Tregim nga Nerimane Kamberi

Në këtë fotografi, bardh e zi, kam të veshur një fustan të shkurtë, edhe flokët i kam të shkurta. E këtu, te kjo tjetra, është nana. Rri si kukull. E gjatë, nuk qesh, nuk buzëqesh, e re, aty afër saj, jam unë, flokët e lidhur bisht, në dorë mbaj plot byzylyka. Nana më ka thënë se kishin lloj lloj ngjyrash. Vazhdojmë vizitën në muzeun tim të pafajësisë, ku si nje ciceron i mirë, që e njeh çdo eksponatë, se është vetë jeta e tij, ia spjegoj fëmisë fëmijërine time.

Aty jam unë e ulur në nje stol të drurit, ted era e sokakut, e hareshme, gati për t’u fotografuar, mbaj në dorë një kukull.

Stolin e praptova, vrapoj te nana, duke u dridhur, e kam kapur për fundin, atë të fotografisë së parë, plisé, i bardhë. “Mos u tut prej dhisë, as prej macës. Ato kalojnë, ti kshyri, mos u tut.” Me kthej te stoli, për dorë, a mund ta kem mbajtur në mend butësinë e mbrëmjes që afrohej apo ishte butësia e nanës që ishte afër meje, apo ajo m’a ka përshkruar këtë skenë, shumë vite më vonë, shpesh here, çdo here që frika më kaplonte në jetën time si grua e vazhdon të më kaplojë. Nana më tha në telefon se ,” u sëmur kusherini, nga kjo sëmundje, kjo murtajë,” dhe se kishte shkuar me pa, “se nuk bën”. “E dhitë a kalun xhadës sonte nanë? Ti hiç mos u tut, as prej dhisë, as prej murtajës” / KultPlus.com