Shkruan: Jusuf Buxhovi

ME VJERSHA DHE KRIJIMTARI KUNDËR MURTAJËS…

Padër Coli nuk dukej i shqetësuar deri në trishtim si herëve tjera kur i merrej goja edhe gjatë meshës, ndonëse shikimin e kishte të akullt …
NJë copë herë e shikova pa ia dalë që t’ia kuptoja gjendjen… Mendja më shkoi se mos kishte shkalluar para së keqes si shumë të tjerë që i nënshtroheshin panikut që përhapej me të madhe nga të katër anë me anën e telaxhinjve dhe thashethemeve të tjera.
Nga ai hamendësim më nxori me një letër që ma la para si më druajtje.
“Nuk e kam shkyer, Atë, edhe pse nuk jam i kënaqur me të…”
Ishte një vjershë për stinët e natyrës, të para nga këndvështrimi i Biblës, me të vetmin ndryshim se fillohej me dimrin, vazhdohej me pranverën dhe verën dhe përfundohej me vjeshtën. Secila stinë kishte përpara parafjalën “Dukagjini”, pra ndërlidheshin me botën tonë…
“Punë e mirë… Ke shpirt poeti…”
Hetova se po i hapej çehrja. Dukej tjetër. Gjithë jetë…
“Në këtë kohë murtaje përditë do të shkruaj nga një vjershë…”
“Kështu duhet… Murtaja mundet nga vjershat, nga krijimtaria, nga përballja me të me veprim dhe kundërvënie, pra nga mosnështrimi dhe vullneti për jetë…”
I fola edhe për vargjet që Selamiu i thoshte nëpër qytet, të shumtën të kthyera në këngë…
“Selamiu në njërën anë dhe ti në tjetrën anë, e luftoni murtajën me shpirt… Kështu bëhemi të pavdekshëm…”

(Shkëputje nga romani “Shënimet e Gjon Nikollë Kazazi”,1982)