Me “Pas Luftës” Robert Nuha përshkon historinë e vendit të tij në një sërë tablosh të matura, të banuara dhe të fuqishme. Ai luan me një kujtesë të plagosur që nuk është aq e largët sa të mos përshkojë çdo gjest, çdo notë, çdo cep të hapësirës skenike.

Shkruan: Patrick Mons, regjisor dhe aktor

Kolektivi i kërcimtarëve/muzikantëve/rrëfimtarëve të krijuar kështu shpalos përrallën epike të një vendi që është i tyre. Një vend që, si ata që e jetojnë, që e vibrojnë para dhe për ne, tundet, përzë demonët sa më mirë, angazhon trupin dhe ngre kokën.

Ne ndiejmë në fijet e secilit se secili ka kujtesën e tij, secili poezinë e tij të veçantë, por edhe se dëshira e përbashkët për të rindërtuar atje një dhe të njëjtin vend është e pandarë! Kjo është forca e skenografisë së Robertit, një forcë e pazakontë që shfaqet gjatë gjithë shfaqjes.

Muzika (si tradicionale ashtu edhe moderne) dhe fjalët bashkohen bukur me kërcimtarët “në fluturim të plotë”. Ashtu si Pina Bausch, Robert Nuha i lartëson njerëzit duke i dashur thellësisht. Dhe le të kërcejë shpresa!/KultPlus.com