‘Lenorë’ nga Edgar Allan Poe

Ah e thyme âsht kupa e florinjtë! shpirti ka fluturu përgjithmonë!
Le t’jehojë kâmbana!–në lumin stigjian nji shpirt engjëllor po noton;
Dhe, ti i fejum i saj, si s’nxjerr lot?– vajto tash ose kurrë mâ!
Shif! atje zymtë dhe shtangët n’çivur e dashuna jote, Lenorë u thâ
Ejani! le të nis riti i varrimit-vajtimet le t’marrin erë!–
Nji himn për dekën ma mbretnore që ka ngja ndoj’herë–
Nji elegji për dekën e dyfishtë pse kaq e re u bâ e ndjerë.

“Të mjerë! e deshët për kamjen e saj dhe i patët smirë kryenaltësinë,
“Dhe kur vinte tu u tret shëndetligë, e nemtë- sa vdiç çupëlinë!
“Si t’nis, atëherë, kjo ceremoni?–si t’knohet ky psalm
“Nga ju- nga sytë nakar t’juj,–nga llapitja juj e përdalë
“Që bânën me dekë nji çupë, kaq e re pa faj?”

Kemi m’katnue; mos shfreni veç kshtu! nisni nji kangë t’shtunës s’bekume
T’kumboj dej te Zoti sa vetë deka t’duket e gabume!
E âmbla Lenorë ka “shku m’parë” me Shpresën ngjit ngat
Tu ta lanë ty marrinë për çupën e artë që ke mujt nuse me pas–
Për ta, të ndershmen dhe shpirtmirën, që shtrihet tash poshtë;
Jeta vezullon mbi floktë e saj verdhak, por jo mrena syve t’saj foshnjor–
Jeta aty hale, mbi flokët e saj– deka shtri mbi sytë e saj skaj m’skaj

“Ikni! Sonte zemra m’o zdrit. S’kam m’i ngrit asnji elegji,
“Por përcillne me nji himn apollonian shpirtin e saj prej engjëlli!
“Mos t’jehojë kâmbana-që shpirti i saj i âmbël, midis haresë t’hyjnume,
“Të arrijë t’klithë, sa t’ik nga kjo Botë e mallkume.
“Për miqtë e qiellit, nga djajtë e tokës nji hije e xhindosun krejt e gri–
“Nga Ferri ngrit midis Parajsës vesh n’madhështi–
“Nga lot e ofshama, në nji fron të artë tash ngat Zotit rri.”

Përktheu: Leonora Hajra. / KultPlus.com