Gjithçka që artikulohet bëhet më e pranueshme. A e keni të qartë…të shprehurit – ja, ky është kurimi. Cili është qëllimi final i rrëfimit tek një prift? Pra, është çlirimi. Ajo që artikulohet është degjenerim i thellë. Ky është edhe qëllimi i terapisë. Depresionet që kam kaluar gjatë jetës vërtetë kanë mundur të më çojnë në çmenduri apo në dështim total. Por, fakti që i kam artikuluar ka pasur një efekt të jashtëzakonshëm. Nëse nuk do të shkruaja, jam më se i bindur se do të çmendesha. Gjithçka do të kishte përfunduar si mos më keq. Prandaj kam shkruar pesë vepra në rumanisht dhe tetë apo nëntë në frëngjisht, por ndalova së shkruari pasi diçka brenda meje ndryshoi; diçka sikur atrofizim për nga intensiteti i një emocioni apo sentimenti. Fillova të ndjej lodhje brenda meje, neveri për t’u shprehur, gjë që më bëri ta humbisja besimin tek fjalët. Së bashku me ketë ka ndikuar edhe degradimi i letërsisë në Paris, ku pothuaj secili po shkruante pa ndalur nga mëngjesi deri në mbrëmje. U tërhoqa, siç kam bërë gjatë gjithë jetës, dhe e arrita atë nivel të lodhjes saqë pushova se shqetësuari për ndonjë gjë.

Pra, hoqa dorë përfundimisht nga ai aspekt i të luftuarit që i shërben mohimit si mundësi për çlirim. Nuk më bëhej vonë më as për këtë. Thjesht, qesh kredhur në një lodhje rraskapitëse./Hejza/ KultPlus.com