“Atëherë kur anarkisti, si një zëdhënës i disa shtresave në rënie të shoqërisë, insiston në të ‘drejtën’, ‘drejtësinë’, ‘të drejtat e barabarta’, me një indinjatë të bukur, ai thjeshtë është duke aktruar nën presionin e mungesës së kulturës, e cila nuk mund ta kuptoj se përse ai është duke vuajtur, se përse ai është i varfër.

Një shtysë për të gjetur kauza është shumë e fuqishme brenda tij; dikush duhet të jetë fajtor që ai po ndihet keq… Madje edhe indinjata e tij e bukur i bënë mirë atij: të gjithë të këqinjtë e ngratë kanë qejf të ankohen – kjo u jep atyre një ndjenjë të fuqisë. Ekziston një dozë delikate e hakmarrjes në secilin ankim;

Ai i fajëson të tjerët që janë ndryshe për atë që ai ndjehet keq, dhe në rrethana të caktuara, këtë e sheh edhe si një privilegj të ndaluar. ‘Nëse unë jam i mjerë, i tillë duhet të jesh edhe ti’. Mbi këtë logjikë, ndërtohen revolucionet.

Ankimi nuk është kurrë i mirë për asgjë. Ai vjen nga dobësia.”

– Friedrich Nietzsche, “Perëdimi i idhujve”