“Sa fort po ma përdorë këtë fjalë, mendoi Raviku, pa e çarë kokën fare, a thua se ka në dorë ndonjë enë të zbrazët. E mbush me diçka dhe ma quan dashuri. E me çfarë s’e kanë mbushur atë enë! Frikë nga vetmia, mbërthim pas një qënieje tjetër, vetbesim i tepruar, pasqyrim vezullues i fantazisë!

Po kush e di se ç’është në të vërtetë? A s’është ajo që i thashë që parë për punën e lidhjes dhe të plakjes, marrëzia e të gjitha marrëzive?

A s’ka ajo shumë më tepër të drejtë me atë moskokëçarjen e saj? Dhe unë ç’po rri këtu në këtë natë dimri, në mes të luftës që shkoi dhe luftës që po vjen, duke çarë dërrasa si një mësues filloreje? Përse po mbrohem, në vend që të zhytem, në këtë vorbull të vakët dhe qetësuese?”

– Erich Maria Remarchue, “Harku i Triumfit”