Shkruar nga Nanice Ellis

Për një kohë të gjatë në jetën time, ideja e besimit në Zot ishte e huaj për mua. Prindërit e mi nuk besonin, dhe madje edhe murgeshat në shkollën katolike – të cilën unë e ndoqa, dukej se nuk e praktikonin besimin. Për fat të mirë, jeta më dha një edukim të dorës së parë – për në këtë burim besimi të padukshëm të realitetit, që unë tani e quaj Zot (Universe, Burim, Vetëdije e Universit, etj …).

Unë isha shtatëmbëdhjetë vjeçare atëherë, dhe mezi shpëtova nga një marëdhënje fizikisht abuzive dhe e rrezikshme për jetën time. Unë mbeta e humbur dhe e hutuar, duke mos ditur se si të jetoja jetën që tani e kisha çuditërisht përpara meje. Por një natë vjeshte, papritmas kurë e kam dëshmuar një rënie ylli (kometë) dhe unë as nuk kisha asnjë ide se çfarë të dëshiroja. Natyrisht, se nuk doja ta humbasë mundësinë prandej thash: “O Zot i madhërishëm, të lutem më jep diçka që më duhet dhe që unë nuk e di se kam nevojë për te”.

Disa javë më vonë, kam zbuluar se isha shtatzënë. Më e hutuar se kurrë, fillova të endem rrugëve, në kërkim për një përgjigje brenda mendjes time të ngatërruar. Dhe vetëm kur unë mendova se kurrë nuk do të isha në gjendje për të bërë një zgjedhje, unë befas e kuptova se do ta kisha këtë fëmijë dhe për ta rritur atë.

Tani, kjo mund të duket si gjëja më e keqe për një vajzë adoleshente, dhe shum njerëz mund të thonë se, shtatzënia e një adoleshentje është një dënim i përjetshëm për te – ose fund i jetës, por për mua kjo ishte fillimi. Rënja në dashuri me fëmijën tim të palindur, të lindurit e një bukurie të tillë, dhe rritja e tijë nga i vogël ashtu si ishte – pikërisht ma shpëtoi jetën.
Kështuqë, ajo që kam dëshiruar për diçka që unë nuk e dija se kam nevojë për te – më ishte plotësuar. Prandej, e pyeta veten: “Çka unë dua për fëmijën tim”? Përgjigja ishte diçka që unë nuk e posedoja për veten time. Ajo ishte pakushtëzim e vlefëshme. Duke e ditur se unë duhet të kisha – për ta dhënë atë, unë u gatita për një lundrim në një udhëtim emocional, mendor, dhe shpirtëror, të gjetur për veten time. Sinqerisht, ishte kjo zgjedhja e vetme për mua dekada më parë, që më ka pru mua sot këtu për të folur me ju.

Unë e di se për disa njerëz mund të duket e vështirë të besojnë në këtë burim të padukshëm (Zot), por unë kam zbuluar se, sa më shumë kam besim në të, aq më i besueshëm bëhet.
Sot si një shkrimtare dhe trajnere e jetës, i mësojë njerëzit se si të vetëdijësohen për të krijuar jetën që ata e dëshirojnë, por ndonjëherë ne edhe nuk e dijmë se çfarë duam, ose ne nuk mund ta bëjm këte – nga aty ku ne jemi, pa marrë parasyshë se sa shumë përpiqemi. Prandaj, janë këto momente që i shtyjnë shum njerëz të mendojmë, se më e mira që ata mund të bëjnë është dorëzimi.

Në këtë iluzion të ndarjes, dorëzimi ose pajtimi me te mund të jetë i frikshëm, sepse ne kemi frikë se pajtimi mund të na bëj të jemi të vetmuar, por asgjë nuk është më larg së vërtetës se kjo. Në fakt, kjo është akti i mbajtur, në, për, çdo gjë që na bën të ndihemi të vetmuar. Ashtu sikurse një pikë shiu që bie në oqean, pajtimi me te – të lë të zgjohesh dhe të përkujtohesh se nuk je vetëm. Duke u bërë pjesë e oqeanit, ku janë bashkuar shum pika shiu, dyshoj se ndonjëherë do të ndiheni të vetëmuar.

Pa marrë parasysh se sa të fuqishëm apo të dobët që ju mund të ndjeheni në ndonjë rast, ka një Burim i Gjithëdijshëm që është duke kushtuar vëmendje për ju – edhe tani kur ju po e lexoni këtë shkrim, ai ju do dhe ju ushqen, dhe ai e di se çka është e mirë për ju – madje edhe kur ju nuk e dini, ose mendoni se ju e dini më mirë.

NË TË VËRTETË, PAJTIMI ËSHTË GJËJA MË E SIGURT QË JU MUND TA BËNI.

S’është e thanun që ju duhet të i dini të gjitha përgjigjet, se as nuk pritet kjo nga ju, sepse i Madhi Zot gjithmonë e di mënyrën më të mirë, edhe kur ju duhet të pajtoheni dhe të besoni, dhe ai mund të u përgjigjet lutjeve, dëshirave, dhe ëndrrve tuaja.

Këte unë e quaj Zot që është si një prind i mirë – që është ulur me durim të pashterrshëm në anën tuaj, duke ju lejuar kohë dhe hapësirë që ju ta kuptoni vet. Por, në momentin që ju dorëzoheni dhe kërkoni ndihmë, ndihma është dhënë. Çelësi është që të përkujtoheni për të kërkuar dhe të pajtoheni, në mënyrë që ndihma hyjnore dhe madje edhe mrekullitë mund të shfaqen.

Ky çels i shenjtë gjithashtu hap dyert për bollëk të pafund në dashuri, financa, ide, mundësi, dhe çdo gjë tjetër. Krejt bollëkshmëria rrjedh nga ky burim i paparë, kështu që nëse ju nuk e besoni atë – rrjedha është e ndërprerë, dhe kur ju e besoni atë – rrjedha është e pakufizuar. Sa më shum që besoni – aq më shum bollëku rrjedh. Sa më pak që ju besoni – aq më pak bollëku rrjedh. Nëse ju shikoni me kujdes në jetën tuaj, ju do të shihni vet këtë të vërtetë. Besimi e hapë rrjedhën dhe lehtësimin e jetës.

Kur ne përpiqemi të i nxitojmë dhe të i bëjmë gjëra që të ndodhin para kohe – në bazë të vet afatit kohorë apo planeve tona, ne pa e ditur e kemi ndrydhë Burimin Absolut dhe të Vetmin të Manifestimit. Rezultati është gjithmonë stresi dhe sfidat, dhe më shumë kohë do të nevojitet për të arritur rezultatin e dëshiruar. Kur ne të heqim dorë nga dyshimi, trullosja, ose padurimi, në këmbim të besimit, ne fillojmë të lidhemi me Universin nëpërmjet një procesi të paparë alkimik. Prandaj, besimi është me të vërtetë, një formë e alkimisë shpirtërore – ai i merr ëndrrat dhe dëshirat tuaja, dhe i përzien me fuqinë e Universit, dhe pastaj i transformon ato në realitetin tuaj.

Nëse këto fjalë resonojnë me ju, kjo do të thotë që ju jeni duke u zgjuar dhe përkujtuar – se ju jeni të dashur pa kushte, dhe dëshirat tuaja do të përgjigjen kur ju të patoheni dhe të besoni. Tani fëmija im është i rritur dhe ka edhe një fëmijë të tijë. Ndonse, unë kurrë nuk do të kisha zgjedhur me vetëdije për të mbetur shtatzënë dhe të kisha një fëmijë në moshën shtatëmbëdhjetëvjecare, por unë jam mirënjohëse që vetëvetja ime e vogël dhe e hutuar, pati urtësinë për të u pajtuar dhe besuar në diçka që nuk kisha përvojë, dhe derisa po e shkruaj këtë letër, lotët e mirënjohjes po më rrjedhin poshtë nëpër ftyrën time.

Ka një pafundësi Magjike në Univers që është gati dhe vullnetshëm të rrjedhë në jetën tuaj, dhe manifestohet në mënyra të thella dhe të bukura. Kjo pafundësi magjike mbetet joaktive deri sa ju të jeni të gatshëm të besoni. Është vet akti i besimit që e aktivizon këtë Energji të Plotëfuqishme në mënyrë që ju mund të gëzoheni dhe këndoni për ëndrrat tuaja më të mëdha, dhe dëshirat më të ëmbëla. Kur besoni në Krijuesin e Plotëfuqishëm, ju keni mbështetje…mbështeteni në Te…keni një siguri…Ata që nuk besojnë, nuk kanë ku të mbështeten fare dhe qëndrojnë në këmbë, vazhdimishtë të lodhur, të rraskapitur…e të pa sigurt…Po ju pyes, ku është jeta juaj duke ju kërkuar ju që të pajtoheni dhe të besoni?

Me plot dashuri, mirëkuptim, dhe mirënjohje,
Nanice