U botua në gjuhën italisht libri i autorit kosovar Dibran Fylli, regjisor, aktor, poet, akademik, drejtor i revistës fizike Orfeu dhe i portalit Orfeu.al, “Anche questa e parte della vita” – “Edhe kjo është pjesë e jetës”.

Parathënia u shkrua nga gazetarja, shkrimtarja e njohur kalabreze, Drejtoresha e revistës Saturno Magazine Francesca Gallello.

Në zemër të romanit Edhe kjo është pjesë e jetës ndërthuren histori vuajtjeje, guximi dhe shprese, duke treguar një periudhë historike që ka shënuar thellësisht fatin e një populli. I vendosur në një Kosovë të shkatërruar nga lufta, libri na kthen pas në një kohë kur dhuna dhe urrejtja dukej se mbizotëronin çdo cep të jetës së përditshme. Nëpërmjet rrëfimit të autorit, i cili ka përjetuar nga afër tragjedinë e atyre ditëve, lexuesi shoqërohet në një udhëtim emocionues, ku qëndrueshmëria e shpirtit njerëzor shfaqet në gjithë forcën e saj. Autori, regjisor, aktor dhe shkrimtar, përshkruan ngjarjet tragjike të luftës përmes historisë delikate dhe të dhimbshme të dashurisë mes dy protagonistëve. Pavarësisht se lufta shkatërroi dhe la shenjë në trupat dhe shpirtërat e tyre, dashuria e tyre mbetet e pandalshme, si një dritë shprese që sfidon errësirën e konfliktit dhe vuajtjes.

Ky roman nuk është vetëm një dëshmi historike, por edhe një himn për kujtimin e asaj që ka qenë, që e kaluara të mos harrohet kurrë dhe plagët që ka lënë lufta të bëhen, përfundimisht, një shtysë për ndërtimin e një të ardhmeje më të mirë.

I ftoj lexuesit të zhytet në faqet e këtij rrëfimi, duke zbuluar nuancat e tij, pa zbuluar shumë nga ngjarja, për të mos i privuar nga ndikimi i fuqishëm emocional që vetëm leximi direkt mund të ofrojë. Kosova ka jetuar vite të tmerrshme, një vuajtje që nuk mund të përshkruhet lehtësisht. Por si çdo periudhë e errët, edhe kjo është e destinuar të lërë hapësirë për dritën e rilindjes. Kujtimi i atyre mizorive, sa më i dhimbshëm të jetë, duhet të mbetet i gjallë që historia të na mësojë se luftërat dhe dhunimet nuk sjellin veçse lot dhe shkatërrim. Vetëm përmes paqes dhe kujtimit mund të shpresojmë për një të nesërme më të mirë, ku kujtimi i asaj që ka qenë, të shërbejë si një paralajmërim për brezat e ardhshëm.

Tregimi i historisë së një vendi që ka përjetuar luftën, është një akt i rëndësishëm kujtimi, një urë mes të kaluarës dhe të ardhmes, që i mundëson brezave të rinj të mos harrojnë mizoritë që janë përjetuar dhe kryer.

Vende si Kosova, që kanë kaluar përmes konflikteve të tmerrshme, ruajnë në zemrat dhe mendjet e atyre që i kanë përjetuar një dhimbje që nuk mund të fshihet lehtësisht. E megjithatë, është pikërisht përmes shkrimit që mund të sigurojmë që ai kujtim të mos humbasë. Të shkruash për luftën, për tmerrin dhe shkatërrimet e saj, nuk është kurrë një detyrë e lehtë. Për ata që kanë jetuar me lëkurën e tyre ato vite të tmerrshme, ta bësh këtë do të thotë të kthehesh pas në kohë, të rivizitosh plagë që nuk janë shëruar plotësisht. Është një proces që kërkon guxim, sepse çdo fjalë e shkruar është një akt ndarjeje, e një dhimbje të thellë, një kujtim që nuk mund dhe nuk duhet të harrohet. Megjithatë, është e nevojshme ta bëjmë këtë. Është e nevojshme që brezat e rinj të kuptojnë përmasat e atyre momenteve, jo vetëm për të shmangur që historia të përsëritet, por edhe për të nderuar sakrificën e atyre që vuajtën dhe humbën gjithçka. Të shkruash për luftën, veçanërisht kur e bëjmë këtë përmes një romani që bashkon dashurinë dhe dhimbjen, është edhe më e vështirë, sepse rrezikohet të përkthehet në fjalë e pamendueshmja.

Nëse, më tej, protagonistët e asaj historie janë realë, nëse janë njerëz që kanë përjetuar vërtet atë torturë, peshën e narrativës e bën edhe më të dhimbshme. Në këto histori, çdo emocion, çdo vuajtje, rezonon në intensitetin e saj maksimal. Për këtë arsye, dua të shpreh lavdërimin tim më të sinqertë për autorin e këtij libri të jashtëzakonshëm. Ai më dha mundësinë të zhytet në një botë që, fatkeqësisht, nuk është shumë larg, por që është tepër e rëndësishme për t’u treguar. Aftësia e tij për t’i dhënë zë këtyre përvojave, për t’i shndërruar ato në fjalë që prekin shpirtin, është diçka e rrallë dhe e çmuar. Dëshiroj ta falënderoj nga zemra për këtë mundësi për të ndarë me mua një histori që më ka emocionuar thellë, që më ka bërë të reflektoj dhe që, pa dyshim, do të më shoqërojë gjatë.

E dua Kosovën, një vend që e vizitoj shpesh me kënaqësi, ku kam shumë miq të dashur dhe të sinqertë. Plagët e luftës janë ende të dukshme, por forca, qëndrueshmëria dhe bukuria e kësaj toke dhe e popullit të saj janë po aq të dukshme. Pikërisht kjo tokë na mëson, me shembullin e saj, se sa e rëndësishme është të mos harrojmë kurrë, por gjithashtu sa e domosdoshme është të vazhdojmë të shohim përpara me shpresë dhe guxim.

(Francesca Gallello Gabriel Italo Nel Gòmez, botuese, gazetare, kritike letrare, skenariste, shkrimtare, poete, promovuese).

Përgatiti: Alketa Gashi- Fazliu /rtk/ KultPlus.com