Ky libër është një vepër autobiografik me ese narrative që nuk i referohen mesjetës së largët,  por që tregojnë se sapo kemi hyrë në një mesjetë të re. Duke parë Qeverinë si kishë mesjetare, mediet dhe rrjetet sociali si inkuzicion, ekstremistët fetar si templearët e dikurshme, intelektualin si pelegrin që kërkon të shlodhet në një vend të shenjtë, maskën si fytyrë të padenjë, skizmën si pasojë të shpërdorimit të lirisë, alegorinë si kuptim të fshehur të jetës sonë, përmes kësaj vepre,  Ag Apolloni  interpreton aktualitetin e jetës sonë.

Libri përbëhet nga 10 ese që përmbajnë tituj në gjuhën latine e që janë: Obscura, Vulgus, Doctrina, Pelegrin, Allegoria, Persona, Schisma, Templarius, Inquisitio dhe Memento. Më shumë për këta tituj bisedoi studiuesi i letërsisë Sherif Luzha,  i cili tha se në këtë libër nuk kemi të bëjmë me një mesjetë si epokë,  por me mesjetën të cilën autori e ka rikonceptualizuar dhe e ka përdorur si metaforë në rrëfimin e jetës së tij. Autori në këtë libër nuk e ka mendjen që të rrëfejë për mëkatet por për ankthet, u shpreh ai.

“Libri mesjeta ime,  herë nëpërmes fusnotave e herë brenda tekstit është i mbushur me shpjegime dhe kjo ndikon që libri të ruajë identitetin eseistik dhe në të njëjtën kohë mundëson që lexuesi ta ketë më të lehtë ti përqaset artikulimit estetik”, u shpreh ai. Sipas tij,  përveç titujve që janë në gjuhën latine autori  brenda teksti ka përdorur edhe shprehje frazeologjike në gjuhën latine të cilat përveç që afrojnë këtë libër me referenca të tjera biblike, filozofike dhe mesjetare, shërbejnë edhe si elemente për ta ravizuar parabolën e jetës personale.

Këtë libër historiani Ylber Hysaj e quajti manifest të jetës së shkrimtarit dhe të 35 viteve ku autori përmes konceptit biblik mundohet që ta kuptojë gjysmën e jetës të ndarë në 12 kapituj të cilët ju ngjajnë 12 muajve kalendarik.

“Këta muaj mbajnë emra latinë dhe ju ngjajnë shenjave të zodiakut, ku në secili nga këto shenja,  Agu mundohet që të sheh të kaluarën dhe të tashmen duke u futur në një mallkim të ciklizmit, duke u thirrur në atë që i pëlqen, në diskursin e Ozit, i cili zbulon se në fakt, pas shekullit XX nuk vjen shekulli XXI, por shekulli XI, me të gjitha misteret dhe ekstremizmit që ai sjellë me vete”, tha ai. Sipas tij, Ag Apolloni pasi që ka ulëritur si ujku që ka hedhur shtatë shumë herët, tani vjen me një mesjetë si i pjekur, inteligjent, i urtë, provokues dhe me frikë që mos i ka kaluar gjysma e jetës dhe në këtë formë i ka kaluar edhe gjysma e trurit. Pra, sipas tij e gjitha vjen si një vet reflektim ku autori i rrëfehet vetes dhe njëkohësisht edhe lexuesit.

Autori i librit Ag Apolloni u shpreh se në këtë libër është marrë me pjesën e trashëgimisë gjenetike dhe ka ardhur në një përfundim se asnjë njeri nuk është vetvetja derisa është trashëgimi e brezave që ju prinë.

“Kjo na bënë që të veprojmë shpesh çuditshëm dhe kundër vullnetit tonë. Ne mundohemi të tregohemi të kulturuar dhe të shprehim atë dijen që marrim në fakultete, në shkolla në vende të caktuara,  dhe përnjëherë e shohim që dikush na qet prej kontrolli dhe na del babëgjyshi. Ai bëhet kështu më i fortë se gjithë kultura që kemi marrë ndër vite”, tha ai.

Tutje, autori Apolloni tha se libri nis me një problem që atë e ka shqetësuar që në fillimet e tij e që ishte: “A duhet ti besoj frymëzimit apo duhet që këtë frymëzim ta gjejë vetëm nëpër librat”. Duke mos qenë i sigurt se cila është rruga e duhur,  ai vet i ka zgjedhur që të dyja. Ai po ashtu theksoi se në këtë libër është marrë edhe me një koncept i cili në shqip do quhej “frymë e lokacionit”

“Sot me shumicën e njerëzve kur rri e shoh që dëshpërimi i tyre imponohet pikërisht nga kjo, mungesa e frymës së vendit. Nuk e shohin që ka frymë ky vend. Kosova është një vend i pafrymë, i vdekur, i shkretë dhe unë jam munduar që ta interpretoj këtë koncept a duhet të ikim  apo duhet të rrimë. Sa është vendi i rëndësishëm për njeriun? E kam parë që atdheu im është rruga, rrugëtimi dhe jo vendi ,derisa e kemi shkatërruar këtë frymë lokale, e cila në vendet tjera i reziston me sukses koncepteve univerzale”, tha ai. Si një vend i cili duhet marrë si shembull, ai u shpreh se është Parisi, ku fryma lokale vërehet.

“Ne kemi këtu institucione kulturore të shumta më shumë sesa që duhet. Kemi universitete më shumë sesa që duhet, por nuk kemi një vend që mund ta quajmë mbrojtës te kësaj fryme vendore. Universiteti sigurisht që ka dështuar për këtë punë. Institucionet, p.sh. këtu po shoh disa punonjës të institucionit albanologjik, këtij institucioni i mungon vetëm minarja dhe nuk është institucion shkencor. Prandaj ne nuk kemi çerdhe kulturore dhe kjo është dështuese shumë. Këtë dëshpërim unë  e kam artikuluar, para 14 viteve, në një doktrinë që nuk e kam botuar asnjëherë. Mirëpo, pasi që e lexova atë doktrinë e vërejta që atë libër më shumë se mendja e kishte krijuar gjendja dhe nuk e botova, por ky libër e sjellë në një formë një hije të asaj doktrine”, u shpreh ai.

Autori i librit “Mesjeta ime” është fitues i disa çmimeve, duke përfshirë edhe çmimin romani më i mirë i vitit (çmimi “Rexhai Surroi”) për librin “Ulurima e ujkut” si dhe drama më e mirë e vitit nga Teatri Kombëtar i Kosovës, për dramën “Hamleti simbas Horacit”./ KultPlus.com