Dhe ky vit përfundoi. I shtrova të treqind e gjashtëdhjetë e pesë ditët para meje në tepihun e dhomës së ditës. 
Ja ku është muaji kur vendosa të hudh poshtë çdo gjë që nuk ishte zotuar e ngulitur thellë në ëndrrat e mia. Ja ku është dita kur refuzova të jem viktimë e keqardhjes. Këtu është edhe java kur fjeta në kopsht. Ja edhe pranvera kur ia lidha lakun vetë-dyshimit dhe e vara lartë mirësinë tënde. E ula poshtë kalendarin. Ja edhe java kur vallëzova aq shumë sa zemra m’u çu peshë dhe mësoi t’lundronte mbi ujë përsëri. Këtu është edhe vera kur i hoqa të gjitha pasqyrat që vireshin nëpër mure; s’pata më nevojë ta shihja veten sa për t’u ndjerë e parë. Ja dita kur i shkurtova flokët dhe ia hoqa peshën e panevojshme kokës…
I palova ditët e mira dhe i futa në xhepin e pasëm, aty do t’ruhen më mirë. Ato të panevojshmet do t’i kremoj. E ndeza shkrepsen. M’u ngrohën gishtërinjtë e këmbëve nga drita e zjarrit.
Tani po e mbushi gotën me ujë të ngrohtë, ta pastroj veten për Janar. 
Dhe ja ku jam edhe më e fortë dhe më e zgjuar – gati për vitin e ri.

Rupi Kaur