Michel Thomas (26 shkurt 1956), i njohur si Michel Houellebecq është një poet, romancier dhe eseist francez.

Romanet e tij Zgjerimi i fushës së betejës, Grimcat elementare dhe Platforma u bënë piketa të narracionit të ri francez për përshkrimin e mjerimit emocional dhe seksual të njeriut perëndimor të fund të shekullit XX dhe fillimit të Shekulli XXI. Këto romane i dhanë konsideratë letrare, por gjithashtu i dhanë të ashtuquajturin “Fenomeni Houellebecq”, i cili provokoi debate të shumta dhe pasionante në shtypin ndërkombëtar.

Michel Houellebecq lindi në Saint-Pierre, në ishullin e Reunion, djali i René Thomas, guidë malore dhe Lucie Ceccaldi, një mjek anestezist i diplomuar në shkollën mjekësore të Algjerit, të dy militantë komunistë. Emri i tij u zgjodh nga prindërit e tij pas një vizite të këtyre në Mont-Saint-Michel. Me sa duket nëna e tij do ta kishte falsifikuar certifikatën e lindjes me dy vjet, sepse besonte se kishte talent: ai nuk do të lindte në këtë mënyrë në 26 shkurt 1956, siç tregohet në certifikatën e tij të lindjes, por në 26 të Shkurt 1958. Sipas deklaratave të tij, prindërit e tij humbasin interesin për të shumë herët; çifti ndahet dhe ai mbetet jetim me prindërit gjallë. Në fillim, janë gjyshërit e tij të nënës, në Algjeri, ata që kujdesen për të, pastaj, pas divorcit të prindërve, babai i tij e rikuperon atë me anë të gjyqeve dhe ia beson gjyshes nga babai, Henriette Thomas, gjithashtu një komuniste e zjarrtë, emrin e të cilit ajo e adopton si një pseudonim për njohje. Pasi kishte qenë një shkollë e mesme në Meaux, ai ndoqi klasat përgatitore për shkollat ​​e shkëlqyera në Lycée Chaptal në Paris (ku do të rrihej nga shokët e tij të klasës, një fakt që pasqyrohet në Grimcat Thelbësore) qysh në vitin 1975, ai iu bashkua Institutit Agronomik Kombëtar i Paris-Grignon (INA PG). Ai mbaroi shkollën në 1978, një agronom me një specializim (me fat) në “Zhvillimin e mjedisit natyror dhe ekologjisë”. Një periudhë papunësie i lejon atij të merret me krijimtari letrare: ai bën takimin vendimtar me Michel Bulteau, drejtorin e La Nouvelle Revue në Paris, i cili propozon të bashkëpunojë në koleksionin e Infréquentables me botimet e Rocher. Ai u bashkua më pas me supérieure École natione Louis-Lumière, në seksionin e fotografisë (seksioni i xhirimit), por u largua më 1981, para se të diplomohej. Djali i tij lindi në të njëjtin vit. Pastaj ai pëson një periudhë papunësie, pas divorcit, çka i krijon një tronditje serioze nervore.

Ai filloi një karrierë në shkencën e kompjuterave në Unilog dy vjet më vonë, duke punuar më vonë si menaxher kontrate në departamentin e IT në Ministrinë e Bujqësisë, (rue de Picpus), në rrethin e 12-të të Parisit, ku mbeti për tre vjet ( kjo periudhë evokohet në një mënyrë romantike në Zgjatjen e fushës së luftës). Ai bëri kërkesë për një vend pune në Asamblenë Kombëtare dhe më 1990 u punësua si asistent administrativ në departamentin e IT-së. Këto të ardhura më pas i japin paqen që ju nevojitet. Më 1991 ai botoi biografinë e Howard P. Lovecraft “Kundër botës, kundër jetës”. Në vitin 1996, pasi fitoi vjetërsinë e nevojshme dhe duke dashur t’i përkushtohej shkrimit, ai kërkoi pushimin e tij. Më 1992, Michel Houellebecq mori çmimin Tristan-Tzara për koleksionin e tij të poezive “Ndjekja e lumturisë”, botuar më 1991. Ai u takua me Juliette dhe André Darle, të cilët më pas ftuan këtë poet të ri tridhjetë e gjashtë vjeç, një punonjës të Asamblesë Kombëtare, etj. thuajse i panjohur, në Festivalin e Poezisë Murale që zhvillohet në kështjellën e Estuaries në Aubigny-sur-Nère. Juliette Darle kujton si vijon: “Kam perceptuar një personalitet unik në të dhe menjëherë e asimilova Michelin me autorët e mëdhenj të shekullit XX …” Më 1998, përshkrimi i tij i marrëdhënieve të dashurisë në Grimcat Thelbësore lind diskutime; atëherë ai akuzohet për misogyny dhe objektivizim të trupit femëror nga feministet radikale. Në vitin 2000, ai shkoi në mërgim në Irlandë me gruan e tij të dytë, Marie-Pierre Gauthier. Më 2002, ai u transferua në Andaluzi, në Parkun Natyror të Cabo de Gata-Níjar.

Në fund të 2012, në polemikë të plotë për shkak të mërgimit fiskal të tij, ai njoftoi rikthimin e tij në Francë. I instaluar në apartamentin e tij të ri në Paris, ai komenton në një intervistë arsyet e kthimit të tij. Ai mohon çdo gjest politik të qëllimshëm në lidhje me largimin e tij nga brigjet jugperëndimore të Irlandës, por pranon, megjithatë, se kjo mund të interpretohet si e tillë “pasi kjo tregon se niveli i taksave nuk është aq i fortë sa ta dekurajojë atë” botën “. Në njoftimin e botimit të koleksionit të tij të poezive Konfigurimi i bregut të fundit në prill 2013, ai shpreh dëshirën e tij për të vazhduar shkrimin: “Jeta nuk më intereson aq sa mund ta bëj pa shkruar”.

Në vitin 2014, ai është protagonisti kryesor i filmit Near Death Experience.

Në vitin 2016, To Stay Alive: U botua një metodë, e adaptuar nga eseja e tij “Qëndro i gjallë”, me regji të regjisorit Hollandez, Erik Lieshout. Më 21 Shtator 2018, ai u martua me Qianyum Lysis Li, një grua e re me origjinë kineze. Në Janar 2019, ai publikoi Serotonin dhe u emërua Kalorës i Legjioni i Nderit.

Me botimin më 1994 të Zgjerimit të fushës së betejës, i cili u krahasua me Të huajin e Camus, ai doli plotësisht nga anonimati për t’u bërë autor i një prej librave më të shitur të vitit. Vepra u përkthye në gjuhë të shumta dhe u bë i njohur për publikun e gjerë. Disa kritikë besonin se suksesi i tyre do të zgjaste pak por ai parashikim u trondit papritmas me botimin e romanit të dytë, “Grimcat Elementale”, që konsiderohet libri më i mirë francez i vitit 1998 nga revista Lire dhe u dha Prix ​​Novembre. Romani i tij i tretë, Platforma, e bëri atë patjetër atë një yll mediatik, jo vetëm për përkthimin në më shumë se 25 gjuhë, por për faktin se ishte subjekt i një polemike të hidhur rreth islamofobisë së tij të pretenduar dhe për vizionin e tij amoral të shfrytëzimit seksual të Botës së Tretë. Në veprën e tij ndikimi i autorëve të tillë si Marquis de Sade, Aldous Huxley, H.P. Lovecraft dhe Louis-Ferdinand Céline.

Për shkak të presionit të mediave, ai u largua nga Franca dhe jetoi në Irlandë për disa vjet dhe më pas në Spanjën jugore, në Cabo de Gata (provincën e Almería), për t’u rikthyer vite më vonë në Francë.

Mungesa stilistike e Houellebecq është vënë në pah nga komentuesit dhe kritikët. Shkrimi i tij, siç e ka përmendur vetë ai, ka një “mungesë stili” shumë të vetëdijshëm, megjithëse ka nga ata që pretendojnë se ai në të vërtetë është në gjendje të përdorë burimet kur dhe si i përshtatet atij. Kritikë të ndryshëm, kryesisht francezë, e kanë quajtur mënyrën e tyre të të shkruarit “stil të bardhë” ose “stil të sheshtë” (“pjatë form”). /Voal.ch /KultPlus.com