Në një kontinent kaq të larmishëm etnikisht dhe kulturalisht si Afrika, nuk është çudi që letërsia që ka dalë prej tij të jetë po aq e larmishme dhe e shumëanshme. Duke u marrë me një sërë çështjesh sociale dhe kulturore, nga të drejtat e grave dhe feminizmi tek identiteti i pasluftës dhe postkolonial, këtu janë disa nga shkrimtarët më të mirë bashkëkohorë të Afrikës.

Chinua Achebe

Një nga shkrimtarët më të njohur dhe më të vlerësuar në botë, Chinua Achebe shkroi disa nga veprat më të jashtëzakonshme të shekullit të 20-të. Romani i tij më i famshëm, Things Fall Apart (1958), është një përshkrim shkatërrues i përplasjes midis vlerave tradicionale fisnore dhe efekteve të sundimit kolonial, si dhe tensionit midis maskulinitetit dhe feminitetit në shoqëritë shumë patriarkale. Achebe është gjithashtu një kritik i shquar letrar, i njohur veçanërisht për kritikën e tij të pasionuar ndaj Zemrës së Errësirës (1899) të Joseph Conrad-it, në të cilën ai akuzon romanin popullor për racizëm të shfrenuar përmes tjetërsimit të tij të kontinentit afrikan dhe popullit të tij.

Chimamanda Ngozi Adichie

E lindur në Nigeri në vitin 1977, Chimamanda Ngozi Adichie është pjesë e një brezi të ri shkrimtarësh afrikanë që po pushtojnë botën letrare. Veprat e Adichie janë kryesisht të drejtuara nga personazhet, duke ndërthurur sfondin e Nigerisë së saj të lindjes dhe ngjarjeve sociale dhe politike në narrativë. Romani i saj Hibiscus Purple (2003) është një bildungsroman, që përshkruan përvojën e jetës së Kambilit dhe familjes së saj gjatë një grushti ushtarak, ndërsa vepra e saj e fundit Americanah (2013) është një portret i hollësishëm i jetës së emigrantëve nigerianë dhe marrëdhënieve racore në Amerikë dhe në botën perëndimore. Veprat e Adichie janë pritur me lavdërime të mëdha, janë nominuar dhe kanë fituar çmime të shumta, duke përfshirë Çmimin Orange dhe Çmimin Booker.

Ayi Kwei Armah

Romanet e Ayi Kwei Armah janë të njohura për përshkrimet e tyre intensive dhe të fuqishme të shkatërrimit politik dhe zhgënjimit shoqëror në vendlindjen e Armah, Gana, të treguara nga këndvështrimi i individit. Veprat e tij u ndikuan shumë nga filozofët ekzistencialë francezë, si Jean Paul Sartre dhe Albert Camus, dhe si të tillë mbajnë tema të dëshpërimit, zhgënjimit dhe irracionalitetit. Vepra e tij më e famshme, The Beautyful Ones Are Not Born (1968) përqendrohet rreth një protagonisti pa emër, i cili përpiqet të kuptojë veten dhe vendin e tij në vazhdën e pas-pavarësisë.

Mariama Bâ

Një nga autoret femra më me ndikim të Afrikës, Mariama Bâ është e njohur për tekstet e saj të fuqishme feministe, të cilat trajtojnë çështjet e pabarazisë gjinore në Senegalin e saj të lindjes dhe më gjerë në Afrikë. Vetë Bâ përjetoi shumë nga paragjykimet me të cilat përballeshin gratë: ajo luftoi për një arsim kundër gjyshërve të saj tradicionalë dhe u la të kujdesej për nëntë fëmijët e saj pasi u divorcua nga një politikan i shquar. Zemërimi dhe zhgënjimi i saj ndaj strukturave patriarkale që përcaktuan jetën e saj u përhap në letërsinë e saj: romani i saj Aq e gjatë një Letër (1981) përshkruan, njëkohësisht, forcën dhe pafuqinë e protagonistit brenda martesës dhe shoqërisë më të gjerë.

Nuruddin Farah

I lindur në Somali në vitin 1945, Nuruddin Farah ka shkruar shumë drama, romane dhe tregime të shkurtra, të cilat të gjitha sillen rreth përvojave të tij në vendin e tij të lindjes. Titulli i romanit të tij të parë From a Crooked Rib (1970) rrjedh nga një proverb somalez “Zoti e krijoi gruan nga një brinjë e shtrembër dhe kushdo që përpiqet ta drejtojë atë, e thyen atë” dhe është një koment mbi vuajtjet e grave në somalisht, shoqëria përmes rrëfimit të një gruaje të re të bllokuar në një martesë të palumtur. Veprat e tij të mëvonshme shfaqin kritika të ngjashme sociale, që trajtojnë tema të luftës dhe identitetit post-kolonial.

Aminatta Forna

E lindur në Glasgow, por e rritur në Sierra Leone, Aminatta Forna së pari tërhoqi vëmendjen për kujtimet e saj Djalli që vallëzoi mbi ujë (2003), një tregim jashtëzakonisht i guximshëm i përvojave të familjes së saj që jetonin në Sierra Leone të shkatërruar nga lufta, dhe në veçanti fati tragjik i babait të saj si disident politik. Forna ka vazhduar të shkruajë disa romane, secili prej tyre i vlerësuar nga kritika: vepra e saj Kujtimi i dashurisë (2010) krahason historitë personale të dashurisë dhe humbjes brenda kontekstit më të gjerë të shkatërrimit të luftës civile në Sierre Leone dhe u nominua për Çmimi Portokalli për Fiction.

Nadine Gordimer

Një nga shkrimtaret më pjellore të epokës së aparteidit, veprat e Nadine Gordimer eksplorojnë fuqishëm çështjet sociale, morale dhe racore në një Afrikë të Jugut nën sundimin e aparteidit. Pavarësisht se fitoi një çmim Nobel në Letërsi për aftësitë e saj të jashtëzakonshme në portretizimin e një shoqërie të ndërthurur me tensionet racore, veprat më të famshme dhe më të diskutueshme të Gordimer u ndaluan nga Afrika e Jugut për guximin të flisnin kundër strukturave shtypëse qeveritare të kohës. Romani i saj Bija e Burgerit  ndjek betejat e një grupi aktivistësh kundër aparteidit dhe u lexua në fshehtësi nga Nelson Mandela gjatë kohës së tij në Roben Island.

Alain Mabanckou

Me origjinë nga Republika e Kongos, veprat e Alain Mabanckou janë shkruar kryesisht në frëngjisht dhe janë të mirënjohura për zgjuarsinë e tyre thumbuese, satirën e mprehtë dhe komentin e thellë shoqëror si për Afrikën ashtu edhe për emigrantët afrikanë në Francë. Romanet e tij janë jashtëzakonisht të përqendruara te personazhet, shpesh duke shfaqur grupe figurash, si libri i tij Broken Glass , i cili fokusohet në një ish-mësues kongolez dhe ndërveprimet e tij me vendasit në lokalin që ai frekuenton, ose romani i tij B mungon Bazar , i cili detajon. përvojat e emigrantëve të ndryshëm afrikanë në një bar afro-kuban në Paris.

Ben Okri

Fëmijëria e Ben Okri u nda midis Anglisë dhe kohës në Nigerinë e tij të lindjes. Përvoja e tij e re e informoi shumë shkrimin e tij të ardhshëm: romanet e tij të parë, shumë të vlerësuar, Lule dhe Hije (1980) dhe Peizazhet Brenda (1981) ishin reflektime mbi shkatërrimin e luftës civile në Nigeri, të cilat Okri vetë i vëzhgoi nga afër. Romanet e tij të mëvonshme u pritën me të njëjtat lavdërime: Rruga e uritur (1991), e cila tregon historinë e Azaros, një fëmijë shpirtëror, është një përzierje magjepsëse e realizmit dhe përshkrimeve të botës shpirtërore dhe fitoi çmimin Booker.

Ngugi wa Thiong’o

Ngugi wa Thiong’o është një nga shkrimtarët më të rëndësishëm dhe me ndikim postkolonial të Afrikës. Ai e filloi karrierën e tij të shkrimit me romane të shkruara në anglisht, të cilat megjithatë silleshin rreth temave postkoloniale të individit dhe komunitetit në Afrikë kundrejt fuqive dhe kulturave koloniale. Wa Thiong’o u burgos pa gjyq për më shumë se një vit nga qeveria për vënien në skenë të një drame politikisht të diskutueshme; pas lirimit të tij, ai u angazhua të shkruante vepra vetëm në gjuhën e tij të lindjes Gikuyi dhe Suahili, duke përmendur gjuhën si një mjet kyç për dekolonizimin e mendësisë dhe kulturës së lexuesve dhe shkrimtarëve afrikanë.