“Mund të jesh i dashuruar njëherësh me shumë njerëz, dhe për të gjithë të ndjesh të njëjtën dhimbje, pa tradhtuar askënd. Zemra ka më shumë dhoma se një bordello.”

“I dukej aq e bukur, aq ngashnjyese, aq ndryshe nga njerëzit e zakonshëm, saqë nuk e kuptonte se si askush tjetër nuk prekej si ai nga kënga e kastanjetave që lëshonin takat e saj mbi kalldrëm, se si askujt tjetër nuk i cakërdisej zemra nga psherëtimat e verefit të fustanit të saj dhe se askush tjetër nuk cmendej si ai nga dashuria për fru-frunë e gërshetit të saj, fluturimin e duarve dhe floririn e së qeshurës së saj! Nuk i kishte shpëtuar asnjë lëvizje, asnjë shprehje e karakterit të saj, por nuk guxonte t’i afrohej nga frika se mos e prishte magjepsjen. “

“Kureshtja ishte një nga ato guackat e shumta të dashurisë.”

“Ky qe viti i një dashurie të tallavitur. Ata të dy jetonin vetëm për të menduar për njëri-tjetrin, për të ëndërruar njëri-tjetrin, për të pritur letrat me po aq ankth sa i shkruanin përgjigjet. Por asnjëherë s’u qëlloi, as atë pranverë përcartjesh, të flisnin me gojë. “

“Ai e vari pasqyrën në shtëpi, jo për kornizën e saj të cmuar, por për hapësirën e brendshme që kishte zënë për dy orë rresht nga imazhi i dashur…”

“Kujtesa e zemrës i zhduk kujtimet e këqija dhe mrekullon të mirat dhe pikërisht në sajë të këtij marifeti ne arrijmë ta gëlltisim të kaluarën.”

“Një të diel dhjetori kur trëndafilat ishin bërë tashmë për gërshërë ai pa dallëndyshet që kishin qëndruar mbi kabllot e dritës elektrike që sapo ishte instaluar dhe befas i ra në të se sa kohë kish kaluar.”

“Dashuria ishte dashuri në cdo kohë dhe në cdo vend, por sa më pranë vdekjes të ndodhej aq më e fuqishme bëhej.”

“Më tepër se vdekja ishte jeta ajo që nuk njihte kufij”

“Ai që pret shumë, mund të përfundojë me asgjë”.

Gabriel Garcia Marquez, “Dashuri në kohërat e kolerës”/ filozofia.al