kundër qeverisë. Kjo arriti në një pikë ku ai u ndoq penalisht për të gjitha veprimet e tij si një aktivist në vitin 1956, por ndjekja penale rezultoi e pasuksesshme, raporton abcnews.al.

Duke parë që fjalimet e mbajtura në publik dhe format e protestës jo të dhunshme nuk funksionuan, ai u bashkua fshehurazi me SACP (Partia Komuniste e Afrikës së Jugut).

Ai bashkëthemeloi militantin  Umkhonto we Sizwe  në bashkëpunim me SACP. Në vitin 1961, ai drejtoi një fushatë sabotimi kundër qeverisë.

Përpjekja e tij e fshehtë për të përmbysur qeverinë kishte dështuar dhe në vitin 1962, kur qeveria mësoi për përpjekjen e tij, ai u dënua me burgim të përjetshëm për komplot për të përmbysur shtetin pas gjyqit Rivonia.

Mandela kaloi 27 vite të jetës së tij në tre burgje të ndryshme (Robben Island, Pollsmoor Prison dhe Victor Verster Prison).

Pjesa më e madhe të kohës së tij si i burgosur e kaloi në ishullin Robben (18 vite), ku u regjistrua si i burgosuri 46664.

“Ky është ishulli! Këtu do të vdesësh.”  Këto ishin fjalët që një gardian i tha Mandelës dhe shokëve të tij pas mbërritjes së tyre.

Vështirësia më e madhe gjatë viteve të burgut ishte në vitin 1968 kur mori një telefonatë duke thënë se i kishte vdekur nëna. Për shkak të rregullave strikte të burgut në atë kohë, ai nuk u lejua të merrte pjesë në varrimin e nënës së tij.

Gjatë viteve të burgut, ata që e njihnin dhe dinin për punën që kishte bërë për t’i dhënë fund aparteidit vazhduan të luftonin për liri në emër të tij. ANC dhe SACP u forcuan me kalimin e viteve, raporton abcnews.al.

Në fillim të viteve 1980, protesta në forma të dhunshme dhe jo të dhunshme shpërthyen në të gjithë Afrikën e Jugut.

Këta njerëz nuk po luftonin vetëm për lirinë e tyre, por edhe për lirinë e Mandelës, njeriut që i frymëzoi në radhë të parë dhe që u dha shpresë.

Në vitin 1985, vendi u bë aq i paqëndrueshëm sa Presidenti i Afrikës së Jugut në atë kohë (PW Botha) i ofroi Mandelës mundësinë që të dilte nga burgu me kushtin që ai të qetësonte të gjithë tensionet e krijuara nga publiku. Mandela u përgjigj: “Çfarë lirie po më ofrohet ndërkohë që organizata e popullit (ANC)është ndaluar?

Vetëm njerëzit e lirë mund të negociojnë. Një i burgosur nuk mund të negociojë.” Mandela nuk doli nga burgu.

Këto protesta jo vetëm që po zhvilloheshin në Afrikën e Jugut, ato në fakt u bënë një fenomen mbarëbotëror, me njerëz në mbarë botën që protestonin në forma dhe mënyra të ndryshme për lirinë e Nelson Mandelës.

Në vitin 1989, Botha dha dorëheqjen si lider i Partisë Kombëtare dhe u zëvendësua nga FW de Klerk. Si Presidenti i ri i Afrikës së Jugut, ai besonte se aparteidi ishte i papërshtatshëm për një vend kaq të larmishëm, prandaj ai filloi të lironte shumë të burgosur që ishin anëtarë të ANC.

Pas vitit të ardhshëm, pas shumë diskutimeve me anëtarë të tjerë të shtetit, Klerk vendosi të lirojë Mandelën më 11 shkurt 1990. Më shumë se 100,000 njerëz prisnin që ai të mbërrinte në bashkinë e Cape Town për të mbajtur fjalimin e tij të famshëm përmes të cilit ai deklaroi angazhimin e tij për paqen dhe përmirësimin e marrëdhënieve  me pakicën e bardhë.

Në vitin 1993, Nelson Mandelës dhe Frederik Willem de Klerk fituan Çmimin Nobel për Paqen për punën e tyre dhe për hedhjen e themeleve për një Afrikë të Jugut të re demokratike.

Megjithëse lufta e tij nuk kishte mbaruar, pasi kishte ende shumë njerëz në qeveri që kishin një pikëpamje pozitive për aparteidin, që do të thoshte se njerëzit me ngjyrë në Afrikën e Jugut ishin ende të lënë menjëanë.

Në zgjedhjet e vitit 1994, ANC filloi fushatën me Mandelën si udhëheqës të tyre. Mandela fitoi zgjedhjet dhe u bë presidenti i parë me ngjyrë i Afrikës së Jugut./ KultPlus.com