“Asgjë s’duhet, mendova unë. Kisha akoma dhe një orë, pastaj bota do të përmbysej. Si nuk e kisha ndier më parë? Po, e kisha ndier, po pse nuk e kisha thyer murin prej qelqi midis meje dhe ndjenjës sime?

Nëse kthimi im ishte marrëzi, atëherë kjo kishte qenë një tjetër marrëzi, edhe më e madhe. Duhej të merrja me vete diçka nga Helena për në atë zbrazëtirën e përhimtë ku do të kthehesha po të më ndihte fati, të merrja diçka më tepër sesa kujtimin e shqetësimit të përhershëm e të bashkimit të fundit midis një gjumi e një tjetri.

Duhej ta kisha Helenën me të tëra shqisat, me trurin, me sytë, me mendimet e saj, të tërën, jo vetëm si një kafshë midis natës e mëngjesit. Ajo vazhdonte të kundërshtonte. Pëshpëriste se mund të kthehej Georgi, dhe nuk e di a e besonte vërtet diçka të tillë.

Unë vetë kisha qenë shpesh në rrezik dhe nuk mund ta harroja menjëherë sapo kishte kaluar; tani doja vetëm një gjë në atë dhomë me parfumin dhe rrobat e Helenës, me shtratin e me mugëtirën: ta zoteroja me gjithçka që kisha, me gjithçka që isha i aftë, dhe e vetmja gjë që më lëndonte dhe ma cingëriste vuajtjen e heshtur të humbjes, ishte paaftësia për ta zotëruar më shumë e më thellë nga ç’jepte mundësi natyra.

Doja të shpalosesha si një mbulesë sipër saj, doja të kisha një mijë duar e një mijë gojë, të isha një formë konkave e përsosur e saj, për ta ndier kudo, pa ndonjë zbrazëtirë ndërmjet, të ngjitur mish me mish, e prapësëprapë me dhimbjen e lashtë e të përhershme se njeriu mund të ngjitet mish me mish e jo gjak me gjak, se vetëm mund të rrijë pranë atij që do, pa mundur të shkrihet e të bëhet një me të”.

– Erich Maria Remarque, “Një natë në Lisbonë”