Shkruan: Nerimane Kamberi

Kryeqyteti i kishte mbi dhjetë million banorë, nuk flente as ditën, as natën, e as më pak natën se atëhere fillonte të binte vapa përvëluese e ditës e të ndieheshin pak aromat subtile të luleve ekzotike. Në orët e fundit të ditës, kur dielli perendonte larg në brigjet e oqeanit, vajzat e reja rreshtoheshin në trotuar për t’ia ofruar buzët e tyre të njoma turistëve grykës, por ndonjëherë edhe lypsarëve, se te ata e shihnin vetën, bënin bashkë mjerimin e tyre, në ndonjë dhome hoteli të pistë të lagjës më të varfër të këtij metropoli. Dhe qe disa javë klientë të vetëm kishin ata njerzit e rrugës sepse i kishte ra vendit, madje tërë botës, një murtajë e re, të shekullit XXI dhe asnjë aeroplan nuk vinte më nga Evropa e largët për t’i zbarkuar burrat barkëmëdhenj dhe xhep të thellë. Njëra nga ato vajzat u kthy në shtëpi, kokën te poshtë, nuk kishte fituar asgjë, asnjë monedhë për t’ia lehtësuar jetën nënës së saj pastruese. U kthye e dëshpruar, e mbushi një gotë ujë, ndezi televizorin dhe u shtri në kanapenë e shqyer vende vende.

Aeroporti privat ishte i tëri i rrethuar me polici. Pritej mbreti me gratë e tij, njëzet shërbëtorë dhe poaq fëmijë. Ata vonoheshin, edhe pse nga komunikimet që policët kishin me kolegët e tyre nga kryeqyteti, rruga ishte e çelur, nuk kishte asnjë protestë që mund ta kishte penguar lëvizjen e konvojit mbretëror, por kush kishte guxuar të dal në rrugë për ta shprehur pakënaqësinë, frikën, dëshprimin?

Garda e nderit djersitej. Kur u shtrua qilimi i kuq, i gjithë personeli e kuptoj që Ai po vinte. U sigurua që ishin përgatitur fletët e gjëra të palmave për t’i fladitur shkëlqësitë e tyre. Përnjëhere të gjithë u gjunjëzuan, u shtrinë për toke se Zoti i tyre po e hapte marshin. “Po duket si marsh funebër e jo marsh mbretëror,” tha vetmevete një pastruese të cilës i kishte mbetur fshisa në dorë, dhe e habitur, kishte filluar ta lëvizte poshtë e lart, për t’a freskuar Mbretin e tyre, se moti kishte vendosur se ai nuk ishte mbreti i saj.

Ai parakaloj pa e shikuar askend, mbante një maskë të stolisur me gurë të çmueshëm, dhe dorëza me të njejtin punim. Hipen njëri pas tjetri duke mbajtur trupin drejt dhe duke mos kthyer krytë kah “populli” i tyre. Kur u largua aeroplani që e çonte tërë familjen, “ pesëdjetë veta”, pëshpëriti pastruesja, për në Evropë, në një vend të sigurtë ku nuk kishte as ari, as gjarpër, as virus, një hotel-pallat, ku punonin shumë qytetarë të mbretit që kishin mbërri atje si refugjatë pasi kishin bërë një rrugë të gjatë plot rreziqe për t’i ikur varfërisë së vendit, aeroporti u mbyll, askush nuk mundte të thotë për sa kohë, punëtorët u kthyen në kryeqytet, në lagjet e tyre të varfra, të harruara, të braktisura me një autobus kaq të vjetër sa që mund t’i linte në rrugë në çdo momen,.

Në mbrëmje, në edicionin special të lajmeve, mbreti ju drejtua popullit nga shtrojera e tij e artë: “Jam me ju në këtë kohë të tmerrshme. Me zemër e me shpirt. Zoti ju ndimoftë!” “ Po pse a ti do të na ndihmosh?!”, pshëretiu pastruesja duke e fikur televizorin. / KultPlus.com