Nga Stephanie Reeds

Është vërtetë e frikshme se si dy persona të cilët dikur ishin gjithçka për njëri-tjetrin, kaq lehtësisht mund të bëhen të huaj. Befasohem sa indiferent mund të jemi ndonjëherë.

Mbrëmë isha duke biseduar në telefon me mikeshën time, e cila sapo i ka ndarë rrugët me të dashurin e saj të cilët ishin bashkë për pesë vite. Ajo më tha se e pa atë në rrugë dhe u bë sikur nuk e njohu atë. Dhe ndërsa unë, si njeriu më i besuar i saj, e bëra më të mirën për ta kuptuar se përse ajo kishte vepruar ashtu, por nuk mundo dhe ende hamedësohem….

Si mund të jemi kaq zemërgurë? Si mundet dikush të zhvillojë një apati të tillë?

Mund të supozoj se çfarë do të thoni: Ndonjëherë jeta nuk na jep shumë zhgjidhje, ndonjëherë është për të mirën tonë, ndonjëherë jemi shumë të lënduar për ti shfaqur ndjenjat tona të vërteta, dhe ndonjëherë jemi aq të thyer sa që nuk mund ta hapim as gojën për pëshëndetje.

Por, çfarë ndodh me njerëzit të cilët nuk kanë bërë asgjë gabim?

Ne jemi të huaj, ne biem në dashuri me njëri – tjetrin. Me këta njerëz ne i provojmë disa nga përvojat më të mira në jetë. Ne i ndajmë shpresat, ëndërrat, frikërat dhe pasiguritë me këta persona. Ne e zhveshim shpirtin tonë dhe pastaj i lejojmë ata të gjejnë strehë brenda botës sonë. E gjithë bota sillet rreth asaj qënje njerëzore që na dashuron më shumë se çdo gjë tjetër në botë, dhe pastaj, një ditë, BAM! Gjithçka ndalon!

Shpirti yt vuan dhe zemra të dhemb, por ju pretendoni sikur nuk brengoseni fare!

Zemra juaj ulëron, sytë ju shëndrisin, por ju më përpara i shmangeni se sa që do ta përshëndesnit me një përshendetje miqësore.

A mundet të më tregojë dikush se ku mbeti dashuria? A mos shkoi ajo te partneri tjetër? Apo ajo u shndërrua në këtë boshllëkun brenda zemrës sonë me të cilin ne duhet të mësohemi të jetojmë?

Duket aq natyrale për neve të mësojmë të harrojmë. Ta detyrojmë veten të harrojë. Por prap, e vërteta mbetet. Ju kurr nuk pushoni së njohuri një person të cilit i’a keni hapur zemrën. Në të vërtetë ju kurrë nuk mund ta harroni mënyrën se si ju ka prekur, ose si ju ka bërë të ndiheni, pavarësisht se sa fortë përpiqeni ti shtypni ato ndjesi.

Sepse gjithmonë janë ato kujtime të cilat ju ndjekin pas. Janë gjithmonë ato fragmentet e vockëla që qëndrojnë gjithmonë dhe përgjithmonë të mbërthyera me ju. Ato copëzat e vogla që zgjatohen. Ne e dëgjojmë një këngë që na e kujtojnë atë dhe pastaj e kuptojmë që ndjenjat brenda nesh janë ende gjallë. Ndoshta edhe nuk kanë vdekur kurr, pavarësisht përpjekjeve tona të mëdha për ti futurë në një shishe dhe për ti hedhur sa më larg të mundemi.

Mjerisht, në fund gjithmonë del në pahë një gjë. Ne i ndajmë rrugët dhe pretendojmë sikur asgja s’ka ndodhur. Dhe, supozoj që për disa njerëz është shumë më e lehtë shmangia se sa ballafaqimi.

Nëse më pyesni mua, unë mendoj se ose e dashuroni dikë përgjithmonë ose nuk e keni dashur kurr në të vërtetë.

Ndoshta nuk është se ata nuk kanë më rëndësi, por sepse kemi shumë frikë se do të biem përsëri në rrethin e njejtë dhe pastaj do të lëndohemi edhe më shumë.

Nga curiousmindmagazine.com
Në shqip nga filozofia.al