Duke pirë kafenë, në tavolinën ku tashmë ishim katër veta, meqë s’më interesonte biseda akademike, nxora letrën dhe e pashë fillimin: I dashur Poet. Ngreha veshët përpjetë si ujk. E palosa shpejt dhe u mundova të dukesha se po dëgjoja bisedën që zhvillohej aty, sado që mendja ime kishte fluturuar tashmë te ti. M’u kujtuan sytë e tu të përqendruar në gojën time, derisa e mbaja meshën para deleve të perëndisë. Nuk ishte bariu që shikonte me syrin e ujkut delen e tij. Këtë herë ishte delja ajo që e shikonte me syrin e ujkut bariun. E çuditshme, por kjo ishte meshë mes djajsh.

Si erdhëm këtu?

Ishte eklips dhe mesdita dukej si mbrëmje. Unë, me një mantel të zi dhe jaka të ngrehura përpjetë, po sillja shtatin tim të hollë e të gjatë në kampusin Alma Mater, para të cilit qëndronte statuja e një korbi gjigant. Mund të jetë hija e këtij korbi shkaku i mungesës së diellit në këtë roman? Kjo hije nga e cila nuk po mund të lirohemi?

Pas një shtrëngimi duarsh me dekanin, u ulëm përballë njëri-tjetrit. Dialogun tonë e përcillte nga një gravurë në mur heroi ynë me brirë cjapi. Tunda kokën në shenjë pohimi dhe të dy dolëm për t’u njohur me ambientin ku do të punoja. Në fund të shkallëve njëri nga referentët na përshëndeti me një selam alejkum[1].

– Duhet të di arabisht këtu? – e pyeta dekanin.

– Jo, por s’mund t’i ndalojmë të flasin ata që dinë, – ma ktheu derisa më printe korridorit.

Meqenëse mjekra më ishte bërë dy gisht, tjetri mund të ketë menduar se jam njeri i fesë. Por, në fakt, feja ime kushton pesëdhjetë cent. Vetëm në raste kur duhet t’i blej dy zhileta, kushton një euro.

Në katin e parë, në ballë të korridorit ishte varur një kopje e madhe e triptikut Kënaqësitë e kopshtit tokësor, ndërsa në sallë, siç mund të shiheshin nga dera gjysmë e hapur, ndodheshin pra ndonjë rend: këmbalecë, kanavacë, ngjyra, brusha, amerë, skalpetë, statuja e çkamos, derisa profesoresha i bërtiste studentit, i cili ishte i vendosur të mos bënte portrete, sepse feja nuk ia lejonte.

Në katin e dytë, në ballë të korridorit ishte varur një afishe e Fantomit të Operës, ndërsa në sallë siç shihej nga xhami i thyer i dritarëzës së derës, instrumentet kishin mbyllur gojën dhe partiturat kishin hapur krahët, derisa profesori tullac i bërtiste studentit të parruar e të pakrehur që refuzonte të luante ritmin ¾ sepse, sipas tij, ky ishte ritmi i aktit seksual dhe një gjë të tillë nuk ia lejonte morali.

[1] Arabisht: As-salam alaykum – përshëndetje muslimane që do të thotë paqja qoftë me ty.